เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1053

บทที่1052 ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง

หลังจากเดินเข้าไปในห้องน้ำ เสี่ยวเหยียนก็เข้าไปในห้องน้ำเล็กๆ เธอดึงฝาชักโครกลงและนั่งลงเพื่อให้อารมณ์ของเธอสงบ

ใจเต้นอย่างรุนแรง น้ำตาก็อดไม่ได้ที่จะไหลออกมา

เธอพยายามกลั้นอารมณ์ชั่ววูบอย่างสุดความสามารถโดยเอียงศีรษะไปข้างหลังเพื่อไม่ให้น้ำตาไหล

“ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง? ฉันไม่เห็นจะอยากได้เลย ฮึกฮึก...” ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจ เสี่ยวเหยียนยื่นมือมาเช็ดน้ำตา แต่พอยิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลออกมาอย่างหนัก ท้ายที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำตาจึงไหลลงมาอย่างพรั่งพรู

เธอยื่นมือมากุมหน้าตัวเองและร้องไห้ด้วยความขมขื่น

เห็นได้ชัดว่า...เธอพยายามลืมผู้ชายคนนี้ไปแล้ว

แต่ทำไมตอนนี้พอมาพบเขา เธอยังไม่อาจต้านทานได้? ตัวเองช่างน่ารำคาญจริงๆ

เธอไม่อยากเป็นแบบนี้ต่อไปอีกแล้ว เธอจะต้องสู้ เธอจะต้องลืมหานชิงให้ได้

เธอไม่ต้องการอยู่ในกำมือของผู้ชายเพียงคนเดียวไปตลอดทั้งชีวิต

ใช่แล้ว เธอจะต้องเปิดร้านและทำตัวให้ยุ่ง ขอแค่เธอกลับไปยุ่งเหมือนเดิมและไม่เจอเขาอีก เธอก็จะไม่คิดถึงเขา

เสี่ยวเหยียนหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋ามาเช็ดน้ำมูกน้ำตา จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องน้ำ

พอเดินออกมาก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเพิ่งเดินออกมาจากห้องข้างๆ

ตอนที่เธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดเมื่อกี้นี้ คนข้างๆคงได้ยินหมดแล้ว

เมื่อเห็นดวงตาสีแดงของเสี่ยวเหยียน ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นห่วงเธอเล็กน้อย

“นั่น คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ?”

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ สบายมาก ขอบคุณนะคะ”

ผู้หญิงคนนั้น “...”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็ล้างหน้าล้างตาที่อ่างล้างหน้า เธอแต่งหน้าตัวเองใหม่อยู่หน้ากระจก หลังจากแน่ใจว่าเธอไม่ได้ดูแปลกตาจึงเดินออกมา

หลังจากออกจากร้านอาหาร เสี่ยวเหยียนก็นั่งรถแท็กซี่กลับบ้าน

เธอนั่งอยู่หน้ากระจกพลางมองตาที่บวมเป่งของตัวเอง เธอจึงเดินไปเอาน้ำแข็งที่ตู้เย็นมาพันไว้แล้วประคบลงไป เนื่องจากตอนนี้เธออาศัยอยู่ที่บ้าน จึงไม่อยากให้พ่อกับแม่เห็นถึงความแตกต่างได้

อีกทั้งเธอยังตัดสินใจแล้วว่าจะเดินหน้าต่อไปด้วยความมุ่งมั่น

หานชิง

ปล่อยให้ความรู้สึกของเธอถูกขังตลอดไป

จากนี้หากเจอกันอีกครั้งก็ทำเหมือนคนแปลกหน้า

*

เสี่ยวหมี่โต้วทานอาหารมื้อนี้ด้วยความหดหู่

อันที่จริงเขาไม่ได้อยากมาทานปลานึ่งที่ร้านแห่งนี้ ที่เขาอยากทานจริงๆก็คืออาหารที่น้าเสี่ยวเหยียนเป็นคนทำ แต่เพื่อความสุขของน้าเสี่ยวเหยียน เขาจึงล้มเลิกความคิดนี้เพื่อมอบเวลาให้คุณน้ากับน้าเสี่ยวเหยียนได้อยู่ด้วยกัน

ไม่คิดเลยว่าสุดท้ายแล้วเรื่องจะกลายมาเป็นแบบนี้

เสี่ยวหมี่โต้วหดหู่ใจ ดังนั้นเขาจึงไม่มีใจจะทานอาหาร

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหานชิง เดิมทีเขาไม่ได้คิดจะมาทานอาหาร แต่เนื่องจากวันนี้จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วก็นัดเขามาที่นี่กะทันหัน เขาก็เลยมา

