เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1331

บทที่ 1330 ฉวยโอกาส

เจียงเสี่ยวไป๋ง่วงมากจริงๆ

เมื่อคืนกว่าเธอจะได้นอนก็ตีสี่กว่าแล้ว นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า ตอนนี้เธอหนักตาจนลืมตาไม่ขึ้น แค่หลับตาลง เธอก็สามารถนอนหลับฝันหวานได้เลย

สามารถได้ยินเสียงของเซียวซู่และพูดโต้ตอบได้ก็ถือว่าเก่งมากแล้ว

อีกอย่างตอนที่เธอนอนพิงอยู่ในอ้อมอกของเซียวซู่ รู้สึกว่าอบอุ่นมาก เธอยังออกแรงขยับเข้าไปในอ้อมอกของเขามากขึ้นอีกด้วย

เซียวซู่ตัวเกร็งทื่อขึ้นมาทันที กำลังจะผลักเธอออก แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับยื่นมือออกมาโอบเอวอันเรียวผอมของเขาไว้

เซียวซู่โกรธจนหัวเราะออกมา ก้มหน้ามองคนที่กอดเขาแน่นอยู่ในอ้อมอก

“เจียงเสี่ยวไป๋ ตอนนี้คุณกำลังลวนลามผมโดยอ้างว่านอนหลับอยู่ใช่ไหม?”

จากนั้นคำถามนี้ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ เพราะเจียงเสี่ยวไป๋กำลังหลับอย่างสบาย เมื่อเซียวซู่ก้มมองลงไปดูคนในอ้อมอก เจียงเสี่ยวไป๋ที่หลับตาอยู่ ขนตายาวปกคลุมดวงตาที่ถูกปัดเป็นสีอ่อนๆไว้ ใบหน้าขาวใสสะอาด ริมฝีปากไม่มีสีของลิปสติกแม้แต่นิดเดียว เป็นสีที่ธรรมชาติที่สุด อ่อนๆ เรียบๆ แม้ว่าไม่ได้ดูโดดเด่นสะดุดตา แต่กลับทำให้เขารู้สึกสะอาดและสบาย

ผ่านไปสักพัก เซียวซู่ก็ประคองเธอกลับไปบนโซฟา แต่เมื่อดูสภาพของโซฟาแล้ว รู้สึกทนไม่ได้ จึงตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมา

เจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังหลับสนิทมาก ตอนที่ถูกเขาอุ้มขึ้นมา เธอแค่ตะโกนออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ท่าทางของเธอในตอนนี้ทำให้เซียวซู่รู้สึกว่า ถ้าเธอไปเจอพวกค้ามนุษย์ คงไม่เหลือโอกาสให้เธอได้ร้องโวยวายแน่นอน

เซียวซู่อุ้มเธอเข้าไปในห้อง

หลังจากนั้น เขาก็ออกไปข้างนอก

เจียงเสี่ยวไป๋ตื่นขึ้นมาก็ใกล้เที่ยงแล้ว ตอนแรกเธอยังรู้สึกง่วงมาก แต่เมื่อนอนไปนอนมารู้สึกเหมือนมีแสงอาทิตย์ส่องลงมาตรงหน้าของตัวเอง และส่องมาที่เปลือกตาของเธออีกด้วย ส่องสว่างจนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัว เมื่อลืมตาขึ้นมา และเห็นห้องที่เต็มไปด้วยแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าจนแสบตา จึงบ่นด่าขึ้นมาด้วยความโกรธแค้นว่าใครเปิดหน้าต่างไว้กว้างมากขนาดนี้ จะให้เธอนอนอีกไหม?

เมื่อบ่นเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ทุกอย่างตรงหน้ามืดสนิทเช่นเดิม จากนั้นเจียงเสี่ยวไป๋ก็นอนต่อ

แต่ผ่านไปไม่นานนัก ผ้าห่มก็ถูกดึงออกและหัวของเธอก็โผล่ออกมา

เอ๊ะ?

เจียงเสี่ยวไป๋ขยี้ตา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสับสน

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างผิดปกติไป

เธอจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่บนโซฟา เมื่อคืนทำงานจนถึงดึก เธอง่วงมาก จากนั้นจึงเปิดหน้าต่างดูและเห็นว่าบนถนนไม่มีใครแล้ว กลับไปคนเดียวคงอันตราย จึงนอนกอดผ้าห่มหลับไปบนโซฟา

แต่ตอนนี้...ทำไมเธอถึงตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงใหญ่ในห้องนี้ล่ะ?

อีกอย่างกลิ่นของผ้าห่มผืนนี้ ดูเหมือนว่าไม่ใช่ของเธอ

เอ๊ะ?

