เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1128

บทที่ 1127 สายแล้วเหรอ

ท้องฟ้าส่องสว่าง แสงอาทิตย์สะท้อนผ่านกระจกเข้ามา เจิดจ้าจนทำให้หล่อนแทบจะลืมตาไม่ขึ้น

แต่เสี่ยวเหยียนกลับไม่กล้าหลับตาลงอีกครั้ง

หล่อนกลัว

หล่อนกลัวว่าถ้าหลับตาลง จะเห็นภาพเหมือนในฝันเมื่อสักครู่และได้ยินเสียงเยาะเย้ยเหล่านั้นดังขึ้นซ้ำไปซ้ำมาด้านข้างหู

นอนหลับมาทั้งคืน แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงตามหลอกหลอนอยู่ ความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจยังไม่มีท่าทีดีขึ้น กลับทำให้หล่อนเศร้ามากกว่าเดิม

เสี่ยวเหยียนนอนพักนิ่งๆสักพัก จึงจะสะบัดผ้าห่มออกและลุกขึ้น

หล่อนเดินไปถึงห้องน้ำ ขณะที่เดินผ่านกระจก เมื่อเห็นว่าตัวเองยังใส่ชุดราตรีสีขาวที่หานชิงให้หล่อน จึงยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น และเหม่อมองดูตัวเองในกระจกอยู่นานมาก

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง หล่อนถอดชุดราตรีสีขาวออก

ก่อนหน้านี้ตอนที่หล่อนได้ชุดราตรีชุดนี้มา รู้สึกว่าสวยมาก แต่เมื่อลองมองดูอีกครั้ง กลับรู้สึกว่าน่าสมเพชเหลือเกิน

เสี่ยวเหยียนอาบน้ำอย่างเงียบๆ จากนั้นเปลี่ยนชุด และเดินไปตรวจดูเงินเก็บของตัวเอง

เพราะการเปิดร้านทำให้ต้องใช้เงินเก็บของตัวเองไปมากพอสมควร ดังนั้นตอนนี้เงินเก็บที่มีอยู่จึงมีเหลือแค่ไม่กี่หมื่นหยวน

แม้ว่าจะไม่ได้เป็นเงินจำนวนเยอะมาก แต่สำหรับเสี่ยวเหยียนในตอนนี้ เงินก้อนนี้ถือว่าไม่น้อย แต่สำหรับหานชิงคงเป็นแค่เศษเงินเท่านั้น

ก็ไม่เป็นไร ค่อยๆคืนทีละเล็กทีละน้อย

อย่างมาก

อย่างมากต่อไปหล่อนก็ต้องทำงานหาเงินอย่างขยันขันแข็งแล้วนำเงินคืนเขาก็จบ

หลังจากเก็บของเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวเหยียนจึงออกมาจากห้อง

“ตื่นแล้วเหรอ?”

“เหยียนเหยียน ตื่นแล้วเหรอ? รีบมากินอาหารเช้าสิ”

เพิ่งออกมาจากห้อง พ่อแม่ตระกูลโจวก็พ้องใจกันเรียกหล่อนไปกินอาหารเช้า

เสี่ยวเหยียนอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้สึกหิว ไม่ค่อยอยากกินอะไร แต่ก็กลัวว่าพวกเขาจะเป็นห่วง จึงเดินไปนั่งด้วย

“พ่อ แม่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“อรุณสวัสดิ์จ้ะ เหยียนเหยียน แม่ซื้อขนมเปี๊ยะทอดที่ลูกชอบกินมาด้วย ลูกลองชิมดู”

“ใช่แล้วๆ ยังมีน้ำเต้าหู้ด้วยนะ”

พ่อจางกับหลัวหุ้ยเหม่ยทำตัวดีกับเสี่ยวเหยียนมากผิดปกติ สีหน้าของทั้งสองยิ้มแย้ม ไม่พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแม้แต่น้อย

เสี่ยวเหยียนไม่ได้เป็นคนความจำเสื่อม แน่นอนว่าหล่อนยังจดจำเรื่องเมื่อคืนที่หล่อนกอดหลัวหุ้ยเหม่ยและร้องไห้จนจะเป็นจะตายได้ แต่เมื่อตอนนี้ลองย้อนคิดดู รู้สึกว่าตอนนั้นตัวเองบุ่มบ่ามเกินไป

