เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 207

บทที่206 พวกเรากลับกันเถอะ

"เย่โม่เซินเรียกคุณมาแก้แค้นฉันแน่ๆเลย" เสิ่นเฉียวจับตำแหน่งที่ตนเองช้ำ แล้วรู้สึกเจ็บแปลบๆ

ถึงยังไงก็เข้ามาในลิฟต์แล้ว เธอยังจะมีโอกาสหนีอยู่หรือ?

"คุณนายน้อยสอง เดี๋ยวเมื่อถึงชั้นด้านล่างแล้ว ถ้าเธอยังทำแบบนี้กับผมอีก เมื่อถึงเวลานั้น มีแต่จะให้พนักงานคนอื่นเยาะเย้ยเอา......ปากคนอื่นจะพูดอะไรผมก็ห้ามไม่ได้นะครับ"

นี่นับว่าเป็นการคุกคามเธอไหม? เสิ่นเฉียวได้มองเขา เซียวซู่เหมือนรู้สึกได้ว่าเธอกำลังมองมา เลยรีบหลบสายตาก่อนที่เธอจะมองมา ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลิฟต์ได้ลงทีละชั้น ไม่ช้าก็ถึงชั้นล่างตึก เมื่อประตูลิฟต์เปิดเซียวซู่ได้ยืนอยู่ข้างหลังเธอ:"ไปกันเถอะคุณนายน้อยสอง"

ไม่มีทางเลือก เสิ่นเฉียวก็ไม่อยากถูกคนอื่นเยาะเย้ยเธอ ทำได้เพียงเดินออกไป เซียวซู่ได้ตามหลังเธอแล้วเดินออกไปด้วยกัน

"คุณชายเย่พวกเขาน่าจะไม่ได้ไปที่ไกลๆ พวกเราไปหาแถวๆนี้ก็พอแล้ว"

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวได้หยุดแล้วสักพัก:"ไปหาแถวๆนี้ แล้วจะหาเจอไหมเนี่ย?"

"หาเจอแน่นอน"เซียวซู่ดูมีความมั่นใจมาก ที่จริงแล้วตอนที่เจอกัน เซียวซู่ได้สอบถามไว้แล้ว และในคำพูดของเย่โม่เซินได้เอ่ยถึงที่ที่เขาจะไป

ถ้าไม่มีเย่โม่เซินให้เบาะแสกับเขา ตอนนี้ให้เขาไปหาแถวๆนี้ เขาอาจจะหาไม่เจอจริงๆ

ในเมื่อมีร้านค้ามากมายขนาดนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะไปร้านไหน?

"แต่ว่า......เมื่อกี้เส่โยวได้ถามฉันแล้ว ว่าจะไปด้วยหรือไม่ ฉันได้ปฏิเสธไปแล้ว ตอนนี้ไปหาพวกเขาอีกมันจะดู......"เสิ่นเฉียวคิดถึงตรงนี้เธอรู้สึกลังเล

เซียวซู่ไม่ได้ให้เธอมีโอกาสคิดเลย และพูดไปตรงๆว่า:"นี่จะมีอะไรเล่า? คุณก็บอกว่าจู่ๆคุณก็หิวขึ้นมา คุณนายน้อยสองแค่นี้คุณก็ไม่เป็นหรอ ระวังวันไหนคุณชายเย่จะโดนแย่งไปจริงๆล่ะ"

ที่จริงแล้วเธอไม่เคยคิดเรื่องนี้เลยเสิ่นเฉียวรู้สึกหดหู่ถ้าไม่ใช่เซียวซู่ดึงเธอลงมา เธอไม่คิดจะไปเลยจริงๆ

แต่ตอนนี้......ก็ถือว่าสมใจเธอ

ช่างมันเถอะ ไปกันดีกว่า

"คุณนายน้อยสองครับ ศักดิ์ศรีและหน้าตาไม่ได้สำคัญขนาดนั้นจะ ว่าไปแล้ว ถ้าวันไหนคุณชายเย่โดนแย่งไปจริงๆ คุณโดนเพื่อนสนิทแย่งผู้ชายไป มันจะไม่น่าอายกว่าหรอครับ?

