เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1126

บทที่ 1125 ทำไมเธอถึงโง่ได้ขนาดนี้

ยังพูดไม่ทันจบ มือของหล่อนก็ถูกหานชิงจับไว้แน่น จากนั้นใช้แรงบีบ เสี่ยวเหยียนจึงล้มลงไปในอ้อมอกของเขาอย่างตั้งตัวไม่ได้ทันที

เดิมทีที่ไม่ได้อยู่ห่างกันมาก กลับถูกดึงให้ใกล้กันมากกว่าเดิมในชั่วพริบตาเดียว

ทั้งสองแทบจะหายใจรดกัน จนได้กลิ่นลมหายใจของกันและกัน

เสี่ยวเหยียนเหม่อมองหานชิงที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

หน้าตาของเขาดูดีดั่งเทพบุตร แต่ก็ไม่ได้สะดุดตาขนาดนั้น เรียกได้ว่าเป็นหน้าตาที่ดูดีแบบสุขุมนุ่มลึก แม้ว่าลมหายใจในตอนนี้ของเขาจะแรงกว่าปกติ แต่ก็ยังถูกเขายับยั้งไว้ได้

ถ้าไม่ได้เป็นเพราะมีกลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งบนตัวของเขา และการชนอย่างเต็มแรงเมื่อครู่ เสี่ยวเหยียนไม่มีทางกล้ามั่นใจว่าเขาดื่มไปเยอะแน่นอน

เพราะแววตาของเขาช่างน่าสะพรึงกลัวจริงๆ

“ทำอะไร...” เสี่ยวเหยียนถามอย่างกล้าๆกลัวๆ และก็หยุดพูดไปทันที

เพราะจู่ๆหานชิงก็เข้ามาใกล้มากขึ้น ลมหายใจอันเร่าร้อนรดลงบนใบหน้าของหล่อน ทั้งสองเผชิญหน้ากัน สบสายตากัน แลกลมหายใจซึ่งกันและกัน

กลิ่นเฉพาะของผู้ชายอบอวลรายล้อมไปทั่วทั้งตัวของหล่อน เสี่ยวเหยียนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม แววตาของหล่อนตื่นกลัวจนเบิกกว้างขึ้น แม้แต่กระพริบยังไม่กล้ากระพริบ ลมหายใจก็ค่อยๆหยุดลงเช่นกัน

เพราะตอนนี้หานชิงเข้าใกล้หล่อนมากขึ้น ใกล้จน ถ้าหล่อนขยับไปข้างหน้าเพียงนิดเดียว ก็จะจูบกับเขาทันที

แต่หานชิงยังคงขยับตัวขึ้นมาด้านหน้า ลมหายใจค่อยๆเข้าใกล้ขึ้นมามากขึ้น เสี่ยวเหยียนกลัวจนไม่กล้าขยับตัวไปไหน ขนตาสั่นเล็กน้อย มือจิกเข้าไปในฝ่ามืออย่างไม่รู้ตัว

นี่ถือเป็นครั้งแรก...

เป็นครั้งแรกที่หานชิงเป็นฝ่ายเข้าใกล้หล่อนเอง ใบหน้าเทพบุตรของเขาที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนตาแทบจะมองไม่ชัด

ตอนที่อยู่ในงานเลี้ยง เขาดื่มแทนหล่อนด้วยแก้วใบนั้น

ตอนนั้นหล่อนอยากพูดเตือนเขาว่าคุณรู้บ้างรึเปล่าว่าการทำแบบนี้ถือเป็นการจูบทางอ้อม?

แต่เมื่อครุ่นคิดไปมา หานชิงจะไม่เข้าใจได้อย่างไร? เพราะแก้วนั้นเป็นแก้วที่หล่อนเคยดื่มมาก่อน ถ้าเขารังเกียจหล่อน คงไม่มีทางดื่มต่อ และสามารถขอแก้วใหม่ได้

เมื่อเห็นว่าริมฝีปากของเขากำลังจะชนกับปากของหล่อน

เสี่ยวเหยียนค่อยๆหลับตาลง มือจับคอเสื้อของเขาไว้แน่นอย่างควบคุมไม่ได้

หรือว่า...เขาก็หวั่นไหวกับตัวเองแล้ว

เพียงแต่เมื่อก่อนเขายับยั้งใจตัวเองไว้ได้ดี จึงไม่ไม่มีใครรู้

ตอนนี้...ถูกหล่อนจับได้แล้ว

เสี่ยวเหยียนรู้สึกถึงความหวานภายในใจ ใจของหล่อนสั่นแรงมาก

แต่รอจนผ่านไปนานสักพัก จูบที่วาดฝันไว้กลับไม่ปรากฏเป็นจริง ขนตาของเสี่ยวเหยียนสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรจะลืมตาขึ้นมาหรือไม่

หรือว่า เขากำลังเคลิ้ม? หรือว่า เขายังไม่พร้อม?

