เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1205

บทที่ 1205 อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน

ดังนั้นในวันนี้นายท่านยู่ฉือ ทันทีที่ได้กอบกู้ศักดิ์ศรีกลับมา ก็ต้องเอาคืนแน่นอน

คนที่มาในครั้งนี้ นอกจากคนที่จงใจเชิญมา เพื่อดูนายท่านยู่ฉือโอ้อวด ยังมีอีกหลายตระกูลที่มีความสัมพันธ์ไมตรีก็ได้มาด้วย

หนึ่งในนั้นก็คือ ตระกูลตวนมู่

ตระกูลตวนมู่มากันสองคน ก็คือนายท่านตวนมู่และตวนมู่เจ๋อ

หานมู่จื่อได้เจอกับพวกเขา ในขณะที่เย่โม่เซินอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปเปลี่ยนผ้าอ้อม

เมื่อทั้งสองพบกัน ต่างรู้สึกตะลึงเล็กน้อย

เพราะในเมื่อก่อน หานมู่จื่อได้เห็นกับตา ว่าตวนมู่เสว่น้องสาวของตวนมู่เจ๋อคนนี้ บ้าคลั่งมากแค่ไหน ช่างเหมือนกับโรคจิตจริงๆ แต่พี่ชายของเธอ......ยังถือว่ามีเหตุผล

แต่หานมู่จื่อก็ไม่ได้ถือว่ามีความประทับใจกับเขาเป็นพิเศษ ดังนั้นเพียงแค่ยิ้มให้เขาอ่อนๆเท่านั้น

แต่กลับเป็นตวนมู่เจ๋อ ราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องบาดหมางในเมื่อก่อน ไม่นานก็ถือแก้วไวน์ไว้ เดินตรงมาหาเธอ จากนั้นก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“คุณนายเย่”

หานมู่จื่อชะงักไปชั่วขณะ พยักหน้าให้เขา “คุณตวนมู่”

“ยินดีด้วยครับ”

“ขอบคุณ”

บทสนทนาระหว่างทั้งสองแข่งกระด้างและอึดอัดใจ และในตอนที่หานมู่จื่อกำลังคิดจะหาข้ออ้างที่จะออกไป ตวนมู่เจ๋อก็พูดขึ้นกะทันหัน “สิ่งต่างๆที่น้องสาวของฉันทำในเมื่อก่อน ช่างเหลวไหลเหลือเกิน ฉันตวนมู่เจ๋อ วันนี้มาที่นี่ เพื่อขออภัยคุณนายเย่แทนเธอด้วย”

ท่าทีของตวนมู่เจ๋อนั้น จริงใจและจริงจังมาก ท่าทางแบบนี้กลับทำให้หานมู่จื่อรู้สึกอายเล็กน้อย เมื่ออีกฝ่ายได้อ่อนน้อมถ่อมตนวางท่าทีลงแล้ว ถ้าเธอยังถือสาอีก นั้นก็แสดงว่าเธอใจแคบมากเกินไปแล้ว

อีกอย่างเรื่องเหล่านั้นก็ได้ผ่านไปหมดแล้ว

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เธอจึงพูดขึ้นว่า “ที่จริงเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ คุณไม่จำเป็นต้องแบกรับความผิดของเธอเลย”

ตวนมู่เจ๋อจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง จากนั้นก็ส่ายหัว

“เธอเป็นน้องสาวของฉัน กลายเป็นแบบนี้ ฉันในฐานะพี่ชาย ก็ต้องมีความรับผิดชอบแน่นอน ดังนั้นฉันจึงขออภัยอย่างสูง หวังว่าคุณจะเห็นแก่เธออายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร ให้อภัยสิ่งที่เธอเคยทำในเมื่อก่อน”

อายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร?

ในแววตาของหานมู่จื่อ พาดผ่านความสงสัย จากนั้นเธอก็ยิ้มจางๆ “ถ้าจำไม่ผิด น้องสาวของคุณ ตวนมู่ อายุก็ไล่เลี่ยกับฉันนะ อย่างมากก็แค่ห่างกันปีสองปีเท่านั้น ฉันไม่ใช่ผู้อาวุโสอะไรของเธอ เห็นแก่เธออายุน้อย ไม่รู้อะไรควรไม่ควร แล้วให้อภัยเธอ ในเรื่องนี้ ทำไม่ได้จริงๆ”

เมื่อได้ยิน ตวนมู่เจ๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

นี่หมายความว่าจะไม่ให้อภัยเธอเหรอ?

