เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 427

บทที่ 426 ที่แท้เธอคือแชมป์เปี้ยน

“ประมาณนั้นเถอะ ขอเพียงแค่แรงบันดาลใจของเธอมาแล้ว ก็ไม่อยากให้คนอื่นไปรบกวน ดังนั้นจึงได้นำตัวเองปิดขึ้นมา หลังจากนั้นก็วาดรูป”

เลิงเยาเยามักรู้สึกว่าดูเหมือนว่าตัวเองได้ขาดอะไรไปสักหน่อย หลังจากที่พวกเขาได้รับเงินไปแล้ว ก็รู้ว่าหลังจากที่ได้รู้จักกับหานมู่จื่อก็ไม่ได้มีความสนใจอะไรต่อเธอนัก เพราะได้คิดว่าเธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อาศัยผู้ชาย

แต่ว่าตอนนี้ดูแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เช่นนั้น

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เลิงเยาเยาก็ได้ถาม: “ก่อนหน้านี้ตอนที่หล่อนอยู่ต่างประเทศคือเรียกว่า?”

“พวกเธอหมายความว่าอะไรล่ะ? มาที่บริษัทก็เป็นเวลานานแล้วเถอะ คาดไม่ถึงว่าจะยังไม่รู้จักชื่อของหล่อน”

“ดังนั้นจึงได้ถามเธอไง รีบบอกฉัน”

“Shelly”

จางเสี่ยวเหยียนได้ตอบกลับไปประโยคหนึ่งอย่างมีความรำคาญอยู่บ้าง

Shelly? ชื่อนี้เมื่อได้ยินขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะมีความคุ้นเคยเช่นนั้นอยู่หน่อย

ด้วยเหตุนี้เลิงเยาเยาก็ไม่ได้พูดคุยกับจางเสี่ยวเหยียนอีก และได้ขึ้นลิฟต์กลับไปที่ห้องทำงาน หลังจากนั้นก็ได้นั่งลงมาอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์แล้ว

หวังอานเห็นถึงเธอจึงได้หันตัวเข้ามา: “เป็นยังไงบ้าง? หล่อนยังคงไม่ออกมา?”

“ไสหัวไป อย่าทำให้ฉันรำคาญ” เลิงเยาเยาถลึงตาใส่หวังอานไปทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้เปิดเครื่องมือการค้นหาออกมา และได้ป้อนชื่อภาษาอังกฤษของหานมู่จื่อเข้าสู่ด้านใน

“Shelly? เธอไป่ตู้คนนี้ทำไม?” หวังอานถูกเธอส่งเสียงให้ไสหัวไป ก็ไม่โกรธ และยังคงได้เข้าใกล้ดูคอมพิวเตอร์ของเธอเข้ามาอีก

ไม่ไป่ตู้ก็ไม่รู้ เมื่อได้ไป่ตู้ เลิงเยาเยาก็ได้ตื่นตกใจไปตรงๆแล้ว และมองความสำเร็จที่เด่นชัดในอดีตของคนนี้ที่เรียกว่าShellyด้วยความประหลาดใจ

เป็นแบบนี้ได้ยังไง? นิ้วมือของเลิงเยาเยาได้เลื่อนไถลลงไปทางด้านล่างอย่างรวดเร็ว ความสำเร็จแต่ละอันได้ลอยปรากฏออกมา ก็แม้แต่หวังอานที่อยู่ตรงด้านหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาโตแล้ว

“เชี้ย นี่คือใครล่ะ? ทำไมถึงได้ยอดเยี่ยมเช่นนี้?”

“เกิดอะไรขึ้นล่ะ?” เมื่อคนอื่นเห็นถึงเลิงเยาเยาพูด และก็ได้รีบเข้ามาดูแล้วแวบหนึ่ง

“รางวัลดอกบัว นี่เป็นรางวัลที่ใหญ่ที่สุดของต่างประเทศ คาดไม่ถึงว่าคนนี้ที่เรียกว่าShellyได้กุมตำแหน่งแชมป์เปี้ยนแล้ว”

“ว้าว การออกแบบผลงานชิ้นนี้ดีมาก Shellyคนนี้คือใครล่ะ? เยาเยา เธอไป่ตู้ค้นหาเธอทำไม?”