งั้นรออีกสักพักดีกว่า

เสี่ยวเหยียนรอต่ออีกสักครู่หนึ่ง แต่ก็ยังไม่ได้สัมผัสกับรอยจูบที่วาดฝันไว้

หล่อนคิดสงสัยภายในใจ จึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา

ใครจะไปคาดคิด เมื่อลืมตาขึ้นมาก็สบตากับสายตาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็ง จากนั้น เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันตั้งสติก็ถูกผลักออกมาเสียก่อน!

ตอนแรกหล่อนไม่ทันระวังตกลงไปในอ้อมอกของหานชิง แต่หลังจากที่ถูกผลักออกมา หลังของหล่อนก็พิงกับพนักที่นั่งอีกครั้ง หล่อนตกตะลึงจนตั้งสติไม่ได้

หล่อนนั่งเหม่ออยู่นานสักพัก จากนั้นจึงนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง

ตอนที่หานชิงผลักหล่อนออกมา ใบหน้ายังแฝงไปด้วยความรำคาญ ราวกับรู้สึกโมโหมาก ท่าทางเหมือนทนไม่ไหว ถือเป็นครั้งแรกที่เสี่ยวเหยียนเห็นท่าทางเช่นนี้ของเขา

แล้วทำไมเขาถึงแสดงอารมณ์เช่นนี้?

เป็นเพราะจู่ๆเขาก็ดึงหล่อนเข้าไปในอ้อมอกเองใช่ไหม?

เป็นเพราะเขาเข้ามาใกล้หล่อนเองใช่ไหม?

ช่างน่าสมเพชจริงๆ จางเสี่ยวเหยียน...

ไม่มีใครน่าสมเพชไปกว่าตัวเองอีกแล้ว ทำไมเธอถึง...โง่ได้ขนาดนี้?

คำปฏิเสธของเขา เธอฟังไม่เข้าใจ เขากระดิกนิ้วหน่อย เธอก็ส่ายตูดวิ่งแจ้นไปหาเขาแล้ว และยังคิดว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง

บรรยากาศและอุณหภูมิภายในรถเย็นจนถึงจุดเยือกแข็ง ทั้งสองไม่มีใครกล้าพูดอะไร ตอนนี้หานชิงยังหงุดหงิดอยู่ และไม่รู้ว่าการกระทำของตัวเองทำให้สาวน้อยต้องตกใจกลัว และไม่รู้ว่าหล่อนรู้สึกยังไง

แต่วันนี้เขาดื่มเยอะไปจริงๆ ขาดสติมาก อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องวันนี้ก่อนดีกว่า

รอพรุ่งนี้...

หลังจากที่หล่อนไปถึงบริษัท ค่อยพูดเรื่องนี้แล้วกัน

หลังจากคิดได้เช่นนี้ หานชิงจึงตัดสินใจทำตามสิ่งที่คิดไว้

ลุงหนานขับรถไปถึงชั้นล่างของบ้านเสี่ยวเหยียน ตอนที่ลงจากรถ เสี่ยวเหยียนเปิดประตูเอง “ขอบคุณค่ะ ฉันไปก่อนนะ”

จากนั้นก็เดินจากไปทันที ไม่หันมามองแม้แต่น้อย

หานชิงรู้สึกแปลกผิดปกติ แต่ตอนนั้นตัวเองแค่ทำให้หล่อนตกใจ หรือไม่หล่อนก็แค่ตื่นเต้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น

ลุงหนานเห็นสีหน้าของเสี่ยวเหยียนแปลกๆ เรื่องในรถเมื่อสักครู่ เขาเองก็รู้ เขาเป็นคนอาบน้ำร้อนมาก่อน และยังทำงานติดตามหานชิงมาเป็นเวลานาน ลุงหนานจึงเข้าใจดีว่าการกระทำเหล่านั้นไม่ได้เป็นนิสัยของหานชิง

แต่สำหรับหานชิงแล้ว เขาคงรู้สึกว่าการกระทำของตัวเองนั้นเกินขอบเขตมากเกินไป จึงผลักเสี่ยวเหยียนออกอย่างกะทันหันเช่นนั้น

เพียงแค่ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณจางจะคิดอย่างไร

เมื่อคิดดูสักพัก ลุงหนานจึงพูดเตือนขึ้น

“ท่านครับ คุณจางหล่อน...”

“ฉันรู้ว่านายจะพูดอะไร พรุ่งนี้ฉันจะอธิบายกับหล่อน วันนี้กลับกันก่อนเถอะ”