เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1181

บทที่1180 คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อไปหน่อยเลย

หานมู่จื่อแสดงอาการสิ้นหวังออกมา

เสี่ยวเหยียนก็แสดงอาการทำตัวไม่ถูก เพราะว่าเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นอย่างนี้ไปได้ และสำหรับเธอแล้ว เย่โม่เซินอยู่ในห้องทำให้เธอหายใจไม่สะดวก ตอนนี้เพิ่มหานชิงไปอีกคน เสี่ยวเหยียนคิดว่าตัวเองไม่อาจหายใจได้อยู่แล้ว~

ทันใดนั้นเองหานมู่จื่อก็ได้เอ่ยปากพูดออกมา

“จะปรึกษากันสักหน่อย พวกคุณสองคนออกไปสิ”

เย่โม่เซิน “...”

หานชิง “...”

หลังจากผ่านไปได้สักพัก หานชิงก็เอ่ยถามเสียงเรียบออกมา “เป็นอะไรไป?”

สบสายตากับเขา เสี่ยวเหยียนก็รีบมองไปทางอื่น แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ให้หานมู่จื่อตอบกลับคำถามเขาออกไป “พวกเราทั้งสองคนอยากคุยกัน พวกคุณทั้งสองคนออกไปคุยกัน ไม่ได้หรอ?”

“ไม่ได้” ไม่รอให้หานชิงได้เอ่ยปากพูดออกมา เย่โม่เซินก็ได้ปฏิเสธข้อเสนอของหานมู่จื่อออกมา เขาจ้องมองหานมู่จื่อนิ่ง เหมือนกับว่าจะไม่กลัวว่าตาจะล้าเลยสักนิด “ผมต้องอยู่เฝ้าคุณนะ”

คุณหมอได้กำชับเอาไว้แล้วว่าเธอคลอดลูกก็เป็นเรื่องของสองวันนี้ คนในครอบครัวจะต้องเฝ้าอยู่ใกล้ๆตัวตลอดเวลา เพื่อป้องกันเรื่องที่ไม่คาดฝันที่จะเกิดขึ้นมา ช่วงก่อนหน้านั้นเย่โม่เซินก็มาเฝ้าเธออยู่ตลอด ไม่มีทางที่จะเหนื่อยหน่ายในสองวันนี้ได้เลย

เสี่ยวเหยียนฟังอยู่ข้างๆ คิดว่าเย่โม่เซินจะต้องไม่มีทางไปแน่ คาดว่าก่อนหน้าที่หานมู่จื่อจะคลอด เขาจะต้องอยู่เฝ้ามู่จื่อสุดชีวิตแน่ คิดไปสักพัก เสี่ยวเหยียนก็ลองเอ่ยถามเลียบเคียงออกไป “ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่ดีกว่า?”

หานมู่จื่อมองเธอมาด้วยสายตาของความขุ่นเคือง เสี่ยวเหยียนมีอาการร้อนตัวขึ้นมาทันที เธอก็อยากจะอยู่กับมู่จื่อให้มากกว่านี้อีกหน่อย ถ้าเย่โม่เซินไม่อยู่ที่นี่ล่ะก็ เธอก็จะสามารถอยู่ค้างคืนกับหานมู่จื่อได้ แต่เธอกับมู่จื่อถึงแม้ว่าจะคุ้นเคยกัน แต่กับคุณชายเย่นั้นก็ยังไม่ค่อยสนิทสนมกันเท่าไหร่นัก

ในตอนที่เสี่ยวเหยียนเตรียมที่จะพูดอะไรออกมาอีก แต่หานชิงก็กลับพูดขึ้นมาในเวลานี้

“ความจริงแล้วนายไม่ต้องเฝ้าน้องสาวขนาดนี้ก็ได้ คลอดลูกไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่ายังมีเวลาอีกสองวันหรือไง? ถึงวันที่เธอคลอดวันนั้นแล้ว นายจะอยู่เฝ้าเธออีกก็ได้”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เย่โม่เซินก็ยิ้มหยันออกมา ไม่เห็นด้วยกับความเห็นของเขาเลยสักนิด

“เมื่อไหร่ที่ภรรยาของนายคลอดลูก ถ้านายสามารถใจเย็นอยู่อย่างนี้ได้ก็ค่อยมาถามเรื่องนี้กับฉันอีกทีแล้วกัน”

คำพูดนี้ ได้ทำเอาหานชิงรู้สึกจ๋อยขึ้นมาเลยทีเดียว

หานชิง “...”

เสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ “...”

หานมู่จื่อพูดออกมาอย่างสิ้นหวัง “ช่างเถอะ พวกเธอกลับกันไปก่อนเถอะ”

เสี่ยวเหยียนก็รีบลุกขึ้นหนีทันที “งั้นก็ได้ ฉันไปก่อนล่ะ อีกสองวันแล้วค่อยมาเยี่ยมเธอใหม่”

“จะไม่แสดงอะไรออกมาสักหน่อยเลยหรอ? ฉันเพิ่งจะพูดออกไป เธอก็รีบร้อนทนรอแทบไม่ไหวเสียขนาดนี้ มิตรภาพพังทลาย!” หานมู่จื่อมองเสี่ยวเหยียนแล้วป่าวประกาศออกไปด้วยความเศร้าเสียใจ

