เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1068

บทที่1068 พวกเธอคบกันแล้ว

คิดไปคิดมา รู้สึกปวดใจเหลือเกิน

เสี่ยวเหยียนยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยความกระวนกระวายใจ และไม่รู้ว่าถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง ขณะที่หล่อนกำลังจะตัดสินใจล้มเลิกทุกอย่างและกลับไป

หานชิงขยับตัวแล้ว

จากนั้นเขากำลังหันมองมาทางเสี่ยวเหยียนพอดี

ตอนแรกแค่กวาดสายตามองผ่านๆเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าจะเห็นเป้าหมายอื่น จึงเหลือบมองอีกครั้งและหลบสายตาไป

แต่หลังจากที่หลบสายตาไป ชายผู้หน้าตาดีคนนั้นก็หยุดชะงักและหันกลับมามองอีกครั้งเหมือนเพื่อเป็นการดูให้มั่นใจ

แม้ว่าทั้งสองจะอยู่ห่างกันพอสมควร แต่สายตาของเสี่ยวเหยียนนั้นดีมาก ดังนั้นจึงเห็นท่าทางของหานชิงได้อย่างชัดเจน และมั่นใจแน่แล้วว่าตอนนี้เขาเห็นตัวเองแล้ว หล่อนหมดโอกาสแล้ว

เฮ้อ ถ้ารู้ก่อนคงไม่คิดมากขนาดนั้นแล้ว เดินออกไปก็จบแล้ว

ตอนนี้...

เสี่ยวเหยียนฝืนเดินเข้าไป ยกมือขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เอ่ยปากพูดขึ้น

“อรุณสวัสดิ์ค่ะประธานหาน เซียวซู่ล่ะคะ?”

เมื่อหานชิงเห็นสาวน้อยเดินตรงเข้ามาหาตัวเอง เขารู้สึกประหลาดใจมาก เพราะก่อนหน้าที่เจอกันมาสองครั้ง เขาคิดว่าสาวน้อยคนนี้คงวิ่งหนีไปเมื่อเห็นเขาเช่นเคย

คิดไม่ถึงเลยว่าหล่อนจะเดินเข้ามาหาตัวเอง

แปลกมาก สีในแววตาของหานชิงคมเข้มมากขึ้น

แต่ไม่นานนัก ราวกับถูกน้ำเย็นรดลงบนหัวของเขา

สาวน้อยเดินเข้ามา แต่หล่อนกลับพูดกับเขาด้วยความเกรงใจอย่างมาก

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ท่านประธาน เซียวซู่ล่ะคะ?”

ไม่พูดถึงเรื่องที่หล่อนเรียกประธานหาน แต่พอมาถึงก็ถามหาเซียวซู่?

เหมือนมีบางอย่างมาทิ่มแทงหน้าอก จากนั้นก็ทะลุผ่านเข้าไปในหัวใจ

เขาได้ยินเสียงเรียกร้องของตัวเองจนอดไม่ได้ที่จะถามอีกฝ่าย

“พวกเธอคบกันแล้ว?”

“……”

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนฝืนใจตัวเองเดินเข้ามา กว่าจะรวบรวมความกล้าพูดกับเขาได้นั้นไม่ง่ายเลย หล่อนคิดทบทวนอยู่ในใจหลายรอบว่าจะเรียกเขาว่าอะไรดี คุณหานก็ดูไม่เหมาะเท่าไหร่ ดังนั้นหล่อนจึงเรียกประธานหานเหมือนที่คนอื่นเรียกกัน

จากนั้นหล่อนก็คิดว่า เขาคงขี้เกียจตอบหล่อน

เพราะจากนิสัยและอารมณ์ของเขา คงตอบเพียงคำว่าอื้ม และพยักหน้าแทนคำตอบกลับ

คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดออกมาเช่นนี้

พวกเธอคบกันแล้ว???

เสี่ยวเหยียน: “???”

คำพูดนี้หมายความว่ายังไงกัน?

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังตกใจอึ้ง จากนั้นก็รู้สึกสับสน สุดท้ายเพิ่งจะเข้าใจ

หานชิงกำลังถามว่าหล่อนกับเซียวซู่คบกันเหรอ? ทำไมล่ะ? เพราะหล่อนมาถึงแล้วถามว่าเซียวซู่อยู่ไหนงั้นเหรอ?

