เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 267

บทที่266 ผู้หญิงที่ยอมรับอย่างแน่นอน

เซียวซู่เห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า ด้วยสีหน้านิ่งสงบ ครู่ต่อมาเขาก็พูดขึ้นอย่างเรียบนิ่ง: “คุณดูผิดแล้ว”

พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไปจับที่คอเธอแล้วโน้มเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแล้วพูดกับเธอนิ่ง ๆ: “ผมส่งคุณกลับห้องนะ”

เสี่ยวเหยียนยังคงตกตะลึง เธอถูกลากออกไปก่อนที่เธอจะตอบสนอง

จากนั้นเมื่อกลับถึงห้องของตนเอง เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าตนสร่างเมาไปกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว!

“เมื่อกี้...ฉันเห็นคุณชายเย่...”

“คุณดื่มจนเมาแล้วล่ะ” เซียวซู่มองดูเธอด้วยสีหน้าเย็นชา: “ไม่ได้เห็นอะไรทั้งนั้น”

“ใช่ ใช่ไหม?” เสี่ยวเหยียนกะพริบตาและถาม ท่าทางเงอะงะทำให้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แต่ว่าเมื่อครู่เธอเห็นจริง ๆ ว่า...ผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนั้น

นั่นมันคืออะไรกันล่ะ? คุณชายเย่พิการไม่ใช่เหรอ? ทำไม...ถึงยืนอยู่ตรงนั้นได้?

“ใช่” เซียวซู่จ้องมองเธออย่างดุดันและตั้งใจ: “ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้ทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ”

“อ้อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างว่าง่ายจากนั้นจึงหันหลังและเดินไปที่ข้างเตียงของตนเอง เมื่อเดินถึงข้างเตียงแล้วเธอก็ล้มตัวลงนอนทันที เธอนอนแผ่หลา เอียงศีรษะและหลับไปอย่างรวดเร็ว

เซียวซู่ที่อยู่ในห้อง: “...”

การหายใจของเสี่ยวเหยียนสม่ำเสมออย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอแน่ใจว่าเธอหลับไปแล้วจริง ๆ เซียวซู่จึงถอนหายใจได้ จากนั้นก็หันหลังแล้วออกจากห้อง พลิกมือไปเพื่อปิดประตูห้อง

ในขณะที่ปิดประตูห้องนั้นเขามีสีหน้าหนักแน่นจริงจัง

จากนั้นเมื่อเขากลับไปที่ห้องรับแขกแล้ว ชายหนุ่มที่สง่างามนั้นได้นั่งกลับไปที่วีลแชร์แล้ว กอดเสิ่นเฉียวที่บิดตัวอยู่ในอ้อมแขน มองเขาด้วยสีหน้าเย็นชา

“เธอเห็นแล้วเหรอ?”

เสียงของเย่โม่เซินเย็นชา ไร้อารมณ์ ราวกับหิมะในเดือนสิบสอง

เซียวซู่พยักหน้า สุดท้ายแล้วก็ส่ายหน้า เขาเหงื่อออกท่วมหลังด้วยความตกใจกลัว

“คุณชายเย่ เธอเมาหนักมากครับ คาดว่าพรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาก็คงลืมหมดแล้ว

เย่โม่เซินไม่พูดอะไร บรรยากาศในห้องนั้นเย็นยะเยือกจนน่ากลัว เซียวซู่กำลังลังเลใจสุดท้ายก็ออกปากร้องขอแทนเธอ “เธอเป็นเพื่อนสนิทของคุณนายน้อยสอง ถ้าหากคุณชายเย่ลงมือกับเธอ คุณนายน้อยสอง...คงจะไม่เห็นด้วยนะครับ?”

เซียวซู่เพิ่งจะพูดออกไป ยิ่งรู้สึกได้ถึงสายตาอันแหลมคมดังมีดบินพุ่งเข้าหาตัวเขา เขาไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองเย่โม่เซิน ทำได้เพียงหลบสายตาและพยายามลดไหล่ของตนเองลง

“นี่แกกำลังร้องขอแทนเธออย่างนั้นเหรอ? เซียวซู่”

หน้าผากของเซียวซู่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ มีความสั่นเครือในน้ำเสียงของเขา “ไม่ ไม่ใช่ครับ! เซียวซู่เพียงแค่พูดความจริงเท่านั้น!”

“หึ เป็นความจริงที่ดีจริง ๆ” เย่โม่เซินหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “แค่จากที่เธอพาผู้หญิงคนนี้ไปดื่มจนเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็ลงมือกับเธอได้แล้ว อย่างไรก็ตาม...”

