เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1232

บทที่ 1231 คนแปลกหน้าแล้วจะทำไม

เซียวซู่มาถึงร้านกาแฟนั่งลงไปแล้ว ก็ยังไม่เห็นเงาของเจียงเสี่ยวไป๋

หากเขาสั่งกาแฟแค่แก้วเดียว มันก็จะดูไร้มารยาท เขาจึงได้สั่งชานมให้เจียงเสี่ยวไป๋หนึ่งแก้ว จากนั้นก็นั่งรออยู่ตรงนี้

หนึ่งนาทีสองนาที ห้านาที........

สิบนาทีผ่านไปแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังไม่ปรากฏตัว

เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้น ก้มหน้ามองเวลาบนนาฬิกาที่สวมอยู่ในข้อมือ หรือว่าตัวเองจะโดนเทแล้ว? ผู้หญิงคนนี้กำลังแก้แค้นตัวเองอยู่เหรอ?

แต่มาคิดๆแล้วไม่น่าที่จะเป็นไปได้ น้ำเสียงของเธอฟังดูแล้วรีบร้อนมากทีเดียว น่าจะมีเรื่องที่ต้องให้ตัวเองช่วยเหลือจริงๆ

ขณะที่กำลังคิด คนที่ว่องไวดั่งพายุได้เข้ามาในร้านกาแฟ จากนั้นก็มองไปรอบๆ

แวบแรกเซียวซู่ก็จำเจียงเสี่ยวไป๋ได้แล้ว

เสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นแบบผู้ชาย ผมก็มัดไว้อย่างลวกๆ ท่าทางที่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องการแต่งตัวเลย

เป็นครั้งแรกที่เซียวซู่เห็นผู้หญิงที่ไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอกของตัวเองเลย

โดยทั่วไปแล้ว ผู้หญิงที่ไม่สนใจเรื่องรูปลักษณ์ภายนอกก็มีเยอะมาก แต่ว่าที่ไม่สนใจรูปลักษณ์ในทุกๆสถานที่ คาดว่าก็คงมีแต่เจียงเสี่ยวไป๋

ในขณะที่เซียวซู่กำลังสังเกตเธออยู่นั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้มองเห็นเซียวซู่แล้ว เธอวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ได้ลากเก้าอี้ที่อยู่ตรงหน้าเขานั่งลง

“ไฮ คุณเซียว คุณมาถึงเช้าจัง”

เซียวซู่เม้มริมฝีปาก แล้วกล่าวอย่างเย็นชา: “คุณสายไปสิบเอ็ดสิบสองนาที”

“เหรอ?” เจียงเสี่ยวไป๋ที่อายก็เอียงหัวเล็กน้อย “ระหว่างทางรถติดมาก ขอโทษด้วยนะ”

เขาไม่ได้หาข้อแก้ตัวให้กับตัวเองที่มาสาย แต่ได้รีบขอโทษเซียวซู่อย่างจริงใจ ขอโทษเสร็จก็นั่งลงแล้วยกแก้วชานมขึ้นแล้วถาม: “อันนี้คือสั่งให้ฉันเหรอ?”

เซียวซู่ก็พยักหน้าอย่างไม่ได้ยิน

“หากไม่ถูกปากก็สั่งใหม่ได้นะ”

“ไม่ค่ะไม่ค่ะ ฉันชอบดื่มชานมมาก ขอบคุณค่ะ”

พอดีอากาศอบอ้าวมาก เจียงเสี่ยวไป๋ที่เร่งเดินทางมาที่นี่ร่างกายเต็มไปด้วยไอร้อน เธอยกชานมขึ้นมาดื่มไปหลายคำ

“หาผมมีเรื่องอะไร?”

“อืม? คือ..........” เจียงเสี่ยวไป๋พบว่าตัวเองนั้นพูดไม่ค่อยออก

แต่ก่อนเธอเป็นคนที่พูดจาเสียงดังฟังชัด แต่ว่าตอนนี้เธอจะหาคนมาปลอมเป็นแฟนของตัวเอง จะให้พูดเรื่องแบบนี้กับผู้ชายที่เจอกันเพียงไม่กี่ครั้งทั้งที่ยังไม่ได้สนิทกัน มันช่าง......พูดออกมายากจริงๆ

ในเมื่อลูกธนูได้อยู่บนคันธนูแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋จะไม่ยิงก็ไม่ได้ การพูดอ้อมค้อมไม่ใช่นิสัยของเธอ จึงได้พูดเข้าประเด็นเลย

“คือว่า ฉันอยากจะให้คุณ.......มาเป็นแฟนปลอมๆให้ฉันหน่อย”

ได้ยินแบบนี้ เซียวซู่คิ้วขมวดเข้าหากัน

เจียงเสี่ยวไป๋รีบพูดขึ้นมา: “อย่าเข้าใจผิด แฟนปลอมๆเท่านั้น ไม่ใช่แฟนจริงๆ!

