เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1310

บทที่ 1309 คุณมีเรื่องปิดบังฉัน

ตอนที่วิ่งลงไปถึงชั้นล่าง เสี่ยวเหยียนก็รีบวิ่งกลับบ้านอีกครั้ง ยัดกระเป๋าเข้าไปในตู้ของตัวเอง ข้างในเต็มไปด้วยแท่งตรวจครรภ์ทั้งนั้น ถ้าถูกหานชิงเห็นเข้าก็แย่แล้ว

ไม่ถูกต้อง

การเคลื่อนไหวของเสี่ยวเหยียน ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเธอจ้องไปที่กระเป๋าแล้วเหม่อลอย

ทำไมหานชิงถึงมาหาเธอที่ร้านในเวลานี้?

แล้วเสี่ยวเหยียนก็นึกถึงหลินสวี่เจิ้งที่มาหาเธอเมื่อไม่นานมานี้ หรือว่า? แต่......ทั้งๆพี่หลินได้สัญญากับตัวเองแล้ว ว่าจะช่วยตัวเองเก็บเป็นความลับนะ? ทำไมแค่หันหน้าแล้วก็ได้พูดออกไปเลย

ในขณะที่คิดทบทวนอยู่ โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนที่ไว้ในกระเป๋า ก็สั่นขึ้นมา ในบรรยากาศที่เงียบสงบ ทำให้เธอตกใจสะดุ้งใหญ่ เสี่ยวเหยียนรีบหยิบออกมาดู

แล้วเธอก็แทบจะหยุดหายใจ!

เพราะหานชิงเป็นคนที่โทรหาเธอ

เสี่ยวเหยียนหายใจเข้าลึกๆ ทำให้ตัวเองหายใจคงที่แล้ว ถึงรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล?”

“ฉันจะไปหาคุณดีกว่า” หลังจากหานชิงได้ยินสิ่งที่หลัวหุ้ยเหม่ยพูดแล้ว ถึงได้โทรหาเสี่ยวเหยียน และหลัวหุ้ยเหม่ยก็ได้พูดท่าทางของเสี่ยวเหยียนในวันนี้ ให้หานชิงฟัง

“ไม่ต้องแล้ว ฉันจะออกจากบ้านเดี๋ยวนี้เลย คุณรอฉันนะ ฉันไปหาคุณ”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็จะหันออกไป น้ำเสียงหนักแน่นของหานชิง ก็ดังมาจากปลายสาย

“เชื่อฟัง รอฉันที่บ้าน อย่าขยับ”

เสี่ยวเหยียน“......”

“ฉันเป็นแฟนของคุณ สิ่งเหล่านี้ล้วนคือสิ่งที่ฉันควรจะทำ มีบางสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ คุณสามารถเรียกใช้ฉันได้ แต่ไม่ใช่ว่า เดินเข้าหาฉันตลอดเวลา เข้าใจไหม?”

คำพูดที่อ่อนโยนเหล่านี้ หากได้ยินในเวลาปกติ เสี่ยวเหยียนจะรู้สึกซาบซึ้งใจมาก แต่วันนี้เธอได้ยินคำพูดของหานชิงเหล่านี้ กลับยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกขวัญผวา

เพราะปกติแล้ว หานชิงจะไม่ได้เป็นแบบนี้ กลายเป็นเอาใจใส่อย่างอ่อนโยนแบบนี้กะทันหัน จะคิดว่าเธอท้องแล้วหรือเปล่า? ถึงปฏิบัติกับเธอแบบนี้?

เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างไว้ “คือว่า คุณคิดว่า ......”

“หืม?”

“ไม่ ไม่มีอะไร คุณจะมาจริงๆเหรอ?”

“อืม รออย่างเชื่อฟังนะ คุณป้าบอกว่าวันนี้คุณไม่สบาย ฉันพาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อย”

หลังจากนั้นหานชิงก็วางสายลง เพราะเขาบอกว่าจะเข้ามา ดังนั้นเสี่ยวเหยียนก็ขี้เกียจวิ่งแล้ว อยู่ที่บ้านเสียเลย

ปัญหาที่เธอควรคิดในตอนนี้คือ หานชิงมาที่นี่ เพราะๆหลินสวี่เจิ้งได้พูดอะไรกับเขาใช่ไหม แล้วยังเอาใจใส่มากขนาดนี้

ถ้าเขาคิดว่าตัวเองท้อง จะทำยังไงดี? เธอจะอธิบายยังไง?

