เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1337

บทที่1336 ออดอ้อนเขา

แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปตรงๆ ทำได้เพียงเดินตรงจากข้างๆออกไป

“คุณบอกมาตรงๆเลยนะ ฉันเมาแล้วน่าเกลียดมากใช่มั้ย? หรือว่า...ฉันพูดอะไรที่ไร้สาระไป หรือไม่ก็ทำเรื่องแปลกๆออกมากัน?”

คำพูดตรงท่อนสุดท้ายนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ถามออกไปอย่างชัดเจน เธอคิดว่าเซียวซู่ก็ควรจะพูดออกมาให้ชัดเจนสิถึงจะถูก

แต่เซียวซู่นั้นแท้จริงแล้วตอนแรกก็นึกไม่ถึงว่าเธอจะถามตนออกมา คิดว่าเธอจะอาย แล้วอยากจะมาขอโทษเขา แต่ตอนนี้ล่ะ?

เซียวซู่หยุดกินไป แล้วมองเธอเข้าไปอย่างลึกซึ้ง

“ดูเหมือนว่าเรื่องเมื่อคืนเธอจะลืมมันไปหมดแล้ว?”

เจียงเสี่ยวไป๋นิ่งตะลึงไปเล็กน้อย ตอบโต้กลับไปด้วยรอยยิ้มทันที “เปล่าค่ะๆ ฉันจะลืมมันได้ที่ไหนกัน ฉันก็แค่อยากลองถามความคิดเห็นของคุณดูเท่านั้นเองมั้ยล่ะ ก็เลยลองถามดูสักหน่อยเอง”

เฮอะ...เซียวซู่หัวเราะอยู่ในลำคอ ก้มหน้ากินบะหมี่ต่อ ไม่ได้ตอบคำถามของเธอออกไปเลย

“เธอว่ายังไงล่ะ”

“เฮ้...คุณพูดมาสิ!” เจียงเสี่ยวไป๋เอื้อมมือออกไปผลักแขนของเขา “คุณอย่ามัวแต่กินมื้อเช้าอยู่เลยได้มั้ยคะ? ฉันกำลังถามคุณอยู่นะ ตอบอะไรมาสักหน่อยสิ!”

เซียวซู่เงยหน้าขึ้นมา มองเธออย่างเอาจริงเอาจังแล้วเอ่ยพูดออกมา “เจียงเสี่ยวไป๋ ฉันว่า...ต่อจากนี้ไปเธออย่าเมาอีกเลยดีกว่า”

พูดจบ เขาก็เอียงหัวเหมือนกับว่าจะกำลังขบคิดอย่างเคร่งเครียดอยู่ คิดเสร็จก็พูดเสริมออกมาอีกครั้ง “คนทั่วไปเขารับไม่ไหวกันแล้ว”

อะไรนะ?

เจียงเสี่ยวไป๋ตกตะลึง

คนทั่วไปเขารับไม่ไหวกันแล้ว?

คำพูดนี้ มันหมายความว่าอะไรกัน? หรือจะบอกว่าเมื่อคืนเธอแสดงกิริยาน่าเกลียดออกมางั้นหรอ? ตกลงเมื่อคืนเธอแสดงกิริยาน่าเกลียดจนกลายเป็นแบบไหนออกมากันแน่?

อ้วก? หรือว่าจะอาละวาด? ร้องเพลง? หรือว่าจะกอดเซียวซู่แล้วทึ้งเสื้อผ้าของเขา?

จากที่กล่าวมาข้างต้นไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เจียงเสี่ยวไป๋ล้วนแล้วแต่ไม่อาจรับได้ทั้งนั้น

เธอจับแขนเสื้อเซียวซู่แน่น ไม่ยอมปล่อย

“หมายความว่าอะไรหา...คนทั่วไปรับไม่ได้? เมื่อคืนฉันทำอะไร?”

เซียวซู่มองท่าทางของเธอ แววตาและสีหน้าที่แสดงออกมาต่างก็ดูไม่สบายใจอย่างมาก เหมือนกับว่าจะไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องเมื่อคืนไปหมดแล้วจริงๆ

ตรงจุดนี้เซียวซู่นั้นรู้สึกแปลกใจสุดๆ ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่เธอก่อเองแท้ๆ ทำไมเธอถึงได้ลืมมันไปจนหมด นึกไม่ออกเลยสักนิดเดียว?