แต่ในไม่ช้า ตวนมู่เจ๋อก็ตระหนักได้ว่า เขาพูดอะไรผิดไป เพราะเมื่อกี้เขาสัมผัสได้ว่า กลิ่นอายบนตัวของหานมู่จื่อ กลายเป็นเยือกเย็นในทันที

“ขออภัย ฉันอยู่ในมุมมองของพี่ชาย ถึงได้พูดผิดไป แต่คิดว่าเสี่ยวเสว่ก็ไม่อยากทำแบบนี้ เธอมีปัญหาทางจิต ทุกวันนี้ไม่สามารถออกจากบ้านได้เลย และต้องได้รับการดูแลโดยแพทย์ทุกวัน”

หานมู่จื่อยิ่งฟังยิ่งขมวดคิ้ว กลิ่นอายบนตัว ก็ไม่สบอารมณ์มากขึ้น

ดังนั้นสายตาของเธอที่จ้องมองตวนมู่เจ๋อ ก็มีความเย้ยหยันเพิ่งขึ้น

แน่นอนว่า ต่อให้น้องสาวจะทำมากเกินไปแค่ไหน แต่เธอก็ยังคงเป็นน้องสาวของเขาเอง แต่เขาไม่คาดคิดว่า การเอ่ยถึงเช่นนี้ จะทำให้เกิดความไม่พอใจได้

แม้ว่าตวนมู่เจ๋อจะเป็นคนที่รู้จักความพอดี แต่ก็ยังกระตือรือร้นที่จะปกป้องน้องสาวมากเกินไป ในเรื่องนี้ สำหรับตระกูลตวนมู่ของพวกเขาแล้ว ย่อมไม่ใช่ปัญหาอะไร ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนยังต้องยกนิ้วโป้งให้เขา ชื่นชมว่าเขาเป็นพี่ชายที่แสนดี

แต่สำหรับหานมู่จื่อแล้ว มันไม่ใช่ภาพลักษณ์เช่นนี้

หลังจากที่หานมู่จื่อจากไป กำลังจะตรงไปที่ด้านหลัง เพื่อดูว่าเย่โม่เซินเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เสี่ยวโต้วหยา เป็นอย่างไรบ้างแล้ว ใครจะรู้ว่า ได้เห็นคู่หานชิงกับเสี่ยวเหยียน

งานเลี้ยงฉลองครบเดือนของเสี่ยวโต้วหยา สองคนนี้ก็ต้องมาแน่นอน

แต่ในเวลานี้ เสี่ยวเหยียนกำลังกินเค้กอยู่ที่นั่น ส่วนหานชิงก็ยืนอยู่ข้างๆเธอ มองเธออย่างจนปัญญา ลูบหัวของเธอเบาๆ พูดเสียงต่ำ “เค้กเป็นของหวาน ถ้าฉันจำไม่ผิด ช่วงนี้คุณกินของหวานไปไม่น้อย?”

เมื่อได้ยินเข้า เสี่ยวเหยียนก็กะพริบตาถี่ๆ “ดูเหมือนว่า......ก็ไม่ได้กินมากเท่าไหร่นะ?”

“วางลง ห้ามกินอีกแล้ว”

กินของหวานมากเกินไป นอกจากจะอ้วนขึ้นแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์อะไรต่อร่างกายเลย กินน้อยย่อมจะดีกว่า

แต่สาวน้อยข้างกาย ถือเค้กชิ้นเล็กไว้ ท่าทางไม่อยากที่จะวางลงเลย หานชิงเลยยกมือหยิบเค้กออกไปเสียเลย

ทันใดนั้น สาวน้อยก็เงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างน่าสงสาร

“นี่เป็นงานเลี้ยงฉลองครบเดือนของเสี่ยวโต้วหยานะ

วันนี้ให้ฉันจะกินหลายชิ้นนะ...... ฉันสัญญาว่าหลังจากวันนี้แล้ว จะไม่กินเค้กอีกเลย”