บทที่ 1437 แม่ลูกปลอดภัย
เพราะบทที่ออกมา เขาเห็นด้วยตาตัวเองว่าหานชิงดูแลลูกสาวของตัวเองได้ดีมาก เอาผ้าห่มห่อตัวของเสี่ยวเหยียนไว้ แต่บนตัวของหานชิงมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กหนึ่งผืน เสื้อที่ใส่อยู่ก็ขาดหลุดลุ่ยและโดนไฟไหม้
แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเขาดูแลเสี่ยวเหยียนได้ดีมาก
แต่เมื่อมาถึงโรงพยาบาล ผู้ชายสองคนนี้ยังมาทะเลาะกันอีก เห็นได้ชัดว่าสภาพจิตใจและร่างกายคงแข็งแรงสมบูรณ์มาก แต่ลูกสาวของตัวเองล่ะ?
ไม่เห็นแม้กระทั่งเงา ไฟในห้องฉุกเฉินยังคงสว่างอยู่
เมื่อเขาถามขึ้นมาเช่นนี้ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดลงทันที
ผ่านไปครู่หนึ่ง หลัวหุ้ยเหม่ยจึงพูดปลอบขึ้น: “ไม่เป็นไรอะไรหรอก เหยียนเหยียนของพวกเราเป็นคนดี สวรรค์ต้องปกป้องหล่อนไว้ ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน คุณอย่าคิดมากไปเลย”
พ่อจางเบ้ปาก ในใจยังคงรู้สึกเป็นกังวลมาก เพราะลูกของตนยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน ถ้าทำได้ เขาอยากจะบุกเข้าไปดูลูกสักครั้งก็ยังดี
เป็นเพราะหลัวหุ้ยเหม่ยและพ่อจางมาถึงแล้ว เซียวซู่จึงไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรอีก เขานั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้างด้วยความทุกข์ใจ แผ่รังสีอันน่ากลัวบ่งบอกเป็นสัญญาณไม่ให้ใครเข้าใกล้
หานมู่จื่อฉวยโอกาสบทที่ทุกคนใจเย็นลงแล้ว วิ่งไปทางด้านข้างของหานชิง กระซิบถามว่า
“พี่ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
เมื่อเห็นน้องสาวของตัวเอง สายตาอันเย็นชาของเขาค่อยๆอ่อนโยนขึ้นมาทันที เข้าเม้มริมฝีปากและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนละมุน: “ไม่เป็นอะไร”
แต่หานมู่จื่อกลับยังรู้สึกไม่สบายใจ: “ไม่เจ็บเหรอ? ให้หมอตรวจหน่อยไหม?”
เมื่อพูดจบ หล่อนกลับรู้สึกว่าพูดแบบนี้ไม่ถูกอีก ตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังอยู่ในห้องฉุกเฉิน หานชิงจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร? เรื่องยิ่งเยอะยิ่งคิดมากจริงๆ
ทันใดนั้นเย่โม่เซินเข้ามาดึงหล่อนไปพอดี ให้หล่อนออกมาจากตรงหน้าของหานชิง จากนั้นสามคนพ่อแม่ลูกก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง
เวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ ในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออก บทที่คุณหมอบอกทุกคนว่าเสี่ยวเหยียนกับเด็กในท้องไม่มีอันตรายอะไรแล้ว แต่ยังต้องเฝ้าดูอาการต่อ ทุกคนจึงต่างพากันถอนหายใจโล่งอก
หลังจากโล่งอกกันแล้ว พ่อจางกลับลุกขึ้นมาด้วยความแปลกใจ กระซิบถามหลัวหุ้ยเหม่ย
“เหยียนเหยียนท้องแล้วเหรอ? ท้องเมื่อไหร่? นี่เพิ่งแต่งงานกันไม่ใช่หรือไง?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยอดไม่ได้ที่จะหันไปกลอกตามองบนใส่เขา: “คุณนี่หัวโบราณจริงๆเลย คุณคิดว่าวัยรุ่นสมัยนี้จะเหมือนกับพวกเราเมื่อก่อนเหรอ อย่าตกใจทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไปเลย”
หลัวหุ้ยเหม่ยกุมหัวใจของตัวเองไว้ “โชคดีที่แม่ลูกปลอดภัย ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้คง...”
