เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 346

บทที่ 345 เธอไม่มีวันมาหาเขาอีกแล้ว

“เขายุ่งของเขา ฉันยุ่งของฉัน ก็ไม่ได้ส่งผลอะไร”

แต่ว่าไม่ว่าเธอจะพูดยังไง เซียวซู่ก็ไม่ยอมให้ตำแหน่งของเขา

ท้ายที่สุดเสิ่นเฉียวก็ไม่มีทางเลือก “นายไม่ยอมบอกฉันใช่มั้ย？งั้นก็ได้ ฉันไปก่อนล่ะ”

พูดจบเสิ่นเฉียวก็ออกไปจากบริษัทตระกูลเย่ ก่อนที่จะไปก็หันกลับมาแล้วพูดกับเซียวซู่ว่า： “เนื่องจากเขายุ่งมากขนาดนี้ งั้นฉัน……ก็คงจะมาหาเขาไม่ได้ ดังนั้นเรื่องดำเนินเรื่องหย่า ฉันจะหาคนมาทำแทนเอง”

“เสิ่น เสิ่นเฉียว！” เซียวซู่เมื่อได้ยินก็ร้อนรนขึ้นมาทันที รีบตรงไปยังทางที่เธอไป： “งั้นให้ผมพาคุณไปก็แล้วกัน เพียงแต่ว่า……หลังจากที่คุณไปแล้วจะยิ่งทำให้ไม่อยากไป”

แต่ว่าที่สิ่งที่เธอพูดไปเมื่อสักครู่นั้น ทำให้เซียวซู่รู้สึกเป็นกังวล ถ้าหากเสิ่นเฉียวไม่มาหาเย่โม่เซินจริง ๆ แล้วล่ะก็ แล้วหลังจากนี้พวกเขาจะแก้ปัญหาความเข้าใจผิดได้อย่างไร？

ดังนั้น สุดท้ายแล้วเซียวซู่จึงตัดสินใจที่จะพาเสิ่นเฉียวไปหาเขา

“งั้นก็ดี ต้องรบกวนนายแล้วล่ะ”

หลังจากนั้น เซียวซู่ก็ขับรถนำหน้า ส่วนเสิ่นเฉียวก็นั่งอยู่ที่ในรถของลุงหนานที่ขับตามอยู่ด้านหลัง

พวกเขาค่อย ๆ ขับกันไปเรื่อย ๆ และเมื่อถึงที่หมายเซียวซู่ก็ลงจากรถมาก่อน หลังจากนั้นก็เดินไปที่รถของเธอและเคาะกระจก

เสิ่นเฉียวไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร จึงเปิดกระจกรถลง

“เป็นอะไรไป？ถึงแล้วอย่างนั้นอย่างงั้นเหรอ？”

เธอมองตรงไปยังประตูโรงพยาบาลที่อยู่ด้านหน้า และรู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่ เหมือนกับว่า……เธอนั้นเคยมา

“ที่นี่แหละครับคุณนายน้อย รบกวนรอตรงนี้สักครู่ ผมเข้าไปแจ้งคุณชายเย่ก่อนว่าให้เขาออกมา”

“อื้ม ต้องรบกวนนายแล้วล่ะ”

เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่พยักหน้าตอบรับไป

เซียวซู่จึงหันตัวกลับและเดินไปด้วยฝีก้าวที่เร่งรีบ เสิ่นเฉียวนั่งมองไปที่ประตูโรงพยาบาลอยู่ในรถ ยิ่งมองก็ยิ่งคุ้นเคย ไม่นานในหัวของเธอก็ราวกับมีแสงสว่างวาบ เธอนึกออกแล้ว……ที่นี่น่ะ ไม่ใช่ว่าเป็นโรงพยาบาลที่ก่อนหน้านี้หานเส่โยวฆ่าตัวตายหรอกเหรอ？

