เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1194

บทที่1194 ไม่ใส่ใจภาพลักษณ์

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของหลัวหุ้ยเหม่ย เซียวซู่ก็รุกรับอย่างมีชั้นเชิง ทั้งสองคนค่อยๆคุยกันไปสักพัก

หลัวหุ้ยเหม่ยก็รินชาให้เขาไปพลาง แล้วก็พูดไปพลางว่า “นี่นายเพิ่งกลับมาใช่ไหม ทำไมไม่กลับไปพักผ่อนเสียก่อนล่ะ”

เซียวซู่คิดอะไรขึ้นมาได้ ก็เลยเปิดปากอย่างจริงใจ “พักผ่อนมาแล้วครับ ก็เลยมาที่นี่เลย”

พักผ่อนมาแล้ว ? หลัวหุ้ยเหม่ยเลิกคิ้ว ดูสภาพเปื้อนฝุ่นของเขา จะไปพักผ่อนมาก่อนแล้วได้อย่างไร คำพูดแบบนี้ขนาดหลอกสาวน้อยก็ยังแทบเชื่อไม่ได้ ก็ยิ่งไม่ต้องพูดคนที่อยู่ในวัยกลางคนอย่างเธอเลย

แต่ว่าคำพูดคำนี้ของเซียวซู่ก็ถือว่าตรงจุดแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ยก็เลยไม่พูดทำลายบรรยากาศต่อ พูดเพียงว่า “ได้พักผ่อนแล้วก็ดี นายยุ่งขนาดนี้ ยังหนุ่มยังแน่นก็ต้องรู้จักดูแลตัวเองบ้างนะ อย่าเหมือนเหยียนเหยียนของพวกเรานะ ช่วงนี้มีความรักเข้าหน่อยก็ปล่อยตัว กลางคืนดึกดื่นก็ไม่ยอมนอน กอดโทรศัพท์แล้วยิ้มอยู่อย่างนั้นไม่รู้มีความสุขอะไรนักหนา”

เซียวซู่กำลังหยิบแก้วชาขึ้นมา พอได้ยินแบบนั้นมือก็หยุดชะงัก จนเกือบจะทำน้ำชาหกออกจากแก้ว

การเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนนี้ก็ไม่ได้เล็ดลอดสายตาของหลัวหุ้ยเหม่ยไป

แต่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องพูดทุกอย่างให้ชัดเจน ถึงแม้จะสังเกตได้ว่าตอนนี้ในใจของเซียวซู่จะต้องไม่สบายใจเป็นแน่ แต่ว่าด่านนี้ยังไงก็ต้องผ่านมันไปอยู่ดี

“นายว่าไหมเดี๋ยวนี้พวกนายจะมีความรักกันต่างก็มีโทรศัพท์ อยากจะคุยอะไรกันก็สะดวก ไม่เหมือนพวกเราในสมัยก่อนหรอก พอดูตัวเสร็จกลับไปก็ต้องเขียนจดหมายหากัน ช่างไม่สะดวกเอาเสียเลย”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวซู่จางลงหลายระดับ ถึงแม้จะเดาผลลัพธ์ได้รางๆแล้ว แต่ก็คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วแบบนี้ เร็วจน......ทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก

เขารู้อยู่แล้วว่าตัวเองมาไม่ทัน แต่กลับไม่รู้ว่าจะสายไปขนาดนี้

เซียวซู่จิบชาคำหนึ่ง

รสขมไหลเข้าสู่ช่องปากและฟันทันที ผ่านเข้าสู่ลำคอ ไหลลงสู่จิตใจ

ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถึงยิ้มบางๆออกมา

“นั่นสิครับ ตอนนี้เทคโนโลยีก้าวไกลมากแล้ว ไม่ว่าจะทำอะไรก็สะดวกไปหมด”

ปิดปากไม่เอ่ยถึงเรื่องของเสี่ยวเหยียน

หลัวหุ้ยเหม่ยรู้ว่าเขาฟังเข้าใจแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอย่างไรเท่านั้น เห็นแค่เขาเอาแต่ดื่มชาคำแล้วคำเล่า ดื่มติดต่อกันหลายแก้ว

ส่วนเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างนอกก็ไม่รู้เลยว่าหลัวหุ้ยเหม่ยจะแอบมาไม้นี้ลับหลังเธอแล้ว เลยกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดกับเซียวซู่ให้ชัดเจนอย่างไรดี ที่จริงก่อนหน้านี้เธอก็สื่อออกไปชัดเจนแล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าเซียวซู่ยังไม่ยอมตัดใจ ไม่อย่างนั้นครั้งนี้เขาคงไม่มาที่นี่ทันทีหลังจากกลับมาแบบนี้เป็นแน่

พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ลังเลมาก ขบกัดเล็บตัวเองอยู่อย่างนั้น

จะทำอย่างไรดี ?