เจียงเสี่ยวไป๋กุมขมับและลุกขึ้นนั่งค่อยๆนึกย้อนความทรงจำ

ความทรงจำค่อยๆผุดขึ้นมาในหัวทีละเล็กทีละน้อย

เริ่มจากเซียวซู่ปลุกเธอให้ตื่น บอกว่าอยากคุยด้วย แต่คุยเรื่องอะไร พูดอะไรไปบ้าง ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋นึกไม่ออกเลยสักคำ

แต่เธอมั่นใจว่าตัวเองเจอเซียวซู่ตอนเช้า อีกทั้งตอนที่เซียวซู่ให้เธอลุกขึ้นมาพูด ตัวเองยังนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก ทำไมตื่นขึ้นมาถึงมาอยู่ในห้องได้ล่ะ?

เมื่อฟางถังถังได้ยินเช่นนั้น เธอรีบพูดตัดสินออกมาทันที: “เขาชอบเธอ!”

เจียงเสี่ยวไป๋: “...นี่พวกเราไม่แกล้งกันเองได้ไหม? เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเพียงแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวจะตัดสินใจได้อย่างไรว่าเขาชอบฉัน?”

“อ๋อ งั้นก็เธอชอบเขาไงล่ะ”

เจียงเสี่ยวไป๋แทบจะลงไปคุกเข่ากราบเธอ หัวเราะเจื่อน จากนั้นพูดขึ้น: “ฟางถังถัง ฉันว่าสมองเธอเริ่มมีปัญหาแล้วนะ”

“หรือว่าไม่ใช่?” ฟางถังถังถูกเธอพูดเหยียดใส่ จึงรีบถามตอกกลับไป : “คนอย่างเธอเนี่ยนะ ฉันบอกว่าเขาชอบเธอ เธอก็คงไม่อยากฟัง พอฉันบอกว่าเธอชอบเขา เธอก็ยิ่งไม่อยากฟังเข้าไปใหญ่ ยังมาบอกว่าสมองฉันมีปัญหา เจียงเสี่ยวไป๋ สมองใครมีปัญหากันแน่? เธอคิดว่าไม่มีอะไร แล้วทำไมเธอต้องตั้งใจโทรมาเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟังด้วยล่ะ? ถ้าเธอรู้สึกว่าไม่มีอะไร งั้นเธอก็ไม่ควรที่จะสนใจอะไรกับเรื่องนี้ เธอตั้งใจโทรหาฉันเพื่อเล่าเรื่องพวกนี้ ก็เลยทำให้รู้สึกได้ว่าเธอสนใจเรื่องนี้มากไงล่ะ”

เมื่อถูกอีกฝ่ายพูดกลับมาเช่นนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ตื่นขึ้นมาทันที รู้สึกว่าเธอพูดฟังดูมีเหตุผลมาก

“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่ไหม? เธอว่ามา ที่ฉันพูดไปถูกหรือไม่?”

เจียงเสี่ยวไป๋ครุ่นคิดดูสักพัก จากนั้นปฏิเสธทันที: “โอเค เธอไม่ต้องสนใจเรื่องพวกนี้ว่าฉันคิดยังไงอีกแล้ว ฉันแค่เบื่อ ก็เลยพูดบ่นกับเธอโอเคไหม? รอบตัวฉันก็มีผู้ชายแค่คนเดียว เขาทำอะไรจะไม่ถูกฉันเอามาพูดให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ยังไงล่ะ?”

“ก็จริงเนอะ รอบตัวเธอมีผู้ชายคนนี้แค่คนเดียวจริงๆ งั้นเธอก็รีบออกมาจากชีวิตเขาสิ ไม่เช่นนั้น ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันรู้สึกว่าทุกเรื่องที่เขาทำ จะถูกเธอทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าวันไหนเธอเกิดชอบเขาขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง?”

เจียงเสี่ยวไป๋: “เธอแกล้งฉันอีกแล้วนะ ฉันเจียงเสี่ยวไป๋จะชอบใครก็ไม่มีทางชอบคนที่เขาชอบคนอื่นอยู่แล้ว เข้าใจไหม? ฉันไม่ได้มีนิสัยแย่ขนาดนั้นนะ”

“เขามีคนที่ชอบอยู่แล้วก็จริง แต่ก็ไม่ได้ครอบครองไม่ใช่เหรอ? รอให้เวลาผ่านไปนานกว่านี้หน่อยเดี๋ยวเขาก็ลืมเอง อีกอย่างตอนนี้เธอก็คอยอยู่เคียงข้างเขา เป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่แน่นะเธอก็อาจจะฉวยโอกาสตอนนี้เขาไปแทนที่ก็ได้”

“ฉวยโอกาสเข้าไปแทนที่?” เจียงเสี่ยวไป๋ฟังคำนี้แล้วขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “ฉันไม่อยากเป็นคนฉวยโอกาสไปแทนที่ใครหรอกนะ ความรักแบบนั้นได้มาแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

แม้ว่าเธอยังไม่เคยมีแฟน แต่เจียงเสี่ยวไป๋เป็นคนโรแมนติคมาก ความรักที่เฝ้ารอต้องเหมือนกับภาพที่วาดฝันไว้ ดังนั้นเธอจึงไม่เคยมีภาพความฝันกับเซียวซู่เลยแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้ให้เป็นพี่ชายได้ แต่ไม่สามารถเป็นคู่รักได้