เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1433

บทที่ 1432 ดูแลคุณอย่างดี

ดูหน้าครั้งสุดท้าย?

บทที่หานชิงน้อยถูกน้าพยาบาลจูงมือเข้าไป เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ สองขาน้อยๆของเขาแทบจะล้มลงไปคุกเข่าทันที โชคดีที่น้าพยาบาลดึงไว้ได้ทัน

แต่ในหัวของหานชิงน้อยในตอนนี้ หลงเหลือเพียงแค่คำพูดที่หมอคุยกับแม่

ขอเชิญญาติเข้าไปดูหน้าคนไข้เป็นครั้งสุดท้ายครับ

ดูหน้าครั้งสุดท้าย? ดูหน้าครั้งสุดท้าย....

น้าพยาบาลก็ได้ยินคำพูดประโยคนี้เช่นกัน เมื่อตั้งสติขึ้นมาได้จึงหันไปมองเด็กน้อยที่อยู่ด้านข้าง ทิ้งตัวลงไป “เด็กน้อย หนู...”

หล่อนอยากพูดว่าหนูไม่ต้องเสียใจไป แต่เขาเสียพ่อไปนะ หล่อนจะพูดแบบนี้ออกไปได้ยังไง? จะไม่เสียใจได้ยังไงล่ะ?

วินาทีนั้น น้าพยาบาลไม่รู้ว่าตัวเองควรพูดอะไร อันที่จริงเหตุการณ์เช่นนี้หล่อนเห็นมาหลายต่อหลายครั้งในโรงพยาบาล ทุกครั้งคิดว่าตัวเองชินชาแล้ว แต่ทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ต้องจากลาเช่นนี้ ยังรู้สึกปวดใจอยู่ทุกครั้ง

คนที่จากไปไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว แต่คนที่ยังอยู่ต้องแบกรับความเจ็บปวดเสียใจไว้

หานชิงน้อยยืนอยู่ตรงที่เดิม ผ่านไปสักพักจึงเดินเข้าไปหาแม่ของตัวเอง

คุณนายหานตกใจมาก หรือพูดได้ว่าไม่กล้าเชื่อว่าเรื่องนี้คือเรื่องจริง จึงเหม่อลอยไม่ได้สติไปสักพักใหญ่ จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น

“แม่”

คุณนายหานจึงตั้งสติขึ้นมาได้ หล่อนยังคงก้มหน้าลงเช่นเดิม เมื่อเห็นลูกชายของตัวเองเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ดวงตาของหล่อนก็มีน้ำตาอันรุ่มร้อนไหลลงมาทันที

“ชิง…ชิงเอ๋อ”

เมื่อพูดขึ้น หล่อนก็รู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของตัวเองสะอึกสะอื้นมาก ควบคุมน้ำตาตัวเองไว้ไม่อยู่ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นแม่คนแล้ว จะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ดังนั้นจึงต้องหันหลังไปปาดน้ำตาของตัวเองออก และหันกลับมาหาหานชิงอีกครั้ง คุณนายหานฝืนยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนี้กลับดูแย่กว่าการร้องไห้มาก

เมื่อเห็นแม่เป็นเช่นนี้ หานชิงน้อยรู้สึกปวดใจมากเหลือเกิน

“ทำไมลูกถึงกลับมาแล้วล่ะ?” คุณนายหานนั่งลงไป ยิ้มและลูบใบหน้าของหานชิง: “พ่อรอลูกอยู่ด้านใน เดี๋ยวแม่พาลูกเข้าไปด้วยกัน พวกเราเข้าไปพูดกับพ่อดีไหม?”

หานชิงเม้มปากไว้ไม่พูดอะไร

“ชิงเอ๋อเป็นเด็กดีนะ ตอนนี้พ่อต้องอยากฟังชิงเอ๋อพูดแน่นอน เดี๋ยวชิงเอ๋อต้องห้ามร้องไห้นะ”

สุดท้าย คุณนายหายจึงจูงมือลูกตัวเองเข้าไปดูหน้าพ่อหานเป็นครั้งสุดท้าย

สำหรับหานชิงแล้ว ทั้งชีวิตนี้เขาไม่มีทางลืมเรื่องนี้ได้ลง และเรื่องนี้ถือเป็นปีศาจที่ครอบงำจิตใจเขามาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่สามารถกำจัดออกไปได้

ไม่สามารถเห็นไฟและเทียนได้

โดยเฉพาะวันเกิดของตัวเอง เขาไม่อยากจดจำอีกแล้วว่าวันไหนคือวันเกิดของตัวเอง วันนั้นตัวเองทำอะไร

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา การตายของพ่อในเหตุการณ์ไฟไหม้นั้นคอยปรากฏอยู่ในความฝันเสมอ เมื่อตื่นขึ้นมาเหงื่อก็ท่วมไปทั่วทั้งตัว ภาพเหตุการณ์ในอดีตคอยปรากฏขึ้นมาในความฝันอยู่ตลอด ถึงแม้ว่าตื่นขึ้นมาแล้วก็ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา กัดกินแสงสว่างจนมองไม่เห็นอะไร