ตอนนี่เธอยังไม่ได้ตรวจเลย เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองได้ตั้งครรภ์หรือเปล่า? เพราะมันก็แค่ประจำเดือนของเธอเลื่อนออกไปสองวันเท่านั้น

และประจำเดือนของเธอในช่วงก่อนหน้านี้ ก็ไม่ตรงด้วย

ตอนนี้เธอทั้งตื่นเต้นและคาดหวัง ถ้าหากไม่มี งั้นความคาดหวังของเธอก็จะผิดหวัง

เสี่ยวเหยียนเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วไปนั่งในห้องนั่งเล่นอย่างเชื่อฟัง ก่อนที่หานชิงยังมาไม่ถึง เธอครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา ว่าเดี๋ยวจะบอกเรื่องนี้กับหานชิงอย่างไร

ด้วยเช่นนี้ เวลาก็ผ่านไปแล้ว

โทรศัพท์มือถือดังขึ้น เสี่ยวเหยียนรับสายก็ได้ยินหานชิงพูดว่า “เปิดประตู ฉันอยู่ข้างนอก”

เสี่ยวเหยียนลุกขึ้นไปเปิดประตู แล้วได้เห็นเขาตามคาด

เธอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้โดยไม่รู้ตัว “ทำไมคุณถึงมาเข้ามากะทันหันล่ะ? ในเวลานี้ คุณน่าจะทำงานในบริษัทไม่ใช่เหรอ? หรือว่า......พี่หลินไปหาคุณแล้ว?”

เมื่อพูดถึงตอนหลัง น้ำเสียงของเสี่ยวเหยียนดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด มองดูหานชิงอย่างประหม่า “พี่หลิน ได้บอกอะไรกับคุณใช่ไหม?”

หานชิงก้าวเดินเข้าไป เดิมทีคิดที่จะถอดรองเท้า แต่เมื่อคิดได้ว่า จะพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาล เลยไม่ได้ถอดรองเท้า เพียงแค่มองเธอแล้วพูดว่า “เรื่องบางอย่าง คุณควรจะบอกฉัน”

เมื่อได้เช่นนี้ หัวใจของเสี่ยวเหยียนกระตุกวูบ

“หมาย หมายความว่าอะไร ......” เธอประหม่ามากจนริมฝีปากสั่นเล็กน้อย ในขณะที่พูด หรือหานชิงรู้แล้วจริงๆ? หลินสวี่เจิ้งได้บอกกับเขาแล้วจริงๆเหรอ? แต่ว่า...... ทั้งๆที่เขาสัญญากับตัวเองแล้วนะ!

ถ้าไม่ใช่เสี่ยวเหยียนเป็นฝ่ายริเริ่มก่อน บางทีเขาอาจจะกลายเป็นฝ่ายริเริ่มก่อนก็ได้ แต่เมื่อเสี่ยวเหยียนได้ริเริ่ม เขาก็จะกลายเป็นนิ่งเฉยเลย บางที......คือเขาผิดไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่หลินสวี่เจิ้งที่เตือนสติเขา เขาอาจจะไม่รู้อะไรเลย

ส่วนสาวน้อยของเขา ยังคงวิ่งไปที่บริษัทเจอเขาทุกวันอย่างโง่ๆ โดยไม่พูดอะไรเลย

ช่างโง่จริงๆ โง่จนไม่ไหวแล้ว

แต่ยิ่งเธอไร้เดียงสาไม่มีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแบบนี้ ในความสัมพันธ์นี้ แค่ทุ่มเทให้เขาอย่างเดียว ไม่เคยคาดหวังอะไรเลย ก็ยิ่งทำให้หานชิงรู้สึกผิด และยิ่งชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ

สาวน้อยของเขา......

หานชิงใช้แรงกอดเธอเข้าไปในอ้อมกอดของตัวเองไว้แน่น

เสี่ยวเหยียนไม่รู้ว่าหานชิงเกิดอะไรขึ้น เพียงรู้สึกว่าอ้อมกอดของเขาร้อนมากๆ

“คือว่า ......” นิ้วมือของเสี่ยวเหยียน สะกิดหลังของเขาเบาๆ “คุณมาที่นี่เพราะเรื่องนี้หรือ?”

“อืม ได้ยินคุณป้าบอกว่าคุณไม่สบาย เราไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้?”

“ไม่ใช่ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น แม่ฉันเข้าใจผิดแล้ว”

“เหนื่อย? ถ้าอย่างนั้นฉันพักผ่อนกับคุณสักพัก?”

ทันทีที่สิ้นเสียง โทรศัพท์มือถือของหานชิงก็ดังขึ้นเขาปล่อยเสี่ยวเหยียนออก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย

“ประธานหาน มีเอกสารฉบับหนึ่ง ต้องการให้คุณลงนาม ไม่ทราบว่าตอนนี้คุณ ......”

“วางไว้ก่อนแล้วกัน เซ็นพรุ่งนี้”

ซูจิ่ว “แต่เอกสารนี้ จะต้องใช้ในบ่ายวันนี้ ประธานหาน ......”

“เลื่อนไปถึงพรุ่งนี้ แค่นี้ก่อนนะ”

จากนั้นหานชิงก็วางสายโดยไม่ลังเลเลย เสี่ยวเหยียน มองอย่างตกตะลึงอยู่ข้างๆ “คุณคงไม่ใช่ว่ายังทำงานอะไรไม่เสร็จก็มาที่นี่หรอกนะ?”