“คุณบอกมาสิ?” เจียงเสี่ยวไป๋เห็นเขาเอาแต่มองเธออยู่อย่างนั้น แต่กลับไม่พูดอะไรออกมา ในใจก็ยิ่งรู้สึกร้อนรนขึ้นมา เขย่าแขนเซียวซู่ไปไม่หยุด

“เธอนึกไม่ออกสักนิดเลยจริงๆน่ะหรอ?” เซียวซู่ถาม

เจียงเสี่ยวไป๋ส่ายหน้าออกมา “นึกไม่ออกจริงๆ ถ้าฉันนึกออก ฉันจะยังถามคุณอีกหรอ?”

“นึกอะไรไม่ออก?” ริมฝีปากของเซียวซู่แสยะยิ้มออกมา “ถ้านึกไม่ออกก็ไม่ต้องไปคิดถึงมันแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรกับเธอหรอก”

ได้ยินคำบรรยายของเพื่อนรักแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกว่าฟังไปแล้วเหมือนกับว่ามันก็ปกติดีอยู่นี่?

แต่จากปฏิกิริยาของเซียวซู่แล้ว ก็คิดว่ามันคงไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

“ไม่สิ เธอโกหกฉันใช่มั้ย?” เจียงเสี่ยวไป๋เสียงดุออกมา “เธอบอกฉันมาตรงๆเลยเถอะว่าตอนฉันเมาฉันมีสภาพยังไงกันแน่?”

“ก็อย่างที่ฉันเพิ่งพูดไป นอกจากนี้ก็ไม่มีแล้วนะ เป็นอะไรไปล่ะเสี่ยวไป๋? หรือว่าเธอยังทำเรื่องอะไรที่น่าอับอายอะไรเอาไว้อีก?”

“ถ้าฉันรู้ก็คงไม่ต้องถามเธอแล้ว!” เจียงเสี่ยวไป๋โมโหขึ้นมา “ที่เธอว่ามาเมื่อกี้ทั้งหมดมันจริงหรอ? หลังจากที่ฉันเมาก็ว่าง่ายขนาดนั้นเลย? ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าฉันจะเหมือนกับผู้หญิงบ้าคนนึงเลยล่ะ?”

“คิดมากไปแล้วเสี่ยวไป๋ นั่นมันเป็นสิ่งที่อยู่ในละครทั้งนั้น ชีวิตจริงจะเป็นไปได้ยังไง? เธอวางใจเถอะ ฉันเห็นเธอปกติเอามากๆ จะต้องไม่มีทาง...” พูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆฟางถังถังก็เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้คำพูดก็เลยหยุดชะงักไป “อ้า ที่เธอว่ามาอย่างนี้ ฉันก็เหมือนจะนึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้”

“อะไร?” เจียงเสี่ยวไป๋กุมโทรศัพท์แน่น คิ้วสวยขมวดเข้าหากันพร้อมเอ่ยถามออกไปอย่างแวดระวัง

“หลังจากที่เซียวซู่มา ฉันก็ไป แต่ตอนหลังฉันก็ยังรู้สึกไม่ค่อยวางใจเท่าไหร่ใช่มั้ยล่ะ ก็เลยกลับไปดูพวกเธอสักหน่อย แล้วตอนที่ฉันไป ก็เห็นว่าเธอกอดเก้าอี้พูดอะไรไม่รู้กับเซียวซู่อยู่พอดี หลังจากนั้นเซียวซู่ก็นั่งลง แล้วเธอก็กระโจนไปบนหลังของเขาอย่างกับเสือร้ายตัวนึงไม่มีผิด ไม่ใช่อะไรแต่ฉันว่านะ...เสี่ยวไป๋เธอนี่หยาบคายเกินไปจริงๆ ตอนนั้นฉันเห็นเซียวซู่เกือบจะถูกเธอชนล้มไปกับพื้นแล้ว พละกำลังนี้ของเธอ ก็คือจะทำตัวเองเป็นวัวเลยหรือไง?”

เจียงเสี่ยวไป๋ “...”

เธอกระโจนเข้าไปที่หลังของเซียวซู่? แล้วยังเกือบจะชนจนเซียวซู่ล้มอีก?

“จริงสิ ตอนนั้นในตอนที่เธอคุยกับเซียวซู่ สีหน้าอันที่เรียกว่าเขินอายอันนั้น เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ฉันว่าเธอกำลังออดอ้อนเซียวซู่อยู่?”

“ฉัน? ฉันอ้อนเซียวซู่?”

เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินก็รู้สึกว่ามันไม่น่าจะเป็นความจริงไปได้ จึงหัวเราะเหอะๆอย่างเย็นชาออกมา “จะเป็นไปได้ยังไง? ฉันเจียงเสี่ยวไป๋จะไปอ้อนเขาได้ยังไงกัน?”