“เหยียนเหยียน...” ในความสับสนนั้น หานชิงพูดชื่อเสี่ยวเหยียนขึ้นมาเบาๆ เปลวไฟที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นเสี่ยวเหยียน จากนั้นค่อยๆเปลี่ยนเป็นพ่อของตัวเอง ที่ถูกคานบ้านหล่นทับใส่ตัวจนล้มไปกองบนพื้น เพียงเพื่อที่จะเข้ามาช่วยตัวเอง

ไม่..ไม่ได้ เขาไม่สามารถให้เรื่องราวในอดีตเกิดซ้ำขึ้นอีกครั้ง

สติของหานชิงค่อยๆกลับคืนมา ตอนนั้นเขาช่วยพ่อไว้ไม่ได้ ต้องเสียใจไปทั้งชีวิต ตอนนี้เขาจะทำผิดพลาดเหมือนในอดีตไม่ได้อีกแล้ว

ถ้าเหยียนเหยียนต้องเป็นอะไรเพราะเขา ต่อให้เขาตายไปหนึ่งครั้งก็คงชดเชยอะไรกลับมาไม่ได้

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เขาห้ามให้หล่อนเป็นอะไรไปเด็ดขาด!

หานชิงสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งไป และรีบตรงเข้าไปค้นหาต่อ

เสี่ยวเหยียนแอบอยู่ภายในมุมห้องหนึ่งของโรงแรม น้ำในห้องน้ำยังคงเปิดอยู่ แต่แรงอัดมีไม่มาก ประกอบกับเปลวไฟที่แรงเกินไป ทำให้ไม่สามารถดับไฟได้

แต่สายตาของเสี่ยวเหยียนกลับจ้องมองหานชิงไม่ขยับ ริมฝีปากขยับขึ้นด้วยความอ่อนแรง “คะ..คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเสียงของหล่อน หานชิงจึงมั่นใจแล้วว่าตัวเองหาหล่อนเจอแล้ว จึงรีบกอดหล่อนไว้ในอ้อมอก

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนถูกเขาดึงไปกอดไว้ในอ้อมอก ได้กลิ่นตัวที่คุ้นเคยจากเขา แต่ในขณะเดียวกันก็สังเกตเห็นว่าชายเสื้อและกางเกงของเขาถูกไฟไหม้ หล่อนอยากจะยื่นมือออกไปจับ แต่หานชิงกลับสังเกตเห็นก่อนจึงดึงหล่อนไว้ และจับมือหล่อนไว้แน่น

“ผมจะพาคุณออกไป”

“ทำไมคุณต้องเข้ามาด้วย?” เสี่ยวเหยียนถามด้วยความร้อนใจ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานชิงจึงนิ่งชะงักไปทันที จากนั้นก็หันไปมองหล่อน

ท่ามกลางเพลิงไฟ สายตาของเสี่ยวเหยียนเต็มไปด้วยความทุกข์ใจและโมโห “คุณพูดสิ ว่าทำไมต้องเข้ามาด้วย? ไฟไหม้เยอะขนาดนี้ คุณไม่กลัวตายหรือไง?”

บรรยากาศในตอนนั้นเต็มไปด้วยเสียงของสิ่งของที่โดนเผาไหม้ ทันใดนั้นหานชิงก็เดินเข้าไปดึงหล่อนมาตรงหน้า ก้มหน้าจ้องหล่อน “คุณตกอยู่ในอันตราย ทำไมผมจะไม่มาล่ะ? หลังจากวันนี้เป็นต้นไป ผมเป็นสามีของคุณแล้วนะ”

เสี่ยวเหยียนแทบจะหยุดหายใจ

“ดังนั้นที่คุณถามว่าทำไมผมต้องเข้ามาที่นี่? ถ้าไม่มาจะให้ผมมองคุณตกอยู่ในอันตรายหรือไง?”

เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปากแน่น “คุณไม่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือไง? ไฟไหม้หนักมากขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าคุณเข้ามาแล้วจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันอะไรขึ้น ทำไมนายถึงได้โง่ขนาดนี้?”

“หึ” หานชิงยิ้มเยาะ ดึงหล่อนมากอดในอ้อมอก “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ผมมาแล้วก็สามารถปกป้องดูแลคุณได้อย่างดีไงล่ะ รอผมพาออกไปด้านนอกได้อย่างสบายใจได้เลย”

เมื่อพูดจบ หานชิงจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ จากนั้นพูดขึ้น: “รอผมอยู่ตรงนี้ครู่เดียวนะ”

จากนั้นไม่รอให้เสี่ยวเหยียนได้ตอบอะไร มือของเขาก็ปล่อยหล่อนออกและวิ่งออกไป สีหน้าของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณจะไปไหน? หานชิง!”

จากนั้นไม่มีเสียงอะไรตอบกลับ ใจของเสี่ยวเหยียนค่อยๆหม่นหมอง ไฟไหม้เยอะขนาดนี้แล้วเขาจะออกไปไหนอีก?