เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1074

บทที่1074 หวานชื่นและทั้งขมขื่น

เสี่ยวเหยียนรีบวิ่งลงไปข้างล่างอีกครั้ง ลมหายใจไม่ค่อยมั่นคงนัก ดังนั้นแล้วในตอนก่อนที่จะเข้าใกล้ร่างหานชิงนั้นเอง เสี่ยวเหยียนก็ได้หาที่สงบลมหายใจของตัวเอง

หลังจากที่ผ่านไปหลายวิ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองค่อนข้างจะมั่นคงขึ้นแล้ว

เธอซอยเท้าก้าวเข้าไปข้างหน้า

รถของหานชิงจอดอยู่ชั้นล่าง เพราะผ่านไปนาน ก็ได้ดับเครื่องรถไปก่อนแล้ว เขายังคงนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ ลดหน้าต่างรถลงไปครึ่งนึง ไฟถนนสะท้อนเงารถออกมา ใบหน้าหล่อปิดซ่อนอยู่ในความมืด

ไกลออกไป เสี่ยวเหยียนก็ได้เห็นภาพนั้น

ออร่าจากร่างของเขาประดับไปด้วยความสงบนิ่งไม่แสดงความรู้สึก ทำให้คนที่เห็นรู้สึกสบายใจ เมื่อก่อนเสี่ยวเหยียนคิดอย่างนี้ ตอนนี้...เธอกลับรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าคงไม่มีหัวใจ

ไม่ เขามี แต่มีให้แค่น้องสาวของเขาคนเดียว

คนอื่นคิดอยากจะได้รับเศษเสี้ยวนั้นจากเขา เป็นไปไม่ได้โดยเด็ดขาด

เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไปหาเขาอย่างยากลำบาก

รับรู้ได้ถึงเสียงที่ดังเข้ามา สายตานิ่งเย็นของหานชิงหลุบมองไปยังร่างของเธอทันที

สบตากับเขา ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่ก็ต้องเดินเข้าไปอยู่ดี

“ท่าน...ท่านประธานหาน...”

หานชิงขมวดคิ้ว เผยรังสีของความไม่สบอารมณ์ออกมา

เสี่ยวเหยียนหดคอลงไปทันที เธอคิดว่าเพราะเสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้ตามเธอลงมาด้วยเขาเลยไม่พอใจ เธอก็อยากพาเสี่ยวหมี่โต้วลงมาด้วย เพราะถึงยังไงเขาก็จะได้ออกมาพูดให้ชัดเจน

ถ้าเธอไม่พาเสี่ยวหมี่โต้วลงมา ก็จะเหมือนกับว่าจะกลายไปเป็นคนหน้าด้านสุดๆไปเลย

“เอ่อเสี่ยวหมี่โต้ว...ฉันกล่อมเขายังไง เขาก็ไม่ยอมลงมาเลยค่ะ” มุมปากของเสี่ยวเหยียนแสยะยิ้มแหยออกมาเล็กน้อย สุดท้ายก็ยังคงต้องฝืนพูดออกไป “ไม่งั้นแล้ว พรุ่งนี้พวกเราค่อยมาคุยกับเขาดีๆ กล่อมให้เขากลับไป?”

หานชิงไม่ได้พูดตอบออกมา มองเธอไปเงียบๆ สายตาล้ำลึกเสียจนทำเอาคนอื่นมองไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปได้สักพัก หานชิงก็ได้เม้มริมฝีปากออกมา “ตอนกลางวัน เขาอยู่ที่ร้านเธอ?”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าออกไปอย่างมึนงง

“รู้แล้ว”

จากนั้นหานชิงก็ได้เตรียมที่จะจากไป ในตอนนั้นเองโทรศัพท์ของเสี่ยวเหยียนก็ได้ดังขึ้นมา เธอหยิบขึ้นมาดู ในตอนที่พบว่าเป็นเซียวซู่ที่โทรมาหาเธอก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย

เธออยากจะรับ แต่หานชิงอยู่ที่นี่ เสี่ยวเหยียนมองท่าทางเขาออกไปเล็กน้อย เขากลับมีท่าทางเหมือนกับไม่ได้กำลังจะออกไปเลยสักนิด

แต่เซียวซู่อยู่ที่โรงพยาบาล โทรมาหาเธอในเวลานี้ ก็คงจะมีเรื่องด่วนอะไรล่ะมั้ง?

จากนั้นเสี่ยวเหยียนก็รับสาย

“ฮัลโหล?”

น้ำเสียงของเธอดูระมัดระวัง คงเป็นเพราะหานชิงอยู่ตรงด้านหน้าด้วย

“ถึงบ้านแล้ว?” เสียงเซียวซู่ดังออกมาจากโทรศัพท์

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าตอบออกไปทันที “อืม ถึงแล้ว”

“อีกเดี๋ยวเธอจะกลับมาโรงพยาบาลยังไง?” เซียวซู่เอ่ยถามออกมาตรงๆ

เสี่ยวเหยียนนิ่งงัน จากนั้นก็เอ่ยพูดออกไปว่า “คงเรียกรถสักคัน?”