มือที่เลิงเยาเยาได้กุมเมาส์ไว้ก็ได้มีความสั่นระริกขึ้นมาอยู่บ้าง ริมฝีปากของเธอได้ขยับแล้วขยับอีก ในที่สุดสุดท้ายแล้วก็คือคำพูดประโยคหนึ่งก็ล้วนพูดไม่ออกมา

ตั้งแต่เริ่มต้น พวกเขาคนพวกนี้ก็ได้ประเมินผู้หญิงคนนั้นต่ำไปแล้ว

เพราะว่าจิตใต้สำนึกของทุกคนก็คิดว่าเธอคือคนรุ่นหลังที่ไร้ชื่อ ดังนั้นแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ไปตรวจสอบเบื้องหลังของเธอ ทำเพียงเธอเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งไกลจนกระทั่งคิดว่าแม้แต่การออกแบบเธอก็คือทำไม่เป็น

แต่ภายหลังคำพูดวาจาของสายตาที่เฉียบแหลมพวกนั้นที่ถูกต้องแม่นยำของเธอก็ได้ทำให้กลุ่มคนไร้หนทางที่จะโต้แย้งได้ทั้งหมด ไม่ว่าจะตรงจุดไหนก็มีความเป็นไปได้ในการมองออกมาว่าเธอคือคนหนึ่งที่ได้เจาะลึกถึงแก่นของอาชีพ เลิงเยาเยาเพียงคิดว่าอาจจะเพราะเธออยู่ต่างประเทศจึงมีความสำเร็จอยู่หน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสำเร็จที่ใหญ่โตเช่นนี้

จิตสำนึกของเลิงเยาเยาได้กลืนน้ำลายไปคำหนึ่ง

“เธอคิดว่าคนนี้ยอดเยี่ยมไหม?”

“ยอดเยี่ยม รางวัลดอกบัวเป็นความฝันของฉันมาทั้งชีวิต อย่าพูดถึงแชมป์เปี้ยนเลย แค่สามารถถูกเอ่ยชื่อได้ ฉันเดาว่าแม้เป็นเพียงแค่ฝันก็คงต้องถูกหัวเราะจนทำให้ตื่นแล้ว” จางยู่ได้เปิดปากพูดอธิบายวินิจฉัยข้อเท็จจริง

ซูกั่วเอ๋อที่อยู่ทางด้านหนึ่งก็ได้หัวเราะแล้วหัวเราะอีก: “เอ่ยชื่อ? เกรงว่าพวกเราที่นี่ก็ไม่มีใครที่มีคุณสมบัติ”

“ก็ใช่สิ หากว่าพวกเรามีคุณสมบัติถูกเอ่ยชื่อละก็ พวกเราก็คงไม่มารวมตัวจัดตั้งกลุ่มคณะกลุ่มหนึ่งที่นี่แล้ว” นี่คือเสียงของเซียวยียี เมื่อดูขึ้นมาแล้วเธอได้มีความท้อใจอยู่บ้าง

เพียงแต่ว่าในไม่ช้า สายตาทั้งหมดของเธอก็ได้มองไปทางผลงานการออกแบบด้านบนคอมพิวเตอร์ไว้: “แชมป์เปี้ยมของรางวัลดอกบัวเนี่ย นั่นจะต้องเป็นคนที่สะดุดตาแค่ไหนนะ”

เลิงเยาเยาคิดแล้วคิดอีก และได้เริ่มหารูปภาพของShellyบนไป่ตู้ หลังจากนั้นก็ได้เปิดออก

เดิมทีกลุ่มคนไม่สนใจ แต่ผลสุดท้ายตอนที่ได้เห็นถึงShellyขึ้นเวทีรับรางวัล คนกลุ่มหนึ่งก็ล้วนได้ชะงักงันไปทั้งหมดแล้ว

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? เธอยังคิดวิธีที่จะนำผู้หญิงคนนั้นดึงลงมา ยังคิดให้เธอมีวันหนึ่งที่ได้เปลี่ยนไปจนน่าหัวเราะ

แต่คือคิดไม่ถึงว่าเธอคือShelly?

และอารมณ์ในจิตใจของซูกั่วเอ๋อก็ได้ ซับซ้อน พัวพันกันอย่างยุ่งเหยิง

เพราะว่าก่อนหน้านี้บนการประชุม เธอได้พูดบนสถานที่ว่าผลงานของตัวเองได้มีร่องรอยของการเลียนแบบหนักมาก ทำให้จางยู่หัวเราะเยาะเธอเป็นเวลานาน ในใจของ ซูกั่วเอ๋อก็ได้โกรธแค้นมากมาโดยตลอด

แม้ว่าเธอจะคิดว่าที่มู่จื่อพูดก็ถูก แต่ว่าเธอที่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อะไรก็ล้วนไม่เป็น จะมีสิทธิ์อะไรที่มาพูดตัวเองเช่นนี้?

