เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 279

บทที่278 อยากเจอครั้งสุดท้าย

“คุณนายน้อย คุณชายเย่ใส่ใจคุณมากเลยนะคะ” จูหยุน เห็นเธอเก็บสายตาและไม่พูดจา กลัวว่าเธอจะคิดอะไรไร้สาระและอาจจะเข้าใจผิดเย่โม่เซิน จึงได้รีบเอ่ยปากอธิบายแทนเย่โม่เซิน

เมื่อได้ยินเสิ่นเฉียวได้สติกลับมาและมองหน้า จูหยุน แล้วหัวเราะ: “เธอนี่ออกตัวแทนเขาเก่งจริง ๆ นะ”

จูหยุน หน้าแดงเหมือนจะรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย

“คุณนายน้อยล้อเล่นอีกแล้ว ฉันไม่ได้ออกตัวแทนคุณชายเย่นะคะ จูหยุน พูดความจริง คุณนายน้อยก็คงรู้ดีแก่ใจ ไม่ใช่เหรอคะ?”

ใช่ ครั้งนี้เสิ่นเฉียวรู้แล้ว

ไม่ใช่เพียงแค่เธอที่คิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียว เย่โม่เซินเองก็มีใจให้เธอเหมือนกัน

ขอเพียงเท่านี้...ก็เพียงพอแล้ว

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ยิ้มเบา ๆ

ในเมื่อเย่โม่เซินเป็นกังวลเกี่ยวกับตัวเธอ อย่างนั้นในช่วงนี้เธอจะอยู่ที่วิลล่าและรอข่าวคราวจากเขา จะยังคงไม่ออกไปธุระข้างนอกเป็นอย่างไรล่ะ

เพียงแต่คิดว่าตัวเองสามารถใช้ชีวิตสงบ ๆ จนกว่าเย่โม่เซินจะบอกข่าวเธอ ถึงแม้จะต้องรอทุกวัน ในตอนแรกเธอยังคงเร่งรีบ แต่ว่าเมื่อรอไปจนสุดท้ายเธอก็รู้สึกชินเป็นนิสัยไปแล้ว ทุกวันตอนเย็นเธอจะเฝ้าคอยเย่โม่เซินกลับมาอัปเดตข่าวให้ตัวเองฟัง

แต่ต่อให้เขากลับมาแล้วไม่มีอะไรจะเล่าให้เธอฟัง เธอก็จะไม่ถามให้มากความ

เธอคิดว่า หากมีข่าวคราวความคืบหน้าแม้เพียงน้อยนิดเขาก็จะไม่ปิดบังเธอหรอก

เสิ่นเฉียวเฝ้ารอมาตลอด รอจนสุดท้ายก็ได้ข่าว

แต่ไม่ใช่จากเย่โม่เซิน แต่เป็นหานเส่โยว

หานเส่โยวส่งข้อความ เว่ยซิน มาหาเธอบอกว่าอยากจะพบเธอสักครั้ง

ไม่รู้ด้วยเหตุใด ข้อความเว่ยซิน ที่หานเส่โยวส่งมานั้นทำให้เสิ่นเฉียวรู้สึกหนักอึ้ง เสิ่นเฉียวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยจะชัดเจนนัก เพียงแต่รู้สึกว่ามันจะต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่

เธอสนิทสนมกับหานเส่โยวมาหลายปี ครั้งก่อนที่พูดคุยกันให้ชัดเจน เธอรู้สึกว่าเธอคงไม่มีวันได้เจอเธออีก

ดังนั้นเธอจึงตอบกลับไป: “ฉันกับเธอไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

“เฉียวเฉียว ถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ไม่ยอมจะมาเจอฉันเหรอ?”

เจอครั้งสุดท้าย?

เสิ่นเฉียวรู้สึกสะดุดในใจเมื่อเห็นคำคำนี้

“หมายความว่ายังไง?”

“เธอพูดสิว่าจะยอมหรือไม่ยอมมาเจอฉัน” แต่อีกฝ่ายกลับแสดงท่าทีที่แข็งกร้าวจะให้เธอพบหน้าให้ได้

เสิ่นเฉียวอดรนทนไม่ไหว พูดตามจริงแล้วเธอใจอ่อนให้หานเส่โยว เธอช่วยตัวเองมาก็เยอะ เธอไม่สามารถจะเกลียดเธอลงได้เลย แล้วเมื่อเธอพูดแปลก ๆ เหมือนอย่างวันนี้ เหมือนกับกำลังจะคิดสั้นอย่างนั้น

ถ้าหากไม่ใช่ก็ดีไป แต่ถ้าใช่ล่ะ?

