เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1103

บทที่1102 ไม่กลับบ้าน แล้วจะไปไหน

แต่จนถึงที่สุด หานชิงก็ไม่ได้บอกเสี่ยวเหยียนว่าจ่ายไปทั้งหมดเท่าไหร่ เมื่อต้องเผชิญหน้าสายตาที่สงสัยของเธอ เขาก็พยายามหลีกเลี่ยง ก้มหน้าแล้วก็หยิบยามาจากมือของเธอ

เสี่ยวเหยียนไม่เข้าใจว่าเขาอยากจะทำอะไร ก็ปล่อยให้เขาหยิบถุงยาไป

หลังจากนั้นก็มองดูหานชิงเอายาใส่กระเป๋าของเขาไป

“……”

เสี่ยวเหยียนเห็นภาพเหตุการณ์นั้นก็อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาอย่างสงสัย นี่มันเป็นเพราะว่าเธอเอาแต่คอยถามเรื่องราคา ก็เลยโกรธงั้นเหรอ?

ก็เลยไม่อยากเอายาให้เธอเหรอ?

ความคิดดังกล่าวปรากฏขึ้นในหัวของเสี่ยวเหยียน เธอรู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย แต่ว่าเธอก็คิดได้อย่างรวดเร็ว ไม่อยากเอายาให้เธอก็ไม่เป็นไร อย่างมากเธอก็แค่ไปซื้อยาที่ร้านยาก็ได้

ตอนที่เธอกำลังคิดอะไรวุ่นวายยุ่งเหยิงอยู่นั้น จู่ๆหานชิงก็ขยับเข้ามาใกล้เธอ แล้วก็เอื้อมมือเจ้ามาหาเธอ

เสี่ยวเหยียนเอนตัวไปด้านหลังโดยอัตโนมัติ พร้อมกับมองหน้าหานชิง

“ทำ ทำอะไร?”

มือของหานชิงค้างอยู่กลางอากาศ แล้วก็ถามอย่างทำอะไรไม่ถูก “อยากอยู่ที่โรงพยาบาลต่อ ไม่กลับบ้านงั้นเหรอ?”

“กลับบ้าน?”

ตอนนี้เองเสี่ยวเหยียนถึงได้มีท่าทีโต้ตอบ ที่แท้เขาจะพาเธอกลับบ้านงั้นเหรอ? เพราะฉะนั้นท่าทางของเขาเมื่อกี้นี้คือจะอุ้มเธออีกแล้วงั้นเหรอ?

นี่มันเรื่องอะไรกัน? วันนี้เขาเสพติดกับการอุ้มเธอเหมือนเจ้าหญิงหรือยังไงกัน เอาแต่จะอุ้มเธออยู่นั่นแหละ ปกติเขาไม่ให้เธอเข้าใกล้เขาไม่ใช่เหรอ?

“ไม่กลับบ้าน แล้วจะไปไหน?”

“……ก็ต้องกลับบ้านแน่นอนอยู่แล้วสิ แต่ว่าไม่ต้องไปส่งฉันหรอก ฉันกลับเองได้”

ถึงแม้ว่าเมื่อกี้เขาจะไม่ได้ถามเธอ แต่ว่าเสี่ยวเหยียนเดาคำตอบได้ในใจอยู่แล้ว เพราะว่าเธอปัญญาอ่อน เมื่อกี้ถึงได้ถามคำถามที่น่าเก้อเขินแบบนั้นออกไป แล้วถ้าตอนนี้ยอมให้เขาไปส่งเธอกลับบ้านอีก เธอจะเป็นคนยังไงกัน

พอได้ยินดังนั้น หานชิงก็ไม่ได้ร้อนใจอะไร สายตาของเขาไล่มาตั้งแต่ใบหน้าของเธอ แล้วก็มาหยุดอยู่ตรงขาของเธอที่ได้รับบาดเจ็บ “จะกลับเองงั้นเหรอ? เธอเดินได้เหรอ?”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกผิดอย่างแปลกประหลาดกับสายตาที่แหลมคมของเขา เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองแล้วพูดว่า “เดิน เดินได้แน่นอนอยู่แล้ว”

“เพราะฉะนั้น สิ่งที่หมอพูดเมื่อกี้นี้เธอลืมไปหมดแล้วงั้นเหรอ?”

“……”

“ที่ว่าให้เธออย่างพึ่งออกกำลังกาย และอย่าเดินเยอะ”

เสี่ยวเหยียนจ้องหน้าเขาอย่างพูดไม่ออก หรือว่าความหมายของเขาก็คือจะอุ้มเธอกลับไปอีกครั้งงั้นเหรอ?

