เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 184

หลังจากที่จูจูถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉิน หนานกงเฉินยังคงแข็งทื่ออยู่ที่เดิม สายตามองไปที่ประตูใหญ่ของห้องฉุกเฉินที่ปิดลง

เขายืนอยู่ที่เดิมสักพัก คุณผู้หญิงก็รีบตามมา ถามอย่างร้อนรน：“คุณหนูจูเป็นยังไงบ้าง?”

หนานกงเฉินมองที่เขา แล้วส่ายหน้า：“ไม่ทราบครับ คุณหมอยังไม่ออกมา”

คุณผู้หญิงเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างร้อนใจ ขณะที่เดินอ้อมกลับมาอยู่ตรงหน้าเขาก็ยื่นมือมาตีที่แขนเขา：“เป็นเพราะแก ถ้าคุณหนูจูตายขึ้นมา แกจะต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต！”

หนานกงเฉินขมวดคิ้วอย่างหมดคำพูด ถึงแม้ว่าเขาจะกังวลอาการบาดเจ็บของคุณหนูจูมาก แต่ประโยครู้สึกผิดไปตลอดชีวิตฟังไม่เข้าหูจริงๆ

“ที่คุณหนูจูกระโดดตึกเป็นเพราะแกไปทำร้ายจิตใจเธอ แกนี่นะ......” คุณผู้หญิงตำหนิไม่หยุด

ไม่นานคุณหมอก็ออกมา เห็นท่าทางร้อนใจของพวกเขาทั้งสองคนแล้ว ก็รีบยิ้มปลอบใจ：“คุณผู้หญิง คุณชายเฉิน พวกคุณไม่ต้องเป็นกังวลไป คุณหนูจูไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงอะไรมากครับ”

“จริงเหรอ?” คุณผู้หญิงอดใจรอไม่ไหวรีบถาม

คุณหมอพยักหน้า：“ชั้นสามไม่ถือว่าสูงมาก อีกอย่างชั้นล่างเป็นแปลงปลูกดอกไม้ ถือว่าคุณหนูจูดวงดีนะครับ”

“งั้นเธอบาดเจ็บตรงไหน?” หนานกงเฉินถาม

“ขาได้รับบาดเจ็บจากการแขวนกับกิ่งไม้ครับ ส่วนศีรษะได้รับการกระทบกระเทือนนิดหน่อยเพราะแรงกระแทก แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่ใช่การบาดเจ็บอะไรที่ร้ายแรง พักฟื้นที่โรงพยาบาลสักสองวันก็ดีขึ้นแล้ว ทุกคนวางใจได้ครับ”

ได้ยินที่คุณหมอพูด คุณผู้หญิงและหนานกงเฉินก็ถอนหายใจ ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว！

หนานกงเฉินเงียบไปประมาณสองวินาที ก็รีบถามต่อ：“งั้นตอนนี้เธอฟื้นหรือยัง?”

“ตอนนี้ยังครับ แต่น่าจะใกล้ฟื้นแล้ว อีกไม่นานคุณชายเฉินก็จะได้เจอเธอแล้วล่ะครับ” คุณหมอพูด：“ถ้าคุณชายเฉินไม่วางใจ หลังจากที่เธอฟื้นขึ้นมาสามาถทำการตรวจความสมบูรณ์ของร่างกายได้อีกครับ”

หนานกงเฉินพยักหน้า พอคุณหมอพูดถึงอาการของจูจูอีกนิดหน่อยก็จากไป

ไม่นานจูจูก็ถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป คุณผู้หญิงและหนานกงเฉินมาถึงห้องผู้ป่วย ยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยแล้วสังเกตเธอ คุณผู้หญิงก็พูดกับหนานกงเฉินว่า：“แกรออยู่ที่นี่จนกว่าเธอจะฟื้น ถ้ากล้าทำร้ายจิตใจเธอจนเธอคิดสั้นอีกฉันจะไม่เกรงใจแกแล้ว”

หนานกงเฉินชำเลืองมองคุณผู้หญิง ไม่ได้พูดอะไร

หลังจากที่คุณผู้หญิงไป หนานกงเฉินก็หาเก้าอี้สักตัวนั่งลง สังเกตจูจูที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างไกลๆ

เวลาผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดจูจูก็ฟื้นขึ้นมาจากการสลบ เธอลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาอย่างช้าๆ หลังจากที่สังเกตรอบทิศแล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่ร่างของหนานกงเฉิน

“คุณฟื้นแล้ว?” หนานกงเฉินลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเท้าเข้ามาหาเธอ

จูจูมองเห็นเขา ถามอย่างอึ้งๆ：“ฉันยังไม่ตาย?”

“อืม คุณหมอบอกว่าคุณแค่ได้รับบาดเจ็บภายนอกนิดหน่อย พักฟื้นสองวันก็หายแล้ว” สายตาของหนานกงเฉินจ้องไปที่เธอ ในสายตานั้นเป็นสายตาที่ทั้งตำหนิทั้งสงสาร：“ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนั้น? ถ้าผมพักอยู่ที่ชั้นสิบล่ะ คุณกระโดดลงไปอย่างนี้ใครจะช่วยคุณได้?”