น่าแปลกที่ก่อนหน้านี้ครั้งแรกที่เห็นเธอกลับจำไม่ได้ เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสมองของเธอนั้นเป็นอะไรไป

หานเส่โยวอาศัยอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ แถมเซียวซู่ยังพาเธอมาที่นี่เพื่อที่จะมาหาเย่โม่เซิน

งั้นก็แสดงว่า……

ธุระเร่งด่วนของเย่โม่เซิน ก็คือมาหาหานเส่โยวที่นี่งั้นหรือ？

หลังจากที่ในใจคาดเดาไว้เช่นนั้น พริบตานั้นเสิ่นเฉียวรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง เธอนั้นตั้งใจที่จะมาหย่ากับเขา แต่ไม่คิดเลยว่า……จะยอมทิ้งเธอไว้เพื่อมาหาหานเส่โยว แม้กระทั่งโอกาสที่จะได้หย่าก็ยอมที่จะทิ้งมันไป

แล้วเธอยังจะตามเขาไปที่โรงพยาบาลอย่างโง่ ๆ อีก

เสิ่นเฉียวเม้มปากแดง ๆ ของเธอแน่น มองออกไปไกล ๆ ที่ด้านนอกหน้าต่าง และจู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า： “ลุงหนาน คุณช่วยรอฉันอยู่ตรงนี้เดี๋ยวนะ ฉันเข้าไปดูสักหน่อย”

ลุงหนานสังเกตเห็นได้ถึงท่าทีของเธอที่ไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังคงพยักหน้า： “รับทราบครับคุณผู้หญิง”

เสิ่นเฉียวเปิดประตูและลงจากรถ เดินไปยังห้องผู้ป่วยของหานเส่โยว ด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคย

แต่ละก้าว ๆ ที่เธอเดินออกไปนั้น ทำให้หัวใจของเธอค่อย ๆ เต้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นเรื่อย ๆ

ตอนนี้เธอนั้นไม่ค่อยแน่ใจนักว่าตัวเธอนั้นเป็นอย่างไร ทำไมหลังจากที่ได้ตัดสินใจลงไปแล้ว กลับยังคงรู้สึกอึดอัดเช่นนี้？

ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็เดินมาถึงห้องผู้ป่วยของหานเส่โยว

จากที่ได้เห็นภาพในห้องนั้นก็เป็นไปตามคาด

เย่โม่เซินนั้นอยู่ในนี้จริง ๆ แล้วหานเส่โยวก็ดึงแขนของเขาไว้พร้อมกับพูดอะไรบางอย่างทั้งน้ำตา

ส่วนทางด้านเซียวซู่ที่เข้ามาพอพบกับเย่โม่เซิน ก็ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่อีกด้านหนึ่ง ใบหน้าของเขาแสดงออกมาถึงความร้อนรน แต่เย่โม่เซินนั้นหันหลังให้กับเธออยู่ จึงมองเห็นไม่ชัดนักว่าใบหน้าเขานั้นมีอาการเป็นอย่างไร

มาหาเธอจริง ๆ สินะ

ประกายในแววตาของเสิ่นเฉียวค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ และถูกความมืดเข้ามาแทนที่ ไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย

หานเส่โยวพูดอะไรบางอย่างออกมา และทันใดนั้นก็ได้พุ่งเข้าไปในอ้อมกอดของเย่โม่เซิน

เมื่อได้เห็นภาพเช่นนี้ เสิ่นเฉียวก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป หันตัวกลับอย่างรวดเร็วและพิงเข้ากับกำแพงอันหนาวเหน็บ

พอแล้ว ไม่ต้องมองแล้ว

ทำไมเธอจะต้องหาเรื่องใส่ตัวด้วยล่ะ？ก็ได้ตัดสินใจอย่างชัดเจนไปแล้วนี่ว่าจะหย่า งั้นเขาจะอยู่กับใครหรือใช้ชีวิตร่วมกับใคร เธอก็ไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้อีกแล้ว

