เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 230

บทที่ 229 ผู้หญิงคนนี้เหมือนงูพิษ

เขาถาม

เสิ่นเฉียวไม่ตอบ แต่ส่ายหัวยังอยู่ในอ้อมแขน

อันที่จริงก่อนที่เขาจะมาเสิ่นเฉียวคิดอย่างใจเย็นว่าเธอไม่ได้ทำและก็ไม่ใช่เสี่ยวเหยียนเป็นคนทำ หากเธอต้องเผชิญหน้าก็จะไม่กลัว ท้ายที่สุดเธอจะรับมือทุกอย่างคนเดียว

แต่ตอนนี้เย่โม่เซินรีบวิ่งมาหาเธอ ดวงตาสีดำคู่นั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวลที่มองเธอ ทำให้ความคับแค้นใจของเธอระเบิดออกมา

เธอคิดว่าเธอไม่อาจจัดการดูแลทุกอย่างได้เพียงลำพัง เธอต้องอธิบายทุกสิ่งให้ชัดเจน

แต่ ... ถ้าซือฉีนเป่าโชคร้ายจริงๆล่ะก็ ... เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับพวกหล่อนเป็นแน่

หลายคนในที่เกิดเหตุไม่พอใจเธอทั้งนั้นและอาจมีหลายคนที่จะใช้โอกาสนี้จัดการเธอ

หลินเจียงรีบมาหลังจากที่เขาได้รับข้อความจากเสิ่นเฉียวแจ้งว่าเกิดเรื่องกับซือฉีนเป่า จึงรีบตามมาใครจะรู้ว่าจะเห็นเหตุการณ์เช่นนี้ภรรยาเก่าของตัวเองกำลังอยู่อ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น นี่ทำให้เขารู้สึกโกรธและพูดด้วยความโกรธ "คุณส่งข้อความมาเพื่อแสดงให้ผมเห็นสิ่งนี้หรือ"

เมื่อได้ยินเสียงของหลินเจียง เสิ่นเฉียวตื่นจากภวังค์ ข้างหน้าของเธอคือกลิ่นอายที่คุ้นเคยของเย่โม่เซินเพราะเมื่อสักครู่ตกอยู่ในความกลัว ตอนนี้กลับสู่ความเป็นจริง

เธอลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่เมื่อเธอกำลังจะตอบกลับศีรษะของเธอก็ถูกรั้งลง

เย่โม่เซินกดเธอกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและพูดอย่างเย็นชาว่า “ไปให้พ้น”

ออร่าที่ทรงพลังบนร่างของเขาแผ่ออกไปทำให้หลินเจียงกดดันแทบจะยืนไม่อยู่ เขามองไปที่เย่โม่เซินจากนั้นก็พูดอย่างสั่นๆว่า “ไม่ใช่ว่า ...ผมอยากจะมาเอง ... เธอส่งข้อความมาและให้ผมมาที่นี่”

เมื่อได้ยินแล้วริมฝีปากบางๆเย่โม่เซินก็ตอบกลับอย่างเย็นชา"จริงเหรอ"

เสิ่นเฉียวดิ้นรนในอ้อมแขนของเขาและในที่สุดก็พูดเสียงอู้อี้ “ฉันโทรหาเขา”

หลินเจียงรู้สึกภาคภูมิใจทันที “เห็นมั้ย คุณดูสิเธอยอมรับแล้ว”

ดวงตาของเย่โม่เซินเย็นชาเล็กน้อย ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็ดิ้นออกจากอ้อมแขนของเขาแล้วมองไปที่หลินเจียง “จุดประสงค์ของฉันคือให้ไปเฝ้าที่ห้องฉุกเฉิน ฉันเขียนอะไรลืมที่ฉันบอกไปหรือเปล่า”

เมื่อได้ยินแล้วหลินเจียงก็นึกถึงข้อความดังกล่าวบอกว่าซือฉีนเป่ามีบางอย่างผิดปกติ

เสิ่นเฉียวมองไปที่ห้องฉุกเฉิน หลินเจียงนึกขึ้นได้ “เธอหมายถึงเป่าเอ๋ออยู่ในห้องฉุกเฉินเหรอ”

เสิ่นเฉียวไม่พูด ถือว่ายอมรับ

หลินเจียงเปลี่ยนสีหน้าและชี้หน้าอย่างโกรธเกรี้ยวใส่เสิ่นเฉียว “เกิดอะไรขึ้นกับเป่าเอ๋อ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเด็ก ฉันจะต้องเอาเรื่องเธอให้ถึงที่สุด ทำไมเธอแย่แบบนี้ เธอลงมือเหรอ ถ้าเด็กเป็นอะไรเรื่องไม่จบง่ายๆแน่”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างของเขาและพูดอย่างเย็นชา “นายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงหาว่าฉันเลว”

