เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1369

บทที่1368 เธอเกลียดฉันไปแล้วใช่ไหม

“เรื่องของเธอกับพี่ฉันมันเหมือนกับเรื่องที่สมมุติขึ้นไหมหล่ะ? นอกจากตอนเด็กที่โตมาด้วยกันแล้ว หลังจากนั้นระหว่างพวกเธอเคยผ่านอะไรหรือมีความรู้สึกอะไรกันมั่งหรือเปล่าหล่ะ?”

สวี่เย็นหวั่นถูกเธอพูดแบบนั้นก็เงียบไป แทบจะไม่เคยคิดเลยว่าหานมู่จื่อจะเป็นคนที่พูดตรงและทิ่มแทงได้แบบนี้

จริงๆแล้วหานมู่จื่อก็รอให้ตัวเธอนั้นพูดออกมาเอง เธอครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าบางทีอีกฝ่ายเองก็คงอยากจะพูดออกมา ดังนั้นจึงไม่ได้พูดมาโดยตลอด

แต่ไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายจะยกเอาเรื่องของเธอมาเป็นตัวอย่าง

ทั้งยังหยิบยกเอาความทรงจำที่เจ็บปวดของเธอขึ้นมาอีก

ในเมื่อพูดกันมาจนถึงขนาดนี้แล้ว หานมู่จื่อจึงไม่คิดว่าจะต้องถนอมน้ำใจอะไรเธอมากมาย จึงพูดออกไปตรงๆ

“ฉันพูดอะไรผิดบ้างไหม?”หานมู่จื่องอปากยกยิ้มบางๆ: “เธอกับพี่ชายฉันไม่ใช่เคสที่มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลย อีกอย่างฉันขอเดาเลยนะว่าเขาเองก็ไม่รู้เรื่องหมั้นหมายอะไรนี่ด้วย ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเขาหน่ะ ถ้าหากว่าไม่ชอบเธอหล่ะก็ เดาว่าคงจะขอตระกูลสวี่ถอนหมั้นไปแล้ว จะให้เธอเอาแต่คิดว่าเขากับเธอหมั้นกันอยู่ทำไม?”

สวี่เย็นหวั่นช็อกตัวแข็ง ปากสิ้นไปชั่วครู่

“นี่เธอ……”

“พี่เย็นหวั่น เธอเองก็เคยเป็นทายาทของตระกูลสวี่ เรื่องอะไรที่แย่ๆฉันไม่พูดมันออกมาจะดีกว่าจริงไหม? ฉันพูดจนถึงขนาดนี้แล้ว เธอลองคิดทบทวนเองก็คงจะเข้าใจ”

สวี่เย็นหวั่นนั่งลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่ไม่หน้าดู กัดฟันแน่น แล้วจู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา

“ถูกแล้วหล่ะ ที่เธอพูดมามันถูกต้องแล้วหล่ะ ฉันกับเขาไม่ใช่เคสที่มีความรู้สึกอะไรต่อกัน เขาเองก็ไม่ได้ชอบฉัน มันเป็นความลุ่มหลงของตัวฉันเอง ที่รักอยู่ฝ่ายเดียว โดยที่ไม่มีสัญญาณอะไรตอบกลับมา”

“สิ่งที่ฉันพูดกับเธอไปก่อนหน้านี้ มันก็ยังมีประโยชน์นะ ถ้าหากว่าเธอยอมรับมัน เธอก็จะได้มีชีวิตใหม่ ไม่ว่าชีวิตนั้นจะเป็นยังไง แต่นั่นก็คงไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่าชีวิตที่ได้แต่มองคนอื่นรักและมีความสุขกันหรอกนะ”

พูดจบหานมู่จื่อก็อุ้มเสี่ยวโต้วหยาลุกขึ้น “เราคุยกันเท่านี้เถอะ หลายเรื่องนั้นใจเธอเองรู้และเข้าใจดีที่สุด ฉันไม่อยากพูดพร่ำให้มากความ เสี่ยวโต้วหยาต้องนอนแล้วหล่ะ ฉันคงต้องพาเธอกลับไปก่อน”

หานมู่จื่อพยักหน้าเป็นการทักทายเธอ ก่อนจะหันตัวกลับไป

สวี่เย็นหวั่นมองท่าทางที่เป็นแบบนั้นของหานมู่จื่อ ก็กำชายเสื้อแน่น กัดฟันเรียกเธอเอาไว้ “มู่จื่อ รอก่อน”

เมื่อได้ยินเสียงเรียก หานมู่จื่อจึงหยุดและหันไปมอง

“มีเรื่องอะไรอีก?”

