เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1065

บทที่1065 สังเกตอาการ 24 ชั่วโมง

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของพ่อจางไม่พอใจทันที

“ดูคุณพูดสิ ผมไม่เป็นอะไรแล้ว หมอก็เลยให้ผมออกจากโรงพยาบาลไงล่ะ ทำไมไปโรงพยาบาลแล้วต้องให้ลูกมาดูแลงั้นเหรอ? เกิดเรื่องกับประธานเย่ขนาดนี้แล้ว ผมไม่ไปดูได้ยังไง?”

“พอแล้วคุณ ให้ลูกไปดูก็พอ คุณไปก็วุ่นวายเปล่าๆ”

พ่อจาง: “…”

เขาสะบัดมืออย่างไม่พอใจ คิดจะตอบโต้ แต่ก็เกรงใจหลัวหุ้ยเหม่ย

เสี่ยวเหยียนที่อยู่ด้านข้างได้ยินเข้า จึงช่วยพูดโน้มน้าวด้วยเสียงแผ่วเบา

“พ่อ แม่พูดถูกนะคะ ดึกขนาดนี้แล้ว พ่อไปก็คงไม่สะดวก ไปแล้วหนูก็ต้องหาเวลากลับมาส่งพ่อ ถึงตอนนั้นไปกลับก็คงยุ่งยาก ถ้าพ่อเป็นห่วงคุณชายเย่จริงๆ รอพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ คืนนี้กลับไปพักผ่อนก่อนนะคะ พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมคุณชายเย่ที่โรงพยาบาล”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ไม่สนใจว่าเขาจะไม่มีท่าทีตอบโต้ยังไง รีบสะพายกระเป๋าและจูงมือเสี่ยวหมี่โต้ว

“รบกวนพ่อกับแม่ช่วยปิดร้านให้ด้วยนะคะ หนูพาเสี่ยวหมี่โต้วไปโรงพยาบาลก่อน”

เสี่ยวหมี่โต้วหันไปโบกมือให้พ่อจางและแม่ด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู

เสี่ยวเหยียนเพิ่งออกจากร้าน กำลังจะโบกรถ กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับเงาของใครบางคนที่คุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า

“เซียวซู่? ทำไมนายมาอยู่ตรงนี้ล่ะ?”

ตอนนี้เขาควรจะอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?

เมื่อเซียวซู่ได้ยินเสียงจึงหันหลังกลับมา ริมฝีปากของเขาปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่นขึ้นมา

“รู้ว่าเธอไม่สบายใจ ก็เลยกลับมารับพวกเธอ”

พวกเธอที่เขาหมายถึง ไม่ใช่แค่เธอ ดังนั้นคำพูดนี้จึงทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกกดดันมากขึ้น ประจวบเหมาะกับตอนนี้ที่หล่อนกำลังรีบไปโรงพยาบาล แต่หล่อนก็ไม่รู้ว่าโรงพยาบาลไหน

มีคนมารับก็ยิ่งดี ไม่ต้องโทรถามด้วย

“ขึ้นรถเถอะ”

หลังจากขึ้นรถไป เสี่ยวเหยียนให้เสี่ยวหมี่โต้วนั่งด้านข้าง ตอนนี้อากาศยังคงหนาวอยู่ หล่อนกลัวว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเป็นหวัด ก่อนออกจากร้านยังตรวจให้เขาอีกหลายรอบ

“ถ้าง่วง หนูก็นอนบนตักของน้าเหยียนก่อนนะ เดี๋ยวถึงแล้วน้าปลุกหนูเอง”

เสี่ยวหมี่โต้วขยี้ตา “น้าเสี่ยวเหยียน ผมไม่ง่วงครับ”

เสี่ยวเหยียนหันไปยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวล จากนั้นลูบหัวเขา “เด็กดี”

หลังจากนั้นสักพักเหมือนหล่อนคิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงเงยหน้าขึ้น

“ไม่ใช่สิ นายมาแล้ว ที่โรงพยาบาลก็เหลือเพียงแค่มู่จื่อคนเดียวสิ? หล่อนท้องอยู่นะ ทำไมถึง...”

“ฉันไม่ทำเรื่องอะไรที่ไม่เหมาะสมหรอก ตอนนี้มีคนอยู่เป็นเพื่อนคุณนายน้อย”

ไม่อย่างนั้นฉันจะกล้าออกมาได้ยังไงล่ะ?

เพราะมีคนคอยดูแลคุณนายน้อยอยู่ เซียวซู่จึงกล้าออกมา

มีคนอยู่เป็นเพื่อน?

“ใคร?”

ตอนที่พวกเขาออกมา ก็มีเพียงแค่สามคน เซียวซู่ออกมาแล้ว ยังมีใครอยู่เป็นเพื่อนมู่จื่ออีก?