“อืม! สองวันนี้ก็ให้พังไปก่อนชั่วคราวแล้วกัน รอให้เธอคลอดลูกแล้วพวกเราก็ค่อยคืนดีกันนะ” เสี่ยวเหยียนตบแก้มหานมู่จื่อไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม พร้อมเอ่ยเสียงหวานออกไป “วันที่เธอคลอดฉันจะมาหาเธอนะ”

จากนั้นเสี่ยวเหยียนกับหานชิงก็ได้ออกไปพร้อมกัน หลังจากที่ทั้งสองคนออกมาจากวิลล่า ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา เห็นการแสดงออกเล็กๆของหานชิงแล้วก็มีทั้งความอยากพูดและทั้งไม่กล้าพูดออกมา

สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกมา “คุณชายเย่เฝ้ามู่จื่อเสียจนไม่ละสายตาเกินไปแล้ว แม้แต่ฉันจะอยู่ที่นี่ด้วยก็ยังไม่วางใจอีก”

“ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่จะได้เป็นพ่อ แต่ถึงยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญกับการคลอดลูก ก็ถือว่าปกตินี่” หานชิงตอบเธอออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ปกติหรอ?” เสี่ยวเหยียนนึกความสงสัยขึ้นมา จากนั้นก็ร้องอ๋อออกมา “ผู้ชายที่เป็นพ่อคนครั้งแรกหรือไม่ก็ในตอนที่เผชิญหน้ากับการคลอดลูกจะเป็นกันอย่างนี้?”

ได้ยินอย่างนี้แล้ว หานชิงชะงักไป หลังจากที่ผ่านไปได้สักพักนึงแล้วริมฝีปากบางก็เม้มเข้าหากัน “คือกำลังถามฉัน?”

เอ่อ...

“ว่ากันตามหลักแล้ว ผู้ชาย80เปอร์เซ็นต์ก็ควรจะเป็นอย่างนี้ แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่หรอกนะว่าตัวเองจะอยู่ใน80เปอร์เซ็นต์นี้ หรือว่าอีก20เปอร์เซ็นต์ที่นอกเหนือจากนั้น หรือถ้าเธออยากรู้ จะลองดูก็ได้นะ”

“ลอง?” เสี่ยวเหยียนพูดต่อออกมาอย่างไม่รู้ตัว

พูดต่อออกไปเสร็จ เธอก็ได้รู้ตัวขึ้นมาว่าคำพูดของหานชิงมันหมายความว่าอะไร ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำออกมาทันที มองหานชิงอย่างข่มกลั้นอารมณ์อยู่นาน “หยาบคาย!!”

“ตอนนี้เป็นไฟแดง” หานชิงเอ่ยเตือนสติเธอ

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้อยู่แล้วน่า”

ช่วงเวลาของไฟแดงก็ไม่ได้นานเท่าไหร่ กำลังจะเปลี่ยนเป็นไฟเขียวแล้ว

“ยังมีอีก25วิ” เขาเอ่ยออกมาอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียน “...25วิทำอะไรได้?”

เธอมองหานชิงไปด้วยใบหน้าที่งุนงง ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมจู่ๆเขาถึงได้เตือนเธอขึ้นมาในเวลานี้ ในตอนที่เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ก็ได้พบว่าในแววตาของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มจางๆ ยังมีอารมณ์อื่นอยู่บ้าง

และก็ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เสี่ยวเหยี่ยนก็หน้าแดงเสียจนบอกไม่ถูก “คุณ คุณอย่าคิดเพ้อเจ้อไปเลย!”

“หืม?”

“พอหยุดไฟแดงคุณก็คิดอย่างนั้นขึ้นมา มันอันตรายเกินไป ไม่ได้นะ!”

หานชิงหรี่ตาลงเล็กน้อย “อย่างนั้น?”

เขาเหมือนกับว่าจะดูสับสนออกมาเล็กน้อย ผ่านไปครู่นึงก็นึกออกว่าอย่างนั้นที่เสี่ยวเหยียนหมายถึงนั้นเป็นอะไร ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “เธอบอกว่าฉันขับรถอยู่ไม่อยากให้ฉันเสียสมาธิ ฉันเตือนเธอว่าตอนนี้ยังมีอีก25วิ ก็เพื่อให้เธอพูดกับฉัน ทำไมพอไปถึงเธอ ก็กลายเป็นว่าฉันคิดอย่างนั้นไปได้ล่ะ? หรือว่าจะเป็นเธอที่คิด?”

ตรงประโยคสุดท้ายนั้น หานชิงจงใจพูดออกมาช้าๆทั้งยังเปลี่ยนน้ำเสียง บรรยากาศภายในรถก็เปลี่ยนไม่เหมือนเดิมขึ้นมาทันที

เสี่ยวเหยียนก็สำลักออกมาอันที มองเขาจนนิ่งอึ้งไป

นี่เธอยกหินขึ้นมาแล้วทำหล่นทับเท้าตัวเองไปหรอเนี่ย?

“อืม ดูเหมือนว่าจะคิดจริงๆ แต่ตอนนี้มันไม่สะดวก เดี๋ยวดูก่อนว่ามีโอกาสหรือเปล่านะ”

คำพูดเพิ่งจะหลุดออกมา ช่วงเวลาของไฟแดงก็หมดลง หานชิงเตรียมขับรถ เสี่ยวเหยียนถูกเข้าใจผิด ทำได้แค่เพียงอธิบายออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ใครเขาคิดกัน? ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย ทั้งๆที่คุณทำให้ฉันเข้าใจผิดเองแท้ๆ มาตอนนี้ทำไมถึงได้โยนมาที่ฉันคนเดียวล่ะ?”