เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 219

บทที่218 เธอมาแตะต้องของของฉันหรือเปล่า

เย่โม่เซินมองดูพริกแดง ตาดูของเขาราวกับทำให้เป็นสีแดงขึ้นมา ไม่รอให้เขาตอบสนองอะไรกลับมา เสี่ยวเหยียนก็เพิ่มพริกเข้าไป จากนั้นก็หันมาพูดตาหยี “ซุปหม่าล่าหน่ะ มันต้องเผ็ดต้องร้อน ไม่อย่างนั้นจะสดชื่นได้ยังไง? ”

พูดจบเธอก็อวดฟันขาวให้เสิ่นเฉียวราวกับโชว์ความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาอย่างไรอย่างนั้น นั่นจึงทำให้ใครก็ไม่อาจจะตำหนิเธอ

เสิ่นเฉียวลอบมองไปที่เย่โม่เซิน เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้แสดงอาการอะไร เธอจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ

แต่หลังจากที่เขากินเนื้อแกะที่ตุ๋นในซุปหม่าล่าแล้วนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เขากำตะเกียบเอาไว้เพื่อที่จะ ใบหน้าหล่อเหลาที่ไร้สีหน้านั้นราวกับเหมือนโดนอะไรมากระทบ

เสี่ยวเหยียนซูดปากอย่างเผ็ดร้อน แต่ก็กินอย่างเอร็ดอร่อย

เริ่มต้นเสิ่นเฉียวไม่กล้าที่จะกิน ได้แต่ลอบมองสีหน้าของเย่โม่เซิน และเมื่อเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนจึงสังเกตได้ในทันที “นายกินเผ็ดไม่ได้ใช่มั้ย? ”

เย่โม่เซินขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่สีหน้าไม่ค่อยดีนัก

เสิ่นเฉียวคิดอะไรมาได้ เธอจึงรีบบึ่งไปหาพนักงานเพื่อขอน้ำเย็นให้แก่เย่โม่เซิน

“ถ้ากินไม่ได้นายคายออกมาเลย แล้วค่อยกินน้ำเย็นตาม”

เย่โม่เซินนั้นเป็นคนมีมารยาทที่ดี เขาไม่เคยคายอะไรในที่สาธารณะ เมื่อครู่ที่เสิ่นเฉียวให้เขาทำนั้น เขาจึงขมวดคิ้วขึ้น

“รีบคายออกมาเถอะ”เสิ่นเฉียวเอื้อมมือไปที่ปากของเขา เย่โม่เซินก็ยังนิ่ง ท้ายสุดเซียวซู่จึงหยิบกระดาษให้แก่เขา เย่โม่เซินจึงยอมคายออกมาจากนั้นจึงดื่มน้ำเย็นตาม

แต่ใบหน้างามของเขาก็ยังคงแดงเรื่อ ในขณะที่เสี่ยวเหยียนที่นั่งข้างๆ ก็ยังคงกินอย่างเอร็ดอร่อย แต่เมื่อเจอกับสถานการณ์ตรงหน้าเข้าเธอก็ไม่กล้ากินต่อ ได้แต่มองพวกเขาอย่างวุ่นวายใจ

“ขอโทษนะคะคุณชายเย่ ถ้าฉันรู้ว่าคุณกินพริกไม่ได้ ฉันจะไม่ใส่ไปแน่”

เสิ่นเฉียวเห็นสีหน้าของเขาไม่ดีนักจึงได้แต่เก็บของ “เสี่ยวเหยียนไม่ต้องตระหนกตกใจไป เธออยู่กินต่อเถอะ เดี๋ยวฉันกลับไปส่งเขากลับบ้านก่อน แล้วเดี๋ยวจะกลับมาหา”

เสี่ยวเหยียนเพียงพยักหน้าจากนั้นก็โบกมือ “ไม่ต้องกลับมาหรอก แกรีบไปเถอะ เย็นๆ เดี๋ยวฉันโทรให้พ่อมารับก็ได้”

“งั้นก็ได้ แกดูแลตัวเองด้วย”

เสิ่นเฉียวพูดจบก็เข็นเย่โม่เซินออกไป เมื่อพาเขาขึ้นรถอย่างทุลักทุเลได้ เสิ่นเฉียวก็บอกเซียวซู่ว่าจะไปโรงพยาบาล

เซียวซู่ผงะ เพียงแค่กินพริกเข้าไปจะต้องไปโรงพยาบาลเลยเชียวเหรอ?

