เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1003

บทที่1002 ผมกลับมาแล้ว

หลังจากที่สาวใช้ยกชาไปแล้ว ตัวคนก็ได้เดินตามออกจากห้องไปเหมือนกัน

ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ยู่ฉือจินมองพื้นผิวโต๊ะตรงหน้า แล้วถอนหายใจอย่างแรงออกมา

เมื่อหลายวันก่อนในตอนที่เหลนชายของเขายังอยู่ที่นี่ ภายในห้องนี้ก็มักจะมีเสียงหัวเราะของชายชราและเด็กน้อยอยู่เสมอ คึกคักมีชีวิตชีวา ในตอนนี้พอคนไป ที่นี่ก็กลับกลายมาอ้างว้างอีกครั้ง

เหมือนกับเมื่อก่อน ในวันที่อ้างว้างนับเหนือคณานับ

ยู่ฉือจินเอ๋ยยู่ฉือจิน ไม่ว่ายังไงนายมันก็แก่แล้ว เมื่อก่อนในวันอย่างนี้ก็ผ่านมาคนเดียวทั้งนั้น ตอนนี้เพียงแค่กลับไปอยู่ในสภาพเดิมก็เท่านั้นเอง นายมีอะไรที่ไม่ชินกัน?

คนเรานี่ ถ้าเกิดมีความอบอุ่นขึ้นมาแล้ว ก็จะไม่อาจปรับตัวได้กับความหนาวเหน็บได้เลยจริงๆ

ยู่ฉือจินถอนหายใจออกมาอย่างต่อเนื่อง คนรับใช้สองคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องมองหน้ากัน แต่กลับไม่กล้าพูดออกไปให้มากมายแม้ประโยคเดียว เดี๋ยวนายท่านยู่ฉือได้ยินคำพูดของพวกเธอเข้า แล้วเกิดโทสะขึ้นมา พวกเธอจะถูกลงโทษเอา

อันที่จริงในเวลาแบบนี้ คนที่มีตาก็จะรู้ว่าไม่อาจทำให้ยู่ฉือจินไม่พอใจซี้ซั้วได้

ไม่รู้ว่านั่งไปนานแค่ไหน ยู่ฉือจินก็รู้สึกว่าแม้แต่เอวก็ยังไม่สบายขึ้นมา

“ตาแก่คนนี้ ใช้ไม่ได้เลย หึ...”

ยู่ฉือจินกำลังจะลุกยืนขึ้น ในเวลานั้นเองจู่ๆก็มีเสียงเด็กน้อยดังเข้ามา

“คุณทวด!”

ร่างของยู่ฉือจิน รู้สึกเหมือนกับว่าตนเกิดหูแว่วขึ้นมา ไม่อย่างนั้นแล้ว...ทำไมเขาถึงได้ยินเสียงเด็กน้อยน่ารักคนนั้นได้กัน?

นี่ นี่จะต้องหลอนไปเองแน่ๆ!

ยู่ฉือจินหยัดตัวลุกขึ้นต่อ แต่ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาหาตน

ตึก…ตึก…ตึก…——

ตึก…ตึก…ตึก…——

เสียงฝีเท้าดังมาจากที่ไกลๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เพียงไม่นานก็มาถึงด้านหลังของเขา แล้วยังตามมาด้วยเสียงหอบหายใจของเด็กน้อยตามมา

“คุณทวด! ผมกลับมาแล้ว~~”

ยู่ฉือจินก็ตกใจขึ้นมา ในตอนที่นิ่งอึ้งอยู่หลายวิ เขาก็ได้เรียกสติกลับคืนมาได้ทันที

พอเห็นเสี่ยวหมี่โต้วยืนอยู่ตรงหน้าของตนแล้ว

ในนาทีนั้นเอง ยู่ฉือจินก็ยังคงไม่กล้าที่จะเชื่อตาตัวเอง ไม่อย่างนั้นแล้วเสี่ยวหมี่โต้วที่ในเวลานี้ควรจะขึ้นเครื่องกลับบ้านกับแด๊ดดี้หม่ามี๊ของเขาไปแล้ว ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้?

ทั้งสองคนสบตากันอยู่นาน จู่ๆยู่ฉือจินก็ละสายตาออกไปจากเสี่ยวหมี่โต้วเดินออกไปข้างนอก

“หยูโป หยูโป!”

