เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 221

บทที่220 ความจริงเกี่ยวกับคืนวันฝนตก

คำถามที่รุนแรงแบบนี้ทำให้หานเส่โยวตาแดงเรื่อขึ้นมา

ขอโทษค่ะ ฉันเพียงอยากจะช่วยพยุงคุณเท่านั้น เมื่อครู่ฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำอะไรคุณเลย...คุณชายเย่ คุณทำฉันเจ็บนะ ปล่อยฉันหน่อยได้มั้ย?” พลางพูด น้ำตาของหานเส่โยวก็ตกลง จากนั้นจึงค่อยๆดึงมือตัวเองกลับเบาๆ

เย่โม่เซินหัวเราะหึ ก่อนจะปล่อยข้อมือเธอ

หานเส่โยวล้มลงพิงผนังข้างๆเบาๆราวกับคนไม่มีกระดูก เธอลูบคลำข้อมือที่ถูกจับ กลัวความผิดขึ้นมาจับใจ

เดิมทีเธอคิดว่า เย่โม่เซินน่าจะมีความรู้สึกบางอย่างให้แก่เธอบ้าง ตราบเท่าที่เธอใช้กลวิธีของเธอนั้น เขาจะต้องติดกับเธอ

ไม่คิดเลยว่าเขาจะหยาบคายแบบนี้

แต่ว่า……เขาก็ไม่ได้ต่อต้านเธอสักเท่าไหร่ หานเส่โยวจึงยิ่งรู้สึกสนใจผู้ชายดิบเถื่อนคนนี้มากขึ้นไปอีก

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งอยากที่จะได้หัวใจของเขา ผู้ชายแบบนี้หากเพียงแต่ได้หัวใจของเขามาหล่ะก็ เธอก็จะได้เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก

แต่ว่า เธอก็ยังหาวิธีคิดที่จะได้หัวใจของเขานั้นไม่ได้อยู่ดี

หานเส่โยวหลับตาพิงกำแพง

เฉียวเฉียว...ฉันขอโทษแกด้วยนะ

แต่ว่าเย่โม่เซินเองก็ไม่ได้ชอบแก เพราะเป็นแบบนั้น ให้ฉันเถอะ

เมื่อคิดได้แบบนี้ หานเส่โยวก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งด้วยแววตาที่แปรเปลี่ยนไป เธอลุกขึ้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง พูดด้วยเสียงเล็กเสียงน้อย

“ขอโทษนะคะคุณชายเย่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ถ้าหากว่าคุณรังเกียจฉันมาก งั้น ฉันขอตัวก่อนแล้วกันค่ะ”

ในขณะที่พูด หานเส่โยวก็เดินออกไป แสร้งทำทีพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจ “มันเป็นความผิดของฉันเองที่จำอะไรก็ไม่ได้ ความจริงแล้วในคืนที่ฝนตกคืนนั้น….ตอนนี้มันคงเป็นเรื่องน่าขันของคุณแล้วใช่มั้ย?”

เดิมทีที่เธอคิดจะจากไปเย่โม่เซินนั้นก็คร้านที่จะคุยกับเธอ แต่หลังจากที่ได้ยินในสิ่งที่เธอพึมพำนั้น ความเย็นชาในนัยน์ตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนไป คำพูดของเธอนั้นหยุดเขาเอาไว้

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

หานเส่โยวสั่นราวกับนกที่หวาดผวา เธอหันมองเขาอย่างประหลาดใจ

“เมื่อกี้เธอ...พูดว่าอะไร?”

หานเส่โยวเอื้อมมือขึ้นปิดปาก เบิกตากว้างและถอยหลังไปด้วยความกลัว “เปล่านะ ฉันไม่ได้พูดอะไร คุณฟังผิดแล้วหล่ะ”

พูดจบเธอก็หันตัวเดินหนี

“อยากตายหรือไง กลับมา!” เย่โม่เซินเรียกเธอให้หยุด แต่หานเส่โยวได้บรรลุจุดประสงค์ของเธอแล้วมีหรือเธอจะหยุด เธออยากที่จะทิ้งไว้ให้เขาสงสัย

ไม่นาน ร่างของหานเส่โยวหายไปจากมุมเลี้ยว

อีกด้านหนึ่ง เสิ่นเฉียวยืนรออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน รอนานแล้วแต่หานเส่โยวก็ไม่กลับมาสักที ด้วยเพราะสวนแห่งนี้มันก็ดูซับซ้อนเธอจึงกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลงทางหรือไม่ก็หาห้องน้ำไม่เจอ รอสักสามนาทีก็ยังไม่เห็นเธอ

