เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 24

บทที่ 23 เธอไม่ควรพูดแบบนั้น

มือใหญ่ที่อบอุ่นและแข็งแรงของเขาประคองร่างของเสิ่นเฉียวไว้พอดี

รอบตัวเกิดความเงียบ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเสิ่นเฉียวก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นปกติ

ท่อนขาแข็งแรงมีส่วนช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัยเสิ่นเฉียวค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อดูว่าคนที่ช่วยเธอไว้นั้นเป็นใคร

ดวงตาของเขาคมลึกเข้ากันดีกับคิ้วคม ริมฝีปากบางเม้มแน่น และร่างกายที่แผ่ความอบอุ่นออกมา แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนวีลแชร์ก็ยังรับตัวคนที่เกือบจะล้มได้พอดี

ผู้คนต่างถอยหลังไปสองก้าวเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า ใบหน้าตกใจมองดูผู้ชายคนนี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัว

เขาเป็นใคร?!

เสิ่นเฉียวไม่มีมีแรง ยังคงนั่งอยู่ในท่านั้นเป็นเวลานาน ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองเย่โม่เซิน

“คุณ...คุณไม่ได้กลับไปแล้วเหรอ?”

เธอคิอว่าเขาทนมองดูเธอสวมชุดพวกนี้ไม่ได้เลยกลับไปแล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะมาปรากฏตัวกะทันหันแบบนี้?

“ยังไม่ลุกอีก” เจ้าของดวงตาลึกที่ตรึงเธอเอาไว้พูดขึ้น

ได้ยินแบบนั้นเสิ่นเฉียวก็ได้สติ ลุกขึ้นยืนตามที่เขาพูด แต่เมื่อเธอลุกขึ้นก็พบว่าตรงที่ขาดนั้นขยายวงกว้างกว่าเดิมมาก ชุดนี้ค่อนข้างหนักถ้าลุกขึ้นยืนมีหวังหลุดหมดแน่

“ไม่ ไม่ได้ค่ะ”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว มองเธอด้วยความไม่พอใจ

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากแล้วบอกเขาอย่างเขินอาย “ชุดจะหลุดค่ะ”

ดวงตาของเย่โม่เซินหรี่ลงในขณะที่มองเธออยู่

เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์มากเมื่อมาอยู่ในสถานการณ์น่าขายหน้าแบบนี้ เย่โม่เซินจะทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียวหรือเปล่า?

ในขณะที่คิดแบบนั้นก็มีเสื้อสูทตัวหนึ่งถูกนำมาคลุมเธอไว้ เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความกลัวบังเอิญสบเข้ากับดวงตาน่ากลัวของเย่โม่เซิน

“คุณ...”

“ยังไม่ลุกอีก”

เสิ่นเฉียวกระชับเสื้อสูทแล้วลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือจากมือที่แข็งแรงของเย่โม่เซินอีกที

มือของเขากว้างและอบอุ่นจนส่งผ่านฝ่ามือนั้นมายังร่างกายจนมาถึงหัวใจของเสิ่นเฉียว เมื่อเสิ่นเฉียวลุกขึ้นยืนแล้ว เย่โม่เซินก็ดึงมือกลับอย่างเฉยเมย จนทำให้เสิ่นเฉียวจู่ ๆ ก็รู้สึกอ้างว้างขึ้นมา

เสื้อสูทที่คลุมตัวเธออยู่นั้นเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นชายที่แข็งแรง เสิ่นเฉียวที่เคยวิตกกังวลรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังถูกปกป้อง

หลายปีมานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกแบบนี้

“ใครผลักเธอ?”

เสียงของเย่โม่เซินเข้มและเย็นชา

คำพูดนั้นทำให้เย่โม่เซินรับรู้ข้อมูลบางอย่าง ดวงตาของเขากวาดมองไปทางซือฉีนเป่า

หลินเจียงสวมกอดซือฉีนเป่าเมื่อรับรู้ถึงความกดดันและเย็นชืด เขาเงยหน้าขึ้นปะทะกับดวงตาคมและเงาดำมืดของผู้ชายคนนั้น หลินเจียงกลัวเล็กน้อย เขากำมือของซือฉีนเป่าไว้แล้วกระซิบ “เป่าเอ๋อ เรากลับกันก่อนดีไหม อย่ายุ่งกับเขาเลย”

“ไม่ค่ะ” ซือฉีนเป่าจับแขนเขา ทำปากมุ่ยแล้วพูด “หลินเจียง ถ้าเราไปก็จะไม่มีใครช่วยพนักงานคนนั้นนะคะ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าเป็นเสิ่นเฉียวทำชุดพังเอง ชุดนั้นราคาเป็นล้านเลยนะคะ เสิ่นเฉียวกับผู้ชายคนนั้นต้องไม่รับผิดชอบแน่ ๆ”

ตั้งแต่หลินเจียงถูกลอตเตอรี่ยี่สิบสองล้านบาท ซือฉีนเป่ามักจะคิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นเพราะมีเงิน

ซือฉีนเป่าไม่ใช่คนมองการณ์ไกล อีกทั้งยังกำลังตั้งท้องแก่ด้วยทำให้ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีแต่คนตามใจ ตัวเธอทำตัวผยองเพราะหลินเจียงรวยแล้ว อีกทั้งยังกำจัดคู่แข่งเพื่อให้ได้สิ่งเหมาะสมกับเธอที่สุดไปแล้ว เธอก็ยิ่งผยองไปกันใหญ่

ซือฉีนเป่ามองไปที่ผู้ชายที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ก็พูดอย่างดูถูก “นั่งอยู่บนวีลแชร์แบบนั้นคงจะไม่มีงานทำสินะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ชุดนี้น่ะราคาสิบล้านไม่ใช่ชุดธรรมดาทั่วไป อยากจะยกระดับเธอก็ดูด้วยว่าตัวเองน่ะความสามารถถึงหรือเปล่า”

ซือฉีนเป่าพูดจบก็ถอนหายใจ “ร้านนี้รับคนทุกประเภทนี้เข้ามาด้วยเหรอ? คิดว่าหลอกว่ามีเงินแล้วก็เข้ามาได้เหรอ? ไม่สำเหนียกตัวเอง เสิ่นเฉียวที่น่าสงสาร ฉันคิดว่าหลังจากที่ห่างกับหลินเจียงจะหาผู้ชายดี ๆ ที่ไหนได้กลับไปเลือกเอาคนพิการที่นั่งอยู่บนวีลแชร์ สายตาเธอยังดีอยู่ไหมเนี่ย?”

เย่โม่เซินเกลียดที่สุดคือการที่คนอื่นมาว่าเขาว่าพิการ

คำพูดนี้เป็นคำต้องห้ามที่ไม่มีใครกล้าพูดสำหรับตระกูลเย่

แต่ซือฉีนเป่ากลับพูดมันออกมา!

ดวงตาของเย่โม่เซินเชี่ยวกราก เซียวซู่ที่อยู่ข้างหลังรับรู้ได้ว่าเขากำลังโกรธ กำลังจะเดินไปข้างหน้าเพื่อห้าม…

“เธอไม่ควรพูดแบบนั้น!”