ถ้าหากว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเธอ เสิ่นเฉียวกลัวว่าจะต้องเสียใจภายหลังไปทั้งชีวิต

“บอกเวลาและสถานที่กับฉัน”

สุดท้าย เสิ่นเฉียวก็ประนีประนอม ผ่านไปนานกว่าหานเส่โยวจะบอกที่อยู่ให้กับเธอ

เธอดูที่อยู่เสร็จแล้วจึงพบว่ามันเป็นโรงแรม เธอขมวดคิ้วและความกระวนกระวายใจก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น

เสิ่นเฉียวเก็บโทรศัพท์จากนั้นก็พูดกับจูหยุน: “วันนี้ฉันอยากออกไปข้างนอก ได้ไหม?”

จูหยุน นิ่งไปจากนั้นก็ยิ้มขึ้นและบอกเธอ: “คุณนายน้อยกับคุณชายเย่ใจตรงกันเลยนะคะ เมื่อเช้าคุณชายยกเลิกคำสั่งห้ามคุณออกไปข้างนอกแล้ว ต่อไปคุณมีอิสระในการเข้าออกแล้ว อีกทั้งยังมีคนขับรถส่วนตัวให้คุณนายน้อยด้วยค่ะ”

ความกระวนกระวายใจยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสิ่นเฉียวที่คิดจะโทรหาหานเส่โยว ทันใดนั้นกลับพบว่าประตูนั้นปิดอยู่แต่ไม่ได้ล็อก

เหมือนกับตั้งใจปิดเอาไว้รอให้เธอมาอย่างนั้น

ผ่านไปประมาณห้าวินาที เสิ่นเฉียวก็ได้สติกลับมา ใช้เท้าแตะประตูและเดินเข้าไป

ในห้องพักเงียบสนิท ไม่มีใครสักคน บนโต๊ะมีขวดไวน์แดงวางไว้

เสื้อนอกสีชมพูบานเย็นที่คุ้นตาและกระเป๋าถูกวางไว้บนโซฟา รองเท้าส้นสูงถูกถอดวางไว้อีกด้าน ดูแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ว่า...ในใจเสิ่นเฉียวกลับตื่นตระหนก

“เส่โยว? ฉันมาแล้ว เธออยู่ไหน?”

ไม่มีใครตอบคำถามเธอ รอบ ๆ ยังคงเงียบสนิทเสียจนเสิ่นเฉียวได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

“เส่โยว หายเส่โยว เธอทำอะไรของเธอเนี่ย?” จบพูดเสิ่นเฉียวก็เดินไปรอบ ๆ เพื่อหาร่องรอยของหานเส่โยว เมื่อเดินผ่านห้องน้ำเธอได้ยินเสียงน้ำหยดติ๊ง ๆ เหมือนเสียงหยดน้ำหยดลงพื้น

เสิ่นเฉียวหยุดชั่วขณะและหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ค่อย ๆ หันกลับมาและผลักประตูห้องน้ำออก

หลังจากเห็นฉากในห้องน้ำใบหน้าของเสิ่นเฉียวก็ซีดลงทันทีราวกับผีใต้แสงไฟกระทบนั้น เธอตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้แล้วกรีดร้องเสียงดัง: “เส่โยว!”

ลุงจิน ที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูเผื่อมีเรื่องอะไรจะได้เข้ามาช่วยทันนั้น ใครจะคิดว่าไม่ทันไรก็จะได้ยินเสียงร้องของเสิ่นเฉียวดังขึ้น เขารู้สึกว่ามันผิดปกติ เมื่อเดินมาที่ข้างประตูก็เห็นเสิ่นเฉียววิ่งมาทางเขาอย่างทุลักทุเล

“จิน... ลุงจิน โทรเรียกรถพยาบาล...”

ลุงจิน ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องนั้น แต่ใบหน้าซีดขาวราวกับผีของเสิ่นเฉียวก็ทำให้เขาตกใจกลัว เขารีบหยิบโทรศัพท์และโทรเรียกรถพยาบาล เมื่อเขาโทรเสร็จแล้วจึงกลับเข้าไปในห้องพัก “คุณนายน้อย เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย?”

เสิ่นเฉียวกลัวจนตัวสั่นเทาแต่ก็ยังพยายามที่จะสงบนิ่งและพูดขึ้น: “ลุงจิน มาช่วยฉันทีค่ะ”

ลุงจิน เข้าไปในห้องน้ำกับเธอ ชายวัยกลางคนที่ใช้ชีวิตมากว่าครึ่งชีวิตอย่างเขาเมื่อเข้าไปในห้องน้ำและเห็นฉากนั้น ก็ยังอดไม่ได้ที่จะเบิกตาโพลงและเหงื่อออกชุ่ม