เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1113

บทที่ 1112 เข้าห้องทำงานของเขา

“เธอไม่ต้องห่วงหรอกน่า พวกเราก็แค่จะขอดูสักหน่อยว่าหน้าตาเป็นยังไง แค่อยากรู้อยากเห็นเอง จะมีความคิดสกปรกแบบนั้นที่ไหนกัน?”

“ใช่แล้ว เธอระแวงเกินไปหรือเปล่า ถ้าเธอกลัว เธอก็ไม่ต้องบอกเรื่องนี้กับพวกเราสิ ปิดไม่พูดออกมา เรื่องแค่นี้เธอก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจไม่ใช่เหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น แผนกต้อนรับก็เริ่มเสียใจภายหลังขึ้นมา เธอไม่น่าเอาไปบอกคนอื่นเลย ถ้าพรุ่งนี้เกิดเรื่องขึ้นมาล่ะก็ เธอจะต้องกลายเป็นคนแรกที่เผยแพร่เรื่องนี้ออกไป

อย่างไรก็ตามแผนกต้อนรับก็อยากจะเห็นเสี่ยวเหยียนถูกต้อนให้จนมุมเหมือนกัน คิดไปคิดมาก็ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละ

หลายครั้งที่ผ่านมาเสี่ยวเหยียนจะไปที่ห้องพักรับรอง เนื่องจากหานชิงมักจะใช้เวลาส่วนมากไปกับการทำงาน เมื่อวานนี้เธอเผลอหลับไปในห้องรับรองและแขกคนอื่นๆก็มาที่ห้องรับรองพอดี เมื่อเห็นเธอนอนอยู่บนโซฟา ทั้งสองฝ่ายก็บังเอิญพบกันด้วยความสับสนอลหม่าน

หลังจากเกิดเรื่องในครั้งนั้น หานชิงก็บอกให้เสี่ยวเหยียนไปรอที่ห้องทำงานของเขาโดยตรง เนื่องจากในห้องทำงานของเขามีห้องพักรับรองอยู่ห้องหนึ่ง

การเข้าห้องทำงานของหานชิงเป็นครั้งแรกทำให้เสี่ยวเหยียนเกิดอาการประหม่า หาทางไปไม่ถูก

เธอกัดริมฝีปากของตัวเอง ตอนที่ออกจากลิฟต์ก็สูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเก็บอาการ แต่ใครจะรู้ว่าตอนที่ออกไปก็บังเอิญพบกับซูจิ่วเข้าพอดี

เมื่อเห็นเธอ ซูจิ่วก็ยิ้มเหมือนประหลาดใจเล็กน้อย “มาแล้วเหรอ?”

ซูจิ่วทักทายเธอด้วยน้ำเสียงคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ก็ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นซูจิ่วแล้ว ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนถึงได้เห่อร้อนขึ้นมา เธออายเล็กน้อย เนื่องจากเธอรู้สึกว่าซูจิ่วเป็นพวกผู้หญิงฉลาด มองตาเพียงแวบเดียวก็สามารถมองเธอได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอ ความคิดของคุณก็ปิดได้ไม่มิด

และแน่นอนว่าถ้าเป็นคนอื่น เสี่ยวเหยียนก็คงไม่กลัวว่าคนอื่นจะมองความคิดเธอออก แต่เนื่องด้วยซูจิ่วเป็นคนที่เคยแอบชอบหานชิงมาก่อน อีกทั้งยังเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก

เสี่ยวเหยียนได้ยินเรื่องนี้จากมู่จื่อ ตอนที่ซูจิ่วยังไม่ได้แต่งงาน เสี่ยวเหยียนยังแอบคิดว่านานๆไปหานชิงกับซูจิ่วจะลงเอยกันหรือไม่?

ในเวลานั้นความรักของเธอที่มีต่อหานชิงยังไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น เป็นเพียงความรู้สึกตื้นเขิน ถ้าหานชิงกับซูจิ่วลงเอยกัน บางทีเธอก็อาจจะยอมแพ้

แต่ใครจะรู้ว่าซูจิ่วยอมแพ้ไปเสียก่อนและทั้งแต่งงานมีลูกด้วยเวลาอันรวดเร็ว ซึ่งตอนนั้นเสี่ยวเหยียนเองเคยเห็นหลักฐานในอดีตเหล่านั้น เธอยังคิดว่าเป็นเรื่องน่าเสียดายที่ซูจิ่วไม่ได้ลงเอยกับคนที่เธอชอบมาเป็นเวลานาน