“ธะ….เธอ”สวี่เย็นหวั่นอึกอัก จับชายเสื้อตัวเองราวกับไม่รู้จะพูดยังไง “เธอเกลียดฉันไปแล้วใช่ไหม?”

ถามไปแบบนั้นแล้ว เธอก็รู้สึกว่าตัวเองออกจะดัดจริตไปหน่อย จึงรีบอธิบาย: “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ในตอนนั้นฉันเพียงแค่เสียสติ จึงคิดไปถึงเรื่องของเธอ ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายนะ แล้วก็ไม่ได้ตั้งใจพูดทำร้ายเธอ”

หานมู่จื่อมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้ามาทางเธอ ก็ยิ้มออกมา: “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ได้ใส่ใจหรอก”

ที่เธอบอกว่าไม่ได้สนใจนั้น คือเธอไม่ได้สนใจว่าสวี่เย็นหวั่นนั้นพูดอะไร เพราะสำหรับเธอแล้ว เธอไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับอีกฝ่าย

สวี่เย็นหวั่นมองตาของเธอ ดูเหมือนจะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร ประกายความเศร้าจึงฉายออกมาจากแววตาของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หานมู่จื่อจึงเดินจากไป

ด้วยเพราะหานชิงไม่อยู่ ดังนั้นหานมู่จื่อจึงตัดสินใจอุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปหาเสี่ยวเหยียนที่โรงแรม พอเดินออกมาก็พบเข้ากับซูจิ่ว

“แค่กๆๆ มู่จื่อ คุยเสร็จแล้วเหรอ?”

เมื่อเห็นเป็นซูจิ่ว หานมู่จื่อจึงยิ้มให้: “เลขาซู ไม่ทำงานเหรอ?”

ซูจิ่วเลิกคิ้วขึ้นทันที “จะไม่ทำงานได้ยังไงหล่ะ? ไม่ใช่แค่ยุ่งนะตอนนี้ แต่จะบ้าตายอยู่แล้ว”

“ทำไมหล่ะ?”

“ประธานหานทิ้งงานเอาไว้หน่ะสิ ช่วงนี้ฉันก็เลยยุ่งมากเลยหล่ะ จริงๆนะ”

“ฉันคิดว่าเสี่ยวเหยียนน่าจะโกรธพี่ชายเธอ ไม่อยากจะสนใจเขา จากนั้นพี่ชายเธอเลยซื้อตั๋วรถไฟตามไปง้อหล่ะมั้ง?”

หานมู่จื่อพูดไม่ออกบอกไม่ถูก

สองคนนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่?

เมื่อรู้ว่าเสี่ยวเหยียนไม่ได้อยู่ที่ร้านราเม็ง หานมู่จื่อก็ไม่รีบกลับ ตรงไปยังห้องทำงานของหานชิง เมื่ออุ้มเสี่ยวโต้วหยาไปวางไว้ที่โซฟาแล้ว ก็หยิบโทรศัพท์โทรหาเสี่ยวเหยียน

แต่มันกลับกลายเป็น: “หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

อะไรกันวะเนี่ย?

หานมู่จื่อวางสายไป ขมวดคิ้วอันงดงามของเธอ

สองคนนี้เล่นอะไรกันอยู่กันแน่เนี่ย?

แต่มีหานชิงอยู่กับเสี่ยวเหยียน ก็ไม่ต้องห่วงว่าอีกฝ่ายจะเป็นอันตรายอะไร เพียงแต่เธออยากรู้ว่าระหว่างทั้งสองเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และเกี่ยวข้องกับสวี่เย็นหวั่นรึเปล่า

เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่น่าจะเป็นเรื่องเล็กๆ

ตอนนี้หานมู่จื่อออกจะรู้สึกเสียใจ ที่เธอน่าจะบอกเรื่องนี้กับเสี่ยวเหยียนเสียก่อน แต่ด้วยเพราะยุ่ง และเธอก็คิดว่าสวี่เย็นหวั่นไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ก็เลยไม่ได้สนใจ

ไม่คิดเลยว่า…..ใจคนจะเปลี่ยนไป

หลายครั้งที่คนเราไม่อาจจะควบคุมพฤติกรรมของตนได้ จนกลายเป็นทำเรื่องที่ผิดไปอย่างเสียไม่ได้

ช่างมันเถอะ เธอจะไม่คิดมากแล้ว พวกเขาก็ไม่อยู่ด้วย เธอเองควรจะรีบกลับได้แล้ว

เกรงว่าถ้ากลับดึกหล่ะก็ ครั้งหน้าเย่โม่เซินจะไม่ให้เธอออกมาแล้ว