เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1498

บทที่1497 จอมปีศาจเอาใจภรรยา

หานชิงไม่คิดว่ามารดาของตัวเองทำผิดต่อบิดาของตนเอง

แต่กลับรู้สึกผิดมาก เพราะถ้าไม่ใช่เขา บิดาของเขาก็อาจจะไม่ต้องตายก็ได้

แต่เรื่องราวที่มันผ่านไปแล้ว จะพูดยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงต้องพยายามตามหาน้องสาวให้เจอ หลังจากหาเจอแล้ว เขาจะต้องทำดีกับเธอให้มากๆ ให้สมกับที่เขาเป็นพี่ชาย ทุ่มเทความรักที่พี่ชายอย่างเขามีให้น้องสาว กับความรักของบิดาที่มีต่อน้องสาว ความรักของมารดาที่มีต่อน้องสาว มอบให้เธอทั้งหมด

พอได้ยินถึงตรงนี้ ภายในใจของเสี่ยวเหยียนนอกจากตกตะลึงแล้วก็มีแต่ความปวดใจ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเรื่องราวมันจะเศร้าถึงขนาดนี้

และสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจมากที่สุดก็คือ ความรู้สึกที่มันควบคุมไม่ได้ คุณนายหานเริ่มรักชายหนุ่มที่โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดต่อสามีที่เสียไปแล้ว ส่วนบิดาของมู่จื่อที่ทุ่มเทใจให้ทั้งหมด กลับต้องจากไปโดยที่ยังไม่ทันจะได้รู้ว่าอีกฝ่ายเริ่มรักตนเองไปแล้ว

แน่นอนว่าคนที่น่าสงสารที่สุดก็คือหานชิง

เขาต้องสูญเสียคนในครอบครัวในเวลาติดๆ กันถึงสามคน อีกทั้งยังเป็นครอบครัวที่สำคัญของเขาด้วย สำหรับเขาแล้ว คงจะเป็นความเจ็บปวดที่หนักหนาสาหัสน่าดู

ยิ่งคิด ขอบตาของเสี่ยวเหยียนก็เริ่มมีน้ำตาคลอ เธอยื่นมือออกไปกอดหานชิงไว้แน่น

“เป็นอะไรไปคนเก่ง” หานชิงถามยิ้มๆ

"จากนี้ไปฉันจะทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจเองค่ะ ฉันกับลูกจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป จะแก่ไปพร้อมกับคุณ”

หานชิงคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองเล่าเรื่องราวของตนเองออกไป จะทำให้เธอพูดสารภาพรักออกมาได้ลึกซึ้งถึงขนาดนี้ ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นใจมาก

ที่จริงแล้วหลังจากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเธอ หานชิงก็ไม่ได้รู้สึกหนาวใจอีกเลย

เมื่อก่อนนอกจากอยู่ต่อหน้าน้องสาวเขาถึงได้มีสีหน้าอบอุ่นอ่อนโยน ถ้าเป็นช่วงอื่นเขาจะดูเยือกเย็นไร้ความรู้สึก

แต่ตอนนี้กลับเริ่มมีความอบอุ่นมากยิ่งขึ้นแล้ว

“คุณพูดเองนะ ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น...” หานชิงหยุดพูดไปสักพัก ก่อนจะใช้เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูของเสี่ยวเหยียน “ถึงจะต้องตามไปถึงยมโลกผมก็จะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ”

เพราะลูกทั้งสองคนยังแบเบาะ เสี่ยวเหยียนอยู่บ้านคนเดียวก็เบื่อ ดังนั้นหานมู่จื่อจึงพาเสี่ยวโต้วหยามาเล่นด้วยบ่อยๆ เวลาผ่านไปแปดเดือน เสี่ยวโต้วหยาดูน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาคู่นั้นเหมือนดวงตาของหานมู่จื่อมาก อีกทั้งเธอยังเรียกคุณป้าได้แล้ว แต่ฟังดูไม่ค่อยจะชัดเจน นี่เป็นผลลัพธ์ที่เสี่ยวเหยียนอุตส่าห์ฝึกฝนมาหลายรอบ

เด็กน้อยดูท่าทางจะฉลาดมาก ดวงตาเป็นประกาย เหมือนจะสื่อความหมายออกมาได้ แต่อย่าให้อีกฝ่ายยิ้มเชียว พอยิ้มทุกอย่างก็จบ

