เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1682

บทที่ 1681 ไม่สามารถย้อนกลับไปได้

พูดให้ชัดเจนงั้นเหรอ

ถางหยวนหยวนกะพริบตา “ไม่ทานก่อนเหรอ”

ยู่ฉือยี่ซูพูดอย่างจริงจัง “วันนี้พูดไม่เข้าใจก็ไม่ต้องทาน”

ถางหยวนหยวนบึนปาก ไม่รู้ว่าจะหยิบยกอะไรมาดีแล้ว

“หลบเลี่ยงมานานขนาดนี้แล้วยังไม่พออีกเหรอ” ยู่ฉือยี่ซูหัวเราะเสียงต่ำ “มันผ่านมาหลายวันแล้ว ยังไงก็ควรจะคิดได้แล้ว”

“ไม่” ถางหยวนหยวนปฏิเสธ “ฉันยังคิดไม่ได้”

“หืม” ยู่ฉือยี่ซูเลิกคิ้ว “นานแล้วยังคิดไม่ได้อีกเหรอ เป็นเพราะฉันอยู่กับเธอทุกวันใช่ไหม เมื่อเห็นฉันก็เลยคิดไม่ได้”

เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าถางหยวนหยวนควบคุมมันไว้ตั้งแต่แรก ตลอดมาเธอวางแผนไม่บอกยู่ฉือยี่ซู ให้เขาต้องกังวลร้อนใจ

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทำไมกลายเป็นถูกยู่ฉือยี่ซูเป็นคนควบคุมแบบนี้ล่ะ

ถางหยวนหยวนทั้งโกรธทั้งโมโห

วินาทีต่อมา ยู่ฉือยี่ซูกลับจับดึงมือเธอ เดินตรงไปยังที่ที่ไกลกว่าเดิม “ในเมื่อนานแล้วก็ยังคิดให้ชัดเจนไม่ได้ ไม่สู้คิดให้ดีๆ ที่นี่เสียเลย คิดให้ชัดเจนแล้วบอกคำตอบฉันมา”

“พี่คะ ทำไมคุณ...”

“เพราะฉันรอไม่ได้อีกแล้ว”

ถางหยวนหยวนชะงักไป

“ตกลง หรือไม่ตกลง”

ยู่ฉือยี่ซูจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกซึ้ง ดวงตาลึกล้ำราวราตรี “เพียงคำพูดเดียวก็พอแล้ว บอกฉันมา”

ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นเร็วขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้ เธอเปิดริมฝีปากพูดว่า “คุณ คุณกำลังกดดันฉัน ทั้งทั้งที่ฉันบอกคุณไปแล้ว ว่าฉันยังไม่ได้คิดให้ชัดเจน”

เมื่อคำพูดจบลง ยู่ฉือยี่ซูก็หัวเราะเสียงต่ำ

“ได้ งั้นเท่ากับว่าฉันกดดันเธอก็ได้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป จับเวลาห้านาที ครบห้านาทีแล้วต้องบอกคำตอบกับฉัน”

ถางหยวนหยวน “………”

มีแบบนี้ด้วยเหรอ เธอเริ่มกังวล ถ้าครบห้านาที ไม่ใช่ว่าต้องประจันหน้าให้คำตอบกับเขาหรอกเหรอ

ที่จริงแล้วถ้าทำได้ ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้อยากกดดันเธอแบบนี้ แต่เขารอมานานพอแล้ว ช่วงหลายวันนี้เธอตัวติดสนิทสนมกับเขาตลอดเวลา ไม่ได้ออกไปไหนกับรุ่นพี่ของเธอเลย เพียงพอจะพิสูจน์จิตใจของเธอได้

ยู่ฉือยี่ซูก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรรีบร้อน แต่เมื่อจำนวนวันและเวลาเพิ่มขึ้น เขายิ่งรู้สึกว่าหากรอไปอีก บางทีเธออาจจะเสียใจภายหลัง จะเหนื่อยหน่าย และจะรู้สึกว่ามันไม่สำคัญ

ถ้าถึงตอนนั้นแล้วปฏิเสธเขา...

