เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1008

บทที่1007 นายอยากตายหรือไง

สามารถอยู่จัดการเอกสารกับไอดอลของตัวเอง อีกทั้งยังได้อยู่ใกล้ชิดเธอขนาดนี้ เลิงเยาเยายอมอยู่แล้วแน่นอน

แต่เอกสารมันเยอะเกินไป เธอจัดการคนเดียวไม่ไหว ในตอนนี้เลิงเยาเยาก็ได้นึกถึงหวังอานขึ้นมา

“ฉันเรียกหวังอานมาได้มั้ยคะ? คุณวางใจได้เลย เขาเป็นหนอนตามก้นของฉันเอง ตามฉันมาหลายที่หลายปี ไม่มีทางเอาข้อมูลสำคัญพวกนี้หลุดออกไปได้แน่นอนค่ะ”

“โอเค!” หานมู่จื่อพยักหน้าตอบรับออกมา

ในเวลาต่อมา เลิงเยาเยาก็ได้เรียกหวังอานมา จากนั้นพวกเขาก็ร่วมกันจัดการงานด้วยกัน หวังอานก็ได้ขลุกอยู่ข้างๆเลิงเยาเยาอย่างซื่อสัตย์ไปโดยธรรมชาติ กับการเรียกหาของเทพธิดาของเขาแล้ว เขาได้เข้ามาโดยที่ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว

ในตอนที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน หานมู่จื่อก็หาวออกมาไม่หยุด หนังตาก็ใกล้จะปิดแล้ว แต่เธอก็ยังพยายามฝืนจัดการเอกสารต่อไป

หวังอานลอบมองหานมู่จื่ออยู่หลายครั้ง จากนั้นก็เข้าไปใกล้ร่างเลิงเยาเยาแล้วเอ่ยถามออกไปเบาๆ “เกิดอะไรขึ้น? งานของเสี่ยวเหยียนต่อจากนี้เธอเป็นคนรับช่วงต่อ?”

“อืม” กับหวังอานนั้นเลิงเยาเยาได้กลับมามีท่าทางดั่งเทพธิดาสูงส่งออกมาอีกครั้ง พยักหน้าออกมาอย่างเย็นชา

หวังอานตื่นตกใจออกมาเล็กน้อย “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?”

“หวังอานฉันให้นายมาช่วย ไม่ได้ให้นายมาตั้งคำถามนะ นายนี่มันพูดไร้สาระจังเลยนะ เห็นฉันเป็นคนยังไงกัน?” เลิงเยาเยาแขวะเขาออกไปเบาๆ

หวังอานไม่กล้าถามออกไปอีก ทำได้เพียงช่วยจัดแยกเอกสารไปเงียบๆ เขาอยากรู้จริงๆก็เลยได้ถามออกไป แต่ขอเพียงแค่เลิงเยาเยามีความสุข เขาก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดอีก

อยู่เป็นเพื่อนเธอไปก็พอ

ผ่านไปได้สักพักนึงแล้ว หวังอานก็ได้เงยหน้าขึ้นมองไปทางหานมู่จื่ออีกครั้ง แต่กลับพบว่าเธอได้ฟุบหลับลงกับโต๊ะไปเสียแล้ว

หวังอาน “...”

เขารีบกระทุ้งร่างเลิงเยาเยาที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสารไปเบาๆ เลิงเยาเยาไม่สนใจเขา เขาก็กระทุ้งไปอีก เลิงเยาเยาเดือดจนคว้าเนคไทของเขาแล้วดึงเขาเข้ามา

“หวังอาน นายอยากตายหรือไง?”

“ผมแค่อยากบอกว่าคุณมู่จื่อหลับไปแล้วครับ”

“นายว่าอะไรนะ?” หวังอานนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย มองไปตามทางที่หวังอานพูดถึง อย่างที่คิดได้พบว่าหานมู่จื่อได้ฟุบหลับอยู่ตรงนั้นไปแล้วจริงๆ เธอยู่ปากออกมา “ท่าทางของเธอดูเหมือนว่าจะเหนื่อยมาก”

“อืม เมื่อกี้นี้ผมเห็นเธอเอาแต่หาวอยู่ตลอดเลย คาดว่าน่าจะนอนไม่พอ”

เลิงเยาเยาหรี่ตาลงด้วยความสงสัย “ทำไมนายถึงเห็นเธอหาวกัน? นายหวังเขาอยู่หรือไงนายน่ะ?”

หวังอาน “...เชรด ผมไหนเลยจะกล้าล่ะครับนายหญิง เธอก็รู้ว่าหลายปีมานี้คนที่ผมต้องการมีเพียงแค่เธอคนเดียว มีแต่เธอที่ไม่เคยให้โอกาสให้ผมได้เป็นตัวจริงของเธอเลย”

เขาตามเธอมาหลายปี แรกเริ่มเลิงเยาเยาไม่ชอบเขา ต่อมาก็เหมือนจะค่อยๆชินกับคนอย่างเขาที่คอยไล่ตามอยู่ข้างๆเธอขึ้นมาเรื่อยๆ

เลิงเยาเยาคลายมือ กลอกตาใส่เขาไปทีนึง

“อย่างนายยังคิดอยากจะเปลี่ยนสถานะ? ใครจะไปรู้ล่ะหลายปีมานี้นายคงจะเบื่อฉันไปนานแล้วใช่มั้ยละ!”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้น ในตอนที่หวังอานคิดว่าเธอกำลังโกรธอยู่นั้น กลับเห็นเลิงเยาเยาถอดเสื้อโค้ทตัวยาวบนตัวออก แล้วเดินไปทางหานมู่จื่อ

หวังอาน “นี่เธอจะทำอะไร?”

