เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1043

บทที่1042 ความคิดถึง

เสี่ยวเหยียน ไม่ได้โกรธ ผู้แนะนำที่เพิ่งกลับมาในตอนนี้ ได้ยินคำพูดนั้นของนายหลินเข้าพอดี

“เสียดายที่คุณไม่ถึงเกณฑ์ที่ผมตั้งไว้”

เขาอ้ะไปหนึ่งเสียง ส่วนบนหน้าก็เผยความผิดหวัง ดูเหมือนว่าข้อตกลงนี้จะไม่สำเร็จแล้วจริงๆ

เสี่ยวเหยียน ไม่ได้โกรธ เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดขึ้น “นายหลิน ฉันรู้ตั้งแต่เกณฑ์ที่คุณตั้งก็รู้แล้วว่าจะไม่สามารถทำสำเร็จได้ แต่ก็ยังอยากจะบอกคุณว่า แม้ว่าคุณนายหลินจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงอยู่ในใจของนายหลินเสมอ อีกอย่าง......” เธอลดสายตาลงราวกับว่านึกถึงใครบางคน

“ได้รักกับนายหลิน นายหลินก็มีความสุขมาก”

ซึ่งเหมือนเธอซะที่ไหน ไม่เคยได้รับสักนิดเดียว อย่าว่าแต่สูญเสียไปเลย

นายหลินมองไปที่เธอ ขยับริมฝีปาก แต่ไม่ได้พูดออกมาสักคำ

“เอาล่ะ ดีใจที่วันนี้ได้เห็นสูตรของคุณนายหลิน ฉันเองก็รู้สึกโชคดีมาก แต่ว่าคุณพ่อของฉันยังรอให้พวกฉันไปดูแลเขาที่โรงพยาบาล ดังนั้นฉันต้องไปก่อนแล้ว”

เมื่อพูดจบ จางเสี่ยวเหยียน ก็ลุกขึ้นไปจับมือของหลัวหุ้ยเหม่ยแล้วพูดออกไปเบาๆ “ลาก่อนค่ะคุณหลิน”

หลัวหุ้ยเหม่ยถูกจางเสี่ยวเหยียนจับเดินไปข้างหน้าอย่างผิดหวัง แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกของนายหลินดังขึ้นมาจากข้างหลังอย่างกะทันหัน

“เดี๋ยวก่อน”

จางเสี่ยวเหยียน หยุดก้าวเท้าแล้วมองย้อนกลับไป

“ยังมีเรื่องอะไรเหรอคะนายหลิน ?”

“ปีละแสนคุณคิดว่าอย่างไร ?”

จางเสี่ยวเหยียน : “ห้ะ ?”

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่คุณหลินพูดอย่างชัดเจน ส่วนหลัวหุ้ยเหม่ยก็เบิกตาจ้องมอง ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

“แม้ว่าคุณจะไม่ถึงเกณฑ์ที่ตั้งไว้ว่าให้เช่าฟรี แต่อย่างน้อยก็สามารถละได้ถึงปีละหนึ่งแสน ไม่รู้ว่าราคานี้คุณจางจะพอใจไหมครับ ?”

จางเสี่ยวเหยียน หยุดการหายใจ

“นายหลิน นี่คุณ......”

“คุณเป็นเชฟคนแรกที่มองทะลุความคิดของผม ส่วนคนที่เคยมาหาผมเมื่อก่อน......พวกเขาเพียงแค่ต้องการแสดงฝีมือการทำอาหารให้ผมเห็น หรือว่าผมกำหนดรสชาติที่เหมือนภรรยาของผมทำอย่างตายตัว”

แต่เมียเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้

ภรรยาของเขาเสียชีวิตไปแล้ว มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนที่สองในโลกนี้ที่สามารถทำรสชาติแบบเดียวกันได้

ไม่ว่าจะเลียนแบบอย่างไร รสชาติของภรรยาเขายังเป็นเอกลักษณ์เสมอ

ส่วนเสี่ยวเหยียนได้กระโดดออกจากขอบเขตนี้และทำก๋วยเตี๋ยวหนึ่งชามตามสภาพจิตใจของเขา ไม่มีใครชอบรสขม ดังนั้นก๋วยเตี๋ยวชามนี้......มันกินยากจริงๆ

แต่เมื่อขมสุดขีด ก็ยังรู้สึกว่ามีรสหวานเจื่อนๆ ที่ปลายลิ้น

เช่นเดียวกับทุกคืนที่ไม่มีที่สิ้นสุด เขาคร่ำครวญถึงภรรยาของเขาและจดจำรอยยิ้มอันหอมหวานของเธอ

