เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 302

บทที่ 301 ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมา

บางที อาจจะห่วงใยความรู้สึกของเธอ เพราะหลังจากที่เกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้นกับหานเส่โยว

เสิ่นเฉียวไฝเม้มริมฝีปากสีแดงแล้วไม่พูดอะไรอีก

ยิ่งไปกว่านั้นยังฉันอ่านเอกสารฉบับนั้น

เย่หลิ่นหานมองเธอผ่านกระจกหลัง แล้วถามอย่างเงียบ ๆ ขณะขับรถว่า “เธอกับเสี่ยวเหยียนมีความสัมพันธ์ที่ดีกันใช่ไหม” เสิ่นเฉียวได้สติกลับมาและพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว: “แน่นอน”

“มิน่าล่ะผู้หญิงคนนี้ถึงทำเพื่อเธอมากมายขนาดนั้น เธอเป็นคนที่คู่ควรกับมิตรภาพที่ลึกซึ้ง”

เสิ่นเฉียวอดยิ้มไม่ได้ “ใช่ เธอมีน้ำใจมากกว่าที่ฉันคิดและฉันก็คิดไม่ถึงว่าเธอจะดีกับฉันขนาดนี้”

เธอเตรียมชุดไปร่วมงานเลี้ยงแล้วหรือยัง?”

“อืม”

“แต่ฉันยังไม่มี อีกสักพักฉันไปเลือกชุด เธอก็แวะไปแต่งหน้า แล้วเราจะออกเดินทางอย่างตรงเวลา ฉันคำนวณเวลาไว้แล้ว เธอไม่ต้องกังวลว่าจะไปสาย”

จัดการให้อีกแล้ว ดูเหมือนเสิ่นเฉียวจะไม่มีปฏิกิริยาอื่นใดนอกจากพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ในมือของเธอมีกล่องชุดราตรีนั่นและยังมีข้อมูลหนาเป็นตั้ง ๆ ด้านในคือผลตรวจของหานเส่โยว

เดิมทีเธอควรเปิดมันหลังจากที่ขึ้นรถ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนนี้เธอถึงไม่มีความคิดที่จะเปิดเอกสารนั้นเลยด้วยซ้ำ

แล้วนิ่งเงียบอยู่อย่างนี้เป็นเวลานาน ดูเหมือนเย่หลิ่นหานจะสังเกตเห็นเลยถามขึ้นมาทันทีว่า: “เธอไม่เปิดดูเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสิ่นเฉียวก็อึ้งแล้วยิ้มอย่างแผ่วเบา: “ไม่รีบ”

ดวงตาของเย่หลิ่นหานจริงจังเล็กน้อย: “ก่อนหน้านี้ตอนทานอาหาร ยังนึกว่าเธอรีบมากเสียอีก ที่แท้...เธอไม่ได้สนใจสิ่งนี้?”

ทำไมจะไม่สนใจล่ะ?

เสิ่นเฉียวกำข้อมูลในมือของเธอแน่น เดิมทีเธอกังวลมากเกี่ยวกับข้อมูลนี้ แต่ตอนที่เธอออกมาสายตานั้นของเย่โม่เซินทำให้เธอกังวลจนถึงตอนนี้ ...

ความรู้สึกแบบนั้น ราวกับมีของสองสิ่งวางอยู่ตรงหน้าคุณ แล้วคุณต้องเลือกสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แค่มองแวบเดียวคุณก็รู้ว่าสิ่งไหนสำคัญสำหรับคุณ

ข้อมูลเกี่ยวกับหานเส่โยวกำลังตั้งครรภ์กับเย่โม่เซินจริงเหรอไม่ สำหรับเธอแล้ว...หัวใจของเธอได้เลือกอย่างแรกไปโดยปริยายแล้ว

เสี่ยวเหยียนพูดเสมอว่าเธอไม่กล้า เพราะเคยเจ็บปวดมาก่อน ดังนั้นด้านมืดของการแต่งงาน จึงทำให้เธอกลัวว่าจะถูกทรยศอีกครั้ง ถ้าเธอเชื่อมั่นในตัวของเย่โม่เซินอย่างบริสุทธิ์ใจ สิ่งนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

แล้วถ้าเธอตอนนี้...อยากจะเชื่อ ยังทันอยู่ไหม?