“นายไม่มีตาหรือไง? เทพธิดาของฉันหลับไปแล้ว ฉันไม่อาจให้เธอโดนอากาศเย็นได้หรอก!”

เธอกดเสียงต่ำลง จากนั้นก็เดินเข้าไปเอาเสื้อโค้ทคลุมลงไปบนร่างของหานมู่จื่ออย่างระมัดระวัง

จากนั้นก็เดินย่องๆเข้ามาอีกครั้ง แล้วส่งสัญญาณให้หวังอานหอบเอาเอกสารบนโต๊ะขึ้นมา “ไปข้างนอก”

หวังอานรีบลุกขึ้นหอบเอกสารขึ้นมา เลิงเยาเยารีบเอ่ยออกมา “เบาๆหน่อย!”

เขาทำได้เพียงเบามือเบาเท้า จากนั้นก็หอบเอาเอกสารเดินตามเลิงเยาเยาออกไปข้างนอก

รอจนเลิงเยาเยาปิดประตูลงในตอนที่นั่งลงที่ด้านนอกนั้นเอง หวังอานก็อดไม่ได้ที่จะถามออกมา “ทำไมพวกเราต้องออกมา? เธอคงไม่ได้กลัวว่าเสียงดังรบกวนเธอหรอกใช่มั้ย?”

ได้ยินดังนั้นแล้ว เลิงเยาเยากลอกตาใส่เขา “ไม่งั้นล่ะ? เทพธิดาของของฉันหลับอยู่นะ พวกเรายังจะอยู่จัดเอกสารอยู่ในนั้นต่ออีก? เธอดูเหนื่อยมากแล้ว ปล่อยให้เธอพักไปเถอะ”

เวลาแบบนี้ยังมาทำงานที่บริษัท?

“เจ้าตัวล่ะ?”

เลิงเยาเยาเอี้ยวตัวออกมาให้เขาได้เข้ามา พาเขาเข้ามาในออฟฟิศ พลางพูดอธิบายออกมา “เธอคงจะเหนื่อยมาก เมื่อกี้นี้เลยนอนหลับไป พวกเราก็ออกมา กลัวว่าจะทำเสียงดังรบกวนเธอ”

หลังจากที่หยุดฝีเท้าลง เลิงเยาเยาก็เปิดประตูไปอย่างระมัดระวัง

ทันทีที่ประตูเปิดออก ก็ได้เห็นหานมู่จื่อฟุบหลับฝันหวานอยู่กับโต๊ะอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ บนร่างมีเสื้อโค้ทผู้หญิงตัวหนึ่งหลุมเอาไว้ มองเสื้อโค้ทผู้ชายบนร่างของเลิงเยาเยาไปอีกทีเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย

เขามองเลิงเยาเยาอยู่สักพัก แล้วขอบคุณเธอออกไป

“ขอบคุณ วันนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว พวกเธอกลับไปเถอะ ฉันจะพาเธอกลับเอง”

“อ้อ ดี...”

เย่โม่เซินสาวก้าวใหญ่ๆเข้าไป เหลือบมองกองเอกสารที่อยู่ตรงหน้าหานมู่จื่อเล็กน้อย โทรศัพท์วางอยู่ข้างๆ เย่โม่เซินหยิบโทรศัพท์เข้ามาใส่ในกระเป๋าตัวเอง จากนั้นก็หยิบเสื้อโค้ตขึ้นมาแล้วส่งสัญญาณให้เลิงเยาเยาเข้ามาเอาไป

หวังอานเห็นดังนั้นแล้ว ก็รีบก้าวเข้ามารับเสื้อโค้ทของเลิงเยาเยาไป

เย่โม่เซินถอดเสื้อโค้ทบนร่างของตัวเองออกมาคลุมร่างหานมู่จื่อ จากนั้นก็ค่อยๆอุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบามือ เดิมทีคิดว่าจะออกไปอย่างนี้ นึกไม่ถึงว่าทันทีที่เย่โม่เซินอุ้มเธอขึ้นมา หานมู่จื่อก็ได้ส่งเสียงงัวเงียออกมา จากนั้นก็ตื่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น

เธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นใบหน้าที่เข้าใกล้เข้ามาของเย่โม่เซิน หรี่ตาลงด้วยความสงสัย

“ทำไมคุณอยู่ที่นี่?”

เย่โม่เซินมองเธอ

หานมู่จื่อที่กำลังงัวเงียอยู่ในตอนนี้ ดวงตายังพร่าเลือน เขาควรใช้โอกาสนี้อุ้มเธอลงจากตึกไป ไม่อย่างนั้นแล้วเดี๋ยวเธอก็คงจะพูดออกมาว่าเธอจะอยู่ที่นี่ต่อ

ดังนั้นแล้วเขาก็เลยเม้มริมฝีปาก แล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวลว่า “คุณนอนต่อเถอะ ไม่ต้องสนใจผม”