“ดังนั้น ค่าเช่าปีละหนึ่งแสน ผมก็หวังว่า......หลังจากเธอจากไปแล้ว ความพยายามของเธอก็จะไม่ไร้ประโยชน์”

*

หลังจากออกมาจากวิลล่าตระกูลหลินแล้ว เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถหลัวหุ้ยเหม่ย ก็รู้สึกเหมือนกำลังอยู่ในความฝัน

“นี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้วนะเสี่ยวเหยียน ทำไมคุณไม่บอกแม่ล่วงหน้าก่อนล่ะ แม่คิดว่าคุณพยายามทำตามเมนูไปแล้วจริงๆ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะทำแบบใหม่ที่ไม่ซ้ำใคร”

ผู้แนะนำก็ยังพยักหน้าชื่นชมอยู่ตลอด

“ใช่แล้ว ผมก็ว่าแล้วคุณจางนี่ฉลาด นึกไม่ถึงเลยว่า คุณจางจะยอดเยี่ยมมากกว่าที่ผมจินตนาการไว้”

จางเสี่ยวเหยียนเพียงแค่ยิ้มจางๆ แล้วอธิบายด้วยเสียงอันนุ่มนวล “จริงๆ แล้วฉันไม่ได้ฉลาดหรอก แต่ฉันรู้ว่าเชฟทุกคนมีรสนิยมเป็นของตนเอง เหมือนกับคนที่มีชีวิตเป็นอิสระ แม้ว่าจะคล้ายคลึงกันมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเป็นคนเดียวกันได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ความคิดของจางเสี่ยวเหยียน ก็ค่อยๆ ล่องลอยไป

หลังจากเธอได้ตกลงกับนายหลินแล้ว เมื่อพร้อมที่จะไป นายหลินก็มองไปที่เธอ เหมือนว่าอยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไป

หลังจากที่คนพวกนั้นออกไปแล้ว นายหลินก็ได้นั่งเหม่อลอยมองไปข้างหน้าอยู่ตรงนั้นตามลำพัง

ต้องบอกเลยว่านี่เป็นก๋วยเตี๋ยวที่แย่ที่สุดที่เขาเคยกินมา

เข้าปากปุ๊บขมปั๊บ

แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะชิมมันครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อความหวานจากรสขม

หลังจากนั้นครู่หนึ่งดูเหมือนว่าเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นจึงยิ้มออกมาด้วยความโล่งอก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรออกไป

“สายตาไม่เลวเลยนะ เป็นผู้หญิงที่มีความคิดสร้างสรรค์และจริงจัง”

โทรศัพท์ฝั่งนั้นเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่งเสียงอันเยือกเย็นออกมา

“เรียบร้อยแล้ว ?”

นายหลินพยักหน้า “อืม”

เมื่อพูดจบ เหมือนว่าเขาจะนึกถึงเรื่องตลกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี ไม่คิดเลยว่าสิ่งแรกที่นายมาขอฉันเพื่อสาวคนเดียว”

เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดอีกแล้ว “ตอนครึ่งฉันยังมีประชุม”

นายหลินก็เหลือบมองเวลาบนนาฬิกาในข้อมือ “อีกห้านาทีจะถึงครึ่ง คุยเป็นเพื่อนฉันหน่อยว่ารู้จักกันได้อย่างไร”

“......หลินสวี่เจิ้ง เธอผ่านได้อย่างไร แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ฉันเอ่ยปากขอ แต่ฉันก็รู้นิสัยอันเข้มงวดของนาย”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลินสวี่เจิ้งก็ก้มหัวไปกินก๋วยเตี๋ยวอีกคำหนึ่ง เพื่อให้รู้สึกถึงรสชาติที่ปลายลิ้นอย่างจริงจัง

“เธอ.....ทำให้ฉันคิดถึงภรรยาของฉัน”

อีกฝ่ายหยุดการหายใจ “อะไรนะ ?”

“แต่นายอย่าเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอ คำพูดเมื่อกี้มันกำกวมไปหน่อย ควรจะพูดว่าก๋วยเตี๋ยวที่เธอทำ มันทำให้ฉันคิดถึงภรรยาของฉัน”

เมื่อได้ยินฝ่ายตรงข้ามเงียบอีกครั้ง หลินสวี่เจิ้งก็ยิ้มจางๆ แล้วพูดไป “สาวน้อยคนนี้ดีอยู่นะ ถ้าสนใจจริงๆ จะต้องดูแลให้ดี ชีวิตสั้นมาก ไม่รักกันตอนนี้ ในอนาคตจะไม่มีโอกาสแล้วนะ”