เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 31

บทที่ 30 ศักดิ์ศรีของเธอ...เท่าไหร่

“555 บรรยากาศเป็นใจมากเลยล่ะครับ แต่ผมว่าคุณชายเย่คงจะไม่เข้าใจ”

ลู่สุนฉางพูดจบก็เบนสายตาไปมองที่ขาของเย่โม่เซิน

เซียวซู่เลิกคิ้วสูง รู้สึกโกรธขึ้นมา

ใบหน้าของเย่โม่เซินยังปกติ ตอบเสียงเย็น “เป็นเรื่องที่เข้าใจยากจริง ๆ และถึงแม้ว่าจะเล่นจริง ผมก็เลือกที่จะเล่นกับผู้หญิงที่สะอาด กับของมือสองคงเล่นไม่ลงจริง”

เสิ่นเฉียวที่หลบอยู่หลังต้นไม้เงียบสนิท “...”

เชี่ย นี่เขารู้ไหมว่าเธออยู่ตรงนี้? รู้ไหมว่าคำพูดพวกนั้นมันกำลังทำร้ายเธออยู่?

ลู่สุนฉางไม่ได้แสดงความหงุดหงิดกับคำพูดของเย่โม่เซิน ริมฝีปากของเขายกยิ้ม “จริง ๆ ผมอยากจะรู้มากว่าคุณชายเย่รู้เหรอครับว่าเป็นมือสองหรือเปล่า?”

เซียวซู่กัดฟันแน่น “คุณอยากจะเล่นทางใหม่เหรอครับ?”

ลู่สุนฉางไม่เข้าใจ “???”

“คุณถามแบบนั้นผมก็คิดว่าคุณต้องการมีอะไรทางช่องทางใหม่ถึงถามคุณชายเย่แบบนั้น”

อะไรกัน? ลู่สุนฉางตกตะลึง เขาแค่ต้องการเย้ยหยันที่เย่โม่เซินพิการและไร้สมรรถภาพ เขาบอกตอนไหนว่าต้องการอะไรแบบนั้น? ผู้ช่วยคนนี้น่าเกลียดจริง ๆ

เสิ่นเฉียวเองก็พูดไม่ออก ไม่คิดว่าความคิดของเซียวซู่จะแย่แบบนี้!

ลู่สุนฉางตะลึงไปครู่หนึ่งถึงโต้กลับได้ “คำพูดของคุณชายเย่นี่น่าสนใจนะครับ”

เคลื่อนไหวอย่างมีหลักการและรุนแรง

ทำเอาเซียวซู่สำลักอากาศ

ลู่สุนฉางหันไปมองหน้าเย่โม่เซิน “ถ้าผมรู้ก่อนว่าคุณชายเย่จะมาร่วมงานก็คงจะไปทักทายคุณก่อนแล้ว”

ดวงตาของเย่โม่เซินสงบและเฉยเมย “ไม่จำเป็นหรอกครับ”

เสิ่นเฉียวฟังจากที่ไกล ๆ เพราะตรงนี้มืดมากอีกทั้งยังใส่ชุดกระโปรงอีก ยืนอยู่ตรงนี้เป็นเวลานานจนโดนยุงหามแล้ว ตอนนี้ที่น่องโดนยุงกัดจนทนไม่ไหวอยากจะออกไปจากตรงนี้เต็มทน

แต่ถ้าจะทำแบบนั้นจะต้องงอตัวไว้ งอตัวแล้วเสียงจะออกมา

พอเกิดเสียงก็จะถูกคนอื่นพบเข้า

แม้จะคิดได้แต่เสิ่นเฉียวก็ไม่กล้าทำ ได้แต่อดทนอยู่แบบนั้น

แต่ไม่อาจทนได้อีกต่อไป เธองอตัวลง โชคดีที่มองเห็นใบไม้ก็เอามาทำเสียงเพิ่มด้วย

รอยยิ้มบนริมฝีปากของลู่สุนฉางหายไป รีบก้าวไปทิศทางที่เธออยู่ “ใครอยู่ตรงนั้น?”

เสิ่นเฉียวกลัวมากจนไม่กล้าขยับ

เสียงเย็นของเย่โม่เซินดังขึ้น “แค่ลมพัด ประธานลู่ไม่จำเป็นต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

ลู่สุนฉางหยุดเดินเมื่อได้ยินแบบนั้น “เป็นเสียงลม หรือคุณชายเย่อยากจะปกป้องใครหรือเปล่าครับ?”

