เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1374

บทที่ 1373 ไม่มีทางให้โอกาสคุณ

ณ ร้านกาแฟ

ก่อนที่สวี่เย็นหวั่นจะเข้ามาก็มองหานชิงอย่างพินิจพิจารณาที่ข้างทางอยู่นาน เวลาหนึ่งสัปดาห์ที่ไม่เห็นหน้าของเขานี้ดูเหมือนจะซูบผอมกว่าแต่ก่อนมาก บนใบหน้าหล่อเหลามีความเหนื่อยล้า รอบดวงตามีรอยหมองคล้ำอย่างเห็นได้ชัด

เขาเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ก็เป็นเพราะแฟนของเขา

พอคิดได้เช่นนี้ ในใจสวี่เย็นหวั่นก็รู้สึกขมขื่นยิ่งขึ้น เธอกล้ำกลืนอารมณ์เศร้าเสียใจและภาระทั้งหมด ให้รอยยิ้มตราตรึงอยู่บน จากนั้นก็เดินเข้าไป

ตอนที่เห็นเธอ สีหน้าหานชิงยังคงไร้ความรู้สึก ได้แต่ถามเธอประโยคหนึ่ง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอื่นอีก

สวี่เย็นหวั่นสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว จากนั้นก็นั่งลงเงียบๆ

เธออาจจะเดาได้ว่าหานชิงจะพูดอะไร เธอรู้ว่าหานชิงคิดจะทำอะไร แต่ว่าตอนนี้เธอกลับไม่อยากพูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว

ก็ปล่อยให้หานชิงเปิดฉากก่อน

ที่แท้ รอจนกาแฟของเธอมา หานชิงก็เอ่ยปาก

“เมื่อก่อนตระกูลหานและตระกูลสวี่ ความจริงแล้วผู้ใหญ่ทั้งสองต่างก็มีความคิดที่จะร่วมเป็นร่วมตายกัน ตัวอย่างเช่นหากบริษัทตระกูลหานเกิดเรื่องบริษัทตระกูลสวี่ก็ไม่อาจนั่งดูอย่างเพิกเฉยได้ หากตระกูลสวี่เกิดเรื่อง บริษัทตระกูลหานเองก็ไม่อาจนิ่งนอนใจได้ แต่ต่อมาตระกูลตกต่ำ ตระกูลหานของพวกเรากลับไม่พยายามที่จะรักษาสัญญาและรับผิดชอบในตอนนั้น ข้อนี้เป็นความผิดของผมเอง”

สวี่เย็นหวั่นคนกาแฟในแก้วตรงหน้าอย่างเงียบๆ

“ก่อนหน้านี้คุณไม่ยอมให้ผมยื่นมือเข้าช่วย แต่ตอนนี้กลับไม่ทำแบบนี้ไม่ได้ เย็นหวั่นก่อตั้งบริษัทใหม่เถอะ พนักงานบริหารจัดการของบริษัทตระกูลหานคุณสามารถใช้ได้ตามอำเภอใจ จนกว่าจะตั้งบริษัทสำเร็จ กระทั่งตระกูลสวี่กลับมาฟื้นคืนอีกครั้ง แบบนี้ภารกิจของผมก็เสร็จสิ้น และก็จะไม่รู้สึกผิดต่อคุณลุงสวี่และคุณป้าสวี่”

ความจริงคำพูดพวกนี้ธรรมดามาก เพราะอย่างไรเสียก็เป็นคำสัญญาของผู้ใหญ่ที่จากไปแล้ว และหานชิงก็รับปากแล้ว ดังนั้นเขาจึงช่วยตนเองให้ทำให้ได้

แต่สวี่เย็นหวั่นก็ยังไม่สบายใจ เธอกัดริมฝีปากล่างเงยหน้าขึ้น

“ความจริงที่คุณทำแบบนี้ ก็คืออยากจะกำจัดฉันออกไปล่ะสิ”

รอยยิ้มของเธอขาวซีด　“ความจริงแล้วฉันไม่ได้ทำอะไร ฉันเองก็ไม่อยากคิดจะทำอะไรด้วย ก็แค่อยู่ในบริษัททำงาน อย่างนี้ก็ไม่ได้เหรอ”

สีหน้าหานชิงเคร่งเครียดลง

“เย็นหวั่น คุณโตมากับผม ผมไม่อยากจะพูดให้มันน่าเกลียดมากนัก”