พอคิดไปคิดมา เสี่ยวเหยียนก็ตัดใจลงดาบในครั้งเดียว พูดอย่างเปิดอกไปเลยดีกว่า หลังจากได้รู้ว่าเธอกับหานซิงคบกันแล้ว เซียวซู่ก็คงตัดใจได้เสียทีสินะ

ในตอนที่เธอเตรียมจะลุกขึ้นแล้วเข้าไปเรียกตัวเซียวซู่ที่อยู่ด้านในออกมานั้น หลัวหุ้ยเหม่ยกับเซียวซู่ก็เดินออกมาจากด้านในพอดี

“ขอบคุณสำหรับชานะครับคุณป้า งั้นวันนี้ผมขอตัวกลับก่อน ครั้งหน้าถ้ามีเวลาผมค่อยมาเยี่ยมใหม่”

หลัวหุ้ยเหม่ยโบกมือให้เขา “ได้ เซียวซู่กลับไปก็พักผ่อนให้เต็มที่นะ ช่วงนี้งานน่าจะเหนื่อยมาก กลับไปต้องพักเอาแรงหน่อยนะ”

“ขอบคุณคุณป้าที่เป็นห่วงครับ”

ตอนนั้นเองเซียวซู่ก็หันไปทางเสี่ยวเหยียน มุมปากเผยรอยยิ้มบาง เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่จ้องมองเธอ หลัวหุ้ยเหม่ยดันแขนเสี่ยวเหยียน “ไปส่งเซียวซู่สิ”

“อืม......” เสี่ยวเหยียนได้สติกลับมา รีบพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินออกไปส่งเซียวซู่

เซียวซู่ขับรถมา เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขามาคนเดียว ก็เลยรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา “นายขับรถมาคนเดียวเหรอ”

“อืม”

“แล้วขากลับนาย ไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

หลังจากเซียวซู่ขึ้นรถแล้ว ก็ขับรถออกไประยะหนึ่งก่อนจะจอดลง หลังจากจอดเทียบข้างทางแล้ว เขาก็หยิบของขวัญออกมา

เขาเปิดกล่องออก ภายในกล่องมีกิ๊บหนีบผมอันเล็กใส่อยู่

เขาพบมันโดยบังเอิญตอนที่ผ่านบูธกระจกขณะจัดการงานในต่างประเทศ เห็นกิ๊บหนีบผมอันเล็กๆ แต่เป็นฝีมือของช่างที่มีชื่อเสียง ราคาก็เลยไม่ใช่ถูกๆ

เขาไม่ได้คาดหวังสิ่งอื่น เพียงแต่ตอนที่เห็นกิ๊บหนีบผมอันนี้ก็คิดถึงเสี่ยวเหยียนขึ้นมา จากนั้นก็รู้สึกว่ากิ๊บอันนี้จะต้องเหมาะกับเสี่ยวเหยียนมาก ตอนที่เขารู้ตัวอีกครั้ง เขาก็ซื้อกิ๊บอันนี้ไปเสียแล้ว

ครั้งแรกในชีวิตที่ซื้อของขวัญให้ผู้หญิง

ในใจเซียวซู่รู้สึกมีความสุขมากแค่ไหนในตอนนั้น ตอนนี้ก็รู้สึกขมขื่นเท่านั้น

เขาปิดฝากล่องลง แล้วเก็บมันไว้อีกครั้ง จากนั้นก็ขับรถต่อไป

ผ่านไปหลายสิบนาที รถก็ถูกจอดลงที่บาร์แห่งหนึ่ง

ที่นี่สามารถจอดรถได้ตามใจ เดิมทีเขาคิดจะตรงกลับบ้าน แต่ตอนที่เห็นบาร์เข้าก็รู้สึกว่าตอนนี้ไปดื่มสักหน่อยก็ไม่เลว

ใช้เหล้าบรรเทาทุกข์ หึ ถ้าเป็นเซียวซู่เมื่อก่อนคงไม่มีทางทำแบบนี้แน่ แต่ว่าวันนี้......จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าตัวเองน่าจะลองเสียหน่อย

ในขณะเดียวกัน ตรงหน้าประตูก็มีหญิงสาวสองคนกำลังฉุดดึงกันอยู่

“โอ๊ย ฉันยังมีต้นฉบับอีกตั้งเยอะที่ยังไม่ได้เขียน ถ้าฉันไม่ส่งภายในอาทิตย์นี้บรรณาธิการจะต้องฆ่าฉันแน่ๆ เธอปล่อยฉันเถอะนะ เธอเข้าไปคนเดียวเถอะนะ”

เจียงเสี่ยวไป๋สวมเสื้อยืนตัวใหญ่กับกางเกงตัวหลวม พยายามต่อต้านการฉุดดึงของเพื่อนรัก

เพื่อนรักของเธอ บอกว่าผู้ชายที่หล่อนชอบนั่งดื่มอยู่ที่บาร์แห่งนี้ แต่ไม่กล้ามาคนเดียว ก็เลยต้องลากเธอมาด้วย ส่วนเหตุผลก็คือเพราะเธอไม่ใส่ใจภาพลักษณ์ ทำให้ผู้ชายไม่สนใจ ดังนั้นก็เลยสบายใจที่พาเธอมาด้วย

ไม่ใส่ใจภาพลักษณ์อย่างนั้นหรือ！