เขาจิตหลอนไปแล้ว ต้องให้หยูโปไปเชิญคุณหมอมาถึงจะถูก

เดิมทีเสี่ยวหมี่โต้วก็ยังนึกว่ายู่ฉือจินเห็นตนแล้วจะดีใจออกมาถึงจะถูก ไม่นึกเลยว่าจะละสายตาจากตนไป หัวเล็กๆของเขาเอียงเล็กน้อย หรือว่าคุณทวดเห็นเขากลับมาอีก ก็เลยไม่พอใจ?

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็รีบไล่ตามยู่ฉือจินไปติดๆ

“คุณทวด~คุณทวดโกรธเสี่ยวหมี่โต้วแล้วใช่มั้ยฮะ? แต่เสี่ยวหมี่โต้วอยากอยู่กับคุณทวดนะฮะ~”

ปัง!

หัวของเด็กนั่นชนเข้ากับขาของยู่ฉือจิน ยู่ฉือจินจึงหยุดฝีเท้าลง ส่วนหยูโปที่ถูกเรียกชื่อนั้นในตอนนี้เองก็ได้เดินเข้ามาแล้วเหมือนกัน พร้อมเอ่ยออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆ “นายท่าน”

“เกิด...เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” ยู่ฉือจินพบว่าเสียงของตนสั่นออกมาเล็กน้อย “คนขึ้นเครื่องกันไปแล้วใช่มั้ย?”

“ใช่ครับ” หยูโปพยักหน้า “ส่งขึ้นเครื่องกันไปหมดแล้ว”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ยู่ฉือจินถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา “งั้นก็ดี”

แต่ในขณะเดียวกันแสงสว่างในแววตาของเขาก็ได้สลดลง อย่างที่คิดเขาหลอนไปเองจริงๆ คนหยูโปก็ได้พาไปส่งขึ้นเครื่องกันไปหมดแล้ว แต่เขายังเห็นเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าออกมาอย่างจริงจัง ยื่นมือออกไปหยิกแก้มของยู่ฉือจิน “ถึงตอนนั้นแล้วคุณทวดจะกลับไปกับพวกเราหรือเปล่าฮะ?”

กลับไปด้วยกัน?

ยู่ฉือจินรู้สึกดีใจขึ้นมา สามารถกลับไปกับพวกเด็กๆได้ พอทุกคนได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว นี่มันนับว่าเป็นสิ่งที่เขาเฝ้าฝันมาทั้งชีวิตเลยก็ว่าได้

แต่ถ้ากลับไปอย่างนี้ แล้วบริษัทตระกูลยู่ฉือล่ะ?

ถึงตอนนั้นแล้วจะทำยังไง? ถึงเขาจะอยากมอบทุกอย่างให้กับเย่โม่เซิน แต่ดูจากท่าทีของเขาแล้วไม่รู้ว่าจะต้องการหรือเปล่า...แล้วจะให้มอบให้ส้งอานลูกสาวของเขา?

คาดว่าส้งอานก็คงทำเพียงแค่กลอกตาใส่เขาออกมา “อยากให้ใครก็ให้ไปสิ? คุณคิดว่าฉันจะอยากได้บริษัทกิ๊กก๊อกของคุณงั้นหรอ?”

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ยู่ฉือจินก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ปวดหัว!

“เรื่องนี้ค่อยว่ากันเถอะ ในเมื่อหนูอยู่ที่นี่แล้ว งั้นวันนี้คุณทวดจะพาหนูออกไปเที่ยวกันสักวัน เป็นไง?”

เสี่ยวหมี่โต้วเอียงหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าออกมา “ดีฮะ”

*

หลังจากผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าทั้งร่างไม่สบายไปหมด

อาจเป็นเพราะตอนนี้เธอกำลังตั้งท้อง หลังจากที่ลงจากเครื่องแล้วสีหน้าของเธอก็ซีดเซียวไปหมด อีกทั้งบนเครื่องก็ไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่คำเดียว

ถึงแม้ว่าเย่โม่เซินที่อยู่ข้างๆจะดูแลเธออย่างดี แต่หานมู่จื่อก็ยังรู้สึกไม่สบายตัวอยู่ดี

รอจนลงจากเครื่อง ในตอนที่นั่งพักอยู่ในเลานจ์ หานมู่จื่อจึงได้รู้สึกว่าร่างกายและจิตใจค่อยๆผ่อนคลายลงไปบ้าง

“มู่จื่อ เป็นไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?”

เสี่ยวเหยียนย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ ในมือก็ยังถือน้ำอุ่นเอาไว้แก้วนึง “ดื่มน้ำสักหน่อย”