เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1173

บทที่1172 กอดแน่นๆหน่อย

เพียงแต่แค่แวบตาเดียว หานชิงก็ได้ถอนสายตากลับมา

เขาเม้มปากเล็กน้อย น้ำเสียงที่พูดจงใจกดเสียงเย็นชาออกมา “เสื้อผ้าสกปรกแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยกินมื้อเช้า”

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าพูดอะไร คิดว่าตัวเองซุ่มซ่าม พยักหน้าออกมาด้วยความเศร้าสร้อย

หานชิงพาเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วก็ยื่นเสื้อเชิ้ตสีเข้มให้เธอไปตัวนึง

ในตอนที่รับมาเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขายหน้าแทบแย่ รีบเข้าไปหลบในห้องน้ำถอดเสื้อที่เปียกออก แล้วเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตที่หานชิงให้มา

เป็นตัวที่เธอใส่ครั้งที่แล้ว เห็นเสื้อเชิ้ตตัวนี้แล้วเสี่ยวเหยียนก็นึกถึงครั้งที่แล้วที่เปลี่ยนแล้วแขวนเอาไว้ในห้องน้ำ สวมแล้วทั้งคืนก็ไม่ได้ช่วยเขาซักให้สะอาดอีก

พอนึกถึงก็กระดากอายขึ้นมา

วันนี้เธอสวมเป็นกระโปรงสีเข้ม เอาเสื้อเชิ้ตยัดใส่ในกระโปรง นึกไม่ถึงว่าจะเข้ากันเป็นชุดเดียวกันได้

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนได้เปลี่ยนเสร็จแล้ว ก็หลบอยู่ในห้องน้ำเอาเสื้อผ้าที่ตัวเองทำสกปรกมาซักให้สะอาด จนเธอเปิดประตูเตรียมออกไป ก็เห็นหานชิงยืนรอเธออยู่ตรงหน้าประตู

เสี่ยวเหยียนตื่นตกใจขึ้นมา “คุณ คุณทำไมถึงอยู่ที่นี่?”

หานชิงมองเธอแวบนึง พบว่าเธอได้เปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว และในมือก็ยังถือเสื้อตัวที่เลอะเอาไว้ คาดว่าคงซักมาจากด้านในแล้ว แขนเสื้อเธอตอนนี้ก็เลยโดนน้ำไปเล็กน้อย

นึกถึงภาพเหตุการณ์ที่เสื้อเธอเปียกโชกเมื่อกี้นี้ขึ้นมาแล้ว แววตาหานชิงนิ่งขรึมลงหลายส่วน ลูกกระเดือกขยับเคลื่อนตัวขึ้นลง เอื้อมมือออกไปหาเธอ

“ซักเสื้อแล้ว? เอามาให้ฉันเถอะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เสี่ยวเหยียนก็แทบจะยื่นเสื้อออกไปให้ทันที คิดแล้วคิดอีกก็เก็บมือกลับไปอีกครั้ง

“ไม่ ไม่ต้องหรอกมั้ง ฉันเอาไปตากเองสักหน่อยก็ได้”

หานชิงหัวเราะเบาๆออกมา “กลัวอะไร? เธอใส่เสื้อผ้าของฉันไปสองครั้งแล้ว ช่วยเธอตากสักตัว เธอก็กลัวแล้ว?”

“...”

เธอลังเลอยู่สักพัก ก็ต้องยื่นเสื้อของตัวเองออกไปให้ หลังจากที่หานชิงรับไปแล้วก็ได้เดินไปทางดวงอาทิตย์ เสี่ยวเหยียนเดินตามหลังไป

หลังจากนั้นก็เห็นหานชิงตากผ้าให้ตน ไม่รู้ว่าทำไม ในตอนที่เห็นนิ้วเรียวของเขาหยิบผ้า เสี่ยวเหยียนรู้สึกอยู่เสมอว่าภายในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไป รอจนเขาตากเสร็จ หูของเธอก็ปรากฏสีชมพูจางๆออกมา

เสี่ยวเหยียนหันร่างออกไปด้วยใบหน้าแดงก่ำ เตรียมที่จะลอบหนีออกไปก่อนที่เขาจะหันมา ฝีเท้าของหานชิงก็สาวก้าวใหญ่ๆเดินตามเธอไป แล้วกุมแขนเธอเอาไว้

“ลงไปกินข้าวเช้า”

“อ้ออ้อ”

“ความจริงเธอไม่เห็นจะต้องตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น เมื่อกี้นี้ฉันก็พูดไปแล้ว อยู่ตรงหน้าฉันไม่ต้องระมัดระวังตอนนี้พวกเราเป็นแฟนกันนะ”