ตอนนี้ตอนที่รู้ว่าเธอคือแชมป์เปี้ยนของรางวัลดอกบัว ในช่วงเวลาสั้นๆอารมณ์ในใจของซูกั่วเอ๋อก็ได้เปลี่ยนไปเป็นยากที่จะเข้าใจขึ้นมา การชี้แนะของผู้ที่สามารถเป็นแชมป์เปี้ยนได้ เธอยังต้องโกรธอีกไหม? ซูกั่วเอ๋อก็ไม่รู้ว่าต้องขอบคุณหรือว่ายังต้องโกรธต่อไป

และหลี่จุ้นเฟิงก็ได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้ยกมุมปากขึ้น: “เหมือนในจินตนาการของฉันจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา พวกเธอก็ไม่คิดสักหน่อย ผู้หญิงธรรมดาจะสามารถเข้าสู่สายตาของหานชิงได้ยังไงกันล่ะ? เหอะ~ยังมีครั้งนั้นที่ตัวเองได้ส่งมาถึงประตูของบริษัทตระกูลเย่ จากที่ฉันดูนะ......สีสันของเบื้องหลังของผู้หญิงคนนี้ช่างลึกซึ้งล่ะ ทุกคนสบายใจได้ล่ะ ไม่แน่ว่า พวกเราที่คิดว่าเป็นความโชคร้ายก็คือโชคดีของพวกเราที่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว”

*

หานมู่จื่อที่ได้วาดรูปมาตลอดจนถึงหกโมงเย็น ถึงได้สิ้นสุดผลงานแล้ว

แต่ทว่าท่าทางที่ได้พักอย่างเป็นเวลานาน ไหล่ของหานมู่จื่อก็ล้วนได้เจ็บปวดไปหมด เธอเหนื่อยจนไม่ไหวแล้ว จึงได้ถือโอกาสวางปากกาลง หลังจากนั้นคนทั้งคนก็ได้เหมือนตัวอักษรขนาดใหญ่ในการถอยมาทางด้านหลังและล้มลงไปแล้ว

จากนั้นก็ได้ปิดตา ดวงตาทั้งหมดก็คือคลุมเครือขมฝาด ในหัวก็เหมือนกับมีแป้งเปียกก้อนหนึ่งที่กำลังตีให้เข้ากันไว้ ก็พักผ่อนไปแบบนี้เถอะ

และจางเสี่ยวเหยียนที่รออยู่ด้านนอกมานานมากแล้ว เมื่อเห็นว่าใกล้ที่จะมืดแล้ว ตัวเธอเองก็ได้เลิกงานก่อนและได้ไปโรงเรียนที่อยู่ในละแวกใกล้เคียงเพื่อรับเสี่ยวหมี่โต้วกลับมา หลังจากนั้นก็ได้พามาถึงในบริษัทแล้ว

ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเข้ามา ก็ได้พบกับเลิงเยาเยาที่กำลังต้องการจะลงไปชั้นล่างพอดี

ตอนนี้เลิงเยาเยาได้เห็นถึงเสี่ยวหมี่โต้ว อารมณ์ภายในใจก็ได้เปลี่ยนไปจนยากที่จะเข้าใจขึ้นมา แต่ไหนแต่ไรมารางวัลดอกบัวก็คือความฝันของเธอมาโดยตลอด แต่ว่าตอนนี้เจ้านายของพวกเขากลับเป็นเจ้าของแชมป์เปี้ยนรางวัลนั้น

นี่น่าจะเป็นเรื่องหนึ่งที่คุ้มค่าต่อการปีติยินดี แต่ว่าตอนนี้ที่เธอได้ทักทายกับเด็กคนนี้ จะถูกคิดว่าเป็นการสอพลอประจบประแจงไหมล่ะ? ถึงอย่างไรเสียเมื่อก่อนเธอก็ได้โหดเหี้ยมเช่นนั้น

ก็ได้อยู่ในตอนที่เลิงเยาเยาได้พัวพันกันอย่างอุตลุด เสี่ยวหมี่โต้วกลับให้อภิสิทธิ์ในการเรียกเธอแล้ว: “เอ๊ะ พี่สาวคนสวย ที่ครั้งที่แล้วได้ให้ลูกอมกับฉัน”