เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 68

หลุมนี้อยู่ค่อนข้างไกลออกไป

ดังนั้นไม่สามารถเดินไปด้วยเท้าได้

คนกลุ่มหนึ่ง นั่งรถไฟฟ้าไปด้วยกันทั้งหมดสี่คัน ตรงไปยังจุดสิ้นสุดของเกม

นี่คือรถไฟฟ้าที่นักกอล์ฟและแคดดี้นั่งกันเพียงสองคน

หลี่เจิ้งกังและพวกเขาจะตามมาถึงในภายหลัง

ซ่งซานสี่มาถึงยังจุดสิ้นสุดเกมก่อน

แทนที่จะมองหาลูกกอล์ฟของตนเองบนพื้นหญ้า ทว่าเมื่อไปถึงยังจุดสิ้นสุดเกม เขาหยิบลูกกอล์ฟของเฉียนหยงหงขึ้นมาและเดินกลับไป

เมื่อเฉียนหยงหงและคนอื่นมาถึงต่างก็แสดงสีหน้าตกตะลึง

หลี่เจิ้งกังขมวดคิ้วด้วยความงุนงง

แต่ก็รู้ เรื่องที่ซ่งซานสี่ทำอยู่ในตอนนี้แตกต่างไปจากก่อนหน้านี้

เขา จะต้องมีเหตุผลของเขาอย่างแน่นอน

หวางฮุยหัวเราะอย่างเย็นชาและพูดอย่างเย้ยหยัน “ซ่งซานสี่ นี่คือวิธีการเอาชนะของนายเหรอ? โดยการที่กลืนกินลูกกอล์ฟ ทำให้พี่เฉียนไม่มีลูกกอล์ฟเล่น เช่นนั้นจึงนับว่าแพ้งั้นเหรอ? ฮะๆๆ...โง่หรือเปล่าวะนาย ตำแหน่งลูกกอล์ฟของพี่เฉียนเปลี่ยนไป นายจงใจทำผิดกฎ นายแพ้แล้ว!”

หวงชางหยงยิ้มอย่างเย็นชา มือทั้งสองข้างโอบบริเวณไหล่และพยักหน้า “ซ่งซานสี่ นายแพ้แล้ว จะให้เงินหรือให้รถดีล่ะ? เหมือนกับว่าฉันแทบจะรอไม่ไหวแล้วล่ะ”

เฉียนหยงหงกล่าวอย่างเย็นชา “แต่หากนายจำตำแหน่งโดยประมาณได้ก็นำลูกกอล์ฟไปวางไว้ซะ ฉันจะไม่ถือสาเอาความนายและเล่นให้จบหลุมนี้ได้อย่างสมบูรณ์ นี่นับว่าเป็นความใจกว้างของฉันใช่ไหม?”

ซ่งซานสี่ยิ้มบางเบา เขาหยิบลูกกอล์ฟขึ้นมา ยืนบนถนนด้านข้างจุดสิ้นสุดเกม

ถนน เป็นพื้นซีเมนต์แข็ง

ในกล่องเครื่องมือของรถไฟฟ้า เขาหยิบค้อนขนาดเล็กออกมา

ด้วยการทุบตีสองครั้ง ลูกกอล์ฟก็แตกแยกออกจากกัน

ลูกกอล์ฟที่แตกแยกออกจากกันนั้นอยู่ภายใต้แสงอาทิตย์ในฤดูหนาว มีบางสิ่งอยู่ในนั้น

ซ่งซานสี่โยนค้อนออกไป เขาลุกขึ้นและเอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ “พี่เฉียน ที่แท้ยอดฝีมือแห่งวงการกอล์ฟก็ทำการโกงเช่นกันงั้นเหรอ? ผมชนะหรือแพ้ ใครบางคนจะเป็นผู้ตัดสิน ศูนย์พักผ่อน ผมจะไปรอที่นั่น”

เมื่อเอ่ยจบ เขาก็ไม่หันกลับมามองอีกเลย เขาเดินไปยังรถไฟฟ้าและกล่าว “ขอตัวก่อน! ขอบคุณ”

เขาสตาร์ทรถไฟฟ้า จากนั้นเขาก็ขับกลับไปยังทางที่มา

จุดบุหรี่

ลมพัดโชยมา เส้นผมปลิวไสว เสื้อโค้ทสั่นสะท้านไปตามสายลม

ร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยอารมณ์ต่างๆ

ในสถานที่แห่งนี้ เฉียนหยงหงและทั้งสามคนต่างรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

บนหน้าผากของเฉียนหยงหงเต็มไปด้วยเหงื่อ ใบหน้าแดงก่ำ

หวงชางหยงตกตะลึงจนพูดไม่ออก ร่างกายสั่นสะท้านและรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเล็กน้อย

หวางฮุยอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี

นี่คือเขาได้ทำการโกง!

ลูกกอล์ฟที่บังคับควบคุมได้ มีโปรแกรมเคลื่อนที่อยู่ด้านใน

มีระบบควบคุม การควบคุมระยะไกล ระบบช่วยเพิ่มแรง

เช่นนั้นแล้ว เฉียนหยงหงสามารถตีเส้นโค้งประหลาดได้ พร้อมกับการตีกอล์ฟเข้าหลุมได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

นี่ ในปี2010 ถือเป็นเทคโนโลยีระดับสูง

เพื่อเงินรางวัลแห่งการชนะ ยอมทุ่มเงินมหาศาล

อย่างไรก็ตาม คาดไม่ถึงเลย ซ่งซานสี่นั้นจะมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

หลี่เจิ้งกังแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทำได้ดีซ่งซานสี่!

