เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 298

บทที่ 297 ที่แท้ฉันมองคนผิดไปเหรอ

“จริงเหรอ?” เสี่ยวเหยียนเลิกคิ้วอย่างดีใจ: “รองประธานเย่ ขอบคุณมากจริงๆ”

“แต่ว่า...” เย่หลิ่นหานกลับพูดอย่างกะทันหัน เขามองเสี่ยวเหยียนแล้วถามอย่างเจาะลึกว่า: “ในเมื่อเป็นเพียงเรื่องเล็กขนาดนี้ ทำไมเฉียวเฉียวถึงปฏิเสธที่จะรับการช่วยเหลือจากผม?”

เสี่ยวเหยียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่าจะไม่เปิดเผยความลับ จึงตอบเพียงแค่ว่า: “เพราะเธอได้รับความช่วยเหลือจากคุณมามาก เธอบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องเงินสามแสนแล้ว รองประธานเย่ เฉียวเฉียวน่ะ คุณช่วยเธอแค่นิดเดียวเธอก็จดจำไว้ในใจมาโดยตลอดหลังจากนั้นก็เตือนตัวเองเสมอว่าจนเป็นนิสัยว่าติดหนี้ใครบางคนอยู่ ดังนั้นเธอเลยไม่หวังความช่วยเหลือจากคุณ ฉันคิดว่าฉันเข้าใจจิตใจของเธอ”

พอฟังเสร็จ เย่หลิ่นหานก็ดูเหมือนจะคิดว่ามีเหตุผล หลังจากที่ตนช่วยเธอโดยการให้เงินสามแสนกับคุณแม่ของเธอ เธอก็มีท่าทางที่ลำบากใจมากทุกครั้งที่เจอหน้าตน คงเป็นเพราะเงินสามแสนนั่นสินะ

“เงินสามแสนนั่น แต่ไหนแต่ไรมาผมก็ไม่เคยคิดที่จะให้เธอคืนผม” “คงเป็นเพราะแบบนี้ เลยทำให้เธอยิ่งลำบากใจ” เสี่ยวเหยียนมองเย่หลิ่นหานอย่างตั้งใจ แล้วสูดหายใจ: “ ถึงแม้ว่าฉันกับเสิ่นเฉียวจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน แต่นิสัยของเธอกลับเรียบง่ายมาก เป็นคนที่เอาจริงเอาจัง ดื้อรั้นและหัวแข็ง เธออยู่ในกรอบ แค่ในโลกของเธอ คุณก็คงจะมองออกสินะเพราะรองประธานเย่มีใจที่อยากจะช่วยเธอ แต่นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกละอายใจมากขึ้น”

สายตาเย่หลิ่นหานจ้องมองไปที่เสี่ยวเหยียนอย่างอ่อนโยนมากขึ้น คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเข้าใจเสิ่นเฉียวได้มาก

“เธอไม่ได้ละอายใจต่อผม แต่แค่กลัวว่าเป็นหนี้ผมมากเกินไป แล้วจะหาทางชดใช้ให้ไม่ได้แค่นั้น”

“ใช่แล้ว ความจริงฉันก็รู้ เดิมทีฉันรู้สึกลำบากใจที่มารบกวนรองประธานเย่ แต่ว่าฉันนึกไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร”

เพราะฟังถึงตอนนี้ เย่หลิ่นหานก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย: “เป็นเกียรติของผม ที่ได้รับใช้คุณผู้หญิงทั้งสอง”

“พอแล้ว เรื่องนี้ก็เล่าให้คุณฟังถึงเท่านี้ ฉันต้องรีบไปอธิบายกับเสิ่นเฉียวแล้ว”

“อืม ส่งให้ผมเถอะ” เย่หลิ่นหานพยักหน้า: “ผมจะรีบนำข้อมูลมาบอกคุณ”

“ขอบคุณค่ะรองประธานเย่”

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนจากไป นิ้วเรียวยาวของเย่หลิ่นหานก็เคาะที่โต๊ะเบา ๆ เขานั่งนิ่ง ๆ มองชามสองใบบนโต๊ะด้วยใบหน้าที่ครุ่นคิด

สีท่าเรื่องนี้...มีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ดูแล้วเขาคงจะต้องตรวจสอบอย่างละเอียด บางที...อาจจะตรวจเจออะไร

เสิ่นเฉียวนั่งรถกลับไปที่วิลล่าไห่เจียง เธอเพิ่งจะกลับถึงวิลล่าไม่นาน จูหยุนก็มาบอกเธอว่าเสี่ยวเหยียนมาหาเธอ แล้วยังถามเธอแปลก ๆ: “คุณนายน้อย ตอนเช้าคุณออกไปกับเสี่ยวเหยียนไม่ใช่หรือ? แล้วทำไม...”

