เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 235

แอเรียนคิดว่าเธอจะวิ่งว่องไวดั่งกับสายลม แต่มาร์คกลับจับเธอได้ก่อนที่เธอจะวิ่งพ้นลอบบี้เสียอีก “นี่เธอใจถึงมากเลยนะ ถึงกับกล้าเยียบเท้าผม ดี เดี๋ยวผมจะสั่งสอนคุณเอง”

เธอยอมแพ้และปล่อยให้เขาพาเธอกลับไปที่รถแต่โดยดี ไบรอันสังเกดเห็นว่าทั้งคู่นั้นดูหอบ ๆ เหนื่อย ๆ ราวกับเพิ่งออกกำลังกายกันเสร็จ เขาจึงหยุดตัวเองไม่ได้ที่จะแซวว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? พวกคุณไปวิ่งเร็ว 100 เมตรมาหรือ?”

มาร์คดูเหมือนจะอารมณ์ดีและตอบคำถามเขาไปว่า “อะไรประมาณนั้น เพียงแต่มันจบลงก่อนที่จะถึง 100 เมตร ไปที่ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ กันเถอะ”

ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่...

แอเรียนนึกถึงครั้งล่าสุดที่เธอไปที่นั้นกับมาร์ค แน่นอนว่ามันเป็นความทรงจำที่ไม่ดี เธอยังคงไม่เข้าใจตัวเอง แทนที่เธอจะรู้สึกว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีเพราะต่างคนต่างปรับเข้าหากัน เธอกลับรู้สึกว่าเธอนั้นได้ยอมแพ้ไปและเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดมากกว่า

พอถึงที่ร้านอาหาร มาร์คอนุญาตให้แอเรียนเป็นคนเลือกที่นั่ง ตอนนี้ใกล้ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้ว ผู้คนในร้านยังไม่มากนักจึงทำให้มีโต๊ะว่างเยอะแต่ส่วนใหญ่ก็ถูกจองไว้แล้ว เพราะฉะนั้นที่นี้คงจะเต็มในอีกไม่นาน

แอเรียนเลือกที่นั่งติดหน้าต่าง พนักงานเสิร์ฟตกใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร ต่อให้โต๊ะนั้นจะถูกจองไว้แล้ว พนักงานก็ต้องเปลี่ยนไปจองโต๊ะอื่นแทน อย่างไรก็ตาม มาร์คเห็นอาการของพนักงานก็รู้สึกขุ่นเคืองอย่างช่วยไม่ได้ทันที อีกอย่าง เจ้าของของ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ คาเฟ่ ก็คือ แจ็คสัน เวสต์ และทุกคนต่างก็รู้ซึ่งความสัมพันธ์ของสองคนนี้ดี

ที่นั่งตรงนี้ช่างเป็นจุดที่เหมาะ มองออกจากหน้าต่างก็จะเห็นวิวแม่น้ำ และที่ตั้งของคาเฟ่ก็ยังได้ทำเลที่ดีเยี่ยมใน ไวท์ วอเตอร์ เบย์ เพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัด แอเรียนจึงเริ่มบทสนทนาก่อน “ทำเลที่นี้สวยมากเลย คุณมีอสังหาริมทรัพย์ที่ ไวท์ วอเตอร์ เบย์ บางไหม?”

“อิ ๆ ... ถ้าหากเธอชอบอะไรแล้วก็ไม่เห็นจะต้องคำนึงถึงสิ่งอื่นเลย ขนาดบ้านที่เธออยู่มานานเธอยังมีความรู้สึกให้มันได้ แล้วผู้คนละ?” มาร์คถามชิว ๆ พร้อมกับชมวิวนอกหน้าต่าง

แอเรียนไม่ทันได้เข้าใจคำถามที่มาร์คต้องการจะถามจริง ๆ เธอจึงเริ่มตอบอย่างระมัดระวังแล้วตอบอย่างชัดเจนว่า “แน่นอนว่าฉันก็มีความรู้สึกกับผู้คนด้วย โดยเฉพาะแมรี่กับลุงเฮนรี่ ทั้งสองคนดูแลฉันดีมาก แมรี่เปรียบเสมือนแม่สำหรับฉันเลย”

มาร์คเม้มริมฝีปากบางของเขาและขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “หมายความว่าผมดูแลคุณไม่ดีอย่างนั้นหรอ?”

ในที่สุดแอเรียนก็เข้าใจคำถามเขา แต่อย่างไรก็ตาม เธอไม่อยากโกหกเขาหรือตอบเขาไปซื่อ ๆ เธอคิดอยู่พักนึงก่อนจะตอบว่า “ฉันคิดว่าโดยรวมก็ค่อนข้างดีนะ แต่... ระหว่างเรานั้นมีปัญหาเยอะเกินไป หากปัญหาเหล่านั้นไม่ได้เกิดขึ้น คุณคงเป็นคนที่สนิทและสำคัญที่สุดสำหรับฉัน”