เพราะรอยยิ้มของเธอดูซื่อบื้อมาก แต่เธอกลับชอบยิ้มมาก

พอเห็นมู่จื่อ เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงเรื่องที่หานชิงเล่าให้ฟัง พอคิดว่ามู่จื่อกับหานชิงเป็นพี่น้องคนละพ่อขึ้นมา

ถึงแม้จะคิดถึงเรื่องนี้ แต่เธอก็ไม่ปากพล่อยแน่นอน

“คุณป้าครับ ผมกับหม่ามี๊แล้วก็เสี่ยวโต้วหยามาอยู่เป็นเพื่อนครับ”

เมื่อเทียบกับปีที่แล้ว เสี่ยวหมี่โต้วสูงขึ้นเยอะมาก ดูโตเป็นเด็กหนุ่มแล้ว ส่วนสูงมันก็สูงอยู่หรอก แต่ทำไมถึงได้ผอมลงถึงขนาดนี้ แทบไม่มีแก้มให้หยิกเลย

เสี่ยวเหยียนโค้งตัวลง แล้วยื่นมือไปหยิกแก้มของเขา

“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมเราสูงขึ้น แต่ไม่มีเนื้อเลยล่ะ”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็บ่นพึมพำ “ก็เพราะน้าเสี่ยวเหยียนกลายเป็นคุณป้าแล้ว ไม่มีเวลามาสนใจเสี่ยวหมี่โต้วไงครับ”

“แค่หกคน ไม่มีแล้วเหรอ”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนนับคนเสร็จ หลัวหุ้ยเหม่ยก็เดินเข้ามาหาเธอ “เด็กคนนี้ เป็นแม่คนแล้วนะ ทำไมถึงยังไม่รู้อะไรอีก พวกเรามีกันหกคน งั้นลูกจะต้องเตรียมอาหารประมาณเจ็ดคน เผื่อจะมีคนกระเพาะอาหารใหญ่ หรือเผื่อจะมีแขกมาเพิ่ม”

พอได้ยินคำสั่งสอนของมารดา เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่ามีเหตุผล จึงเพิ่มปริมาณข้าวสาร

“อีกอย่างนะลูก สามีของหนูมู่จื่อวันนี้ไม่มาด้วยเหรอลูก แม่ว่าลูกหุงข้าวเพิ่มอีกหน่อยเถอะ แม่คิดว่าเขาคงจะตามมาทีหลังแน่นอน”

“ไม่เป็นไรค่ะ มู่จื่อบอกกับหนูแล้ว สามีของเธอมีประชุมตอนช่วงกลางวัน ไม่มีเวลามาที่นี่หรอกค่ะ”

ไม่อย่างนั้นเธอคงจะเตรียมอาหารให้พอสำหรับเจ็ดคนแล้ว

“ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ใครจะไปรู้ว่าการประชุมจะถูกยกเลิกกลางคันหรือเปล่าถ้าเขามาจริงๆ แล้วไม่มีข้าวกินขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ”

“จริงด้วยค่ะ” เสี่ยวเหยียนเกาท้ายทอย “งั้นหนูทำเพิ่มเผื่อไว้ดีกว่าค่ะ”

“ลูกนี่คะ เรื่องพวกนี้ลูกต้องเรียนรู้ไว้บ้าง ปกติถ้ามีพวกลูกแค่ของคนก็ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ แต่ถ้ามีแขกมาที่บ้าน ต้องระวังไว้บ้าง จะได้ไม่เกิดสถานการณ์อึดอัดขึ้นมาได้”

“อืม”

หลัวหุ้ยเหม่ยเห็นว่าลูกสาวของตัวเองมีท่าทางเก้ๆ กังๆ เธอผู้เป็นมารดาที่ผ่านประสบการณ์มาโชกโชนจึงร้อนใจแทน เธอดีดหน้าผากลูกสาวเบาๆ “จากนี้ไปเรียนรู้ไว้บ้างล่ะเราน่ะ”

เป็นไปตามที่คาด ยังไม่ถึงช่วงเที่ยง รถของเย่โม่เซินก็มาจอดตรงหน้าประตูบ้าน หลังจากที่ประตูรถถูกเปิดออก รูปร่างสูงยาวก็เดินลงมาจากรถ

เย่โม่เซินยังคงหล่อเหลาไม่เปลี่ยน ไหล่กว้าง ขายาว ออร่ารอบตัวดูน่าเกรงขามมาก คงไม่มีใครคิดถึงว่าเขาจะพะเน้าพะนอภรรยาเสียขนาดนั้น