ตอนที่เสี่ยวเหยียนตอบกลับว่าไม่ใช่ หานชิงก็ลุกขึ้น ยื่นผ้าห่มให้หล่อน พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ถามดูเท่านั้น เธอไม่จำเป็นต้องตอบ อีกอย่าง ขอบคุณสำหรับผ้าห่มเมื่อคืนนะ”

เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมาได้จึงยื่นมือไปรับ

“เขาอยู่ในห้องน้ำ เดี๋ยวก็คงออกมาแล้ว วันนี้มีประชุมตอนเช้าที่บริษัท ผมไปก่อนนะ รบกวนบอกมู่จื่อให้ด้วย”

เมื่อพูดจบ หานชิงก็หันหลังเดินออกไปทันที ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

มองดูร่างสูงใหญ่ของเขา เสี่ยวเหยียนอยากจะเอ่ยปากพูดอธิบายว่าระหว่างหล่อนกับเซียวซู่นั้นไม่มีอะไรเลย

แต่แม้ว่าหล่อนจะอ้าปากขึ้นมาแล้ว แต่กลับคอแห้ง พูดอะไรไม่ออก

หล่อนถือผ้าห่มในมือที่มีไอความร้อนแผ่ออกมา สุดท้ายเสี่ยวเหยียนจึงทำได้เพียงมองเงาของเขาที่ค่อยๆเดินจากไป และมือของหล่อนก็ตกลงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ทุกข์ทรมานใจมาก

“นาย...” เสี่ยวเหยียนย่นคิ้วเข้าหากัน “นายไม่กลับไปพักผ่อนจริงเหรอ?”

“ซาลาเปากับน้ำเต้าหู้ไหม?”

เสี่ยวเหยียน: “...ไม่เป็นไรจริงๆ นายเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“งั้นเอาตามนี้นะ”

เมื่อเซียวซู่พูดจบ กำลังจะเดินออกไปซื้ออาหารเช้า สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปทันที และเดินตามเขาไป “นายไม่ต้องเป็นห่วงพวกเรา อีกอย่างแค่ไปซื้ออาหารเช้า ให้ฉันไปถึงจะถูก นายไปพักผ่อนเถอะ”

ระหว่างที่พูด เสี่ยวเหยียนกลัวว่าเขาจะเดินไปครั้งหน้าต่ออีก จึงรีบยื่นมือไปดึงเสื้อเขาไว้

การกระทำเช่นนี้สำหรับเสี่ยวเหยียนแล้ว หล่อนไม่ถือสาอะไร เพราะแค่จับเสื้อเท่านั้น ไม่ได้โดนตัวแม้แต่น้อย

แต่สำหรับเซียวซู่แล้ว กลับทำให้เขาเกิดความรู้สึกเยอะมาก

เขาหยุดเดิน หันมามองทางด้านข้าง สายตาจดจ้องไปที่มือที่จับชายเสื้อของตัวเองไว้ ไม่พูดอะไร

เสี่ยวเหยียนเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขามองอะไรอยู่ จึงรีบตั้งสติขึ้นมา เก็บมือกลับทันที พูดอย่างแหบแห้ง: “ขะ...ขอโทษ ฉันแค่ใจร้อนไปหน่อย ก็พวกนายเฝ้ามาทั้งคืนแล้ว ฉะ...ฉันนอนหลับไปตั้งนาน จะไม่ทำอะไรเลยก็ไม่ได้”

“แค่ซื้ออาหารเช้าเอง ไม่เป็นไรเลย รออย่างสบายใจได้”

ครั้งนี้ เซียวซู่เดินไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้ตามไปต่อ

หล่อนยืนอยู่ที่เดิมสักพัก จากนั้นกลับไปนั่งที่เก้าอี้ ตอนนี้หล่อนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่ามือของเธอยังถือผ้าห่มที่หานชิงยื่นให้หล่อนมาโดยตลอด

เมื่อมองดูผ้าห่มผืนนี้ สายตาของเสี่ยวเหยียนก็ดูเศร้าหมองไปทันที

“พี่ชายของฉันกับเซียวซู่ล่ะ?”

ขณะที่เสี่ยวเหยียนกำลังนั่งเหม่อลอย จู่ๆก็มีเสียงดังมาจากด้านบน

หล่อนตั้งสติขึ้นมา เห็นว่าหานมู่จื่อออกมาแล้ว

“เซียวซู่ไปซื้ออาหารเช้า พี่ของเธอ...กลับบริษัทแล้ว”

เมื่อสังเกตเห็นว่าตอนที่หล่อนพูดถึงหานชิงยังดูผิดปกติ หานมู่จื่อจึงไม่ได้ถามอะไรมากมาย แต่กลับมองไปที่ห้องคนไข้

“โม่เซินล่ะ ยังไม่ฟื้นเหรอ?”