เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1275

บทที่ 1274 คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน

อยากทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น?

ขอบตาของเสี่ยวเหยียนประดับไปด้วยคราบน้ำตา มองไปทางเขาอย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

“หรือว่าเธอไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของฉันเลยใช่มั้ย?” หานชิงถามออกมาอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าออกมา “ไม่ใช่นะคะ ฉันจะไม่ใส่ใจกับคำพูดของคุณได้ยังไงกัน ทุกคำที่คุณพูดออกมา ฉันจำได้ทั้งนั้น”

“แล้วทำไมถึงได้กลัวฉันขนาดนั้น?”

เสี่ยวเหยียนพูดไม่ออก

ความเศร้าเกิดขึ้นก็เพราะความรัก ความกลัวเกิดขึ้นเพราะความรัก

ไม่อาจพูดได้เลยว่าเป็นเพราะเธอรักเขามากเกิน ช่วงแรกๆก็ยังเจอกับคำปฏิเสธออกมาเยอะมาก เธอก็เลยกลัว ไม่มีความรู้สึกปลอดภัย บางครั้งก็ตื่นขึ้นมากลางดึก ถึงขนาดที่คิดว่านี่คงเป็นแค่ความฝันฉากหนึ่ง

เพราะว่าฝันฉากนี้มันสวยงามเกินไป สวยงามเสียจนไม่เหมือนความจริงเลยแม้แต่น้อย

เธอถึงขนาดที่ว่ามีบางครั้งก็ยังคิดเลยว่าจะเป็นฝันที่อยู่ในพื้นฐานของความเป็นจริงหรือเปล่า โลกไหน ที่จะเป็นโลกแห่งความจริง?

“เด็กโง่” หานชิงถอนหายใจออกมา แขนยาวก็จับหญิงสาวเข้าสู่อ้อมกอด คางกระทบเข้ากับศีรษะของเธอ น้ำเสียงแฝงไปด้วยน้ำเสียงของความจนปัญญาอย่างมาก “เธอต้องมีความเชื่อมั่นต่อฉันให้มากหน่อย หรือไม่ก็เชื่อมั่นในตัวเองให้มากหน่อยสิ”

เสี่ยวเหยียนถูกเขากอดอยู่ในอ้อมแขน หลับตาลงไปเบาๆ

“ไม่ใช่เพียงแค่เธอชอบฉัน แต่ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน”

เสียงของเขาอ่อนโยนอย่างมาก น้ำเสียงต่ำลง พูดความรู้สึกที่แท้จริงในส่วนลึกที่สุดภายในใจออกมากับเธอด้วยความจริงจังสุดๆ

ความรู้สึกภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ได้ถูกเติมเต็มความรู้สึกขึ้นมาช้าๆ พยักหน้าออกมาเล็กน้อย “อืมๆ”

“หลังจากนี้จะยังหลบอีกมั้ย?” หานชิงถาม

เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าออกมาอย่างแรง “ไม่หลบแล้ว ปัญหาทั้งหมดฉันจะเผชิญหน้าไปกับคุณ ไม่หลบแน่”

ความจริงคิดๆไปแล้วก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เพียงแต่ตัวเธอเองก็กระวนกระวายไม่สบายใจเกินไป ดังนั้นแล้วก็เลยคิดมากไปเอง

ต่อจากนี้เธอจะต้องเอาชนะความคิดพวกนี้

“งั้นในตอนนี้ พวกเราก็มาลองคุยกัน...กับเรื่องที่เธอพูดเมื่อกี้นี้”

หา?

คุยเรื่องที่เพิ่งพูดไป?? เรื่องอะไร???

เสี่ยวเหยียนกะพริบตางุนงงออกมา เกิดสัญชาตญาณบางอย่างที่ไม่ค่อยจะดีนัก

หานชิงผละร่างออกมาเล็กน้อย มองจ้องเธอ “เมื่อกี้นี้เธอพูดว่า...”

สีหน้าของเขาเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้พูดออกมาให้ครบ แต่ใบหน้าของเสี่ยวเหยียนก็แดงออกมาอย่างรวดเร็ว เธอยกมือขึ้นมาปิดปากของหานชิงทันที ร้องตกใจออกมา “คุณอย่าพูดเหลวไหลไปเลย เมื่อกี้นี้ฉันไม่ได้พูดอะไรเลยสักหน่อย”

“อ้อ?” หานชิงยิ้มจางๆออกมา พ่นลมหายใจออกมาในกลางฝ่ามือของเสี่ยวเหยียน ร้อนมากๆ แผดเผามือเธออย่างกับไฟ

แทบจะแผดเผาเธออยู่แล้ว

เสี่ยวเหยียนถูกทำให้ตกใจเสียจนเตรียมที่จะเก็บมือกลับไป แต่ข้อมือขาวบางได้ถูกหานชิงจับกุมเอาไว้แน่น

“หลบอะไร?” เสียงของเขาแหบห้าวออกมา “ไม่ใช่ว่าบอกว่าจะไม่หลบอีกไม่ใช่หรอ เพิ่งจะพูดจบ ก็ลืมอีกแล้ว?”