จู่ๆหานชิงก็พูดออกมา หยิบยกหัวข้อบทสนทนาหนึ่งขึ้นมา

“ถ้าเธอกลัวฉันอยู่จริงๆ งั้น...” มือของหานชิงที่กำลังกุมมือเธออยู่นั้นค่อยๆขยับเคลื่อนขึ้นมาข้างบน เสี่ยวเหยียนนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย ยังไม่ทันได้สติกลับมาก็รู้สึกได้ว่าแขนของตัวเองได้ถูกหานชิงกุมเอาไว้ แล้ววางลงไปบนกำแพง

เสี่ยวเหยียนเบิกตากว้างออกมาทันที มองคนที่อยู่ตรงหน้าโน้มตัวลงไปหาเธอ ลมหายใจที่เหมือนกับเปลวเพลิงกำลังแผดเผาแก้มของเธอ

เธอมองคนที่แนบชิดเข้ามาอย่างประหม่า ริมฝีปากอ้าปากพูดออกมาเล็กน้อย “เป็นอะไรไป?”

แต่หญิงสาวในวันนี้ขี้อายเอามากๆ มือที่โอบอยู่ตรงช่วงเอวของเธอก็เลยไม่ได้แน่น หานชิงจ้องมองขนตาที่เขินอายของเธอ เอ่ยพูดเล้าโลมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนออกมาต่อ “กอดแน่นขึ้นอีก พวกเราจะต่อกันแล้ว”

เสี่ยวเหยียนหน้าแดงออกมา ถูกการกระทำที่อุกอาจของเขาทำเอาช็อกไป อดไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาไปเลยจริงๆ

“จะจูบก็จูบ เรียกร้องอะไรมากมาย...”

เธอบ่นออกมาเบาๆ ปากก็กล่าวโทษอีกฝ่าย แต่จากคำพูดนั้นก็ได้ทำให้เขาโอบเธอแน่นขึ้นมาอีก ในที่สุดหานชิงก็พอใจสักที มุมปากก็ได้ประดับไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ก้มลงมาอีกครั้ง

การลองในครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าเชี่ยวชาญกว่าเมื่อวาน เดิมทีเสี่ยวเหยียนก็คิดว่าทั้งสองคนไม่เคยมีความรักมาก่อน เรื่องจูบก็ควรจะเป็นเรื่องยากสุดๆอยู่แล้ว จะให้ลองไปพร้อมกันเธอก็ยินดี

แต่เธอค่อยๆค้นพบเรื่องหนึ่งขึ้นมา

หานชิงเหมือนกับจะเจอลู่ทางขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ถึงอย่างไรเธอเองก็ไม่อะไรอยู่แล้ว ถูกอีกฝ่ายพาไปโดยสมบูรณ์ เขาจะจูบยังไง ตนก็ต้องถูกจูบมาอย่างนั้น ไม่เหลือกำลังที่จะตอบโต้กลับไปเลยได้สักนิด

เสี่ยวเหยียนโมโหขึ้นมาเล็กน้อย จูบกลับไปอย่างแรง ผลสุดท้ายเพียงเพราะไม่ระวังแค่ครั้งเดียวนึกไม่ถึงว่าจะทำริมฝีปากของอีกฝ่ายแตกไปเสียอย่างนั้น

แต่ครั้งนี้หานชิงก็ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพียงแต่ได้กอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมขึ้นมาทันที

แผ่นหลังของเสี่ยวเหยียนแนบลงไปกับผนังเย็นๆ คิดเพียงแค่ว่าความรู้สึกของหานชิงเหมือนกับว่ามันจะไม่ค่อยถูกต้องเท่าไหร่นัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสี่ยวเหยียนรู้สึกเพียงแข้งขาอ่อนแรงขึ้นมา เริ่มยืนไม่ค่อยอยู่ขึ้นมา จบกัน...เมื่อกี้เธอดื่มนมไปครึ่งแก้ว ในตอนนี้ก็เริ่มหิวขึ้นมาอีกแล้ว...

จวบจนในตอนที่หานชิงผละออกจากเธอไป เสี่ยวเหยียนก็ได้พิงเข้าไปกับร่างของเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง พูดกับตัวเองออกมาเบาๆ “ฉัน...เหมือนจะหิวขึ้นมานิดๆแล้วล่ะ”

จากนั้นก็ได้ยินอีกฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นเสียงหัวเราะที่ไพเราะ

“งั้นก็ไปกินมื้อเช้ากัน อร่อยมากๆ อย่าเลือกกินล่ะ”