เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1211

บทที่ 1211 จะช่วยให้ถึงที่สุด

หญิงสาวได้ฟังแล้ว ก็นิ่งเงียบอยู่พักหนึ่ง จึงเริ่มเอ่ยปากกับเสี่ยวเหยียนอีกครั้งว่า

“ไม่ว่าจะอย่างไร เรื่องนี้ก็ต้องขอบคุณคุณ ฉันชื่อหลินชิ่นเอ๋อแล้วคุณล่ะ”

เสี่ยวเหยียนเผยให้เห็นใบหน้าที่มีรอยยิ้มอันใส่ซื่อไร้เดียงสา：“ฉันชื่อจางเสี่ยวเหยียน！”

“เสี่ยวเหยียน……”หลินชิ่นเอ๋อเรียกชื่อของเธอ แววตาเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่“คนที่อยู่กับคุณคนนั้น เป็นสามีคุณเหรอ”

สามีสรรพนามนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเรื่อ เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยยื่นมือโบกไปมา ส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ใช่เหรอ”หลินชิ่นเอ๋อเธอมองอย่างสงสัยเล็กน้อย：“พวกคุณไม่ได้ออกมาเที่ยวด้วยกันเหรอ”

“อืม”เสี่ยวเหยียนพยักหน้า อธิบายเบาๆว่า：“ฉันกับเขาออกมาเที่ยวด้วยกัน แต่พวกเราไม่ใช่สามีภรรยากัน แค่เป็นแฟนกันเท่านั้นเอง”

ได้ยินเช่นนั้น　หลินชิ่นเอ๋อก็คลี่ยิ้มอ่อนๆ：“ที่แท้อย่างนี้นี่เอง คุณดูสิเขาดีกับคุณมากเลยนะ”

ใช่เหรอ เสี่ยวเหยียนกระพริบตาปริบๆ ในใจรู้สึกดีใจเล็กน้อย

คนนอกต่างก็ดูออกว่าหานชิงดีกับเธอมาก ก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรือ

ในขณะที่กำลังคิดทบทวนอยู่นั้น หลินชิ่นเอ๋อก็พูดขึ้นมาอีกว่า“แต่ดูเหมือนเขาจะเย็นชาเล็กน้อย นิสัยเขาเป็นอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ”

เมื่อเอ่ยถึงหานชิง เสี่ยวเหยียนก็แทบจะไม่ต้องคิดอะไรมาก พยักหน้าทันที

“อืม นิสัยเขาค่อนข้างเย็นชา เป็นอย่างนี้มาตลอด”

แต่สำหรับเสี่ยวเหยียน ถ้าจะบอกว่าหานชิงเย็นชา สู้บอกว่าเขาขรึมดีกว่า เขากับเย่โม่เซินไม่เหมือนกันเลย อย่างเย่โม่เซินนั้นถึงจะเรียกว่าเย็นชาจริงๆ และยังเย่อหยิ่งอวดดี ไม่พูดคุยกับคนแปลกหน้า

แต่หานชิงไม่เหมือนกัน　เขายังพูดคุยกับคนอื่นได้ ด้วยการรักษามารยาทขั้นพื้นฐานของสุภาพบุรุษ แต่จะทำให้เกิดความรู้สึกห่างเหิน

หานชิงที่เป็นแบบนี้ เสี่ยวเหยียนชอบมากๆ

เห็นใบหน้าของเสี่ยวเหยียนเผยให้เห็นความเป็นหญิงสาวเจ้าบทเจ้ากลอนอย่างนั้น แววตาของหลินชิ่นเอ๋อก็ส่องประกายความผิดปกติออกมา เธอเริ่มชวนเสี่ยวเหยียนคุยมากขึ้นทีละประโยคๆ

ตอนแรกเสี่ยวเหยียนยังไม่ทันรู้ตัว ต่อมาเธอก็เริ่มเอะใจ ทำไมหลินชิ่นเอ๋อถึงได้เอาแต่ถามถึงเรื่องของหานชิงอยู่ตลอดเวลา เธอจะอยากรู้เยอะแยะขนาดนี้ไปเพื่ออะไร

นิสัยเสี่ยวเหยียนเป็นคนตรงๆ ไม่มีเสแสร้งแกล้งทำ จึงถามเธอตรงๆว่า

“คุณจะถามอะไรเยอะแยะไปทำไมคะ”

ถูกเธอถามอย่างนี้　สีหน้าของหลินชิ่นเอ๋อก็เผยให้เห็นความกระดากอาย：“ขอโทษนะคะ ฉันเห็นคุณพูดถึงเขาอย่างสนใจ ดูท่าทางมีความสุขมาก ดูท่าคุณคงจะชอบเขามากสินะคะ คุณช่วยฉัน ฉันกลับไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไง ดังนั้น…ก็เลยได้แต่ชวนคุณคุยเรื่องคนที่คุณชอบ”

ได้ยินเธออธิบายเช่นนี้ ก็พอจะฟังขึ้นได้บ้างในตอนนั้น และเพราะคำอธิบายของเธอ ทำให้เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอีก รีบปฏิเสธด้วยเสียงแผ่วเบาว่า：“ตอนฉันพูดถึงเขาไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นดีใจสักหน่อย……”

