เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1367

บทที่1366 คู่แท้ยังไงก็เป็นคู่แท้

ดังนั้นเมื่อนั่งรถมาที่โรงแรมในตอนกลางคืนแล้วนั้น วันต่อมาทั้งสองก็เตรียมตัวออกกันต่อเลย

แต่ครั้งนี้ไม่ได้นั่งรถไฟไป หานชิงเลือกที่จะจองเครื่องบินไปโดยตรง

ในตอนที่เขาจองตั๋วอยู่นั้นสาวน้อยก็นั่งอยู่ข้างๆเขา เธอพิงแขนเขาพลางมอง และจู่ๆก็พูดขึ้น: “ทำไมคุณถึงจองตั๋วเครื่องบินหล่ะ? นั่งรถไฟไปกับฉันมันทุกข์ใจมากนักเหรอ?”

ได้ยินเธอพูดแบบนั้น นิ้วมือของหานชิงก็ชะงัก จากนั้นก็หันไปถามเธอ: “เธออยากนั่งรถไปเหรอ? งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”

“ไม่ๆ ไม่ใช่”เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าอย่างแรง: “งั้นก็นั่งเครื่องนั่นแหล่ะ รถไฟเสียงดังจะตายไป”

อีกอย่างถ้าหากว่าไปเจอคนแบบยัยป้าเหมือนครั้งที่แล้วหล่ะก็ แบบนั้นคงน่าเบื่อแย่

“แน่ใจนะ?”

“อื้มๆ!”

ดังนั้นหานชิงจึงจองตั๋วกลับตอนกลางคืนไปสองใบ

พอถึงตอนขึ้นเครื่อง เสี่ยวเหยียนก็พูดขึ้นอย่างเก้อเขินเล็กน้อย “เอ่อคือ ฉันบอกกับพ่อแม่เอาไว้ว่าจะไปเที่ยวพักผ่อนให้สบายใจหน่อยแล้วค่อยกลับ นี่ก็ไปไม่กี่วันเอง แบบนี้มันจะ…..”

หานชิงที่กำลังคาดเข็มขัดให้เธอได้ยินก็จิ๊ปากพูดมุบมิบ: “ก็บอกความจริงไปสิ”

“บอกความจริง? นั่นมัน…..ไม่ได้สิ มันน่าอายจะตาย

“น่าอาย? มันน่าอายเรื่องอะไร? เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน ให้ฉันช่วยอธิบายให้”

“ไม่ได้สิ ไม่ได้!”

ยิ่งให้เขากลับไปอธิบายให้นั่นก็ยิ่งอายหนักเข้าไปอีกสิ เสี่ยวเหยียนรีบส่ายหน้าปฏิเสธข้อเสนอเขาทันที พูดเสียงอู้อี้: “ฉันกลับไปเองคนเดียวดีกว่า”

จากนั้นเธอก็ถามขึ้นมาอีก: “เครื่องเราลงกี่โมงนะ?”

“เที่ยงคืน”

เครี่องลงเที่ยงคืน นั่นดึกจะตายชัก ถ้าเธอกลับบ้านไปก็ต้องไปรบกวนพ่อกับแม่อีก

“ลงเครื่องแล้วก็ไปกับฉันก่อน แล้วค่อยไปอธิบายให้ที่บ้านฟังพรุ่งนี้”

“อื้อ อย่างนั้นก็ได้”

ถึงแม้ทั้งสองจะคืนดีกันแล้ว แต่ด้วยเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันทำให้เสี่ยวเหยียนออกจะอึดอัดใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตามบรรยากาศก็ไม่ได้ทะเลาะกันเหมือนก่อนก็ดีแล้ว

ดังนั้นเมื่อทั้งสองไม่มีเรื่องจะพูดคุยกัน ก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย

เมื่อเครื่องขึ้นแล้ว ไฟก็ดับลง

หานชิงก็เอื้อมมือไปจับมือของเธอ ส่งความอบอุ่นไปผ่านฝ่ามือ “ไม่ต้องกังวลนะ”

ประโยคนี้เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ใจของเสี่ยวเหยียนอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเมื่อเธอไม่ได้ย้อนคิดถึงเรื่องที่เกิดก่อนหน้านี้ สมองของเธอก็โล่งสบาย

เมื่อเครื่องลงแล้วลุงหนานก็มารับหานชิงที่สนามบิน เมื่อส่งทั้งสองที่วิลล่าส่วนตัวเรียบร้อยก็กลับไป

หานชิงเป็นคนลากสัมภาระของเสี่ยวเหยียน โดยเธอนั้นเดินตามมาข้างๆ เดินอยู่ดีๆจู่ๆก็จามขึ้น

“ฮัดเช้ย!”

