เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1317

บทที่ 1316 หานชิงไม่ใช่คนแบบนี้

ได้ยินอย่างนั้น　หลัวหุ้ยเหม่ยแปลกใจเล็กน้อย“ไม่มีใครอยู่เลย”

“อืม”

เสี่ยวเหยียนพยักหน้า เรื่องนี้แม้หานชิงจะไม่เคยบอก แต่ว่าเธอกับหานมู่จื่ออยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้น ช่วงชีวิตตอนนั้นตระกูลหานก็มีหานชิงแค่คนเดียว ต่อมาเขาก็หาน้องสาวจนพบ

เสมือนกับว่าในที่สุดเขาก็หาญาติพี่น้องเพียงหนึ่งเดียวกลับมาได้ บินไปอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวที่ต่างประเทศทุกวัน

การปกป้องและคาดหวังต่อญาติพี่น้องแบบนั้น สภาพแวดล้อม สภาพจิตใจแบบไหนกันที่สะสมให้เกิดขึ้นได้ เสี่ยวเหยียนไม่เคยไปคาดเดาจิตใจของหานชิงมาก่อน เธอรู้สึกว่าชีวิตของเขาก่อนหน้านี้คงเลวร้ายอย่างที่สุด

ถ้าหากเป็นไปได้ เธอก็หวังว่าหานชิงจะราบรื่นสมหวังทุกอย่าง พ่อแม่ยังแข็งแรงอยู่ดี ก็เหมือนกับตนเองในตอนนี้……

คนในครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขปลอดภัย ปีใหม่แล้วก็กินข้าวพร้อมหน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษาหารือกันดีแค่ไหน

ส่วนเขาล่ะ ในช่วงเวลาที่ไร้ขีดจำกัดนั้น ก็ผ่านมาด้วยตัวเองลำพัง และยังต้องแบกรับหน้าที่หาน้องสาว

เสี่ยวเหยียนรู้ ถ้าหากเป็นตัวเอง เธอคงทนสู้ต่อไปไม่ไหว

หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินเช่นนั้น แววตาก็เกิดความสงสาร“เด็กคนนี้ช่าง……มิน่าเล่าเมื่อคืนตอนที่กินข้าว แม่เห็นแววตาเขาแปลกๆ แม่ยังพูดว่า ผู้ชายอกสามศอกทำไมถึงมีแววตาแบบนี้ ที่แท้ก็……”

“อาจจะคิดถึงพ่อแม่ละมั้ง”เสี่ยวเหยียนพูดเบาๆ“ปกติแล้วหนูก็สามารถให้ความเคารพพวกเขาได้ แต่ว่าตอนนี้หนูมีแฟนแล้ว บรรดาเพื่อนบ้านพวกนั้นพูดจาอย่างนั้นไม่ได้ น่าเกลียดเกินไป”

“หลังจากได้ยินที่ลูกพูด แม่ก็เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร ก็แค่เพื่อนบ้าน คุยกันได้ก็คุย คุยไม่เข้าหูพวกเราก็ไม่ได้พึ่งพวกเขาหาข้าวกิน พวกหล่อนพูดจาไม่น่าฟัง อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องไว้หน้า”

เสี่ยวเหยียนชำเลืองมองหลัวหุ้ยเหม่ย“แม่ แม่ไม่โกรธเหรอ ต่อไปพวกหล่อนจะต้องมาว่าหนูลับหลังแน่ว่าไม่มีมารยาทหรือพ่อแม่ไม่สั่งสอน เรื่องเลวร้ายพวกนี้ก็ล้วนมาลงที่แม่แล้ว”

“ยัยเด็กโง่”หลัวหุ้ยเหม่ยยื่นมือมาเคาะที่ศีรษะของเสี่ยวเหยียน พูดน้ำเสียงอ่อนโยนว่า：“เสียงของคนภายนอกจะสำคัญมากขนาดไหน ลูกกับพ่อของลูกล้วนเป็นคนที่แม่รัก นอกจากพวกเธอสองคนแล้ว คนอื่นก็ไม่สำคัญ”

“แม่ แม่ช่างดีจริงๆเลย”เสี่ยวเหยียนคล้องแขนของหลัวหุ้ยเหม่ยแน่นกอดเธอเอาไว้

แม่ลูกสองคนขึ้นชั้นบน

บริษัทตระกูลหาน

วันที่ตอนที่สวี่เย็นหวั่นมาทำงาน　ก็คิดว่าทำงานเหมือนปกติทั่วไป แต่คิดไม่ถึงว่ากลับถูกหลายคนขวางเอาไว้ หนึ่งในนั้นก็คือพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ และคนข้างๆอีกสามถึงห้าคนก็ไม่เคยเจอมาก่อน