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พอเห็นว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้พูดอะไร หานชิงก็อุ้มเธอขึ้นมาทันที เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วแน่นมาก เธอไม่รู้จะเอามือไปวางไว้ที่ไหน แน่นอนว่าไม่สามารถกอดคอเขาได้อีกต่อไปแล้ว ก็เลยได้แต่หดมือไว้ที่หน้าอกของตัวเอง

คนที่อึดอัดมีแค่เสี่ยวเหยียนเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ไม่ว่าจะโดนอุ้ม แล้วก็โดนวางบนรถ แถมเขายังช่วยรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธออีกต่างหาก การแสดงออกทางสีหน้าของหานชิงนั้นปกติตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้ แม้แต่ลมหายใจก็เสถียรอย่างมาก

แต่ว่าในทางกลับกัน เธอกลับรู้สึกผิดหวังมาก

ตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปเพราะการกระทำของเขา เธอหน้าแดงเพราะการได้สัมผัสกัน หัวใจก็เต้นแรงขึ้นเพราะลมหายใจที่แผดเผา ต่างๆนานา……

เพราะฉะนั้นหลังจากขึ้นรถมาแล้วเสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้แม้แต่ถามด้วยซ้ำว่าเขาจะไปส่งเธอที่ไหน เธอได้แต่นอนแผ่อยู่บนที่นั่งนั้น หลับตาแกล้งตาย

เธอก็แกล้งหลับไปแบบนั้น พอถึงบ้าน เธอก็ลงจากรถ ไม่สนใจอะไรมากมาย

สำหรับเงินค่ารักษาที่เขาจ่ายให้เธอนั้น ถ้าเกิดว่าเขาไม่อยากรับจริงๆล่ะก็ เธอก็จะให้มู่จื่อแทน แล้วก็ให้มู่จื่อให้เขาแทนเธอ

หรือถ้าเกิดว่ามู่จื่อไม่ได้ เธอก็ไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว

เสี่ยวหมี่โต้วต้องช่วยเธอแน่นอน

ระหว่างทางกลับบ้านของเธอนั้น สาวน้อยคนนี้เอาแต่หลับตาแน่น หานชิงเห็นภาพนี้ตอนที่หันหน้ามาตอนที่รถติดไฟแดง

พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็มองไปรอบๆอย่างกับเป็นหัวขโมย พอแน่ใจแล้วว่ารอบๆไม่มีเพื่อนบ้านที่น่าสงสัย เธอก็หันกลับไปแล้วเดินกะเผลกขึ้นไปชั้นบน

พอเห็นว่าสาวน้อยวิ่งหนีเหมือนกับเห็นผี สายตาที่เย็นชาของหานชิงก็ค่อยๆมีความทะนุถนอมที่เขาเองก็ไม่ทันสังเกตเห็น จนถึงตอนที่ร่างของสาวน้อยคนนั้นวิ่งจากไปจนไม่เห็นอีกแล้ว

เขาถึงได้เก็บสายตามา แล้วก็มองไปยังพวงมาลัยของตนเอง มุมปากของเขาโค้งงอเป็นส่วนโค้งเล็กๆจนแทบจะมองไม่เห็น

ที่จริงแล้ว……ต่อให้เข้าใจผิด ก็ไม่เป็นไรหรอก

เสี่ยวเหยียนมาถึงบ้านของตัวเองพร้อมกับหอบเหนื่อย ตอนนี้คู่สามีภรรยาจางยังคงอยู่ที่ร้าน เพราะฉะนั้นบ้านที่เลยเงียบเชียบ มีแต่เธอแค่คนเดียวเท่านั้น

เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนหิวน้ำ ก็เลยไปที่ห้องครัวเพื่อเอาน้ำดื่ม ดื่มทีเดียวไปครึ่งขวด

หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดัง

พอได้ยินเสียงกริ่ง เสี่ยวเหยียนก็ตื่นตัวในทันที

เธอพึ่งจะมาถึงบ้านก็มีคนมากดกริ่งแล้วเหรอ?

หรือว่าเมื่อกี้ตอนที่เธอพึ่งขึ้นมาป้าจางที่อยู่ข้างบ้านเห็นเธองั้นเหรอ? พอคิดได้แบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็เลยวางขวดน้ำในมือแล้วก็ไปเปิดประตู

เธอซ่อนตัวไว้หลังประตู โผล่ออกไปแค่หัวเท่านั้น

พอเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าชัดเจนแล้ว ดวงตาของเสี่ยวเหยียนก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“คุณ……”

“เธอลืมเอายาไป” หานชิงยื่นถุงยาที่อยู่ในมือให้เธอ เสี่ยวเหยียนยื่นมือไปรับถุงยาด้วยความมันงง อารมณ์ของเธอในตอนนี้ค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อย

หานชิงเอายามาให้เสร็จแล้วก็กลับไป เสี่ยวเหยียนกลับมาที่ห้องรับแขก นอนลงบนโซฟาอย่างหมดแรง สะบัดถุงในมือไปมา

แกว่งไปแกว่งมาประมาณสิบนาที เสี่ยวเหยียนถึงได้นึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องโทรรายงานสถานการณ์ตอนนี้ให้หลัวหุ้ยเหม่ยรู้ พอจับที่กระเป๋าของตัวเองก็พบว่าโทรศัพท์ของเธอหายไป

เธอนึกขึ้นได้ว่า ก่อนหน้านี้โทรศัพท์ตกลงที่พื้นแล้วหานชิงก็เก็บใส่กระเป๋าของตัวเองไป