ใครจะรู้ว่านี่เป็นแผนการของเสี่ยวหมี่โต้ว

บวกกับหญิงสาวที่ดูลนลานอยู่ต่อหน้าเขาและหนีเตลิดไป เธอทำเหมือนเขาเป็นตัวหายนะ ไม่อยากพบหน้าเขาอีก

ทำให้...หานชิงรู้สึกร้อนใจ

ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วทานอาหาร หานชิงก็แทบจะไม่ขยับตะเกียบ

เมื่อเวลาผ่านไป เสี่ยวหมี่โต้วก็วางตะเกียบลงพลางเบิกตาโตมองมาทางเขา

“กินเสร็จแล้วเหรอ?” หานชิงถาม

“ก็น่าจะใช่ น้าก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ต่อไปเสี่ยวหมี่โต้วอย่าทำเรื่องแบบนี้อีกก็พอแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วชอบเธอ น้าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่อย่าเรียกน้ามาอีกเลย ว่าไง?”

เสี่ยวหมี่โต้ว “ทำไมล่ะฮะ? คุณน้าไม่ชอบน้าเสี่ยวเหยียนเหรอ? ผมหวังว่าน้าเสี่ยวเหยียนจะมาเป็นน้าสะใภ้ของผม”

เมื่อได้ยินคำว่าน้าสะใภ้ หานชิงก็ขมวดคิ้วและดุโดยไม่รู้ตัว “ต่อไปห้ามพูดไร้สาระอีกนะ ไม่อย่างงั้นน้าจะโกรธจริงๆด้วย”

เสี่ยวหมี่โต้ว “...”

ไม่คิดว่าหานชิงจะโกรธเขาขนาดนี้ เสี่ยวหมี่โต้วกลัวมากจนไม่กล้าพูดอะไร

หานชิงเริ่มตระหนักได้ว่าตัวเองอารมณ์ไม่ดีและยังพูดกับอีกฝ่ายที่เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ทำไมเขาต้องโมโหขนาดนี้ด้วยนะ?

เขาเองก็ไม่เข้าใจและไม่รู้อะไรเลย

“ขอโทษ น้าไม่ควรพูดแบบนี้กับเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วกินอิ่มหรือยัง? ถ้าไม่มีอะไรแล้ว น้าจะพาไปกินของโปรด ดีไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วเหมือนหงุดหงิด เขาจงใจพูดว่า “งั้นคุณน้าไปส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปบ้านน้าเสี่ยวเหยียนหน่อยสิ เสี่ยวหมี่โต้วอยากกินของที่น้าเสี่ยวเหยียนทำเองกับมือ”

หานชิง “...”

“ถ้าคุณน้าไม่ยอมไปก็ช่างเถอะ เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากกลับบ้านและจะไปหาน้าเสี่ยวเหยียนเอง”

หลังจากพูดเสร็จเสี่ยวหมี่โต้วก็หันหลังเตรียมจะออกจากห้องอาหาร

หานชิงจนปัญญากับเจ้าหนูน้อยคนนี้มาก เขาก็อยากจะรู้ว่าถ้าตัวเองไม่สนใจเขา เขาจะหนีไปหาเสี่ยวเหยียนเองจริงๆได้หรือไม่

เขายังเด็กมาก การวิ่งออกไปคนเดียวทำให้คนเป็นห่วง

หานชิงจึงได้แต่เรียกเขาให้หยุด “รอเดี๋ยว ห่อเสร็จแล้วน้าจะพาไปหาน้าเสี่ยวเหยียนเอง”

เสี่ยวหมี่โต้วหยุดและรอด้วยความพึงพอใจ

หลังจากห่ออาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว หานชิงก็ถือข้าวของเดินลงไปชั้นล่างเพื่อขับรถไปส่งเสี่ยวหมี่โต้ว

เมื่อรถมาถึงที่หมาย เสี่ยวหมี่โต้วก็มองไปยังหน้าอาคารที่คุ้นเคย “คุณน้า คุณน้ารู้ได้ยังไงว่าน้าเสี่ยวเหยียนพักอยู่ที่นี่? น้าเสี่ยวเหยียนเคยพาเสี่ยวหมี่โต้วมาแค่ครั้งเดียวเอง นี่ก็เพิ่งเป็นครั้งที่สอง”