เย่โม่เซินไม่พูด ดวงตาไม่แสดงอารมณ์ แต่ร่างกายตอบสนองออกมาว่ากำลังไม่พอใจ

“สามารถทำให้คุณชายเย่ปกป้องได้ ผมล่ะอยากจะเห็นหน้าจริง ๆ”

ทั้งสองเผชิญหน้ากัน เย่โม่เซินแสดงออกว่ากำลังโกรธจนลู่สุนฉางยิ้มขึ้นมา “ได้ยินมาว่าคุณชายเย่ใช่ว่าใครจะปราบได้ง่าย ๆ ได้มาเจอวันนี้กลับไม่ใช่แบบนั้นเลยนะครับ ผมยังต้องไปเดทกับสาวสวย คงจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว”

“ตามสบาย”

เสิ่นเฉียวที่อยู่ท่าเดิมมานานตะคริวจะกินแล้ว ตอนนี้ลู่สุนฉางไปแล้ว รอเพียงแค่ให้เย่โม่เซินออกไปเท่านั้น

แต่เสิ่นเฉียวรอมานานเย่โม่เซินก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปจากตรงนี้

รอไปอีกสักพักจนเกือบจะทนไม่ไหว ในที่สุดก็ได้ยินเสียงเย่โม่เซินเคลื่อนไหว

“จะอยู่ตรงนั้นเป็นนกกระจอกเทศอีกนานไหม?”

เสิ่นเฉียวตกใจจนล้มลงกับพื้นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น

“ใครน่ะ?” เซียวซู่เบิกตากว้าง รีบเดินไปดูถึงเห็นว่าเป็นเสิ่นเฉียว “คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ?”

เสิ่นเฉียวขยับตัวไม่ได้จนต้องพิงตัวกับต้นไม้เอาไว้ แก้วในมือถูกวางไว้บนใบไม้ข้างตัว เธอถูน่องตัวเองที่ถูกยุงกัดโดยที่มีเซียวซู่มองอยู่และไม่สามารถช่วยอะไรได้

เสิ่นเฉียวเม้มริมฝีปากแน่น ตัดสินใจที่จะไม่โต้ตอบเขา

“เซียวซู่ ไปได้แล้ว” เย่โม่เซินสั่งเสียงเย็น เซียวซู่พยักหน้าแล้วเดินไปเข็นวีลแชร์เดินออกไป

เสิ่นเฉียวเห็นว่าพวกเขากำลังจะไปก็รีบเดินตาม

“ไม่ต้องตามมา”

เสิ่นเฉียวหยุดทุกการกระทำ ได้แต่มองดูเย่โม่เซินที่ออกห่างจากสายตามากขึ้นเรื่อย ๆ

แล้วเสิ่นเฉียวก็ตามไป พอดีกับที่รถของเย่โม่เซินออกตัวไปพอดี

เอาล่ะ เธอถูกทิ้งอีกแล้ว

เสิ่นเฉียวอยากจะร้องไห้และหัวเราะออกมา

อยากจะร้องไห้ก็เพราะเธออาจจะต้องเดินกลับ เธอไม่มีกระเป๋าเงินติดตัว เงินในโทรศัพท์ก็มีไม่มาก

ทุกอย่างถูกมัดรวมไว้ที่เธอแบบนี้มันเกินไปหรือเปล่า?

เสิ่นเฉียวกัดริมฝีปากเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่วาววับ น้ำตาคลอเบ้าและเหมือนว่ากำลังจะไหลออกมา

“เสิ่นเฉียวอย่าร้องนะ มันเป็นแค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านั้น เธอยังต้องเผชิญหน้ากับปัญหาอีกมากมายในอนาคต!”

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่

จู่ ๆ ก็มีรถเบนท์ลีย์สีน้ำเงินมาหยุดตรงหน้าเธอ

กระจกรถเลื่อนลงเผยให้เห็นสายตาคมของลู่สุนฉาง

“ขึ้นรถไหม? ผมจะไปส่ง”

เสิ่นเฉียวมองลู่สุนฉางก็พลอยคิดถึงฉากที่เห็นนอกงานเลี้ยงนั่น ทำให้ต้องหลบตา “ไม่ ไม่เป็นไรค่ะ”

ดวงตาของลู่สุนฉางเผยความขี้เล่นออกมา

“ไม่ให้ไปส่งจริง ๆ เหรอ?”