ถูกเขาพูดแบบนี้ จูจูก็สะอึกสะอื้นร้องไห้ขึ้นมาทันที มองเขาที่ตำหนิตัวเอง น้ำตาก็ไหลเป็นทาง：“ทำไมไม่เป็นชั้นสิบล่ะ? ถ้าเป็นชั้นสิบคงจะดีกว่า ถ้าเป็นชั้นสิบตอนนี้ฉันก็คงไม่ต้องฟื้นขึ้นมา คงไม่ต้องกลายเป็นตัวขัดขวางระหว่างคุณกับมู่ชิง......”

“จู อย่าพูดคำพูดโง่ๆแบบนี้”

“ที่ฉันพูดไม่ใช่คำพูดโง่ๆ ฉันไม่อยากจะมีชีวิตอยู่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นจริงๆ” จูจูใช้มือปาดน้ำตาบนหน้า：“เฉิน แค่ฉันมีชีวิตอยู่หนึ่งวัน คุณย่าคงไม่ยอมแพ้บังคับให้คุณแต่งงานกับฉันแน่ ฉันเคยพูดว่าฉันจะปกป้องความสัมพันธ์ของคุณกับมู่ชิงเอง แต่นอกจากวิธีนี้แล้วฉันก็คิดไม่ออกว่าจะมีวิธีไหนอีก ทำยังไงดี?”

หนานกงเฉินหยิบทิชชู่ส่งให้เธอ ส่ายหน้า：“ผมไม่ต้องการให้คุณช่วยอะไร คุณก็ใช้ชีวิตของตัวเองไป ดูแลตัวเองให้ดีก็พอแล้ว”

“แต่คุณย่าจะบังคับคุณให้แต่งงานกับฉัน......”

“คุณวางใจเถอะ เรื่องคุณย่าผมจะจัดการเอง” หนานกงเฉินยื่นมือไปลูบหน้าผากเธอ：“พักผ่อนดีๆ ไม่ต้องคิดมากอะไรแล้ว”

จูจูพยักหน้า แล้วดึงมือของเขาไว้ จ้องเขาเต็มไปด้วยน้ำตา：“เฉิน คุณโทษฉันหรือเปล่า?”

“โทษคุณเรื่องอะไร?”

“โทษฉันที่กลับประเทศมาเวลานี้ โทษที่ฉันเข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณกับมู่ชิง” น้ำตาในตาเธอ ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

หนานกงเฉินยิ้มบางๆ ส่ายหน้า：“ไม่หรอก อย่าคิดมาก”

“งั้นก็ดีไป” จูจูปล่อยมือเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วอมยิ้มเร่งเขา：“ไปเถอะ ไปพามู่ชิงกลับมา คุยกับคุณย่าดีๆ เชื่อว่าเขาคงยอมแพ้เรื่องที่บังคับให้พวกคุณหย่ากัน”

“ผมจะให้เสี่ยวหยวนมาดูแลคุณ” หนานกงเฉินยังคงยิ้มบางๆ

มองรอยยิ้มของเขาที่ดูสง่าและสุภาพบุรุษนั้น จูจูก็ถอนหายใจด้วยความเสียใจ

เธอหวังมากว่าหนานกงเฉินจะปฏิบัติต่อตัวเองเหมือนกับที่ปฏิบัติต่อไปมู่ชิง ต่อให้ต่อว่าเธออย่างรุนแรง ด่าเธออย่างบ้าคลั่งว่าทำไมต้องกระโดดตึกก็ตาม แต่ไม่ใช่ปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนนอกแบบนี้ ทำอย่างกับว่าเธอเป็นแขกยังไงอย่างงั้น

เดินออกมาจากห้องผู้ป่วยของจูจู หนานกงเฉินก็ไม่ได้ตรงกลับไปห้องผู้ป่วยของตัวเอง แต่กลับเดินไปด้านนอกโรงพยาบาลแล้วโทรหาไป๋มู่ชิงไปด้วย แต่ไม่ว่าเขาจะโทรไปยังไง เบอร์ของไป๋มู่ชิงก็โทรไม่ติดตลอด

หลังจากที่เขาออกจากโรงพยาบาลไม่นาน คุณหมอจางก็มาหาเขาที่ห้องผู้ป่วย คุณผู้หญิงบอกเขาว่าหนานกงเฉินอยู่ที่ห้องผู้ป่วยของจูจู คุณหมอจางก็ให้พยาบาลไปหาที่ห้องผู้ป่วยของจูจู สิ่งที่ได้คือหนานกงเฉินออกจากห้องผู้ป่วยของจูจูไปนานแล้ว

พอเธอพูดจบ ก็แสร้งยิ้มออกมา แล้วพูดต่อ：“เธอช่วยไปทำให้ฉันเถอะ ฉันออกไปหลบสักพัก รอให้พวกเขาแต่งงานกัน เรื่องสงบลงแล้วฉันค่อยกลับมา”

“เขาแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เธอยังจะกลับทำอะไร?”

