เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1419

บทที่1418 เหลือบ่ากว่าแรง

หานชิงไม่ได้พูดต่อ

เสี่ยวเหยียนเงยหน้ามองเขา พบว่าเขาขบกรามแน่น ท่าทางดูเคร่งขรึมมาก

หรือว่าจะโกรธงั้นหรอ? หรือว่าคิดว่าการที่ตนมาเกาะอยู่บนร่างของเขาจะทำให้เขาขายหน้ากัน? เสี่ยวเหยียนรู้สึกเสียใจภายหลังขึ้นมาเล็กน้อย บางทีตัวเองไม่ควรทำตามอำเภอใจอย่างนี้ ตัวเองอยู่คนเดียวแล้วมันจะยังไง?

ไม่ไหวจริงๆ เธอสามารถเดินตามเขามาด้วยกันก็ได้ ทำไมจะต้องมาเกาะอยู่บนร่างเขาด้วยเนี่ย?

เขาผู้ชายตัวโตคนนึง ถูกคนอื่นมาเห็นแบบนี้เข้า จะน่าอายขนาดไหนกัน?

ภายในใจของเสี่ยวเหยียนยังคงคิดฟุ้งซ่าน พนักงานส่งอาหารได้ส่งของเสร็จแล้ว ตอนที่จะไปก็ได้เอ่ยกับหานชิงออกมา “ขอให้ทั้งสองท่านรับประทานกันอย่างมีความสุขนะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ปัง!

หลังจากที่ปิดประตูไป เสี่ยวเหยียนยังคงรักษาท่วงท่าเดิมก็คือการซุกอยู่ในอ้อมแขนของเซียวซู่อยู่อย่างนั้น หานชิงยืนนิ่งไม่ขยับ ผ่านไปสักพัก เสี่ยวเหยียนก็เงยหน้าขึ้นไปอีกครั้ง ถามเขาออกไปเบาๆ “ไม่ ไม่กินหรอ?”

เธอไม่พูดก็ดีอยู่หรอก พอพูดก็หานชิงก้มหน้าลงมา มองเธอมาด้วยแววตาอันลึกซึ้ง

แววตาอย่างนี้ช่างเหมือนกับกำลังมองเหยื่ออยู่ไม่มีผิด จ้องมองมาเสียจนเธอรู้สึกประหม่าขึ้นมา

เธอกะพริบตาปริบๆออกมา หลบเลี่ยงสายตาของเขาไป “ฉัน ฉันแค่ถามดู ไม่กินก็ช่างมันเถอะ อุ๊บ”

เสียงพูดเพียงเพิ่งจะหลุดออกไป ลมหายใจที่รุนแรงเข้าใกล้เข้ามา หานชิงก้มลงมาประกบริมฝีปากเธออย่างแรง ส่วนแผ่นหลังของเสี่ยวเหยียนนั้นก็ได้ชนเข้ากับบานประตูไปอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้เจ็บอะไร เพราะว่าหานชิงได้เอื้อมมือออกมากันให้เธอเอาไว้ก่อนแล้ว

มืออีกข้างช้อนคางเธอขึ้น บังคับให้เธอรับจูบที่ทั้งร้อนแรงและทั้งเข้มข้นนี้ไปเต็มๆ ปกคลุมไปทั่วทุกส่วน เหมือนกับฝนที่กระหน่ำตกลงมาทั้งยังเหมือนกับฝนที่เทลงมาด้วยอีก

เธอเหมือนต้นอ่อนที่อยู่ท่ามกลางสายลมถูกพายุฝนนี้พัดทำลายเสียจนไม่รู้ว่าจะไปทางไหนดี

ไม่ว่าเสี่ยวเหยียนจะคิดยังไงก็คิดไม่ออก ก่อนหน้านี้ตอนที่ลงบันไดมาบนใบหน้าของคนผู้นี้นิ่งเรียบเสียจนเหมือนกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ไม่ปาน แต่ภายหลังตอนที่พูดกับเขา เขาก็มีใบหน้าบิดเบี้ยวออกมา มองดูเหมือนกับกำลังโกรธอยู่ไม่มีผิด

ใครจะรู้ว่าเขากำลังข่มกลั้นอารมณ์อยู่

ในช่วงระหว่างนี้เพราะว่าเรื่องงานแต่งทั้งสองคนก็เลยมักจะยุ่งอยู่ตลอด น้อยมากที่จะได้ใกล้ชิดกันอย่างนี้ นึกไม่ถึงว่าเริ่มมาก็ดุเดือดอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนถูกกดลงไปบนบานประตู แทบจะรับเอาไว้ไม่อยู่

แต่ก็มีจุดที่ดีหน่อยนั่นก็คือเรื่องเมื่อตอนกลางวันที่ทำให้เธอหวาดกลัวนั้นในตอนนี้ได้หายไปจนเกลี้ยงแล้ว เขานี่สามารถทำให้มันเป็นอย่างนี้ได้ตลอดเลย ก่อนหน้านี้เธอถูกทำให้กลัวอยู่ไม่น้อย แต่ผลสุดท้ายจูบเดียวของเขาก็ได้ทำเอาจิตใจเคลิบเคลิ้มทำตัวไม่ถูกพูดไม่รู้เรื่องขึ้นมา

