เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1158

บทที่1157 ใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์

“ถ้าไม่ได้เห็นกับตา งั้นป้าจางมีสิทธิ์อะไรมากล่าวหาว่าแฟนฉันเป็นคนทำร้ายเขา?”ในตอนที่พูดคำว่าแฟน เสี่ยวเหยียนก็หันไปมองหานชิงด้วยความลังเล

แม้ว่าเมื่อคืนจะจูบกันแล้ว ทว่าทั้งคู่นั้นยังไม่ได้เป็นแฟนกัน ทำให้มันกระจ่างดีกว่า

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็พูดเสริมขึ้นว่า

“อีกอย่างนะคะ ก่อนหน้านี้ที่ฉันบอกว่ายังไม่มีแฟน ก็คือไม่มีแฟนจริงๆ ฉันไม่มีวันไปนัดเจอกับคนอื่นทั้งๆที่มีแฟนแล้วหรอกค่ะ สิ่งที่ป้าจางพูดมาทั้งหมดนั้น เป็นการใส่ร้ายฉันและทำลายชื่อเสียงของฉัน”

คิดไม่ถึงว่ายัยเด็กเสี่ยวเหยียนถึงมีไหวพริบและช่างพูดแบบนี้ ป้าจางอึ้งไปสักครู่ จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างได้ใจว่า “เธออย่ามาปฏิเสธเลย เสี่ยวหลี่บอกฉันหมดแล้ว แฟนเธอเป็นคนทำร้ายเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล มันเป็นความผิดของเธอ ตัวเองมีแฟนแล้วแท้ๆยังไปหาคู่อีก ยัยเด็กบ้านจาง ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ก็เห็นเธอตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ต่างอะไรจากพ่อแม่แท้ๆของเธอ เธอไม่ควรหลอกลวงทุกคนแบบนี้นะ”

ที่จริงแล้วที่ป้าจางยังยืนยันคำเดิมเรื่องเสี่ยวเหยียนแบบนี้ก็เพื่อรักษาชื่อเสียงของตัวเอง เธอจะไม่พูดเรื่องเมื่อคืนออกมาเด็ดขาด และข่าวสารที่เธอได้รับคือ หลี่ซือห้านอยากจูบเสี่ยวเหยียน แต่เสี่ยวเหยียนไม่ยอมและตบเขาไปทีหนึ่ง

ป้าจางคิดตามเหตุผลว่า ระหว่างตบหนึ่งทีกับทำร้ายจนเข้าโรงพยาบาล แน่นอนว่าอย่างหลังนั้นหนักกว่า

เหมือนกับพ่อแม่แท้ๆ?

เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ยินคำนี้ก็หัวเราะเยาะในใจ คนพวกนี้ให้ข้าวเธอกินหรือว่าให้เงินกับเธอเหรอ? เหมือนกับพ่อแม่แท้ๆ คำพูดแบบนี้ยังมีหน้ากล้าพูดออกมาได้?

ในตอนที่กำลังคิด หานชิงที่อยู่ข้างๆก็ขยับตัว ทำท่าเหมือนจะออกหน้าแทนเธอ เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของเขาไว้ คนข้างๆจึงหันหน้ามามองเธอ

เสี่ยวเหยียนส่งสายตาให้เขาว่าอย่าออกไป เรื่องเล็กแบบนี้เธอจัดการเองได้ เมื่อคืนเขาออกหน้าแทนเธอแล้ว วันนี้เธอไม่ควรพึ่งเขาอีก

หานชิงเม้มปากเล็กน้อย มองดูท่าทีของสาวน้อยที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ดูท่าแล้วเธอมั่นใจที่จะจัดการเรื่องนี้อย่างสบายๆ

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หานชิงจึงถอยออกมา เขาตัดสินใจที่จะยืนอยู่ตรงนี้เพื่อดูชัยชนะของสาวน้อย

“โอ้โห ดูสายตาที่ส่งกันไปมาสิ ยังบอกว่าไม่ใช่แฟนของเธอเหรอ?”ป้าจางเริ่มเดือดขึ้นมา แล้วพูดเยาะเย้ยเสี่ยวเหยียนว่า “ฉันว่านะยัยเด็กบ้านจาง เธอยอมรับเถอะ เขาเป็นคนทำร้ายเสี่ยวหลี่จนต้องเข้าโรงพยาบาลใช่ไหม? ดูท่าแล้วคงใช่สินะ พวกเธอรังแกคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง?”

“ป้าจางคะ”เสี่ยวเหยียนเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเรียกชื่อเธอขึ้นมา

ทันใดนั้นป้าก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดี เธอหรี่ตาลง “จะทำอะไร?”

