เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1176

บทที่1175 มีความรักมั้ยล่ะ

“แม่ง พอเธอพูดมาอย่างนี้ก็เหมือนจริงๆนั่นแหละ เมื่อกี้นี้ฉันก็ยังคิดอยู่เลยว่าเขาดูคุ้นๆ”

“อะไรกันเนี่ย? ทำไมถึงได้ไปตีสนิทกับประธานเย่แห่งบริษัทตระกูลเย่อีกหรอเนี่ย? นั่นก็หมายความว่านังคนส่งอาหารคนนั้นก็เหยียบเรือสองแควงั้นหรอ?”

“...ใช้สมองหน่อยสิ? ข่าวช่วงก่อนหน้านี้ของบริษัทตระกูลเย่ที่ดังว่อนไปทั่วเธอไม่ได้ดูหรือไง? คุณชายเย่เขามีภรรยาเป็นตัวเป็นตนแล้ว เพียงแต่ได้เกิดเรื่องขึ้นมาตอนที่กำลังเตรียมงานแต่งงานกัน ภาพของภรรยาเขาฉันยังเคยเห็นในข่าว เป็นคนสวยมากคนนึงเลยล่ะ”

“พอพูดมาอย่างนี้แล้วฉันก็นึกขึ้นมาได้ ข่าวนั้นตอนนี้ลองเสิร์ชหาดูก็คงน่าจะยังหาเจออยู่”

ดังนั้นแล้วคนเหล่านั้นก็ได้หยิบโทรศัพท์กันขึ้นมาเสิร์ชหาข่าวกัน และก็ได้เห็นภาพในงานแต่งของหานมู่จื่ออย่างที่คิดจริงๆ เพียงแต่งานแต่งนั้นเนื่องจากได้เกิดเรื่องขึ้นกับเจ้าบ่าวอย่างเย่โม่เซิน งานแต่งงานก็เลยมีเพียงเย่โม่เซินแค่คนเดียว

“หรือว่าจะเป็นลูกของคุณชายเย่? โตขนาดนี้แล้ว?”

“ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้? มาเป็นพนักงานให้ร้านอาหารเล็กๆของยัยคนส่งอาหารคนนั้น?”

หลายคนต่างก็มีสีหน้ามึนงงออกมา มีเพียงพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ที่กลืนน้ำลาย คิดว่าวันนี้ไม่ควรมาเลยจริงๆ เจอกับความลับมากมายเกินไป

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างก็คิดว่าเป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรคนนึง แต่กลับสามารถให้ลูกชายของเย่โม่เซินแห่งบริษัทตระกูลเย่มาช่วยงานที่ร้านได้ แล้วยังมีหลินสวี่เจิ้ง รวมถึงหานชิงอยู่ในนั้นด้วยอีก

ทั้งสามคนอยู่ในวงการธุรกิจ พวกเขาต่างก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงในสังคมกันทั้งนั้น

คิดมาถึงตรงนี้แล้ว พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ก็ได้วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ “เอ่อ ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าเสื้อผ้าที่บ้านเหมือนจะยังไม่ได้เก็บ ฟ้าแบบนี้เหมือนกับว่าฝนใกล้จะตกแล้ว ฉันกลับไปเก็บผ้าก่อน พวกเธอก็กินกันไปเถอะ ฉันจ่ายเอง”

จากนั้นก็ลุกขึ้นไปจ่ายตังค์ที่เคาน์เตอร์ แล้วรีบออกไปอย่างรวดเร็ว

คนที่มาด้วยกัน มีบางคนก็ยังมองแสงแดดส่องดีด้านนอกด้วยความสงสัย ถามแปลกๆออกมา “แดดแรงขนาดนี้ ดูเหมือนฝนใกล้จะตกที่ไหนกัน? เธอเป็นอะไรไป?”

ได้ยินอย่างนั้น ก็มีคนยิ้มเยาะออกมา “ยัยโง่ เธอก็เห็นว่าหล่อนกลัวจนหนีไปแล้ว นี่มองไม่ออกเลย?”

“...”

“งั้น พวกเราจะไปกันหรือเปล่า?”

ทันใดนั้นเองก็ได้พบว่าคนที่พวกเธอคิดจะจัดการ ก็คงจะเป็นคนที่พวกเธอเล่นด้วยไม่ได้ มีอะไรให้น่าหงุดหงิดไปกว่านี้อีกมั้ย? ถ้าต้องเสียงานเพื่อแกล้งผู้หญิงคนเดียว หรือแหย่ไปโดนนักธุรกิจรายใหญ่พวกนั้นเข้า นั่นมันได้ไม่คุ้มเสียเลยจริงๆ บวกกับการออกไปของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์กับการปรากฏตัวของเสี่ยวหมี่โต้วและหลินสวี่เจิ้งได้ทำเอาภายในใจของพวกเธอเริ่มแกว่งขึ้นมา

เพียงไม่นานก็มีคนลุกขึ้นตาม

“ถึงยังไงฉันก็ไม่ได้เห็นดีด้วยกับการที่จะมาหาเรื่องหล่อนตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ฉันก็ไม่ได้ชอบท่านประธานหาน พวกเธออยากแกล้งหรือว่าหาเรื่องกัน พวกเธอก็ทำกันไปเองเถอะ ฉันขอตัวกลับก่อน”

“งั้นฉันก็ไปด้วยดีกว่า ตอนที่ฉันมาวันนี้แฟนของฉันเขาก็ไม่ค่อยจะชอบใจเท่าไหร่หรอกนะ วันหยุดดีๆอย่างนี้ไม่ไปเดทกับเขาแต่มากินราเม็งอยู่ที่นี่ เพื่ออะไรกัน?”

