เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 291

ตอนที่ 290 คนแปลกหน้า

ทั้งหมดนี้ เสิ่นเฉียวไม่เคยคิดมาก่อน

“ปล่อยมือเถอะ” น้ำเสียงของเสิ่นเฉียวเย็นชาและปฏิเสธอย่างแน่วแน่

หานเส่โยวส่ายหัวแล้วกอดขาทั้งสองของเธอแน่น “เฉียวเฉียว เธอก็แค่สงสารฉันหน่อยได้ไหม ฉันคงจะตายจริงๆ”

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างไม่สามารถควบคุมน้ำตาได้ในที่สุด เหมือนสร้อยลูกปัดที่ขาดและลูกปัดพรั่งพรูออกมา

“โชคชะตาเป็นของเธอและเธอไม่เห็นคุณค่าในตัวเองแล้วทำไมต้องขอให้คนอื่นเห็นคุณค่าของเธอด้วย” เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากล่างแน่นและกล้ำกลืนความเจ็บช้ำน้ำใจ ทันใดนั้นหันหน้ากลับมาและแผดเสียงดัง

“หานเส่โยว เธอพูดแต่มีสิทธิ์อะไร ชีวิตของเธอก็เป็นของเธอเสมอ เธอโทรหาฉันและบอกว่าอยากเจอฉันเป็นครั้งสุดท้าย สุดท้ายก็ฆ่าตัวตายแล้วล้มลงไปในอ่างอาบน้ำฉันช่วยชีวิตเธอและส่งโรงพยาบาล แต่เธอกลับตำหนิฉันที่ช่วยชีวิตเธอ ตอนนี้เธอกำลังขู่ฉันด้วยชีวิตที่ฉันหยิบมาให้บอกว่าไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว และให้ฉันมอบสามีของฉันแก่เธอ หานเส่โยว ถ้าเราไม่ใช่คนรู้จักกันมานานหลายปี ฉันไม่อยากจะเชื่อจริงๆ เลยว่านี่คือเธอ”

“...”

หานเส่โยวก็ตกตะลึงเช่นกันเธอจ้องมองเสิ่นเฉียวที่ดวงตาสีแดงก่ำและน้ำตาเต็มใบหน้า

ทั้งสองรู้จักกันมาหลายปีแล้วและเธอไม่เคยเห็นเสิ่นเฉียวท่าทีเช่นนี้มาก่อนแม้จะตอนที่รับความอัปยศจากหย่าครั้งแรกและการแต่งงานเข้าตระกูลเย่ เธอก็ไม่เคยเห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอมาก่อน แต่ว่าตอนนี้...

หานเส่โยวก็มีเลือดมีเนื้อ เธอรู้จักกับเสิ่นเฉียวมาหลายปี จะไม่มีความรู้สึกอะไรเลยได้อย่างไร เมื่อเห็นท่าทางเสิ่นเฉียวตอนนี้หานเส่โยวก็รู้สึกสงสารเธอนิดๆ แต่ ... เมื่อคิดถึงเย่โม่เซินมันทำให้ใจเธอแทบขาด

เธอรู้สึกว่าอยากอยู่ร่วมกับเย่โม่เซิน ถึงขั้นคิดว่าตราบใดที่เธอยังอยู่กับเย่โม่เซิน เธอจะดีกับเธอเพิ่มเป็นเท่าตัว ไม่ ต้องดีกับเธอสิบเท่า

“เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันขอโทษเธอ แต่ ...” หานเส่โยวพูดแบบนี้พลางกัดฟันที่ของตัวเอง

ถ้าไม่ทำก็ไม่คิดจะกระทำการใดๆ แต่ในเมื่อกระทำแล้วก็จะทำให้ดีที่สุดไม่มีวันหยุด หานเส่โยว...ตอนนี้เธอไม่มีทางหันให้หลังกลับไปได้แล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานเส่โยวเงยหน้าขึ้นสบตามองเสิ่นเฉียว ยื่นมือไปปิดหน้าท้องของตัวเอง “ที่จริงฉันไม่ได้อยากอยู่กับเขา แต่มีอีกเหตุผล เฉียวเฉียว ฉันท้อง”

……

ครู่หนึ่ง เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าเธอมีปัญหาเกี่ยวกับการได้ยิน ไม่อย่างนั้น... เธอจะได้ยินเรื่องที่น่าตกใจแบบนี้ได้อย่างไร