พูดได้มีเหตุผลมาก จนเธอไม่มีทางโต้เถียงได้

ไม่ใช่สิ เสิ่นเฉียวได้ตอบสนองอย่างรุนแรงทันที:"คุณพูดบ้าอะไร? พวกเราแค่มาหาเขาเพื่อกินข้าวด้วยกัน คุณทำเหมือนจะมาจับชู้"

เซียวซู่ได้ลูบหัวตัวเองแล้วยิ้ม

พอล่ะ แค่คุณนายน้อยสองยอมมากับเขา มันสำคัญกว่าทุกอย่าง

เสิ่นเฉียวเดินตามเซียวซู่ตลอด ไม่รู้ว่าเดินไปนานขนาดไหน ยังไงก็รู้สึกว่าเซียวซู่กำลังพาเธอคดไปคดมา ระหว่างทางนั้นเหมือนไม่ได้หาอะไรมากนัก และในไม่ช้าก็มาถึงหน้าประตูร้านอาหารแห่งนึง

"คุณนายน้อยสองครับ ร้านนี้แหละ"

เสิ่นเฉียวได้มองเขา จากนั้นได้มองตามสายตาเขาที่มองไป มองข้ามจากกระจกใสจะเห็นคนสองคนนั่งอยู่ข้างๆหน้าต่าง เย่โม่เซินและหานเส่โยวไม่ได้นั่งตรงกันข้ามกัน แต่ได้นั่งชิดกัน

หานเส่โยวได้พูดอะไรกับเย่โม่เซินตลอด ในขณะที่ถือเมนูอยู่คอเสื้อได้เอียงลงโดยที่ตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยมากเกินแค่เอียงเล็กน้อย ถ้าบอกว่าเธอแกล้งทำท่าก็ดูเหมือนเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่ถ้าบอกว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ แต่.....ก็มีความตั้งใจเล็กน้อย

"โอ้โหเห็นแล้วใช่ไหมครับคุณนายน้อย? นี้คุณมาเห็นกับตาเลยนะ คุณดูสิหานเส่โยวผู้หญิงคนนั้นจงใจไปใกล้ชิดคุณชายเย่แล้วยัง......เปลือยไหล่อีก เห็นได้ชัดเจนเลยว่าคือเจตนาที่ไม่ดี เธอยังจะเชื่อเธออีกหรอ?"

เสิ่นเฉียวได้จ้องคนสองคนในนั้น ยืนดูต่อเนื่อง และอยู่อย่างเงียบๆ

หานเส่โยวยิ้มอย่างยั่วยวนและพยายามทำให้เสียงตัวเองนุ่มนวลเบาลง:"เอาล่ะงั้นฉันจะเป็นคนสั่งนะคะ"

และแล้วเธอก็เรียกพนักงานเสิร์ฟ แล้วสั่งอาหารสองสามอย่าง

เย่โม่เซินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน หลังจากพนักงานเสิร์ฟเดินจากไป เขามองหานเส่โยวในท่าทีคิดอะไรบางอย่าง

"คุณรู้ว่าผมชอบกินอะไร?"

เมื่อได้ยินเขาถาม หานเส่โยวรู้สึกเขินอายและหรี่ตาลงพร้อมพูดเบาๆว่า:"รู้โดยบังเอิญค่ะ คุณชายเย่ไม่รังเกียจใช่ไหมคะ?"

"อ๋อ?"เย่โม่เซินพยักคิ้วและแววตาที่ยิ้มของเขามีความประชดประชันเล็กน้อยไปเลี้ยงวัว:"รู้โดยบังเอิญ?"

"พอแล้ว"หานเส่โยวเริ่มหน้าแดง สีหน้าบนใบหน้าของเธอแสดงออกให้เห็นว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆที่ขี้อาย:"อันที่จริงบริษัทของเรากำลังร่วมมือกับตระกูลเย่ เลขาซูได้จัดระเบียบข้อมูลเอกสารชุดนึงของคุณชายเย่ หลังๆมา ฉันได้ดูข้อมูลชุดนี้ ดูไปสักพัก จากนั้นก็จำได้เลยค่ะ"

และเสิ่นเฉียวที่นั่งยองๆซ่อนตัวอยู่ข้างนอก ทุกคำพูดและทุกการกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของเธอ เธอนั่งยองๆอย่างเงียบๆ มองอยู่อย่างนั้น

เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะอ้วก:"โอ้โหคุณหนูน้อย เพื่อนสนิทของคุณคนนี้น่ารังเกียจมากเลย เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย?"

คุณดูสีหน้าท่าทีของเธอสิ ตอนนี้คุณยังจะมาพูดกับผมว่า เธอไม่ใช่คนแบบนั้นอีกหรือ?"

หลังจากบ่นเสร็จ เซียวซู่เพิ่งจะว่าเสิ่นเฉียวเงียบเกินไป

ดังนั้นเขาจึงหันหน้าไปมองเสิ่นเฉียว พบว่าดวงตาอันเย็นชาของเธอ กำลังมองข้างหน้าอย่าเงียบสงบ แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา

"คุณนายน้อยสอง?"

"เซียวซู่......พวกเรากลับกันเถอะ"