เสี่ยวเหยียน “...หลบที่พวกเราพูดกันเมื่อกี้นี้ มันไม่เหมือนกับอันนี้...”

สิ่งที่เธอพูดออกไปก็คือจะไม่หัวแหลมแล้ว แทนที่ตอนนี้จะมาเป็นแบบนี้นะ “คุณจงใจบิดเบือนความหมายของฉัน!”

“บิดเบือนที่ไหนกัน? หรือว่าคำพูดนั้นไม่ใช่เธองั้นหรอที่เป็นคนพูด?”

แต่เสี่ยวเหยียนพูดออกมาอย่างนี้แล้ว หานชิงก็เหมือนราวกับไม่มีวี่แววที่จะปล่อยเธอไปเลย ลมหายใจในระหว่างที่พูดใกล้กับเธอมาก ลมหายใจของทั้งสองคนประสานกัน

“ถึง ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นคนพูด...แล้วมันจะยังไง! ฉัน ฉันก็แค่...”

“จะอะไรก็ไม่สำคัญ” หานชิงกุมข้อมือของเธออีกครั้ง โน้มตัวลงไป ริมฝีปากบางแนบลงไปบนหน้าผากของเธอ “ถึงยังไงแค่เป็นสิ่งที่เธอพูดก็พอแล้ว”

“...”

เสี่ยวเหยียนเกิดความรู้สึกว่าตัวเองได้เสียเปรียบขึ้นมา

เธอในตอนนั้นก็แค่พูดเรื่อยเปื่อยไปก็เท่านั้น แต่หานชิงก็คงไม่ลากเธอออกไปจริงๆหรอกมั้ง?

เอ๊ะ? นี่หมายความว่าจะไม่ต่อ? เสี่ยวเหยียนก็โล่งอกขึ้นมา หัวใจที่เต้นรัวก็ค่อยๆสงบลง

“เด็กดี”

เขาปลอบประโลมเธอด้วยเสียงนุ่ม จูบลงไปบนหน้าผากเธอเบาๆ “เก็บของกันก่อน มู่จื่อมาหาฉันก็คงจะมีธุระอะไร”

พูดถึงมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อกี้นี้ที่เธอได้ทิ้งเธอไป ก่นด่าเธอว่าเป็นเพื่อนเลวอย่างโกรธเคืองอยู่ภายในใจหลายคำ

“งั้น งั้นคุณจะไปหามู่จื่อเลยหรือเปล่า?”

“ไปช่วงเย็นๆสักหน่อย ไปกินข้าวกับเธอก่อน แล้วไปส่งเธอกลับบ้าน”

“อ่อ”

หลังจากผ่านไปสิบนาที

เสี่ยวเหยียนก็เดินตามหานชิงออกมาพร้อมกันจากในห้องทำงานด้วยใบหน้าแดงเถือก ทั้งสองคนลงลิฟต์กันไป แต่ก็ได้เจอเข้ากับกลุ่มผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นที่เตรียมจะออกไปเหมือนกันเข้าพอดี

เห็นพวกเขา เสี่ยวเหยียนก็ดีดตัวเข้าไปหลบด้านหลังหานชิงแทบจะทันที ไร้หนทางที่จะเจอหน้าใครได้เลย

หานชิงพยักหน้าให้กับพวกเขาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จากนั้นก็พาสาวน้อยของตนเข้าไปในรถแล้วออกไปด้วยกัน

หลังจากที่พวกเขาไปกันแล้ว ผู้บริหารระดับสูงพวกนั้นก็พากันมองหน้ากัน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมท่านประธานหานถึงลงมาเร็วขนาดนี้?

“หรือว่าประธานหานของเราที่เห็นยังหนุ่มยังแน่นอย่างนี้ แต่อันที่จริงแล้ว?”

หางเสียงท่อนหลังลากยาว แต่คนพวกนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาได้อย่างรวดเร็ว สีหน้าที่ปรากฏออกมาบนใบหน้าดูไม่ค่อยดีนักออกมา

ความรู้สึกเหมือนกับว่ารู้เรื่องที่แย่มากอะไรสักอย่างเข้า

“ชู่ คำพูดพวกนี้อย่าให้ประธานหานได้ยินเข้าล่ะ ไม่อย่างนั้นถึงตอนนั้นแล้วพวกเราเจอดีแน่”

“รีบไปรีบไปสิ”

“เอ๊ะ ก็แค่คิดว่ามันน่าเสียดายเอง ท่านประธานหานของเราก็อายุยังไม่เยอะ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้...”