หลังพูดจบ ระหว่างที่เสิ่นเฉียวที่กำลังคิดอยู่ว่าจะถามอีกฝ่ายว่า พอจะมีเวลามาเจอกันหน่อยมั้ย อีกฝ่ายก็ตอบข้อความกลับมาว่า

{ฉันกำลังไปที่โรงแรม อีกเดี๋ยวเจอกัน }

เมื่อได้ยินว่าเขานั้นต้องการที่จะมาโรงแรม เสิ่นเฉียวก็ตะลึงไปเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ตอบกลับไปว่าโอเค หลังจากนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์ไป

ผ่านไปได้สักพัก เสิ่นเฉียวอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น： “ลุงหนาน คุณได้โทรไปหานายหานรึเปล่า？”

เมื่อได้ยิน ลุงหนานก็มีอาการอึดอัดดึงมุมปากและทำตัวไม่ค่อยถูก และพยักหน้ายอมรับด้วยอย่างไม่เต็มใจนัก： “ใช่ครับ ผมเห็นว่าคุณผู้หญิงหายเข้าไปนานมากและไม่ได้ออกมาเลย เพราะงั้นก็เลยรู้สึกกังวลใจ ต้องขออภัยด้วยนะครับ ครั้งหน้า……”

“ไม่เป็นไรลุงหนาน ขอบคุณนะ คุณทำได้ดีมาก” เสิ่นเฉียวยิ้มเล็กน้อย หลังจากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้ง： “แต่ว่าตอนนี้ฉันน่ะรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย อยากจะขอหลับสักหน่อย”

“ได้เลยครับ เชิญคุณผู้หญิงนอนก่อนเลย เมื่อถึงโรงแรมเมื่อไรเดี๋ยวผมจะเรียกเองครับ”

“ขอบคุณนะ”

เสิ่นเฉียวหลับตาลงนอน อันที่จริงแล้วในใจของเธอนั้นยุ่งเหยิงไปหมด แล้วก็ไม่ได้มีความคิดที่อยากจะนอนด้วย เพียงแค่เธอไม่อยากที่จะพูดอะไรต่อแล้วก็เท่านั้น การหลับตาบางทีก็สามารถช่วยให้หลีกเลี่ยงคำถามต่าง ๆ ได้

ให้หลัง เมื่อรถมาถึงโรงแรม เสิ่นเฉียวจึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง

“ขอบคุณมากลุงหนาน ถึงแล้วล่ะ”

“คุณได้หลับรึเปล่า？ผมว่าจะไปปลุกคุณอยู่เลย”

“ไม่ต้องแล้วล่ะ ขอบคุณนะ”

เสิ่นเฉียวเปิดประตูรถออก และลงออกมาจากรถ หลังจากนั้นก็ตรงขึ้นไปที่ชั้นบน

เมื่อเดินไปถึงที่ประตูห้องพักของตัวเอง ก็เห็นหานชิงยืนรออยู่ที่นั่นพอดี

ขณะที่เห็นหานชิงอยู่ไกล ๆ ฝีเท้าของเสิ่นเฉียวก็หยุดชะงักลงเล็กน้อย แล้วจึงเดินไปที่ด้านหน้าของเขา

“นาย……หาน”

“กลับมาแล้วหรอ？” หานชิงยิ้มและมองไปที่เธออย่างอ่อนโยน เอามือเอื้อมเพื่อที่จะไปลูบหัวของเธอโดยอัตโนมัติ เสิ่นเฉียวสะดุ้ง ในขณะที่สมองของเธอนั้นยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร ร่างกายก็ทำหน้าที่หลีกเลี่ยงการสัมผัสจากหานชิงแทนก่อนแล้ว

หานชิงหยุดนิ่งอยู่ที่กลางอากาศ หลังจากนั้นเขาเก็บมันกลับมา และยิ้มขึ้นโดยไม่ใส่ใจกับเรื่องเมื่อสักครู่