“ฮัดเช้ย!”

จามไปแล้วครั้งหนึ่ง แปปๆก็จะขึ้นอีกสองสามครั้ง เสี่ยวเหยียนแปลกใจขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”

เธอขยี้จมูกตัวเอง “หรือว่าฉันจะเป็นหวัดซะแล้ว?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หานชิงก็หยุดกึก หันมามองเธอ “ติดฉันเหรอ?”

เสี่ยวเหยียน: “.....คุณเป็นหวัดเหรอ?”

“หลายวันก่อนฉันตากฝนมาหน่ะ เป็นหวัดนิดหน่อย”

แต่เขาร่างกายแข็ง ฟื้นฟูไว แต่ก็ยังไม่หายดี อีกอย่างหลายวันมานี้ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันตลอด แถมยังนัวเนียใกล้ชิดอีกต่างหาก

เป็นไปได้เลยว่าเธอจะติดหวัดจากเขาเข้าแล้ว

เมื่อได้ยินว่าเขาป่วยนิดหน่อย เสี่ยวเหยียนก็เป็นห่วง เดินเข้าไปกอดแขน: “แล้วตอนนี้หายดีแล้วหรือยัง?”

เธอไม่คิดจะบอกเสี่ยวเหยียน ตัวเธอกับหานชิงหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ถ้ามีใครเกิดอยากบอกเสี่ยวเหยียนขึ้นมา นั่นก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอแล้วหล่ะ

หลังข้อความนั่น มันก็แอบหวังน้อยๆ หวังว่าอีกฝ่ายจะถูกกระตุ้นหน่อย

หลังจากส่งไปแล้วสวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ข้อความนั่นหมายความว่ายังไง เธอรู้ดีแก่ใจ ถ้าตัวเธอได้รับเอง ก็คงต้องเก็บไปคิดมากเป็นแน่

แต่สวี่เย็นหวั่นก็ไม่คิดที่จะอธิบาย

เธออยากจะเห็นแก่ตัวสักหน่อย

เธอไม่มีอะไรเหลือแล้ว ก่อนหน้านี้เธอเสียงบริษัทไป และหลังจากพ่อกับแม่เธอเสีย เธอจึงกลับมาหาหานชิง เธอรู้สึกเพียงตอนนี้เธอเหลือแต่หานชิงคนเดียวเท่านั้น

แต่แล้วท้ายสุด….เธอก็ไม่เหลือใครเลยแม้แต่หานชิง

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรสักอย่างแล้ว แล้วทำไมจะต้องไปเมตตาคนอื่นด้วย?

วันต่อมาสวี่เย็นหวั่นก็ไปที่บริษัท จึงรู้ว่าหานชิงไม่ได้มาที่บริษัท ในบริษัทนั้นก็กำลังซุบซิบกันในหัวข้อที่ว่าท่านประธานหานเลิกกับแฟนแล้ว

ต้นตอแหล่งข่าว นอกจากพนักงานหน้าห้องแล้ว ก็ดูเหมือนไม่มีทางจะหลุดมาจากไหนได้อีก

ดังนั้นเมื่อมีใครถามเธอ ก็ทำราวไม่สนใจ พูดเสียงเยือกเย็น: “ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาเลิกกันหรือเปล่า? เวลาทำงาน ยังจะเอาเรื่องนี้มาถกพูดกันหรือยังไง”

จากนั้นเมื่อเธอจะเดินจากไป ก็ได้ยินเสียงพนักงานพูดขึ้น

“เหอะ ยังจะมาแสร้งทำหน้าอยู่ทำไม? เขาเลิกกันเธอก็คงมีความสุขหล่ะสิท่า เข้ามาบริษัทตระกูลหานไม่ใช่ว่าจะมาเพื่อเข้าหาประธานหานอย่างนั้นเหรอ?”

“นั่นสิ ถ้าไม่ได้ชอบประธานหาน บริษัทก็ตั้งมากมาย ทำไมเธอถึงได้ปักหลักจะเข้าบริษัทตระกูลหานให้ได้ด้วย?”

“พวกเธอไม่ต้องพูดไป อย่างไรเสียเธอก็เป็นคู่หมั้นของประธานหาน อีกคนนั่นประธานหานคงเพียงแค่เล่นๆ คู่แท้ยังไงเสียก็คือคู่แท้”

สวี่เย็นหวั่นหัวเราะกับตัวเอง ฟังพวกหล่อนพูดอยู่เนิ่นนาน เธอเกือบจะคิดว่าตัวเธอเองนั้นคือคู่แท้และเสี่ยวเหยียนเป็นเพียงแค่คนอื่น

แต่ในความจริงแล้ว เรื่องมันไม่ใช่แบบนั้นเลย