ถึงยังไงเธอในตอนนี้ยังไม่ได้ซื้อเครื่องมือในการเดินทางเลย ไปโรงพยาบาลดึกขนาดนี้ก็คงต้องเรียกรถเอาเท่านั้นแหละ อีกอย่างสมัยนี้การเรียกรถก็สะดวกเป็นอย่างมาก

“เธอเป็นผู้หญิง เรียกรถตอนกลางคืนมันไม่สะดวก ส่งที่อยู่มาให้ผม ผมไปรับเธอเอง”

“...”

เพราะตอนนี้เป็นช่วงเวลากลางคืน บริเวณรอบๆก็เงียบสงัด แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะไม่ได้เปิดใช้แฮนด์ฟรี แต่คำพูดของเซียวซู่ก็ดังเข้าไปในหูของหานชิงอย่างชัดเจน

สายตาของหานชิงก็ยิ่งเยือกเย็นขึ้นมาหลายส่วน

ริมฝีปากของเสี่ยวเหยียนแสยะออกมาอย่างทำตัวไม่ถูก “เอ่อ ไม่ต้องหรอก...ตอนนี้นายอยู่ที่โรงพยาบาล ไปมาลำบากแย่ ฉันเรียกรถไปเองก็ได้”

“ก็แค่เรื่องแป๊บๆเอง อย่าลืมส่งที่อยู่มาให้ผมนะครับ”

หลังจากที่วางสายไป เสี่ยวเหยียนก็เห็นหานชิงที่อยู่ข้างหน้ายังไม่ไปไหน เธอคิดว่าเขาจะรั้งตัวอยู่เพราะเรื่องเสี่ยวหมี่โต้ว แต่เมื่อกี้นี้เขาก็เพิ่งบอกว่ารู้แล้วอยู่แท้ๆ

เสี่ยวเหยียนคิดว่าสิ่งที่เขาอยากทำต่อไปนั้นก็คงจะเป็นการขับรถออกไป

นึกไม่ถึงว่าเขาจะยังอยู่ที่นี่อีก

เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจ แต่ก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขาอีก ก็เลยผันร่าง เตรียมที่จะเดินออกไป

“...”

หานชิงมองหญิงสาวผ่านกระจกมองหลัง

จู่ๆก็นึกถึงวันนั้นตอนที่อยู่เมืองนอกขึ้นมา ทั้งๆที่หนาวเสียขนาดนั้น แต่เธอก็ยังสวมเสื้อผ้าน้อยเอามากๆ แล้วออกไปกับเขา จนเกือบโดนแช่แข็งจนกลายเป็นไอติมแท่ง

ต่อมาก็ไข้ขึ้น

เดิมทีเธอก็อยากปากแข็ง หานชิงเองก็ไม่อยากเปิดโปงเธอ แต่พอคิดว่าหญิงสาวอาจจะป่วยขึ้นมาได้ แล้วป่วยก็ยังน่าสงสารมากอีก เขาเคยเห็นมาแล้ว

เมื่อคิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว หานชิงก็ได้ปิดหน้าต่างรถ

เดิมทีเสี่ยวเหยียนก็ได้ทำใจเอาไว้แล้ว ท่าทางที่ไม่ยี่หระต่อความตายใดๆทั้งสิ้น เตรียมอดทนไปอีกสามนาที จากนั้นก็ค่อยปิดหน้าต่าง ถึงตอนนั้นแล้วค่อยพูดหน้าตายออกไปว่าเย็นสบายพอแล้วก็OK

แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆหานชิงจะปิดหน้าต่างไป

เสี่ยวเหยียนนั้นเพื่อรักษาหน้าตาของตัวเองแล้ว ก็ทำเพียงถามออกไป “ปิดหน้าต่างทำไม? ฉันยังตากลมไม่พอเลย”

หานชิง “...”

ถึงตายก็จะรักษาหน้าไว้ให้ได้ แม้ว่ามีชีวิตอยู่เพื่อรับกรรมก็ตามแต่

โชคดีที่ข้างหน้าเป็นไฟแดง หานชิงก็ได้หยุดรถ หันกลับไปมองเธอ

“ฉันหนาว”

“...”

เอาเถอะ เหตุผลนี้ได้เอาชนะเธอได้สำเร็จ

ไม่อย่างนั้นแล้วเสี่ยวเหยียนก็ยังคิดอยู่เลยว่าเธอจะเปิดหน้าต่างต่อหรือเปล่า ในเมื่อเขาพูดออกมาอย่างนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็ต้องปล่อยให้เป็นไปตามความต้องการของเขาไป

“ขอโทษนะคะ ไม่ได้คำนึงถึงคุณ งั้นฉันไม่เปิดหน้าต่างแล้วค่ะ”

“อืม”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซ้นส์ที่ผิดไปหรือเปล่า เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดูผ่อนคลายขึ้นกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย

เธอหลุบตาลง ภายในใจทั้งรู้สึกหวานชื่นและทั้งรู้สึกขมขื่นขึ้นมา

หานชิงในตอนนี้เหมือนกับว่าไม่ได้ตั้งกำแพงกับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เป็นเพราะเธอยอมปล่อยไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับเขาได้สักทีงั้นหรอ?