แต่เมื่อเห็นอาการที่ใบหน้าของเย่โม่เซินไม่ค่อยดี เซียวซู่จึงไม่มีข้อกังขาใดๆ พยักหน้าเตรียมจะออกรถ

“กลับบ้านตระกูลเย่” จู่ๆ เสียงแหบพร่าของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นมา เสิ่นเฉียวจึงมองไปทางเขาถาม “ไม่ไปโรงพบาลเหรอ? ”

“ฉันป่วยหรือยังไง? ” เมื่อเย่โม่เซินตอบกลับมา เสิ่นเฉียวก็เงียบไป ก็ได้ เป็นเธอเองที่ตื่นตระหนกเกินไป

ระหว่างทาง สีหน้าของเย่โม่เซินไม่ดีเอามากๆ ปากและลิ้นของเขาร้อนไปหมด มันราวกับโดนอะไรเผาอย่างไรอย่างนั้น เมื่อมองไปที่เสิ่นเฉียว ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อกลับถึงบ้านตระกูลเย่ เสิ่นเฉียวก็เข็นเย่โม่เซินเข้าบ้าน ก็พอดีเจอกับเย่หลิ่นหานที่ออกมาพอดี หลังจากที่ดวงตาทั้งสามคนสบกันที่กลางอากาศ เสิ่นเฉียวก็นึกไปถึงก่อนหน้านี้ที่เย่หลิ่นหานพูดกับเธอ จึงรีบลดสายตาลงเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะสบตา

เย่โม่เซินเองก็อยู่ในอารมณ์ไม่สู้ดี ดังนั้นจึงไม่แม้แต่จะมองเขา

ทั้งสามคนเดินผ่านกันไปเฉยๆ

“อืม งั้นก็ได้ แกจะมากี่โมงหล่ะ? ”

“อีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวฉันเข้าไป”

ครึ่งชั่วโมง? เสิ่นเฉียวมองดูนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นยืน “ได้ เดี๋ยวฉันเตรียมตัว”

หลังจากวางสายไปแล้วเธอก็ลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะลงไปด้านล่าง เย่โม่เซินกลับมองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

มันผ่านไปได้หลายวันแล้วตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ขึ้นวันนั้น เสิ่นเฉียวมองสายตานั้นของเขาก็ได้แต่คิด ว่าเขายังโกรธเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?

ในขณะที่เธอเดินวนอยู่ใกล้ๆ ตัวเขานั้น ใครจะรู้หล่ะว่าจะได้ยินเขาพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “เธอมาแตะต้องเสื้อผ้าในตู้ของฉันอย่างนั้นเหรอ? ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นเสิ่นเฉียวก็ชะงักก่อนจะมองเขาด้วยความสงสัย

“ว่ายังไงนะ? ”

เย่โม่เซินมองเธอด้วยสายตาคมราวกับมีด “เธอแตะต้องเสื้อผ้าฉัน? ”

เสิ่นเฉียว：“……แล้วฉันจะไปย้ายเสื้อผ้านายทำไม? ”

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะใช้ตู้เสื้อผ้าหลังเดียวกัน แต่มันแยกเป็นคนละด้าน เธอไม่เห็นมันด้วยซ้ำแล้วจะไปแตะต้องมันได้ยังไง?

เย่โม่เซินมองใบหน้าที่ไร้เดียงสาของเธอ ก่อนจะพูดอย่างหงุดหงิด “เธอแน่ใจนะว่าไม่ได้แตะต้อง? ”

“เย่โม่เซิน หรือเพราะนายทำอะไรหายเองแล้วคิดว่าฉันเป็นคนขโมย? เสื้อผ้านายมีอะไรมีค่านักหล่ะ ฉันอยู่บ้านหลังเดียวกับนาย ถ้าฉันจะขโมยอะไรฉันก็น่าจะเอาของที่มีค่ามั้ย? ฉันจะไปยุ่งกับเสื้อผ้าในตู้นายทำไม? ”