จูบนี้ไม่รู้ว่าดำเนินต่อเนื่องมานานเท่าไหร่แล้ว ในที่สุดหานชิงก็ได้ปล่อยเธอสักที ร่างของเสี่ยวเหยียนอ่อนเปลี้ยไปหมด จนต้องพึ่งการกอดซบหานชิงเอาไว้ ถ้าเกิดเขาปล่อยมือ เธอจะต้องร่วงจากร่างของเขาแน่ๆ

หานชิงยกเธอเอาไว้ พาเธออุ้มไปบนโซฟา จัดผมเผ้าและเสื้อผ้าให้เธออย่างอ้อยอิ่ง ทั้งๆที่เมื่อก่อนหน้านี้การหายใจของเขายังแรงอยู่เลย แต่ตอนนี้นึกไม่ถึงว่าจะกลับมาเป็นปกติแล้ว

ไม่เหมือนกับเสี่ยวเหยียน ใบหน้าของเธอยังคงแดงก่ำออกมา ในตอนที่หานชิงกำลังจัดเนื้อจัดตัวให้เธออยู่นั้นการหายใจก็ได้ถี่แรงขึ้นมาหลายส่วน เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองตาเขาเลย

ทั้งสองคนนั่งเงียบกันอยู่เกือบจะห้านาทีได้

“กินข้าว?”

เขาลองถามออกไปดู

เสี่ยวเหยียนพยักหน้าออกไปช้าๆ

“เดินไปเองได้มั้ย?”

หลังจากที่คำพูดประโยคนี้หลุดออกมา เสี่ยวเหยียนก็รีบปีนลงจากร่างของหานชิงทันที พร้อมเอ่ยพูดออกไป “ได้อยู่แล้ว”

“นี่คุณจะทำอะไร?”

“ไม่ใช่ว่าไม่อยากดื่ม?” หานชิงปลดกระดุมเม็ดที่สี่เสร็จ เอ่ยนิ่งๆออกมา “งั้นพวกเราก็มาต่อเรื่องเมื่อกี้กันเถอะ”

สีหน้าของเขาเรียบนิ่ง เหมือนกับกำลังพูดเรื่องทั่วๆไปเรื่องหนึ่ง

แต่เสี่ยวเหยียนกลับประหม่าขึ้นมาเพราะคำพูดของเขา ไม่ดื่มซุปแล้วจะต่อ? นี่มันเหตุผลอะไรกัน? เธอรีบเอ่ยออกไปทันที “ไม่ ต่อไม่ได้นะ ฉันจะกิน”

จากนั้นเธอก็เปิดฝาออก เอาอาหารด้านในออกมาวาง

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว การกระทำบนมือของหานชิงหยุดชะงัก หรี่ตามองเธอ

“หิวแล้ว?”

“อือๆ!” เสี่ยวเหยียนพยักหน้า อันที่จริงเธอหิวไส้จะขาดแล้วจริงๆ และสาเหตุที่สำคัญที่สุดเลยก็คือตอนนี้เธอไม่อาจมีอะไรกับหานชิงได้ เธอท้องอยู่ สองวันนี้ก็ยังเจอเรื่องให้กลัว ถ้าไปมีอะไรกับเขาอีก เธอกลัวว่าจะเสี่ยงต่อครรภ์ตัวเอง

ก่อนหน้านี้อันที่จริงเสี่ยวเหยียนไม่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เพราะถึงยังไงหานชิงก็ค่อนข้างจะเฉยชาอยู่แล้ว ไม่ได้มีความกระตือรือร้นต่อเรื่องทางด้านนี้ นอกจากตอนไปเที่ยวต่างประเทศครั้งนั้นแล้ว ระหว่างเธอกับเขาก็ไม่มีเรื่องนั้นกันอีกเลย

อันที่จริงเสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้กระตือรือร้นต่อเรื่องทางด้านนั้นขนาดนั้น เธอก็แค่ค่อนข้างที่จะรู้สึกแปลกใจเลยทีเดียว เพราะว่าได้ยินมาว่าผู้ชายจะมีความคาดหวังอย่างมากต่อคนที่ตนชอบ แต่การแสดงออกของหานชิงนั้นกลับไม่เป็นอย่างนั้น ขนาดคืนนั้นตอนที่อยู่ต่างประเทศ เขาถูกวางยาก็ยังสามารถควบคุมตัวเองได้อย่างดีมากเลย

บางครั้ง เสี่ยวเหยียนเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกลงแล้วความสามารถในการควบคุมตัวเองของเขาดี หรือว่าไม่ได้มีความรู้สึกสนอกสนใจอะไรเธอมากมายนักอยู่แล้ว

แต่แท้จริงแล้วเธอนั้นไม่ได้สงสัยในความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ ความชอบที่เขามีต่อเธอ ความรู้สึกที่มีต่อเธอ เธอสามารถรับรู้มันได้ อันที่จริงนอกจากเรื่องนี้แล้ว การแสดงออกต่อเธอในด้านอื่นๆของเขาก็แสดงออกมาได้อย่างหิวกระหายสุดๆ

บางทีเขาคงจะควบคุมตัวเองได้ดี?

หรือไม่เขาก็อายุค่อนข้างที่จะเยอะแล้ว เรื่องทำนองนั้นก็เลยค่อนข้างที่จะเหลือบ่ากว่าแรงเขาไปหน่อย?