“นี่ยังต้องคิดอะไรอีก หลังจากหย่ากับฉันเธอต้องเสียใจเธออิจฉาที่เป่าเอ๋อท้อง เธอเลยอยากจะทำร้ายเธอเพราะเราไม่มีลูกกันมาก่อน เธอจึงอยากฆ่าลูกคนเดียวของฉัน เสิ่นเฉียว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นผู้หญิงแบบนี้ ... ผู้หญิงแบบนี้ใจคอโหดเหี้ยม คุณก็ระวังถูกเธอหลอก”

“ในวันหย่าของคุณ มือที่สามตั้งครรภ์ได้สองสามเดือน คุณยังกล้าพูดว่าคนอื่นไม่ดีเหรอ” ข้อมูลของหลินเจียงถูกเซียวซู่ตรวจสอบมาแล้ว เซียวซู่รู้เรื่องชัดเจน ได้ยินเขาต่อว่าเสิ่นเฉียวเช่นนั้น เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อรายงานความไม่ยุติธรรมให้แทนเสิ่นเฉียว “ผู้ชายอย่างคุณ หลังจากแต่งงานสองปีเอาเงินที่คุณได้รับไปให้มือที่สามคนนั้นใช่มั้ย พอถูกรางวัลลอตเตอรี่มาหย่ากับภรรยาตัวเอง ตอนนี้ยังไม่รู้สึกละอายใจมาใส่ร้ายคนอื่นและน่าขายหน้าจริงๆ อย่าเรียกตัวเองว่าผู้ชายเถอะ”

สิ่งที่เซียวซู่พูดนั้นไม่น่าฟัง หลินเจียงนัยน์ตาสีแดง “คุณ”

“การหย่าร้างเป็นสิ่งที่ดีและอยู่ห่างจากผู้ชายอย่างคุณ คุณนายน้อยสองจะมีชีวิตที่มีความสุขมากขึ้น”

“พูดไปพูดมา” เย่โม่เซินยิ้มน้อยๆ ริมฝีปากบางของเขาเผยให้เห็นส่วนโค้งที่สวยงามและนิ้วของเขาทาบกับเสิ่นเฉียวแล้วค่อยๆถูจุดสีน้ำเงินและสีม่วงให้เธอ ท่าทางอบอุ่นชั่วครู่เสิ่นเฉียวก็รู้สึกว่าแผลดีขึ้นมาก “ฉันอยากจะขอบคุณชายขี้โกงคนนี้ด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมคงหาภรรยาที่ดีขนาดนี้ไม่ได้หรอกมั้ง”

เขามองเสิ่นเฉียวและพูดอย่างจริงจังและอ่อนโยน

ในตอนนี้ดวงตาของเขาเป็นประกายราวกับดวงดาวยามเช้ามืดในท้องทะเล ครู่หนึ่งเสิ่นเฉียวเกือบจะคิดว่าสิ่งที่เขากำลังบอกตัวเองนั้นเป็นความจริง แต่ ... เสิ่นเฉียวก็รู้สึกอย่างรวดเร็วมันเป็นเพียงแค่การเล่นละคร

ฐานะภรรยาของเขา เย่โม่เซิน ต้องไม่ทำให้เขาเสียหน้า

เขาเพียงต้องการรักษาหน้าของเขา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เสิ่นเฉียวยิ้มตามด้วยรอยยิ้มหวาน “ใช่ฉันต้องขอบคุณนายด้วยที่เลือกหย่ากับฉัน ถ้านายยังไม่หย่ากับฉัน ฉันอาจจะไม่รอดพ้นจากทะเลแห่งความทุกข์และยังคงโง่เง่าถูกนายหลอกลวง”

หลังจากพูดเช่นนั้น เธอใช้มือโอบคอของเย่โม่เซินแล้วพิงเขา “ตอนนี้ฉันได้พบกับสามีที่ดีเช่นนี้ฉันอยากขอบคุณจริงๆ”

“พวกคุณ ... “ หลินเจียงไม่คาดคิดว่าคู่รักคู่นี้จะแสดงความรักต่อหน้าเขา ด้วยความโกรธพวกเขาจึงกำหมัดแน่นและพูดอะไรไม่ออก