ทำเรื่องแบบนั้นไปได้ยังไงกัน ทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยต้องมาเป็นห่วงหล่อนเปล่าๆเลยล่ะสิ

แต่ตอนนั้นควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้จริงๆ จิตใจแตกสลาย ทำอะไรไม่ถูก

“เหยียนเหยียน เหม่ออะไรอยู่ลูก รีบกินสิ”

“โอเคค่ะ”

เสี่ยวเหยียนตั้งสติขึ้นมา จากนั้นกัดเปี๊ยะปิ้งไปหนึ่งคำ เปี๊ยะปิ้งที่หอมและกรอบในทุกๆวัน แต่มาวันนี้กลับไม่มีกลิ่นหอม และไม่มีรสชาติเลยสักนิด

หล่อนกินไปหนึ่งคำและวางลง จากนั้นดื่มน้ำเต้าหู้

เมื่อน้ำเต้าหู้ถูกกลืนลงไปในท้อง กระเพาะก็เริ่มแปรปรวน

เสี่ยวเหยียนวางแก้วลงและรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ ค้ำอ่างล้างหน้าไว้และอาเจียนออกมา

“เหยียนเหยียน!”

“เหยียนเหยียน!”

พ่อจางกับหลัวหุ้ยเหม่ยเห็นเช่นนั้น รีบวางตะเกียบลง และวิ่งตามไปที่ห้องน้ำทันที

“แอะ....”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนยิ้มให้พ่อด้วยความขมขื่นยิ่งกว่าร้องไห้

“พ่อ หนูไม่เป็นไร คงเป็นเพราะเมื่อวานกินของไม่ดีเข้าไป ก็เลยทำให้วันนี้รู้สึกไม่สบายท้อง ตอนนี้หนูกินโจ๊กแล้ว นอนอีกสักพักก็คงหายแล้วค่ะ”

“เหยียนเหยียน” พ่อจางยังไม่ออกไป แต่กลับนั่งลงด้านข้างหล่อน: “ถ้าไม่สบายตรงไหน ต้องพูดออกมานะ เก็บไว้ในใจคนเดียว ไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดี”

พ่อกำลังเป็นห่วงหล่อน เพราะเห็นสภาพของหล่อนเมื่อคืน

เมื่อคิดได้เช่นนี้ เสี่ยวเหยียนจึงฝืนยิ้มต่อ: “สบายใจได้ค่ะ หนูไม่เป็นอะไร แม้ว่าจะเป็นเรื่องในอดีต แต่ต่อไปก็จะไม่มีอะไรอีกแล้วค่ะ”

ตอนที่พูดประโยคนี้ขึ้นมา สีหน้าของหล่อนยังเต็มไปด้วยความผิดหวัง

เมื่อพ่อจางเห็นเช่นนั้น จึงรู้ว่าลูกสาวของตัวเองมีแผลในใจ ในฐานะที่เป็นพ่อ คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรลูกได้มากเหมือนแม่ ดังนั้นพ่อจางจึงทำได้เพียงยกมือขึ้นมาลูบหัวหล่อน พูดด้วยเสียงแผ่วเบา

“งั้นก็ดีแล้ว ลูกนอนต่ออีกสักหน่อย ถ้ายังรู้สึกไม่สบายต้องบอกพ่อนะ จำไว้ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พ่อกับแม่อยู่ข้างลูกเสมอ”

เสี่ยวเหยียนหลับตาลง รู้สึกมีน้ำเอ่อล้นอยู่ในดวงตา

ไม่นานนัก พ่อจางก็เดินออกไป เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินเสียงปิดประตู จึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

*

บริษัทตระกูลหาน

ห้องทำงาน

หลังจากที่หานชิงจัดการงานตอนเช้าเสร็จ ตอนเที่ยงยังมีประชุมต่อ แต่เป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน ดังนั้นเขาจึงให้ซูจิ่วเลื่อนประชุมทางวิดีโอเป็นวันพรุ่งนี้แทน

จากนั้นก็ตั้งใจรอให้สาวน้อยมาหา

แต่เมื่อถึงเวลาเหมือนในทุกๆวัน กลับไม่เห็นเงาของหญิงสาวผู้นั้นปรากฏขึ้น

หานชิงขมวดคิ้วขึ้น คอยมองประตูห้องทำงานตลอดเวลา

หล่อนมาสายหรือ?