พอตอนนี้มาเจอเธออีกครั้ง สภาพจิตใจก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ทันใดนั้นเธอก็นึกอิจฉาซูจิ่วขึ้นมา กล้ารักกล้าเกลียด ตอนที่รักเขาก็ไม่เคยมีใจว่อกแว่ก พอไม่ชอบเขาแล้ว ก็สามารถปล่อยวางความรู้สึกได้ทันที หลังจากแต่งงานก็จัดการชีวิตแต่งงานได้เป็นอย่างดี เลี้ยงลูกได้สุดยอดและที่สำคัญไม่มีผลกระทบกับงานของเธอเลย

เมื่อเสี่ยวเหยียนอยู่ต่อหน้าผู้หญิงเก่งแบบนี้ เธอก็รู้สึกกระดากอายเล็กน้อย

“อืม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าและส่งยิ้มเขินๆให้เธอ

ซูจิ่วเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าเธอ วันนี้เธอสวมเสื้อสเวตเตอร์สีกรมท่าและกระโปรงยาวถึงเข่า ผมยาวสลวยพาดไหล่ ยังคงมีชีวิตชีวาไม่ลดน้อยเลยสักวัน ในทางกลับกันยังมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

ตอนที่เธอยิ้มให้ตัวเอง นัยน์ตาและใบหน้าของเธอแฝงไปด้วยท่าทีเขินอายดูน่ารักไร้เดียงสา

คุณสมบัติเหล่านี้ไม่เคยปรากฏในตัวของซูจิ่ว

ที่แท้แล้วนี่เป็นแบบที่หานชิงชอบ? ต้องยอมรับว่าสายตาไม่เลว ขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงยังคิดว่าเสี่ยวเหยียนเป็นคนน่ารักและน่าทะนุถนอม

“ข่าวดี วันนี้ประธานหานประชุมเสร็จตอนที่เธอมาพอดีเลย อีกอย่างตารางงานถัดไปก็ไม่มีอะไรแล้ว เพราะฉะนั้นเธอก็จะได้อยู่กับเขาสองต่อสองแล้ว”

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น เสี่ยวเหยียนก็อายหน้าแดงพลางรีบอธิบายกับซูจิ่ว “ไม่ ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ ฉันก็แค่...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ซูจิ่วก็เหลือบตามองเสี่ยวเหยียนว่าแววตาของเธอเปลี่ยนไปมากน้อยแค่ไหน จากนั้นก็เพิ่มน้ำเสียงขึ้น

“ฉันทำงานกับประธานหานมานาน น้อยมากที่จะโดนเขาอบรม”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนก็ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ซูจิ่วพูดแบบนี้ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดเธอ เหมือนกำลังบอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอทำโทรศัพท์พัง ฉันจะโดนหานชิงอบรมได้อย่างไร?

แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของซูจิ่ว ไม่ว่าจะมองยังไง เธอก็ไม่เหมือนคนที่พูดแบบนั้นได้

“ทำไม เธอไม่เข้าใจ?” พอซูจิ่วเห็นเธอทำท่าเครียด ก็อดยื่นมือไปจิ้มแก้มนุ่มๆของเธอไม่ได้ “ฉันกำลังจะบอกว่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอบรมฉันโดยที่ไม่ใช่เรื่องงาน แต่ฉันไม่ได้โกรธอะไรหรอก ความหมายที่ฉันอยากจะสื่อก็คือเธอเป็นคนพิเศษสำหรับเขา”

เสี่ยวเหยียนหัวใจเต้นรัว

พิ พิเศษ?

“เธอก็รู้เรื่องของฉันนี่นา ตอนที่อยู่ต่างประเทศพวกเราก็ยังคุยๆกันอยู่เลย จำได้ว่าตอนนั้นฉันคุยกับเธอยาวมาก ไม่คิดว่าตอนนี้พอมองย้อนกลับไป เธอจะทำมันสำเร็จได้”

“ไม่ไม่ไม่” เสี่ยวเหยียนโบกมือ “อันที่จริงเรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิด ประธานหานเขาไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้น เขาเคยปฏิเสธฉันตั้งหลายครั้งและฉันก็ตัดสินใจจะยอมแพ้แล้ว ที่ฉันมาส่งอาหารให้เขา ที่จริง...ฉันติดหนี้เขาต่างหาก”

อย่างที่หลินสวี่เจิ้งพูด ธุรกิจของเขาเสียหายเป็นเงินมากมายเพียงเพราะเธอ และเขาเองก็แค่อยากให้เธอมาส่งอาหารเท่านั้น ไม่มีอะไรเกินเลย

นอกจากนี้ค่ารักษาพยาบาลของเธอยังไม่ได้จ่ายคืนให้กับเขา

พอซูจิ่วเตือนสติเธอเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าตัวเองจะต้องรีบเอาเงินมาคืนเขาโดยเร็วเสียแล้ว ดูเหมือนว่าเธอพอจะมีเงินออมอยู่ในบัตรอยู่บ้าง