ทยอยกันไปเรื่อยๆ จากเดิมมากัน6-7คน ผลสุดท้ายกลับไป3-4คน เหลือกันอยู่2-3คนต่างพากันมองหน้ากัน

“พวกเธอจะไปด้วยหรือเปล่า?”

“ช่างเถอะ ไหนๆก็มาแล้ว...ไม่งั้นแล้วพวกเราก็กินราเม็งกันก่อนแล้วค่อยไปดีกว่ามั้ย?”

“โอเค งั้นกินราเม็งแล้วค่อยไป”

เพียงไม่นาน หลัวหุ้ยเหม่ยก็ยกราเม็งออกมา ผลสุดท้ายก็เห็นว่าที่นั่งที่เมื่อกี้นี้นั่งกันอยู่เต็มที่นั่งนึกไม่ถึงว่าจะว่างอยู่หลายที่นั่งเลย เหลือแค่เพียงผู้หญิงสามคนที่นั่งกันอยู่ตรงนั้น

“เอ๊ะ? ฉันมาเสิร์ฟผิดหรือเปล่าคะ? ไม่ใช่ว่าโต๊ะพวกคุณสั่งราเม็งกันเจ็ดชาม?”

เธอวางราเม็งสามชามลงไปด้านหน้าพวกสาวๆด้วยความสงสัย พลางถามออกไป “ใช่เสี่ยวหมี่โต้วเด็กคนนั้นจดผิดไปหรือเปล่า? หรือไม่อย่างนั้นแล้วให้ฉันเปลี่ยนให้กับพวกคุณดีมั้ยคะ?”

“คุณป้าไม่ต้องหรอกค่ะ!” ใครบางคนบนโต๊ะรีบเอ่ยออกมา “ปกติพวกเราก็กินเยอะกันอยู่แล้ว ราเม็งเจ็ดชามถูกต้องแล้วค่ะ คุณป้าเสิร์ฟต่อได้เลยค่ะ”

“...พวกเธอทั้งสองคนพูดมาอย่างนี้หมายความว่าอะไร? หรือว่าตอนแรกฉันบอกให้พวกเธอมากันหรือไง? แล้วไม่ใช่ว่าพวกเธอก็คล้อยตามกันมา”

คนพวกนั้นพูดไม่ออกขึ้นมาทันที ต่างพากันมองหน้ากัน แล้วทอดถอนหายใจเอ่ยออกมา

“ช่างเถอะ ไหนๆก็มากันแล้ว ในเมื่อไม่อยากมาหาเรื่องงั้นก็ไม่ต้องทำ กินเสร็จพวกเราก็กลับกัน”

ดังนั้นแล้วทั้งสามคนก็เริ่มก้มหน้ากินบะหมี่กัน หลังจากที่หนึ่งในพวกเธอได้ดื่มน้ำซุปไปคำนึงก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเสียจนไม่เรียบนิ่งขึ้นมาทันที นึกอยากจะประหลาดใจแต่ก็กลัวว่าเพื่อนจะหัวเราะเยาะกันออกมา ทำได้เพียงพูดออกไปเบาๆ

“รส รสชาติเหมือนจะพอใช้ได้เลย”

“...” คนอื่นที่เหลืออีกสองคนไม่เชื่อก็เลยดื่มตามไปคำนึง พบว่ารสชาติแท้จริงแล้วใช้ได้เลยทีเดียว แต่ทุกคนก็ต่างเงียบไม่พูดอะไรกันออกมา แล้วก้มหน้ากินบะหมี่กันไป

เรื่องนี้ก็ได้จบลงไปอย่างนี้

หลินสวี่เจิ้งนั่งอยู่ในห้องส่วนตัวชั้นสองอยู่เป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นเสี่ยวเหยียน เขาโคลงน้ำชาในแก้ว อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

หรือว่าพอเริ่มมีความรักขึ้นมาก็ไม่สนใจธุรกิจของที่ร้านเสียแล้ว? ชิ เขายังไม่ได้บอกว่าวันนี้จะมากินราเม็งเสียด้วย

ในระหว่างที่กำลังคิดอยู่นั้นเอง จู่ๆด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งดังเข้ามา เพียงไม่นานเสี่ยวเหยียนก็มาหอบหายใจอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

“หลิน นายหลิน...ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณมา แต่วันนี้ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอก ต้องขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไร มีความรักมั้ยล่ะ ก็ต้องใช้เวลากันให้มากหน่อย” หลินสวี่เจิ้งมองเธอพร้อมกับยิ้มจางๆออกไป

เสี่ยวเหยียนกระดากอายขึ้นมาทันที ใบหน้าแดงออกมา พูดตะกุกตะกักขึ้นมา

เพราะว่าเรื่องที่หลินสวี่เจิ้งกับหานชิงรู้จักกันเธอรู้อยู่แล้ว ครั้งที่แล้วที่สถานีตำรวจ ก็เป็นเขาที่เป็นคนบอกให้หานชิงมา