“ฉันกลับมาหาลูกสาวไง” ไป๋มู่ชิงจับมือของเธอไว้：“เสี่ยวซี่ ฉันไม่ยอมแพ้มาตลอด เพราะฉะนั้นขอร้องเธออย่ายอมแพ้ที่จะตามหาเขาได้ไหม?”

เธอกะพริบตาทั้งสองข้างถี่ๆ พยายามจะให้น้ำตาไหลลงไป

ซูซี่ใจอ่อน พยักหน้า：“ได้ ฉันจะไม่ยอมแพ้”

“งั้นฉันออกไปทำเรื่องเอกสารให้เสร็จก่อน” ไป๋มู่ชิงยิ้มให้เธอ หมุนร่างเดินออกไปทางประตู

ไป๋มู่ชิงไปยื่นเรื่องเอกสารที่สำนักงาน หลังจากที่เสร็จหมดทุกเรื่องแล้วก็เก็บเอกสารหลักฐานใบเซ็นต์รับใส่ไว้ในกระเป๋าไปด้วยเดินออกนอกประตูไปด้วย เพราะไม่ได้สนใจทางเดิน ด้วยเหตุนี้ทำให้ร่างของเธอเกือบชนเข้ากับใครคนหนึ่ง

“ขอโทษค่ะ......” เธอก้มหน้าขอโทษตามสัญชาตญาณ

“ไม่เป็นไร คุณไม่ได้ชนผมสักหน่อย” เสียงของหลินอันหนานดังมาจากด้านบนศีรษะของเธอ ไป๋มู่ชิงนิ่งอึ้งไป เงยหน้าขึ้นแล้วเห็นว่าหลินอันหนานกำลังมองมาที่ตนเองและยิ้มอย่างสดใสอยู่

พอเห็นว่าหลินอันหนานมาอยู่ตรงหน้า อารมณ์ของไป๋มู่ชิงก็ค้างไป หมุนร่างจะกลับไปทางเดิม

“มู่ชิง......” หลินอันหนานรีบจับมือเธอไว้：“ทำไมคุณเห็นผมแล้วต้องหลบด้วย? เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ถูกต้อง พอฉันเห็นคุณก็เกลียดขึ้นมาทันที ปล่อยฉันได้หรือยัง?” ไป๋มู่ชิงก้มหน้ากวาดสายตามองมือตัวเองที่หลินอันหนานจับอยู่ พูดอย่างโมโห

ก่อนที่ต้นฉบับของบริษัทหนานกงกรุ๊ปจะหายไป ในใจเธอยังคงมีความรู้สึกผิดให้หลินอันหนานอยู่ แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา ความรู้สึกที่มีต่อหลินอันหนานก็เริ่มมีแต่รังเกียจ เธอเกลียดคนแบบนี้ที่ใช้กลอุบายวางแผนทำร้ายคนอื่น หลินอันหนานทำร้ายเธอครั้งแล้วครั้งเล่า

ผู้ชายแบบนี้ ถึงแม้ว่าชีวิตนี้เธอจะไม่ได้แต่งงานด้วยแต่ก็ไม่มีทางให้อภัยแน่！

หลินอันหนานกลับไม่ยอมแพ้ จ้องเธออย่างเอาจริงเอาจัง：“มู่ชิง ผมดีใจมากที่คุณคิดได้ว่าต้องหย่ากับหนานกงเฉิน ผมจะพาคุณไปที่ไกลๆ ผมจะรักคุณให้ดีๆ ผมรับรองว่าหลังจากนี้จะไม่มีใครมารบกวนพวกเราอีกแล้ว”

ไป๋มู่ชิงเกือบหายใจไม่ทัน เธอตะโกนเสียงดังออกมา：“หลินอันหนาน ฉันต้องพูดอีกกี่ครั้ง ฉันไม่ได้รักคุณแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะหย่ากับหนานกงเฉินฉันก็ไม่มีทางไปกับคุณ ฉันไม่ต้องการให้คุณรักฉัน ยิ่งไม่ไปที่ไกลๆกับคุณด้วย คุณได้ยินชัดหรือยัง?！”

“มู่ชิง ตอนนี้คุณต้องการให้ผมช่วยคุณ มีแค่ผมที่สามารถช่วยคุณให้หลุดพ้นจากหนานกงเฉินได้......” หลินอันหนานพูดปลอบโยนเธอ：“ผมว่าหนานกงเฉินตอนนี้คงตามหาคุณไปทั่วอย่างแน่นอน คาดว่าไม่นานก็คงตามมาถึงที่นี่ คุณอยากถูกเขาจับตัวกลับไปแบบนี้เหรอ?”

หลินอันหนานเพิ่งจะพูดจบ ไป๋มู่ชิงก็มองเห็นรถของหนานกงเฉินค่อยๆขับเข้ามาจากด้านนอก