อย่างไรก็ตามอะไร? เซียวซู่อยากรู้มากว่าเย่โม่เซินจะจัดการอย่างไร แต่เขาก็ไม่กล้าถามอะไรมากไปกว่านี้

เวลาผ่านไปทุกนาทีทุกวินาที นานจนเซียวซู่คิดว่าเสี่ยวเหยียนคงจะชะตาขาดแล้ว ในที่สุดเขาก็ได้เสียงของเย่โม่เซิน

“ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น นายอยู่ที่นี่จัดการเรื่องที่เหลือ นายคงรู้ระดับความสำคัญของเรื่องนี้ดีนะ”

เซียวซู่ตกตะลึงอยู่ในใจและเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว “คุณชายเย่หมายความว่าจะไม่เอาเรื่องใช่ไหมครับ?”

“ไม่เอาเรื่องไม่ได้หมายความว่าให้นายผ่อนคลายได้”

“ครับ!” เซียวซู่รีบพยักหน้าทันที และพูดอย่างมีพลังเล็กน้อย “ผมจะอยู่จัดการเองครับ รอเธอตื่นแล้วจะถามให้ชัดเจน วางใจเถอะครับคุณชายเย่ ผมรู้ว่าต้องทำยังไง”

หลังจากได้คำตอบที่ต้องการแล้ว เย่โม่เซินก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องอยู่แล้ว ยิ่งกว่านั้นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นก็อยู่ไม่สุขเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่สบายตัว เธอขยับตัวถูไถไปอยู่ในอ้อมกอดของเย่โม่เซินตลอดเวลา กลิ่นของไวน์และบาร์บีคิวทั่วร่างกายของเธอกระตุ้นต่อมรับรสของเขา

เฮ้อ เซียวซู่ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

ส่วนอีกด้าน เย่โม่เซินพาเสิ่นเฉียวออกมาจากบ้านของเสี่ยวเหยียนแล้วขึ้นรถไป

คืนนี้ไม่ได้มีเพียงเขาและเซียวซู่ที่มา ยังมีคนขับรถ เขาเป็นคนช่วยเปิดประตูและเข็นวีลแชร์ของเย่โม่เซินขึ้นไปบนรถและปิดประตูรถ

“คุณชายเย่ กลับบ้านเลยไหมครับ?” คนขับรถไม่กล้ามองเสิ่นเฉียวเป็นเวลานาน เมื่อขึ้นรถแล้วจึงถามขึ้นอย่างสุภาพ

เย่โม่เซินนิ่งไปครู่หนึ่ง เดิมทีเขาคิดจะพาเสิ่นเฉียวกลับบ้านตระกูลเย่

แต่ว่า...ผู้หญิงคนนี้ช่วงนี้เธอส่งเสียงเอะอะดังมากไปหน่อย หากให้อยู่ในบ้านเขาเองก็ไม่มีเวลาจะดูแลเธอได้สะดวก...

หลังจากพิจารณาดูคร่าว ๆ แล้ว เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากแล้วพูด “ไปวิลล่าไห่เจียง”

“ครับ คุณชายเย่”

รถยนต์หมุนหัวกลับในความมืดจากนั้นก็หายไปจากใต้ตึก

เย่โม่เซินก้มหน้าและมองดูเสิ่นเฉียวด้วยความสงสัย ในตอนนี้เธอสงบลงมากกว่าก่อนหน้านี้บ้างแล้ว คิ้วบอบบางคู่นั้นยังคงขมวดแน่น ริมฝีปากซีดขาวเล็กน้อยแต่กลับชุ่มชื้น

วิลล่าไห่เจียง เป็นทรัพย์สินส่วนตัวของเย่โม่เซินที่ไม่มีใครรู้ ครบรอบวันเกิดของแม่เขาทุกปี เขาจะไปอยู่ที่นั่นคนเดียวประมาณสองถึงสามวัน การไปล่วงหน้าครั้งนี้ทำให้คนขับรถรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ

ยิ่งสำคัญไปกว่านั้นคือคุณชายเย่วางแผนพาผู้หญิงคนนี้ไปกับเขาด้วย

เขามีเจตนาอะไร? หรือว่าตัดสินใจแน่วแน่กับเสิ่นเฉียวแล้ว?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ คนขับรถก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เขาเองก็อยู่กับเย่โม่เซินมาหลายปีแล้ว ก็ถือว่าเป็นลูกน้องของเย่โม่เซินคนหนึ่ง ดังนั้นเขาก็พอจะรู้เรื่องของเย่โม่เซินอยู่บ้าง แต่เขาไม่เคยถาม