เซียวซู่ขมวดคิ้วลึกขึ้น เพราะคำพูดเหล่านี้ฟังดูไร้สาระ

อะไรที่เรียกว่าแฟนปลอมๆของเธอ?

เซียวซู่จ้องมองใบหน้าขาวของเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย: “คุณนักเขียนผี คุณล้อเล่นกับผมใช่มั้ย?”

“ไม่ๆๆ เจียงเสี่ยวไป๋โบกมืออย่างอึดอัด: “ฉันมาขอร้องคุณจริงๆ แม่ฉันบังคับให้ฉันไปดูตัวมาโดยตลอด แต่ว่าฉันไม่อยากไป ดังนั้นฉันหวังว่าคุณจะสามารถมาเป็นแฟนปลอมๆของฉันหน่อย หลอกเขาได้เชื่อ จากนี้เขาก็จะไม่ให้ฉันไปดูตัวอีก”

จู่ๆเดินเข้าไป มันก็น่าอายอยู่นะ?

แต่ว่าเธอจะทำอะไรได้ล่ะ? หรือว่าต้องไปดูตัวจริงๆ? เจียงเสี่ยวไป๋นั้นเข้าใจดีมาก หากตัวเองไปดูตัวแล้ว แม่ของเธอก็จะบังคับให้เธอแต่งงาน เมื่อถึงเวลา..........

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ปวดหัวทันที เธอวางชานมที่ถืออยู่ในมือลง ค่อยๆก้าวเดินไปทางที่ชายผอมๆคนนั้นนั่งอยู่

“เอ่อ.......ไม่ทราบว่า.........” เจียงเสี่ยวไป๋กำลังจะพูด ร่างร่างหนึ่งก็ได้มาขวางอยู่ตรงหน้าของตัวเอง เจียงเสี่ยวไป๋สะดุ้งตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง พบว่าเป็นเซียวซู่

“คุณไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไม..........”

ทำไมกลับมาอีกละ? เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาด้วยความตกตะลึง

เซียวซู่คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะไปหาคนแปลกหน้าจริงๆ ทั้งๆเมื่อกี้เธอยังพูดว่าหาคนแปลกหน้าแล้วกลัวจะโดนหลอก ตอนนี้กลับใส่พานถวายตัวเอง?

เธอมีสมองหรือเปล่าเนี่ย?

ผู้ชายที่ผอมสูงได้ยินเสียงพูด เงยหน้ามาก็เห็นชายหนึ่งหญิงหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าตัวเอง เกิดความสงสัยเล็กน้อย: “ไม่ทราบพวกคุณคือ...........”

“จำคุณผิดครับ” เซียวซู่ตอบกลับคำถามอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็คว้าข้อมือของเจียงเสี่ยวไป๋ที่ยืนเซ่ออยู่ที่เดิม ดึงเธอออกมาจากร้านกาแฟ

เจียงเสี่ยวไป๋ที่ถูกดึงตัวออกมาจากร้านกาแฟมีสีหน้าที่ตกตะลึง สักพักจึงได้เข้าสู่ภาวะปกติ “เฮ้ย คุณปล่อยฉัน”

เซียวซู่ปล่อยมือเธอ เจียงเสี่ยวไป๋นวดเบาๆที่ข้อแขนตัวเอง: “คุณทำไมถึงกลับมาอีกละ? หรือว่าคุณตกลงจะช่วยฉันแล้ว?”

“...........ไม่” เซียวซู่นิ่งไปสองวินาที จากนั้นก็ปฏิเสธด้วยการส่ายหัว

“ไม่?” เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาเหมือนมองคนที่เป็นโรคประสาท: “แล้วคุณกลับมาทำไม? ยุ่งชะมัดเลยคุณ ไม่ง่ายเลยกว่าฉันหาเป้าหมายเจอ!”

“เป้าหมาย? คนแปลกหน้าคนนั้นนะ?”

“คนแปลกหน้าแล้วไง ไม่แน่เขาอาจจะตกลงช่วยก็ได้? ฉันว่านะคุณเซียว คุณก็ไม่อยากจะช่วย ก็อย่ามายุ่งเลยกว่า?”