“น่าเกลียดเหรอ” สวี่เย็นหวั่นยิ้มอย่างไม่แยแส“อย่างนั้นฉันก็อยากจะฟังจริงๆ ว่าคุณจะพูดอะไรที่น่าเกลียด”

มองสวี่เย็นหวั่นที่อยู่ตรงหน้า หานชิงนึกถึงหญิงสาวที่เศร้าเสียใจคนนั้นของตนเอง ก็คิดขึ้นได้ทันทีว่าไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม เอ่ยถามออกมาตรงๆ：“ระหว่างคุณกับผมเคยมีสัญญาว่าจะแต่งงานกันมั้ย”

สวี่เย็นหวั่นตกตะลึง มองเขาอย่างอึ้งๆ

เธอเดาว่าเขาจะต้องพูด แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะถามตรงๆแบบนี้ ตอนนี้จึงไม่รู้จะตอบยังไง ได้แต่นั่งอึ้งอยู่ที่เดิม

“มีมั้ย” หานชิงถามซ้ำอีกครั้ง

ได้ยินเช่นนั้น หานชิงก็ยิ่งขมวดคิ้วแน่น “งั้นคุณควรจะดีใจที่ผมไม่รู้ ถ้าผมรู้เรื่องนี้ ผมก็คงไม่ให้โอกาสคุณได้มาพูดมั่วๆอยู่อย่างตอนนี้หรอก”

ครั้งนี้ เขาพูดอย่างไร้เยื่อใย สวี่เย็นหวั่นถือว่าเข้าใจชัดแล้ว เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับตนเอง เขาสามารถช่วยเหลือเธอเพราะเห็นแก่หน้าตระกูลสวี่ ให้เธอใช้งานพนักงานระดับสูงของบริษัทตระกูลหานได้ และสามารถให้เงินจำนวนมากๆเพื่อมาช่วยเธอ แต่นอกเหนือจากสิ่งเหล่านี้แล้ว เขาไม่มีสิ่งอื่นใดจะให้เธอได้อีก แม้จะเป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวเพียงน้อยนิดก็ตาม

ไร้เยื่อใยแบบนี้ เย็นชาแบบนี้

นี่สมกับเป็นหานชิงจริงๆ แต่เขาก็ช่างดีต่อคนที่ตนเองให้ความสำคัญมากขนาดนั้น สวี่เย็นหวั่นกัดริมฝีปากแน่น ไม่นานก็ได้กลิ่นคาวเลือดเข้มข้น

“ต่อไปนี้ผมไม่อยากได้ยินข่าวลือที่ว่าคุณเป็นว่าที่ภรรยาของผมในบริษัทอีก เห็นแก่ความสัมพันธ์กับตระกูลสวี่ ผมจะให้โอกาสคุณได้ชี้แจง แต่ถ้าหากคุณทำไม่ได้ ผมก็จะลงมือด้วยตัวเอง นอกจากนี้ เรื่องฟื้นฟูตระกูลสวี่คุณลองพิจารณาดูก่อน”

เมื่อสิ้นเสียงพูด เสียงโทรศัพท์มือถือของหานชิงก็ดังขึ้นมา

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาดู แววตาที่เย็นชาก่อนหน้านี้แทบจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนภายในเสี้ยววินาทีเดียว การเปลี่ยนแปลงอารมณ์ความรู้สึกแบบนี้ทำให้สวี่เย็นหวั่นตกใจ ยิ่งรู้สึกขื่นขมในใจ

ทำไม ทำไมสิ่งของที่เธออย่างได้มากขนาดนั้น คนอื่นกลับไม่ต้องลงทุนลงแรงก็ได้แล้ว

ส่วนเธอ จนถึงวันนี้กลับไม่มีอะไรเลย

ชอบคนคนหนึ่ง ทำไมถึงทุกข์ขนาดนี้ เธอก็แค่ชอบเขาเท่านั้น หรือว่าเธอจะรักคนผิดแล้ว

ตอนที่หานชิงเตรียมจะรับโทรศัพท์ สวี่เย็นหวั่นที่กัดริมฝีปากแน่นจู่ๆก็คลายออก พูดว่า：“ไม่ต้องพิจารณา ฉันยอมรับที่จะฟื้นฟูตระกูลสวี่”

ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ หากสุดท้ายแล้วหานชิงไม่ใช่ของเธอ อย่างนั้นเธอจะยังมีอะไรอีก อย่างน้อย เธอก็ต้องคว้าตระกูลสวี่เอาไว้ในมือให้แน่น ไม่ยอมแพ้ง่ายๆอย่างนี้