จึงเดินออกไปตามทางเดิน ผลก็คือเดินไปได้ไม่ไกลนักเธอก็พบเข้ากับหานเส่โยวที่กำลังเดินมาทางนี้ ด้วยเพราะหานเส่โยวเดินมาอย่างรีบร้อนจึงเกือบที่จะชนเข้ากับเธอ แต่โชคดีที่ทั้งสองยั้งเท้าเอาไว้ทัน

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?ไปเจออะไรมา?” เสิ่นเฉียวจับหานเส่โยวเอาไว้พลางถาม เมื่อเห็นว่าเธอตาเรื่อแดง หัวใจก็เต้นแรงขึ้นทันที

หานเส่โยวรีบหันหลังให้เธอ แล้วยื่นมือมาเช็ดตา “ไม่เป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไร”

“……จริงหรอ? ฉันก็นึกว่าเขาแค่อยากรู้จักพี่ใหญ่ของฉันเท่านั้น ก็เลยกระตือรือร้นนิดหน่อย”

“เธอโง่หรือยังไงเนี่ย? สถานะและชื่อเสียงของตระกูลหานในเมืองเป่ยเป็นยังไง นายท่านอยากจะให้เธอเป็นหลานสะใภ้ของเขาให้ได้น่ะสิ”

“แบบนี้เองหรอ……”หานเส่โยวก้มหน้าอย่างลังเล “งั้นครั้งหน้าฉันจะระวัง ยังไงฉันก็จะไม่มีวันมีอะไรกับเย่หลิ่นหานหรอก”

เสิ่นเฉียวไม่ได้สนใจคำพูดของเธอ หานเส่โยวแค่บอกว่าเธอจะไม่มีอะไรกับเย่หลิ่นหาน แต่ไม่ได้บอกว่าเธอจะไม่มีอะไรกับเย่โม่เซิน

เมื่อทุกคนกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่โต๊ะอาหาร สีหน้าของเย่โม่เซินก็เยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ลมหายใจที่เยือกเย็นของเขาเหมือนจะหยุดทุกอย่างที่อยู่รอบตัว คนรับใช้ไม่กล้าเข้าใกล้เขา เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขา

ตอนเช้ารู้สึกว่าเขามีอะไรที่ผิดปกติไป แล้วตอนนี้ก็เหมือนกับว่าจะรุนแรงขึ้นอีก?

วันนี้เขาเป็นอะไรไป?

“เส่โยว ต่อไปถ้าเกิดว่ามีเวลาว่างก็มาหาคุณปู่เย่บ่อยๆหน่อยนะ” นายท่านยิ้มจนตาหยี ค่อยๆปอกเปลือกกุ้งแล้วใส่ในชามของเธอ หานเส่โยวยิ้มกว้าง “ขอบคุณนะคะคุณปู่เย่ หนูจะมาค่ะ”

เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงเรื่องที่นายท่านไม่ชอบเธอ เธอก็รู้ดีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และเย่หลิ่นหานกับเย่โม่เซิน ทั้งสองคนไม่มีใครพูดอะไร บนโต๊ะอาหารมีแต่นายท่านกับหานเส่โยวพูดคุยกันเท่านั้น การกินข้าวมื้อนี้กระอักกระอ่วนมาก ตอนที่จบลงนั้น จู่ๆนายท่านก็พูดขึ้นมา “เสิ่นโย่ว ช่วยเก็บชามหน่อยสิ”

เสิ่นเฉียวอึ้งไป หลังจากนั้นก็พยักหน้า “ได้ค่ะนายท่าน”

หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นช่วยคนรับใช้เก็บชาม หานเส่โยวเห็นดังนั้น ก็พูดว่า “ถ้ายังงั้นฉันช่วยด้วย”

“ไม่ต้องหรอก เส่โยวหนูมากับปู่หน่อย ปู่มีเรื่องอยากจะคุยกับหนู”

“คือว่า……”

“ไม่เป็นไรหรอก เธอไปเถอะ” เสิ่นเฉียวยิ้มให้เธอ หานเส่โยวถึงได้พยักหน้า “ถ้ายังงั้นตอนเย็นฉันมาหาเธอนะ”

หลังจากกลุ่มคนแยกย้ายกันไป เสิ่นเฉียวก็ช่วยเก็บจานชามในห้องครัว