เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 348

บทที่ 347 ชาตินี้ไม่ต้องเจอกันอีก

“หลังจากที่นี่ไปจากที่นี่แล้ว เธอก็จะไม่ใช่คนสกุลเสิ่นอีกต่อไป แล้วก็ไม่ได้ชื่อเสิ่นเฉียวด้วย ถ้าหาก……ถ้าเธอสามารถรับมันได้ล่ะก็ ก็ไปเถอะ” หานชิงยิ้มและตรงไปที่เธอ แล้วก็พูดขึ้นอีกว่า： “แน่นอนว่าพี่น่ะเคารพในการตัดสินใจของเธอ ไม่ว่าเธอจะเลือกแบบไหนก็ตาม”

เสิ่นเฉียวที่ถือบัตรผ่านสำหรับออกนอกประเทศไว้อยู่นั้น ก็เอาบัตรผ่านออกนอกประเทศเก็บไป

“เดิมทีฉันก็อยากจะหนีไปจากที่นี่ มีตัวตนใหม่ด้วยแบบนี้ก็ยิ่งดี ฉันเก็บเอาบัตรผ่านสำหรับออกนอกประเทศกับตั๋วเครื่องบินนี้ไปล่ะนะ ขอบคุณมากเลขาซู ขอบคุณนะ……พี่ชาย”

“เลขาซูจะไปด้วยกันกับเธอ เธอจะช่วยจัดการเรื่องต่าง ๆ แทนเธอเอง พอถึงที่นั่นแล้วก็ทำใจให้สบายเถอะ เรื่องทางนี้เดี๋ยวพอฉันจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็จะตามไปอยู่กับเธอ”

เมื่อได้ยิน เสิ่นเฉียวมองตาค้างไปที่หานชิง： “คุณเองก็จะไปด้วยงั้นเหรอ？”

“เอาล่ะ เวลาก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว เธอกับเลขาซูไปต่อแถวผ่านการตรวจสอบความปลอดภัยเถอะ”

ซูจิ่วพยักหน้า หยิบเอากระเป๋าที่อยู่ในมือของเสิ่นเฉียว： “ไปกันเถอะคุณหนูหาน”

คำว่าคุณหนูหานนั้น……ทำให้สติของเสิ่นเฉียวนั้นกลับมา

ใช่แล้ว นับตั้งแต่วันนี้ต่อไปเธอนั้นไม่ใช่เสิ่นเฉียวอีกต่อไปแล้ว เธอนั้นเป็นคนสกุลหาน ที่มีชื่อว่า……หานมู่จื่อ。

หลังจากที่ผ่านด่านตรวจความปลอดภัยแล้ว เสิ่นเฉียวก็อดไม่ได้ที่หันกลับมามองหานชิงที่ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตรงนั้น เขานั้นยืนอยู่ที่นั่นราวกับว่ากำลังยืนพิงแสงอยู่ พร้อมกับรอยยิ้มอันอบอุ่นที่ริมฝีปากของเขา

เอาล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะเมืองเป่ย

แล้วก็หานชิง……พี่ชายที่เพิ่งจะรู้จัก

รวมไปถึงทุก ๆ คนด้วย

สุดท้ายก็ลาก่อนนะเย่โม่เซิน

หวังว่าชาตินี้ จะไม่ต้องเจอหน้ากันไปอีกเลยตลอดกาล

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอคือหานมู่จื่อ ไม่ใช่เสิ่นเฉียวอีกต่อไป

เธอนั้นต้องการที่จะไปมีชีวิตใหม่

*

5 ปีให้หลัง

ท้องฟ้าในเมืองซูเป็นสีฟ้าสดใส เมฆสีขาวทอดยาว มีท้องฟ้าปลอดโปร่ง

“เสี่ยวหมี่โต้ว พอฉันนับถึงสามเธอจ้องกลับมาหาฉันทันทีนะ ！”

“หนึ่ง！”

“สองl！”

“สาม！”

ทันทีที่สิ้นเสียง เด็กทารกชายตัวน้อย ๆ คนหนึ่งก็รีบเดินไปทันที และไปอยู่ที่ข้าง ๆ ของเสี่ยวเหยียน

เสี่ยวเหยียนยกมือขึ้นไปหยิกหูของเขาอย่างไม่เกรงใจ： “จริง ๆ เลยนะเธอเนี่ย ฉันละสายตาไปแค่แป๊บเดียวก็ไปจีบสาวน้อยซะแล้ว？แถมยังไปโขมยจูบแก้มเค้าอีก？เธอไม่เห็นหรอว่าเด็กผู้หญิงคนอื่นน่ะ ถูกเธอแกล้งจนร้องไห้กันหมดแล้ว？”

คำว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่เสี่ยวเหยียนนั้นไม่ได้เรียกอย่างอ่อนหวาน： “โอ๊ยเจ็บ น้าเหยียนปล่อยมือนะ~ ไม่งั้นเดี๋ยวฉันจะไปฟ้องหม่ามี๊ว่าน้าเหยียนแกล้งเด็กตัวน้อย ๆ ”