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสิ่นเฉียวก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนคงขึ้นรถแล้ว เลยส่งข้อความกลับอย่างรวดเร็ว

พอเห็นข้อความเหล่านั้น เสิ่นเฉียวก็แสบจมูก เกือบจะร้องไห้ออกมา

จนเธอต้องรีบยื่นมือไปปิดปากของเธอ ดวงตาที่เย็นชาของเธอมีน้ำตาคลอ แต่กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“แค่ทำตามหัวใจของเธอ ถ้าเธอยอมเลือกที่จะเชื่อนั่นแสดงว่าเธอได้เผชิญหน้ากับความรู้สึกของเธออย่างกล้าหาญแล้ว ฉันมีความสุขแทนเธอมาก อีกอย่างนะเฉียวเฉียว ไม่ว่าเธอจะเลือกทางไหนฉันก็จะอยู่ข้างเธอเสมอ เพราะฉะนั้นลุยเลยสู้ ๆ”

อืม เธอต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกของตนและเผชิญกับมันอย่างกล้าหาญ

ผลที่ตามมาของการทุ่มสุดตัวมีอยู่สองอย่าง เลวร้ายที่สุดก็แค่กลับไปที่เดิม เธอไม่กลัวความพ่ายแพ้อยู่แล้ว

เสิ่นเฉียวยิ้มแล้วเช็ดน้ำตาที่หางตาออก จากนั้นนำข้อมูลที่หนักอึ้งใส่ลงในกระเป๋า รอเธอกลับมาค่อยทำลายมัน

เย่หลิ่นหานสังเกตเห็นถึงการเคลื่อนไหวของเธอไม่คาดคิดว่าในขณะนั้นเขาจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยและในใจของเขาว่างเปล่า หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่น: “ดูเหมือนว่าเธอจะชอบเขามากจริง ๆ ”

คนสองสามคนที่อยู่ข้าง ๆ ต่างหน้าซีดด้วยความตกใจ แต่พวกเขาก็โล่งใจที่เห็นเธอถูกช่วยไว้ โชคดีจริง ๆ

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เย่หลิ่นหานปล่อยมือ ให้เธอยืนอย่างมั่นคงอีกครั้ง: “ในเมื่อทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ก็ไปกันเถอะ”

“อืม”

เสิ่นเฉียวเดินออกไปพร้อมกับเย่หลิ่นหานแล้วกลับขึ้นรถอีกครั้ง

พอเดินไปที่ข้างรถ ทันใดนั้นเย่หลิ่นหานก็นึกอะไรบางอย่างได้ แล้วปลดกระดุมเสื้อสูทและถอดเสื้อสูทออก: “สวมเถอะ ตอนกลางคืนลมแรง ชุดของเธอบางเกินไป”

พอเสื้อสูทนั้น เสิ่นเฉียวก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว: “ขอบคุณพี่ใหญ่ แต่อีกสักพักพอเข้าไปในรถก็ไม่หนาวแล้ว”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็เปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งด้วยตนเอง เย่หลิ่นหานยืนถือสูทค้างไว้อยู่อย่างนี้ หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็กลับมาสวมสูทอีกครั้งโดยไม่พูดอะไร

เย่หลิ่นหานหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ เธอชอบเย่โม่เซินมากขนาดนี้ ยังจะคิดอะไรอยู่อีก?

ใกล้จะถึงเวลามากขึ้นทุกที งานเลี้ยงใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว

ในขณะนี้ภายในห้องจัดเลี้ยงคึกคักมา เหล่าพนักงานกำลังเตรียมพร้อมที่จะเริ่มงานเลี้ยง แต่กลับมีรถเข็นหนึ่งคันอยู่ที่ชั้นสอง เย่โม่เซินนั่งอยู่บนนั้นด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า แล้วมองไปที่ประตูชั้นล่างด้วยสายตาที่เย็นชา

ผู้หญิงคนนั้น...ยังไม่ปรากฏตัวอีก แถมเธอยังไม่โทรหาเขาด้วย

หึ ใจดำเสียจริง

เซียวซู่ที่เฝ้าอยู่ข้าง ๆ เขาก็พอจะรู้สึกถึงอารมณ์ที่ดิ่งลงของเขา เลยอดที่จะพูดไม่ได้: “คุณชาย คุณรอคุณนายน้อยอยู่เหรอ? เธอจะต้องมาแน่ ผมส่งที่อยู่ให้เธอแล้ว”

พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ได้สติกลับมา ยิ้มเล็กน้อยแล้วหัวเราะเยาะ: “เธอจะมาหรือไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน?”

เซียวซู่: “คุณชายไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะมา?”