ฉันหลี่เจิ้งกังเป็นถึงยอดฝีมือนักกอล์ฟเก่า ทว่ากลับมองไม่ออก

แต่เขาสามารถมองออก

อย่างไรก็ตาม สีหน้าของเหล่าหลี่นั้นมืดมนลง

เฉียนหยงหงและทั้งสามคนสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงบรรยากาศที่ผิดปกติ

บริเวณโดยรอย แคดดี้และพนักงานขับรถ ทุกคนล้วนแต่ตกตะลึง

พวกเขาเข้าใจแต่กลับไม่กล้าพูดสิ่งใดต่อหน้าคนมีเงินเหล่านี้

เฉียนหยงหงรู้สึกอับอายมาก แต่ทว่าสมองนั้นคิดได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาตะโกนอย่างดุเดือด “พวกคุณเซาท์ฮิลส์กอล์ฟคลับ กลัวฉันใช่ไหม? เรื่องนี้ ฉันไม่ได้ทำ!”

เปลี่ยนเป้าหมาย ปัดความรับผิดชอบ

หวางฮุยเองก็ร้อนรนขึ้นมาเช่นกัน “ใช่! แม่ง นี่ไม่เท่ากับว่าเป็นการทำร้ายพี่เฉียนของพวกเราหรอกหรือ? เช่นนี้นับว่าเขาพ่ายแพ้ ส่วนเรื่องเงินพวกแกต้องจ่าย...”

หวงชางหยงโกรธเคืองขึ้นมาเช่นกัน “ใช่! ไอ้พวกเซาท์ฮิลส์กอล์ฟคลับทุจริต ที่แท้พวกแกก็สมรู้ร่วมคิดกับซ่งซานสี่! อาหลี่ คุณจะต้องช่วยสืบหาความจริงนะครับ...”

สีหน้าของแคดดี้และพนักงานต่างก็แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตกใจ

ไม่เคยเห็นคนที่ไร้ยางอายเช่นนี้!

หลี่เจิ้งกังอยู่ในวงการกฎหมาย ถ้าหากทำให้เขาไม่พอใจ ย่อมมีปัญหาบางอย่างแน่นอน

อาทิเช่น คิดหาวิธี ตรวจสอบธุรกิจอุตสาหกรรมภายใต้ชื่อของทั้งสามคนรวมถึงตรวจสอบความชอบธรรมทางธุรกิจ

อีกอย่าง พ่อของหลี่เจิ้งกัง ในอดีตเขามีบทบาทที่เหี้ยมโหดภายในจงไห่

ตอนนี้ชายชรานั้นยังมีชีวิตอยู่และสบายดี ผู้หลักผู้ใหญ่ที่เกษียณแล้วและยังมีชีวิตอยู่รวมถึงผู้ที่มีอำนาจและอิทธิพลที่กำลังทำงานอยู่ต่างก็ให้เกียรติชายชราผู้นี้

เฉียนหยงหงและทั้งสามคน ต่างรู้สึกได้ว่าซ่งซานสี่นั้นมีผู้ทรงอิทธิพลหนุนหลังอยู่

หลังจากนี้หากต้องการท้าทายหรือกลั่นแกล้งซ่งซานสี่ก็คงต้องพิจารณาและไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน

หลี่เจิ้งกังจากไปแล้ว ทั้งสามคนต่างก็กลับไปยังศูนย์พักผ่อนด้วยสีหน้าที่หม่นหมอง เพื่อที่จะไปพบซ่งซานสี่

ซ่งซานสี่กลับมายังศูนย์พักผ่อนก่อน

ทันทีที่เดินเข้าประตูมา เขาเห็นฮู๋ห่ายเม่ย

ใบหน้าของเธอซีดขาวและกำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยท่าทีนิ่งงัน

ใบหน้าของเธอนั้นราวกับว่ามีรอยน้ำตาที่แห้งเหือด

ซ่งซานสี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงประเภทนี้ ไม่มีอะไรน่าสนใจ

เมื่อเทียบกับหลินลั่วเจียว เธอยังห่างไกลจากหล่อนอีกมาก

ฮู๋ห่ายเม่ยเห็นเขา เธอไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก จ้องมองเขาตาเขม็ง

เธอไม่ได้กล่าวอะไร

ซ่งซานสี่เองก็เกียจคร้านเกินกว่าจะพูด

ผู้หญิงแบบนี้ ตลอดชีวิตไม่ยุ่งเกี่ยวด้วยก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

ซ่งซานสี่นั่งลง ทักทายพนักงานบริการและกล่าวว่าต้องการชาหนึ่งแก้ว

จากนั้นเขานั่งสูบบุหรี่และดื่มชา

บริเวณด้านข้างไม่ไกลนัก ฮู๋ห่ายเม่ยหยิบกระดาษทิชชูและเช็ดน้ำตา

เมื่อมองท่าทางของซ่งซานสี่ เธอรู้สึกหดหู่มากและเอ่ยอย่างเย็นชา “นายยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า?”

ซ่งซานสี่เอียงศีรษะเล็กน้อยและจ้องมองเธอ “เธอน่าสนใจจริงๆ ต้องการให้ฉันพิสูจน์กับเธอเหรอว่าฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า? ขอโทษด้วย ฉันสามารถพิสูจน์กับภรรยาของฉันได้เพียงคนเดียวเท่านั้น”