เพื่อที่จะหลีกเลี่ยงจูหยุนที่คิดมากเกินไป เสิ่นเฉียวจึงบอกแค่: “เธอคงจะลืมของแล้วล่ะมั่ง พาเธอเข้ามาเถอะ”

สุดท้ายจูหยุนก็พาเสี่ยวเหยียนเข้ามาหลังจากนั้นก็เดินจากไป ในห้องตกอยู่ในความเงียบ เสิ่นเฉียวค่อย ๆ เดินลงมาทางนี้อย่างเงียบ ๆ พอเสี่ยวเหยียนเห็นเธอ ก็รีบเข้ามากอดแขนของเธอ: “เฉียวเฉียว เธอยังโกรธฉันอยู่ไหม? เรื่องนี้แก้ไขได้แล้ว เธออย่าโกรธเลยได้ไหม?”

“เรื่องนี้แก้ไขได้แล้ว?” เสิ่นเฉียวยิ้มอย่างขมขื่น: “สุดท้ายแล้ว เธอก็ยังเอาเรื่องนี้ไปบอกเขา?”

เสี่ยวเหยียนหน้าซีด แล้วรีบอธิบายให้เสิ่นเฉียว: “เธออย่าเข้าใจผิด ฉันแต่งเรื่องไปแล้ว เขาไม่มีทางรู้เรื่องนี้แน่นอน”

“เธอโง่หรือเปล่า? ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งเรื่องอย่างไร ผลก็ยังเหมือนเดิม”

“แต่ว่า...”

“เธอคิดว่าคนอื่นเขาจะโง่เหรอ? เรื่องนี้ถ้าเธอเอาไปพูดให้คนอื่นฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ ยิ่งพูดกับเย่หลิ่นหานแล้วด้วย เขาเป็นคนฉลาดขนาดนั้น คิดว่าไม่ต้องเดาก็คงจะพอรู้เรื่องแล้ว”

พอฟังจบ เสี่ยวเหยียนก็อดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง: “คงไม่ใช่หรอกนะ คนธรรมดาจะเดาเรื่องนี้ได้อย่างไร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเป็นพี่น้องของคุณชายเย่ ไม่น่าจะนึกถึงได้”

ในความเป็นจริงแม้ว่าจะไม่ได้เจอเย่หลิ่นหาน แต่วันนี้ก็จะมาถึงไม่ช้าก็เร็วใช่ไหม?

เพียงแต่...ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

ข่าวของเย่หลิ่นหานเร็วมาก แค่สองวันก็ส่งข่าวให้เสี่ยวเหยียนแล้ว แถมยังนัดเวลาให้พวกเธอมาพูดคุยต่อหน้าด้วยกันตอนเย็น

ตอนที่เสี่ยวเหยียนโทรศัพท์หาเสิ่นเฉียว เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ พร้อมตอบรับ

“งั้นพวกเราเจอกันตอนเย็น ตอนกลางวันเธอไม่ต้องมาหาฉันแล้ว”

“ได้” เสิ่นเฉียวพยักหน้า

พอถึงเวลาพลบค่ำ เสิ่นเฉียวก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมที่จะออกไปข้างนอก แล้วก็เจอเข้ากับเย่โม่เซินที่กลับมาจากบริษัทก่อนเวลาพอดี

เย่โม่เซินที่เห็นการแต่งตัวของเธอ จึงสอบถาม: “จะไปไหน?”

เสิ่นเฉียวตะลึงไปสักพัก หลังจากนั้นพยักหน้าแล้วถาม: “ทำไมวันนี้เลิกงานเช้าขนาดนี้ล่ะ?”

เย่โม่เซินมองเธอแวบหนึ่งแล้วเม้มปากสักพักแล้วเอ่ย: “ต้องไปร่วมงานเลี้ยง”

พูดจบ เซียวซู่ก็เดินมาข้างหน้า แล้วนำกล่องส่งให้เธอ

“นี่คือ?” เสิ่นเฉียวมองกล่องอย่างลังเลแวบหนึ่ง “ส่งของอะไรมาน่ะ?”