สุดท้ายตอนนี้ทุกคนปลอดภัยกันแล้ว จึงโล่งอกสบายใจกันได้ เสี่ยวเหยียนถูกย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป คนที่บ้านของหานชิงและเสี่ยวเหยียนต่างพากันไปเฝ้าทันที
แต่เซียวซู่ที่เป็นคนนอก ไม่มีฐานะความสัมพันธ์อะไร หลังจากที่เขารู้ว่าเสี่ยวเหยียนไม่เป็นอะไรแล้ว จึงคิดจะกลับออกไป
หานมู่จื่อเห็นเซียวซู่ยืนอยู่เพียงลำพัง จึงรู้สึกสงสารและเห็นใจขึ้นมา
แต่ไม่นานนักหล่อนก็ไม่เอาเรื่องพวกนี้มาคิดใส่ใจอีก เพราะครั้งนี้มีเรื่องให้พวกหล่อนต้องคิดเยอะมากพอสมควรแล้ว
อย่างเช่น ทำไมถึงไฟไหม้? หลังจากเกิดไฟไหม้ขึ้นแล้ว ทำไมเสี่ยวเหยียนถึงไม่รู้เรื่องอะไร ไฟไหม้เยอะขนาดนั้น โดยปกติแล้วห้องที่หล่อนอยู่ ถ้าเกิดไฟไหม้ขึ้น หล่อนควรเป็นคนแรกที่เห็นเหตุการณ์ แต่ทำไมเสี่ยวเหยียนกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย?
เรื่องพวกนี้ต้องมีการตรวจสอบให้ชัดเจน
จากนั้นหานมู่จื่อจึงบอกความคิดของตัวเองกับเย่โม่เซิน หลังจากที่เย่โม่เซินได้ฟังก็เงียบไปนานครู่ใหญ่ จากนั้นจึงพูดขึ้น: “เรื่องพวกนี้คุณไม่ต้องกังวล ยกให้เป็นหน้าที่ของผมเอง”
เสี่ยวหมี่โต้วที่อยู่ด้านข้าง น้อยนักที่จะเห็นด้วยกับความเห็นของพ่อ: “นั่นสิครับหม่ามี๊ ไม่ต้องกังวลไปนะครับ เรื่องนี้พ่อของผมจะไปตรวจสอบอย่างละเอียดเลยครับ”
หรือหล่อนมาผิดที่? สวี่เย็นหวั่นถือการ์ดออกมาดูที่อยู่อีกครั้ง พบว่าเป็นที่นี่ไม่มีผิด แต่ทำไมถึงยังรู้สึกแปลกๆ จึงต้องถามคนข้างๆ
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ? วันนี้ที่นี่มีงานแต่งงานไม่ใช่เหรอคะ?”
คนที่ถูกเรียกมองหล่อนด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเห็นการ์ดในมือถือจึงเข้าใจขึ้นมาทันที และพูดอธิบาย: “คุณมาร่วมงานแต่งงานใช่ไหม? ทำไมถึงเพิ่งมาตอนนี้ล่ะ?”
“ฉันติดธุระนิดหน่อย งานเลิกแล้วเหรอคะ?”
เร็วขนาดนี้เลย? สวี่เย็นหวั่นรู้สึกสบายใจขึ้นมา จึงถอนหายใจโล่งอก
ถ้างานเลิกเร็วขนาดนี้ก็ดี หล่อนจะได้ไม่ต้องเข้าไปดื่มฉลอง
“งานยังไม่เลิก ข้างในเกิดไฟไหม้ขึ้นมา ดังนั้นงานแต่งจึงถูกยกเลิกชั่วคราว”
เมื่อได้ยินว่าไฟไหม้ สวี่เย็นหวั่นขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และใจก็เต้นแรงตาม “ไฟ...ไหม้?”
เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อหล่อนได้ยินคำว่าไฟไหม้ รู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีแพร่กระจายไปทั่วทั้งใจ
“นั่นสิ ฉันก็เป็นแขกในงานเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง ฉันแค่ได้ยินมาว่าเจ้าสาวในวันนี้ถูกไฟไหม้ จากนั้นเจ้าบ่าวก็วิ่งเข้าไปช่วยในเพลิงไฟโดยไม่คิดชีวิต ต่อมาเจ้าหน้าที่ดับเพลิงและรถพยาบาลมาถึง เจ้าสาวและเจ้าบ่าวจึงถูกหามขึ้นรถพยาบาลไปพร้อมกัน”
“คุณพูดว่าอะไรนะ??!”
สวี่เย็นหวั่นตกใจมาก เลือดบนใบหน้าหายไปในทันที กระชากคอเสื้อคนนั้นและถามด้วยความเหลือเชื่อ “ใครถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล???”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่