แม้ว่าปากจะปฏิเสธ แต่ในใจกลับคิดว่า เธอแสดงท่าทีชัดเจนมากขนาดนั้นเลยเชียวหรือ ดูท่า……เธอคงจะชอบเขามากกว่าที่ตัวเองคิดไว้เสียแล้ว

หลังจากนั้นเมื่อหลินชิ่นเอ๋อเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องของหานชิงอีก เสี่ยวเหยียนนอกจากเขินอายแล้ว ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรอื่น ทั้งยังคิดว่าที่หลินชิ่นเอ๋อจงใจเอ่ยขึ้นมานั้น เพราะตั้งใจอยากเห็นตัวเองเขินอาย

ได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็ขมวดคิ้วแน่น สถานการณ์แบบนี้ต่อไปไม่มีทางทนดูโดยไม่ทำอะไรเลยได้

“คุณอย่างกังวลเลย พวกเราจะช่วยคุณเอง”เสี่ยวเหยียนวิ่งไปประคองเธอขึ้นมา หลินชิ่นเอ๋อซบที่หัวไหล่เธอ น้ำตาไหลมองไปทางหานชิง ท่าทางน่าสงสารอย่างมาก

สำหรับคนปกติทั่วไปแล้ว ผู้ชายมักจะชอบผู้หญิงที่อ่อนแอบอบบาง ยิ่งเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งก็ยิ่งชอบปกป้องสาวสวยผู้บอบบาง แม้ว่าใบหน้าเธอจะมีบาดแผล แต่หลินชิ่นเอ๋อก็มีความมั่นใจในรูปลักษณ์หน้าตาของตัวเองมาก ดังนั้นจึงจงใจซบที่ไหล่ของเสี่ยวเหยียนเผยให้หานชิงเห็นใบหน้าที่อ่อนแอบอบบาง

ความจริงหานชิงแทบจะไม่ได้สนใจการกระทำของเธอเลย เพราะสายตาของเขามองแค่เสี่ยวเหยียนอยู่คนเดียว ต่อให้เสี่ยวเหยียนหันหลังให้เขา แต่สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องอยู่ด้านหลังศีรษะเธอ ไม่มองไปที่อื่น

หลินชิ่นเอ๋อร้องไห้ฟูมฟายอยู่นาน พบว่าหานชิงกลับไม่ได้มองตนเองเลย ก็โกรธจนสั่นไปทั้งตัว

เสี่ยวเหยียนที่คอยประคองอยู่นั้นสัมผัสได้ คิดว่าเธอหวาดกลัว จึงตบเบาๆที่หลังเธอ：“เอาละ คุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ในเมื่อพวกเรามาเกี่ยวข้องด้วยแล้วก็จะช่วยคุณให้ถึงที่สุด คุณรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน พวกเราจะช่วยติดต่อครอบครัวของคุณ ดีมั้ยคะ”

แต่ใครจะไปคิดว่าตอนนี้หลินชิ่นเอ๋อกลับพูดอย่างน่าสงสารว่า：“ฉัน……ความจริงแล้วครอบครัวฉันไม่เหลือใครแล้ว พ่อแม่ฉันตายไปตั้งแต่ยังเด็ก　ญาติสนิท……พวกเขากลัวจะถูกตามไปชำระแค้น จึงไม่มีใครช่วยฉัน”

ได้ยินอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา เดิมเธอคิดจะส่งหล่อนให้ไปหาพ่อแม่อย่างปลอดภัย คิดไม่ถึงว่า……ในครอบครัวเธอไม่เหลือใครที่จะสนใจเธอแล้ว

งั้น……เรื่องนี้จะทำอย่างไร เสี่ยวเหยียนรู้ตัวแล้วว่าตนเองรนหาที่ แต่ว่าหากให้เธอมีโอกาสได้เลือกตัดสินใจใหม่อีกครั้ง ให้เธอมองดูผู้หญิงเหมือนกันกับเธอถูกตบตีอยู่เฉยๆ เธอก็คงทำไม่ได้ มาตอนนี้เสี่ยวเหยียนถึงรู้ตัวว่าตนเองหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัวแล้ว

ดังนั้นคิดไปคิดมาสุดท้าย เสี่ยวเหยียนจึงได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนขอความช่วยเหลือไปยังหานชิง

เห็นสายตาสาวน้อยขอความช่วยเหลือจากตน แววตาหานชิงก็อ่อนโยนลงบ้าง เอ่ยถามเธอว่า“คุณคิดจะทำยังไง”

ความจริงในใจเสี่ยวเหยียนก็ไม่ค่อยแน่ใจหลินชิ่นเอ๋อร้องไห้พลางเอ่ยว่า：“ถ้าอย่างนั้น……พวกคุณอย่ามายุ่งกับฉันเลย ในเมื่อรอจนเขาออกมา ฉันก็ถูกเขาตบตีอยู่ดี พวกคุณอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย หากทำให้พวกคุณเดือดร้อน ฉันคงรู้สึกผิดมาก”