มีชื่อหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวทันที เขาเป็นคนที่เอาใจใส่มาโดยตลอด

เป็นอย่างนั้นจริงด้วย เมื่อเซียวซู่ที่ขับรถอยู่ด้านหน้าได้ยินหล่อนถามเช่นนั้น จึงเงียบไปสักพัก จากนั้นจึงค่อยๆพูดขึ้น

“หานชิง”

หานชิง...

ชื่อนี้เหมือนกับนาฬิกาที่ชนกระแทกเข้าไปในใจของเสี่ยวเหยียน ในขณะเดียวกัน หล่อนก็มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่พูดอะไรต่อ ตัวเองคิดจะหลีกหนีออกจากชีวิตของเขาแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่า...เดี๋ยวจะต้องเจอกันอีก

แต่ทว่า หล่อนไปหามู่จื่อกับคุณชายเย่ ใครจะอยู่ตรงนั้นก็ไม่เกี่ยวอะไรกับหล่อน ถึงตอนนั้นหล่อนแสร้งทำเป็นไม่รู้จัก ไม่สนใจ ก็พอแล้ว

พอพูดถึงชื่อนั้นแล้ว ภายในรถก็ตกอยู่ในความเงียบสงัด เซียวซู่รู้สึกไม่สบายใจ รู้ดีว่าชื่อนั้นมีความหมายที่พิเศษต่อหล่อนมาก

เขาพูดถึงชื่อนั้นทำไมกัน?

แต่...หล่อนเอ่ยปากถามแล้ว เขาจะไม่พูดก็ไม่ได้

เสียงฝีเท้าที่รีบร้อนและรุกรนดังขึ้น

หานชิงหันหน้าไปมอง ทางเดินกว้างใหญ่เมื่อครู่ ตอนนี้มีเงาของคนสามคนเพิ่มขึ้นมา

เดินนำโดยเซียวซู่ และเสี่ยวเหยียนที่เดินจูงมือเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ทางด้านหลัง ทั้งสามเดินตรงมาทางด้านที่เขายืนอยู่

แสงไฟดึงเงาของเสี่ยวเหยียนและเซียวซู่เข้าหากัน จากนั้นก็ซ้อนทับกัน

เมื่อเห็นภาพนี้ หานชิงหรี่สายตาอันลึกซึ้งลงทันที

แววตาสะท้อนให้เห็นถึงความโกรธเกลียด แต่ไม่นานนักก็หายไปทันที

เดิมทีเสี่ยวเหยียนคิดวางแผนไว้แล้วว่า ถ้าหล่อนมาถึงก็ทักทายมู่จื่อก็พอ คิดไม่ถึงว่าทางเดินกว้างขนาดนี้จะมีเพียงแค่หานชิงคนเดียว ร่างอันสูงใหญ่ยืนพิงอยู่ที่กำแพง ท่าทางของเขาทำให้รู้สึกได้ถึงความเหงา

หล่อนเหลือบมองเขาแวบเดียวก็เบี่ยงสายตาออก จากนั้นมองหามู่จื่อ

ไม่เห็นมู่จื่อ แต่หล่อนก็ไม่ได้เอ่ยปากถามหานชิง

แต่เสี่ยวหมี่โต้วผู้เฉลียวฉลาด ที่ยืนอยู่ข้างหล่อน ตะโกนเรียกหานชิง: “คุณลุง”

“อื้ม” หานชิงพยักหน้าลง พูดอธิบายขึ้น: “แม่ของหนูเข้าห้องน้ำอยู่”

“คุณลุง พ่อของผมเป็นยังไงบ้างครับ?”

“ยังอยู่ด้านใน ต้องสังเกตอาการ24ชั่วโมง”

น้ำเสียงและอารมณ์ของเราเรียบนิ่งจนไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอารมณ์แบบไหน

สายตาของเซียวซู่หันไปสบตากับหานชิง จากนั้นต่างก็เบี่ยงออกไป หานชิงเม้มปากแน่น ไม่รู้ว่าจะมองไปตรงไหน

บรรยากาศคลุมเครือภายในรถเมื่อครู่ ถูกย้ายมาอยู่ที่ทางเดินอีกครั้ง

เสี่ยวหมี่โต้วมองดูผู้ใหญ่ทั้งสามตรงหน้า รู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน

ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เขาทำให้น้าเสี่ยวเหยียนเสียใจ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรหรือทำอะไรตามอำเภอใจอีก เมื่อก่อนเขารู้สึกว่าตัวเองฉลาดมาก แต่ต่อมากลับพบว่า เขาไม่เข้าใจโลกของความรู้สึกผู้ใหญ่เลยสักนิด

นี่ พ่อใจร้าย ยังดีๆอยู่ทำไมเข้าโรงพยาบาลแล้วล่ะ? ตอนนี้หม่ามี๊ก็ไม่อยู่...