“เอาเลย เธอไปฟ้องเลยสิ คิดหรอว่าฉันจะกลัวแค่เพราะเธอจะไปฟ้องน่ะ？อีกเดี๋ยวพอหม่ามี๊เธอมาแล้ว ฉันก็จะบอกหม่ามี๊ของเธอว่า หานยี่ซูเป็นเด็กไม่มียางอาย อยู่ ๆ ก็ไปขโมยจูบเด็ก ๆ คนอื่นซะแล้ว！ดูซิว่าแม่จะดัดนิสัยเธอยังไง！”

“เหอะ！” เสี่ยวหมี่โต้วโกรธจนเท้าสะเอว และพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า： “หม่ามี๊น่ะเป็นคนอ่อนโยนมาก เพราะงั้นเขาน่ะไม่ดัดนิสัยเด็กตัวน้อย ๆ หรอก แล้วก็นะหม่ามี๊น่ะฉลาดมาก เพราะงั้นเขาน่ะไม่โดนน้าเสี่ยวเหยียนหลอกเอาได้หรอก！”

ระหว่างที่ทั้งสองพูดอยู่นั้น ก็มีเงาที่มีเรือนร่างสูงเพรียวดูดี ย่างก้าวเข้ามาพร้อมกับรองเท้าส้นสูง

หานมู่จื่อลุกขึ้นและตรงไปข้างหน้า เสี่ยวหมี่โต้วและเสี่ยวเหยียนที่อยู่ด้านหลังก็ทำท่าทางโต้เถียงกันอยู่ด้านหลัง โดยที่ไม่สามารถส่งเสียงดังได้

เมื่อออกจากสนามบิน หานมู่จื่อก็สวมแว่นกันแดดเพื่อป้องกันแสงอันเจิดจ้า

มีนักข่าวจำนวนหนึ่งที่หยิบกล้องวิดีโอขึ้นมาและหันถ่ายไปทางพวกเขา

หานมู่จื่อขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “พวกเธอสวมหมวกกับแว่นตาซะ มีนักข่าว”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวเหยียนก็ตกใจเล็กน้อย ก็รีบหยิบเอาหมวกจากกระเป๋าตัวเองออกมาและสวมให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว หลังจากนั้นก็ยื่นแว่นให้เขา： “รีบใส่เร็วเข้า ถ้าชักช้าเดี๋ยวพรุ่งนี้หน้าเราก็ได้ลงหนังสือพิมพ์กันพอดี”

สถานการณ์เช่นนั้นนั้นดูเหมือนว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะคุ้นชินมากพอตัว เมื่อได้แว่นมาแล้วก็รีบสวมลงบนใบหน้าในทันที หลังจากนั้นก็เอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง และเดินอยู่ข้าง ๆ หานมู่จื่อ ด้วยท่าทางที่สง่าผ่าเผย

แม้ว่าจะได้เห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว แต่ว่าทุกครั้งที่เสี่ยวเหยียนได้เห็นกับภาพนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะอยากหัวเราะออกมาเสียทุกครั้ง

“เสี่ยวหมี่โต้ว ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่าเปลี่ยนท่าทีน่ะ？ ทุกครั้งที่เจอสื่อหรือนักข่าวก็เอาแต่ทำท่าทีแบบนี้ เลิกสักทีจะได้มั้ย？”

เมื่อได้ยิน เสี่ยวหมี่โต้วก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีเหตุผล จึงรีบเปลี่ยนท่าทางอย่างรวดเร็ว

“ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” เสี่ยวเหยียนอดไม่ได้ที่จะปิดปากและหัวเราะออกมา

เสียงหัวเราะของเธอนั้นเป็นจุดสนใจของผู้คน เสิ่นเฉียวจึงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น： “มีนักข่าวนะ เธอเบา ๆ หน่อย”

ทันใดนั้นเองเสี่ยวเหยียนกลั้นเสียงหัวเราะของตัวเองลง หลังจากนั้นก็ร้องเรียนขึ้นมาว่า： “เธอเองก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พวกเราก็คงไม่ถูกตามหรอกใช่มั้ยล่ะ？แต่ว่า……เธอน่ะยังเป็นจุดสนใจน้อยกว่าพวกดาราดัง ๆ ตั้งเยอะ มีแค่นักข่าวไม่กี่คนเอง เทียบกับดาราดัง ๆ ไม่ได้สักนิด”

“ก็ฉันไม่ใช่ดาราสักหน่อย แล้วอีกอย่าง……ฉันเองก็ไม่ได้สนใจจะเป็นด้วย” หานมู่จื่อพูดด้วยเสียงเบา ๆ

“เธอไม่สนใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนักข่าวล่ะ？พวกเขาน่ะสนแค่จะถ่ายเนื้อหาอะไรติดไม้ติดมือไปได้บ้าง กลับไปจะได้ส่งบทความ”

“งั้นเหรอ？งั้นก็ปล่อยให้พวกเค้าถ่ายไปเถอะ แค่ไม่ให้ถ่ายติดหน้าก็พอ”