เธอชะงักไปเล็กน้อย มองไปที่บรรดาคนที่มาขวางตัวเองเอาไว้

“มีเรื่องอะไรเหรอ ตอนนี้เป็นเวลาทำงานนะ”

เสียงของเธออ่อนโยน แฝงด้วยการเตือนเล็กน้อย

“เธอก็คือว่าที่ภรรยาของประธานหานที่เขาร่ำลือกันเหรอ”

พนักงานต้อนรับพยักหน้าด้วยสีหน้าตื่นเต้น：“ใช่เธอๆ ก็คือเธอ เมื่อเธอเคยมาถามหาประธานหานที่บริษัท ตอนที่ฉันถามเธอเป็นคนบอกเอง”

ได้ยินดังนั้นสวี่เย็นหวั่น ก็ค่อยๆขมวดคิ้วสวย

“จริงเหรอ เธอเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหานเหรอ อย่างนั้นเธอรู้มั้ย ตอนนี้ประธานหานมีแฟน”

“ใช่แล้ว แฟนของเขายังมาที่บริษัทบ่อยๆนะ”

แต่ว่า……เธอกลับไม่อยากจะพูดอะไร

ผ่านไปพักใหญ่ สวี่เย็นหวั่นจึงได้จัดระเบียบสภาพจิตใจ จากนั้นก็พูดเรียบๆว่า：“ที่พวกคุณพูดฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจ และก็ไม่อยากจะเข้าใจ ความรู้สึกของทุกคนที่มีต่อตนเองก็ล้วนมีตัวเลือก ในเมื่อเธอสามารถเป็นแฟนของประธานหานได้ อย่างนั้นก็แสดงว่าตัวเธอเองก็ต้องมีความสามารถ”

“มีความสามารถเหรอ”

“หล่อนมีความสามารถอะไรกัน ด้วยคุณสมบัติของหล่อน ฉันคิดว่าประธานหานไม่น่าจะสนใจหล่อนเลย”

สวี่เย็นหวั่นยิ้มบางๆ：“ประธานหานสนใจเธอ อย่างนั้นก็ย่อมแสดงว่าเธอมีจุดเด่นที่ดึงดูดความสนใจของประธานหานได้”

ความจริงแล้วเธอเองก็อยากรู้ เสี่ยวเหยียนที่อะไรที่ดึงดูดหานชิงให้สนใจได้ ผู้ชายคนหนึ่งที่เมื่อก่อนเยือกเย็นหยิ่งยโส เธอและเขาเป็นคู่รักในวัยเด็ก ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะชอบตัวเองได้ แต่ขอแค่เขายอมฟังคนในครอบครัว แต่งงานกับตนเอง ต่อให้หลังจากแต่งงานแล้วไม่ได้มีใจรักใคร่ มีแค่ความรับผิดชอบก็พอ

เพราะสำหรับสวี่เย็นหวั่นแล้ว เธอคิดมาตลอดว่าหานชิงก็คงจะเป็นคนที่เย็นชาเป็นธรรมดาแบบนี้ ไม่มีทางเกิดความรักใครหลงใหลผู้หญิงคนไหนได้

แต่ตอนนี้เขาเลือกผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟน ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องมีอะไรพิเศษแน่

ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกของพวกเขาเป็นอย่างไร

หรือว่าเพราะเธอมาส่งอาหารให้ตลอด เป็นคนดีมาก ดังนั้นหานชิงก็เลยคิดว่าสามารถเป็นคนที่จะอยู่ร่วมกันไปทั้งชีวิตได้เหรอ แต่ว่า……ข่าวลือพวกนั้นที่เธอได้ยินมา ต่างก็พูดว่าผู้หญิงคนนั้นคิดแต่จะกอบโกยผลประโยชน์จากสถานะของหานชิง

คิดไปคิดมาก็คงใช่ สถานะทั้งสองคนแตกต่างกันมากขนาดนั้น จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง

“จุดเด่นที่ดึงดูดประธานหานเหรอ ดูหล่อนแล้วก็ไม่เห็นมีเลย”

เวลานี้เอง จู่ๆหนึ่งในกลุ่มผู้หญิงก็คิดอะไรขึ้นมาได้ พูดด้วยสีหน้าที่มีเจตนาไม่ดีนักว่า：“เป็นไปได้มั้ยว่า….จะเก่งมากเรื่องอย่างว่า”