เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 321

แอเรียนถามอย่างสบายๆ “ใครส่งมาหรอ?”

หญิงสาวตอบตามคำถาม “เขาแจ้งว่าชื่อไบรอันค่ะ”

ไบรอันเหรอ แอเรียนปวดหัวเล็กน้อย วิธีการพูดของมาร์คตอนพูดกับเธอนั้นไม่ได้น่ารักเท่าไหร่นัก เธอไม่คิดว่าเขาจะขอให้ไบรอันมาส่งอาหารเช้าให้เธอด้วย แต่ถ้าเขาไม่ได้สั่ง ไบรอันคงจะไม่กล้าทำด้วยตนเองเป็นแน่ เธอเดาไม่ออกว่ามาร์คกำลังคิดอะไรอยู่

อากาศนั้นร้อนมากขึ้นทุกวัน และอายุอาหารก็ลดลงไปเรื่อย ๆ เธอคงทานคนเดียวไม่หมด คิดได้เช่นนั้นเธอจึงแจ้งไปว่า “ฉันเอาแค่นี้ ที่เหลือก็เอาไปแบ่งกันนะ ยังไงฉันก็คงทานไม่หมดแน่ ๆ”

หญิงสาวหน้าแผนกต้อนรับทำตามที่เธอบอกอย่างดีอกดีใจและเก็บของดี ๆ ไว้ให้เอริกโดยเฉพาะ ตอนที่เอริกเห็นป้ายบนกล่องอาหารเขาก็กระเดาะลิ้น “สงสัยจะคืนดีกันแล้ว ดูนี่สิ ส่งอาหารมาถึงที่ออฟฟิศด้วย…”

“คุณนาธานเนียล ว่าอะไรนะคะ?” สาวแพนกต้อนรับถามด้วยความงุนงง

เอริกส่ายหัว “ไม่มีอะไร กลับไปทำงานได้”

เมื่อทำงานเสร็จสำหรับวันนั้นแล้ว แอเรียนไม่ได้ให้ทิฟฟานี่มารับ เธอเลิกงานเร็วกว่าปกติ เวลาจึงไม่ตรงกัน เลยไม่อยากทำให้วุ่นวาย

เมื่อแอเรียนเปิดประตูเข้าห้องเธอ เธอก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ปกติข้าวปั้นจะต้องกระโดดมาคลอเคลียกับเธอแล้วแต่วันนี้กลับไม่มีวี่แววของมัน เธอนึกถึงครั้งสุดท้ายที่เธอเจอข้าวปั้น ซึ่งนั้นก็คือครั้งล่าสุดที่เธอเปลี่ยนน้ำและอาหารแห้งให้มันในตอนเช้า ตอนนั้นแอเรียนเห็นว่าข้าวปั้นนอนอยู่บนที่นอนของมันและไม่ได้มากวนเธอ เธอจึงไม่ทันได้สังเกตอะไรเพราะเธอนึกว่าเมื่อคืนมันคงได้นอนน้อยเพราะฝนตกหนัก แต่ตอนนี้แอเรียนรับรู้ได้แล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เธอหาข้าวปั้นพร้อมเรียกชื่อมัน จนมาเห็นว่ามันยังอยู่ที่เดิมเหมือนกับตอนเช้า มันแทบไม่ได้ขยับตัวเลย แม้แต่น้ำและอาหารมันก็ไม่ได้กิน ดวงตาที่เคยมีชีวิตชีวาของมันก็ซบเซาเช่นเดียวกัน สภาพที่เกรียจค้านของมันทำให้ดูเหมือนว่ามันกำลังจะตาย!

เมื่อไม่รู้ว่ามีอะไรผิดปกติแอเรียนจึงรีบใส่มันลงในกระเป๋าขนสัตว์และรีบพาไปหาสัตว์แพทย์ หลังจากการวินิจฉัยเบื้องต้นสัตว์แพทย์สรุปว่า “ไข้หัดแมว การรักษามีอัตราการรอดชีวิตสี่สิบเปอร์เซ็นต์และอัตราการเสียชีวิตหกสิบเปอร์เซ็นต์ ค่ารักษาไม่ใช่ถูก ๆ ควรพิจารณาโดยด่วน ผมจะบอกว่าตอนนี้อัตราการเสียชีวิตของแมวด้วยโรคไข้หัดแมวค่อนข้างสูง ต่อให้ได้รับการรักษาก็ไม่ได้หมายความว่าจะรอดทุกตัว”

ดวงตาของแอเรียนแดงก่ำทันที “รักษาเลยค่ะ! เราจะทำการรักษามันแน่นอน!”

ไม่มีการตอบรับที่ปลายสายสักพักจนเธอคิดว่าสายถูกตัดไปรึเปล่าเธอจึงมองไปที่หน้าจอโทรศัพธ์และพบว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ทิฟฟานี่แต่กลับเป็นมาร์ค!

เธอรู้สึกหดหู่เมื่อจำได้ว่าเมื่อกี้เธอคร่ำครวญให้เขาได้ยิน “ขอโทษ… ฉันนึกว่าทิฟฟ์โทรมา…”

“หมอตรงไหน? ส่งที่อยู่มาเดี๋ยวฉันไปรับ” มาร์คพูดทันทีโดยไม่ได้เยาะเย้ยความสิ้นหวังของเธอที่มีต่อแมว แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะไม่แยแสแต่แอเรียนก็ยังรู้สึกคันจมูกอยู่ดี “คุณไม่ต้องห่วงหรอก…”

มาร์คไม่ตอบเป็นเวลาสองวินาทีก่อนที่เขาจะพูดว่า “เธอค่อยพูดแบบนี้ตอนที่เธอไม่ใช่นายหญิงเทรมอตน์อีกต่อไปแล้วกัน ทีนี้ก็ส่งที่อยู่มาให้ฉันได้แล้ว”

เมื่อสิ้นสุดการโทรแอเรียนก็ตะลึงอยู่สักพักก่อนที่เธอจะส่งที่อยู่ให้เขาด้วยความลังเล สำหรับเธอแล้วข้าวปั้นนั้นวิเศษมาก แต่สำหรับมาร์คแล้วข้าวปั้นก็เป็นเพียงแมวจรตัวนึงที่แอเรียนรับมาเลี้ยง ตอนนี้เขาอาจจะช่วยเธอ แต่นั้นไม่ได้หมายความว่าเขาจะช่วยเธอแบบนี้ไปตลอด

ตอนที่มาร์คมาถึง คลีนิคสัตว์แพทย์ก็ปิดไปแล้ว โดยมีร่างแอเรียนยืนอยู่ข้างหน้าแบบที่ไม่สามารถมองข้ามได้