ยู่ฉือยี่ซู่ไม่กล้าคิดเลย

บอกว่าห้านาที ก็เป็นห้านาทีจริงๆ เพราะตั้งแต่ที่ยู่ฉือยี่ซู่บอกว่าเวลาเริ่มต้นขึ้น เขาก็คอยดูเวลาบนนาฬิกาข้อมืออยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าถางหยวนหยวนจะพูดอะไรกับเขาเขาก็เอาแต่นิ่งเงียบ

ทัศนคตินั้นชัดเจนมาก ในเวลาห้านาทีเขาไม่พูดอะไรเลย ไม่ยุ่งกับเธอเลย จะตอบตกลงหรือไม่ล้วนขึ้นอยู่กับความคิดของเธอ

ถางหยวนหยวนค่อนข้างกระวนกระวาย เธออยากตกลง แต่ก็ค่อนข้างเขิน ได้แต่กัดริมฝีปากและกระทืบเท้า จากนั้นก็เข้าไปย่อตัวลงข้างยู่ฉือยี่ซู่ กอดเขาตัวเองอย่างดื้อรั้นไม่สนใจ

เวลาทุกนาทีทุกวินาทีผ่านไป

“ห้านาทีใกล้ครบแล้ว คิดได้หรือยังสาวน้อย”

เสียงของยู่ฉือยี่ซู่ดังขึ้นบนศีรษะ ถางหยวนหยวนเงยหน้าขึ้นอย่างรับรู้ชะตากรรม ดวงตาใสบริสุทธิ์

“หืม”

“อืม ในเมื่ออภัยให้แล้ว งั้นก็แสดงว่าไม่โกรธฉันแล้ว งั้นก็กลับไปที่หัวข้อเดิมของเราก่อนหน้านี้”

กลับไปยังหัวข้อที่น่าอายอีกครั้ง ยู่ฉือยี่ซูจับแก้มนุ่มของเธอ “ห้านาทีครบแล้ว คำตอบล่ะ”

ช่วงเวลาเงียบลง สองคนเฝ้ามองกันและกัน ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ถางหยวนหยวนแก้มแดงระเรื่อ “คุณถามฉันขนาดนี้แล้ว แล้วฉันยังจะกล้าไม่ตอบตกลงได้เหรอ”

ฉับพลันนั้น และแล้วหัวใจของยู่ฉือยี่ซูก็ผ่อนคลายลงโดยสมบูรณ์ มองสาวน้อยตรงหน้าโดยให้ตัวเองปล่อยคลื่นอารมณ์หลากหลายนับไม่ถ้วน ทันใดนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปอุ้มเธอขึ้นจากพื้น

“อ๊ะ”

ถางหยวนหยวนร้องอุทาน ยกมือโอบรอบคอเขาโดยอัตโนมัติ “พี่คะ!”

ยู่ฉือยี่ซูกอดเอวเล็กของเธอแน่น ก้มหน้าลงพูดว่า “ในเมื่อตกลงแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเรียกพี่อีก”

มือใหญ่ของเขาร้อนดั่งไฟ สนิทแนบอยู่ที่เอวตัวเอง ถางหยวนหยวนหน้าร้อน ถามขึ้นเสียงอ่อนว่า “ไม่ ไม่เรียกพี่ แล้วเรียกอะไร”

“แฟน”

ถางหยวนหยวน “………”

เรียกแฟนเหรอ

จากพี่ไปเป็นแฟน การเปลี่ยนสถานะนี้ ช่วงระยะมันค่อนข้างกว้างใหญ่มาก ถางหยวนหยวนเรียกไม่ออก

ยู่ฉือยี่ซู “ทำไม ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเซ้าซี้ฉันมาตลอดหรือไง ตอนนี้เพิ่งจะมารู้สึกอายงั้นเหรอ”

ที่ตอบกลับเขาเป็นเสียงท้องร้องของถางหยวนหยวน จากนั้นไม่นานเธอก็เงยหน้าแดงเรื่อขึ้น “หิวแล้ว”

เธอมองเขาอย่างน่าสงสาร ดวงแก้มสีเหมือนดอกซากุระ และริมฝีปากของเธอ...

ยู่ฉือยี่ซูถอนสายตา กระแอมไอเสียงเบา “งั้นไปทานข้าวก่อน แต่จำสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไว้ด้วย ตกลงกับฉันแล้ว ไม่สามารถกลับคำได้อีก”