หานเส่โยวบอกว่าตัวเองท้องจริงหรือ

“เด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา เฉียวเฉียว เธอท้องลูกของคนอื่น และฉันท้องด้วยเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ถ้าเธอแยกจากเย่หลิ่นหานเร็วกว่านี้บางทีก็คงไม่ทะเลาะกันจนเละเทะแบบนี้”

เสิ่นเฉียวค่อยๆ หน้าซีดและลืมแม้แต่เรื่องน้ำตา

“เธอบอกว่า... เด็กคนนั้นคือลูกของเย่โม่เซิน” เสิ่นเฉียวเสียงสั่น “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อไหม นี่เป็นเพียงวิธีที่เธอต้องการหลอกลวงฉัน”

ในที่สุดหานเส่โยวก็หยุดจับขาของเธอ แต่ใช้มือของเธอลุกขึ้นยืนจากพื้น และสบตากับเสิ่นเฉียวในระดับสายตาเดียวกัน “เฉียวเฉียวเรารู้จักกันมาหลายปีแล้ว ฉันไม่เคยโกหกเธอ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนแบบไหน ฉันไม่เคยทำเรื่องล้อเล่นๆ เรื่องอะไรแบบนี้”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของเสิ่นเฉียวก็ดูซีดเซียวขึ้นเล็กน้อย ร่างเพรียวของเธอก็ถอยหลังไปก้าวยาวๆ ราวกับว่าได้รับแรงกระแทกอย่างหนัก

“ตอนแรกฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่ ... ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เฉียวเฉียว ถึงตอนนี้เธอยังลังเลที่จะหลีกทางให้กับฉันอีกเหรอ”

เสิ่นเฉียวไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป สิ่งที่หานเส่โยวเป็นเรื่องจริง แม้ว่าเธอจะไม่อยากเชื่อก็ตาม แต่หานเส่โยวจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นได้เหรอ

“เก็บหน้าเจ้าเล่ห์ของเธอไปเถอะ จากสิ่งที่เธอพูดมาในวันนี้ฉันจะไม่เชื่อเธออีกต่อไป”

หานเส่โยยังอยากจะเดินต่อไป แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสิ่นเฉียวดังขึ้น “จูหยุน”

จูหยุนและลุงจินซูจิ่วพวกเขารออยู่ข้างนอกมาตลอดแล้วดูเหมือนเธอจะได้ยินอะไรในห้องบางอย่าง เธอกังวลมาก แต่ลุงจินให้เธอรอนั่งเงียบๆ ดังนั้นเธอจึงแต่นั่งรอ

ในที่สุดก็ได้ยินเสิ่นเฉียวเรียกชื่อเธอ ส่วนจูหยุนที่คอยฟังการเคลื่อนไหวภายในมาโดยตลอด ลุกขึ้นแล้วผลักเปิดประตูห้องแล้วรีบเข้าไปทันทีอย่างอดใจรอไหว

“คุณนายน้อย”

เมื่อจูหยุนรีบเข้ามา หานเส่โยวแสดงสีหน้าตะลึงออกมาทางสีหน้า ท่าทางของเธอราวกับคนใช้ที่ติดตามเสิ่นเฉียวมาหรือว่านี่เป็นคนที่เย่โม่เซินส่งมา

จูหยุนรีบเดินเข้าไปใกล้เสิ่นเฉียวและตกใจเมื่อพบว่าใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

“คุณนายน้อยเป็นยังไงบ้าง ...” เมื่อพูดออกมาริมฝีปากเธอรีบหยุดคำพูดนั้น รีบหยิบทิชชู่ออกจากกระเป๋าและยื่นให้เสิ่นเฉียว

ซูจิ่วและลุงจินเดินตามลุงจินเข้าไปในห้องคนไข้ด้วยกันหานเส่โยวเห็นดังนั้น รีบร้องไห้และล้มลงไปบนพื้น ซูจิ่วเป็นผู้ดูแลเธอทำเพียงประคองเธอ

อาศัยจังหวะนี้เสิ่นเฉียวหลับตาลงแล้วพูดว่า “พวกเราออกไปจากที่นี่กันเถอะ”

“ได้ค่ะคุณนายน้อย”

เมื่อซูจิ่วช่วยประคองร่างกายที่อ่อนแอของเธอและเดินออกมา เสิ่นเฉียวคิดว่า ...วันนี้ออกจากประตูนี้แล้ว หลังจากนี้จะเจอกับหานเส่โยวบนท้องถนนก็เหมือนคนแปลกหน้า