“ป้ารู้หรือเปล่าคะว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? คนที่ป้าแนะนำให้ฉัน พูดจาไม่สุภาพ แถมยังลงไม้ลง และคิดจะข่มขืนฉันด้วย?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้………ผู้คนรอบๆก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และมองไปยังเธอด้วยสายตาที่ยากที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดออกมา

แม้แต่ป้าจางก็ยังเบิกตากว้าง แววตาของป้าจางดูประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดเรื่องเช่นนี้ออกมาตรงๆแบบนี้!

เธอคิดว่า เสี่ยวเหยียนจะอดกลั้นอดทน จากนั้นก็จะถูกตัวเองต่อว่าจนจนมุม ไม่สามารถหาเหตุผลมาค้านหรือหักล้างตัวเองได้!

ความเป็นจริงแล้ว แม้แต่หานชิงที่อยู่ข้างๆก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะใจกล้าแบบนี้ เขามองไปยังเสี่ยวเหยียน แววตาหมองลงครู่หนึ่ง

บางที เธออาจจะกล้าหาญมากกว่าที่เขาคิด

“ให้ตายเถอะ ทำไมพวกเธอถึงใส่ร้ายฉันแบบนี้ ฉันอุตส่าห์แนะนำคู่เดทให้ เธอไม่พอใจก็ช่างสิ ทำไมต้องใส่ร้ายฝ่ายตรงข้ามด้วย เธอทำแบบนี้ได้ยังไง? ไม่มีหลักฐานอะไรเลยด้วยซ้ำ!”

ฝ่ายตรงข้ามแกล้งทำเป็นป่วย เสี่ยวเหยียนไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น เพราะเธอเห็นดวงตาของป้าจางยังคงแพรวพราว และน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดูก็รู้ว่าแกล้งทำ

เธอยิ้มอย่างเยือกเย็น แล้วพูดออกไปตรงๆ “ป้าก็ไม่มีหลักฐานเหมือนกัน แล้วทำไมถึงมากล่าวหาว่าเพื่อนของฉันเป็นคนทำร้ายล่ะคะ? ป้าจางคะ การกระทำของป้าแบบนี้ก็เหมือนกับว่า คนมีอำนาจสามารถทำผิดได้ แต่คนธรรมดาถูกจำกัดแม้กระทั่งในกิจกรรมที่ถูกต้องตามกฎหมาย พูดง่ายๆก็คือชอบเอาตัวเองเป็นหลักและเอาเปรียบคนอื่นค่ะ”

ป้าจางคิดไม่ถึงว่า ทั้งๆที่ตัวเองแกล้งป่วย แต่สาวน้อยก็ยังไม่ปล่อยเธอไป เธอจึงอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้องไห้โวยวายต่อ

และในเวลานั้นเอง พ่อแม่ของเสี่ยวเหยียน สองสามีภรรยาบ้านจางก็ลงมาแล้ว

ตอนแรกพวกเขาสองคนยังรอเสี่ยวเหยียนอยู่ที่บ้าน ทว่ารอแล้วรอเล่าก็ยังไม่กลับมา จากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงคนทะเลาะกันดังมาจากข้างหลัง ทั้งคู่จึงออกไปดู คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดอันหลัง

เมื่อได้ยินเสี่ยวเหยียนพูดว่าหลี่ซือห้านลงไม้ลงมือกับเธอ พ่อจางก็แทบพุ่งออกมาแล้ว แต่ถูกหลัวหุ้ยเหม่ยรั้งไว้ แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า “คุณดูสิ ลูกสาวของเราโตแล้วใช่ไหม? เผชิญหน้ากับคนมากมายตามลำพัง แถมยังใจเย็นและพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น”

เมื่อเธอพูดแบบนี้ออกมา ทันใดนั้นพ่อจางก็รู้สึกว่า มันก็จริงอย่างที่เธอพูด?

ลูกสาวเผชิญหน้ากับคนมากมาย แถมยังไม่ตื่นตระหนกหรือลนลาน? มันเป็นเรื่องที่ดี ทั้งสองคนจึงตัดสินใจดูสถานการณ์ต่อไป รอจนป้าจางตะโกนร้องไห้โวยวาย ทั้งสองคนถึงตัดสินใจปรากฏตัว

ทันทีที่ปรากฏตัว พ่อจางก็พับแขนเสื้อของตัวเองขึ้น

“ใครกล้ารังแกลูกสาวของฉัน อย่าว่าแต่โรงพยาบาล ฉันจะกระทืบมันให้ตาย แล้วส่งขึ้นเมรุเลย! อยากจะเข้าโรงพยาบาลงั้นเหรอ? ไม่มีทาง!”